Tag Archives: τέχνη

Ἡ ἐποχή μας, μετὰ τὸ ’70-’80, εἶναι ἡ ἐποχὴ στὴν ὁποία προβάλλεται ὅσο ποτὲ ἄλλοτε ἡ βία. Ἡ προβολὴ αὐτὴ εἶναι πρωτάκουστη, καὶ ἔχει τεράστιες ἀρνητικὲς συνέπειες στὴν ψυχοκοινωνικὴ ἀνάπτυξη τῶν παιδιῶν, τῶν ἐφήβων ἀλλὰ καὶ στοὺς ἐνήλικες. Ὅταν βλέπεις … Συνέχεια →

Ἡ Δύση δὲν ἤθελε, ἐν τέλει, τὶς εἰκόνες. Τῆς φαινόταν, ἐν τέλει, μὴ ρεαλιστικές. Ἔτσι, ἀφοῦ μᾶς ἔπρηξε γιὰ τὸν πρωτογονισμὸ τῶν εἰκόνων μας, 500 χρόνια μετὰ ἀνακάλυψε τὸν κινηματογράφο, καὶ μᾶς ἔπρηξε τὰ συκώτια μὲ τὸ σινεμά, ποὺ εἶναι … Συνέχεια →

Βέβαια, στὸ Ἀντίφωνο δὲν ἔχουν ἀπομαγνητοφωνητές -ἀπὸ ἐπιλογή, φαντάζομαι. Πάντως, τὸ βίντεο εἶναι καλό, ἂν καὶ βαριέμαι τὰ βίντεο πέραν τοῦ δεκάλεπτου.

Καὶ τὸ δέντρο τῆς πόλης: Δὲν φτάνει ποὺ εἴχαμε / ἔχουμε τὸ βρέφος Χριστὸ-Μουσουλμάνο πρόσφυγα, φέτος ἔχουμε χριστουγεννιάτικα δέντρα, βαρετὲς ἀπομιμήσεις τῆς σοβιετικῆς πρωτοπορίας. Μερικοὶ δὲν ἀντέχουν νὰ μὴ σέβονται τοὺς συμβολισμοὺς τῶν Χριστιανῶν καὶ τὴν παράδοση. Ὁ σοβιετικὸς πύργος-μνημεῖο: … Συνέχεια →

Δὲν βλέπω πολὺ σινεμά, ἀλλὰ νά μιὰ κριτικὴ ταινίας. Πηγή Ἡ τέχνη ὑποβιβάζεται (τόσο ποὺ ἀναιρεῖται) στὸ ἐπίπεδo τῆς (κούφιας) αἰσθητικῆς, γίνεται στυλιζάρισμα. Ποὺ πάλι μὲ τὴ σειρά του ὁδηγεῖ ἀναπόδραστα στὸ κίτς· στὴν κενότητα μίας ἡδονικῆς μορφῆς ποὺ ἐξαντλεῖται … Συνέχεια →

Γιὰ κακὴ τύχη τῆς ταινίας, ἔβλεπα ἢ ἔπεσα χτὲς στὴ διάσωση τοῦ φαντάρου Ράιαν. Εὐτυχῶς, βλέπω μόνο ἀσπρόμαυρες ἑλληνικές, καὶ νοστάλγησα τὶς παλιές, ἐπίσης ἀσπρόμαυρες, μεταπολεμικὲς μὲ θέμα τὸν πόλεμο. Μάλιστα, πέτυχα σχεδὸν τὴν ἀρχή, ἀμέσως μετὰ ὅπου ἀποβιβάζονταν οἱ … Συνέχεια →

Προσοχὴ ἐκεῖ ποὺ λέει ὅτι τὰ ἀρχαιοελληνικὰ ἀγάλματα ἀπὸ τὰ μέσα τοῦ 5ου αἰ. π.Χ. δὲν ἦταν ρεαλιστικά. Κάτι τέτοιο ἀκούγεται περίπου ὡς ἱεροσυλία γιὰ τὸν μέσο Ἑλληνοδυτικό, καὶ πιστεύω ὅτι τὸ βίντεο διευκρινίζει τὰ πράγματα αὐτά. Βεβαίως, κάποια στιγμὴ ἀκούγεται … Συνέχεια →

Ἐπειδὴ ποτὲ δὲν πρόσεχα τοὺς στίχους σὲ ὁποιοδήποτε εἶδος μουσικῆς, ξένο κι ἑλληνικό, μοδέρνο καὶ μή, ἀναπόφευκτα δὲν μπόρεσα ποτὲ νὰ δῶ τοὺς μουσικάντηδες ὡς ἐκπροσώπους τῆς μιᾶς ἢ τῆς ἄλλης μορφῆς πνευματικότητας. Ἂς ποῦμε, τὸ ρὸκ δὲν χρειάζεται νὰ … Συνέχεια →

Κουλτουριάρικοι ἔρωτες.

Τοῦ Κ. Κουτσουρέλη Βέβαια, ὅλα αὐτὰ εἶναι τὸ ἀντίστοιχο τῆς μετατροπῆς τοῦ δημοτικοῦ σὲ ρεμπέτικο καὶ τοῦ ρεμπέτικου σὲ ἰνδικὸ καὶ μετὰ σὲ σκυλάδικο καὶ σκυλο-μπίτ. Ἐπίσης: Ἡ καταγγελία αὐξάνει τὴν κατανάλωση, ἡ ἀδιαφορία τὸ ἴδιο, ὁπότε μόνο ἀπὸ ἀνάγκη … Συνέχεια →

Ἂν σήμερα τὸ μεγαλο πέος διαφημίζεται ἀπὸ ἑταιρεῖες καὶ ταινίες σὲ δισεκατομμύρια κακομοίρηδες καὶ κακόμοιρες σὲ βάρος κάθε στατιστικῆς ἢ ἄλλης βιολογικῆς ἐξήγησης, στὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα τὸ μεγάλο πέος ἦταν ἀπόδειξη βαρβαρικῆς καταγωγῆς ἢ ἠλιθιότητας. Πηγή there was a time … Συνέχεια →

τῆς τσόντας: Προσέξτε τὸ σχόλιο: Ὁ νεραϊδοπαρμένος Ἀριστερὸς νομίζει ὅτι οἱ βουδιστικοῦ στυλ πόζες τῆς κοπέλας εἶναι «ἀρχαιοελληνικῆς» ἐκφραστικότητας καὶ πλαστικότητας -ἐνῶ ἀκόμη καὶ ὁ τίτλος τοῦ ἄρθρου ἀναφέρεται σὲ γιόγκα. Θὰ ρωτήσετε, τί σχέση ἔχει ἡ γιόγκα κι ὁ πολιτισμός … Συνέχεια →

Οἱ Ἄραβες καὶ οἱ Σημίτες, γενικά, φοβόντουσαν νὰ ἀπεικονίσουν ἀνθρώπινες μορφές. Αὐτὸ ἴσως προερχόταν ἀπὸ τὸ φόβο γιὰ τὴ μαγικὴ δύναμη τῆς εἰκόνας, στὴν ὁποία πίστευαν καὶ οἱ Ἑλληνορωμαῖοι. Ἁπλά, οἱ δεύτεροι θεωροῦσαν ὅτι εἶχαν βρεῖ τρόπους διαχείρισης τῆς μαγικῆς … Συνέχεια →

Τοῦ Χάλαρη. Θυμᾶμαι ποὺ κάποιος ἁπλὸς ψάλτης ἐξέφραζε τὴν δυσαρέσκειά του γιὰ διάφορα κακὰ ποὺ ἔβρισκε στὴ βυζαντινὴ μουσικὴ τοῦ Χάλαρη. Δὲν ξέρω ἀπὸ μουσικές, ἀλλὰ ἡ κριτική του μοῦ φάνηκε μέσα στὰ ὅρια τοῦ φθόνου. Μήπως γιατὶ κακῶς διαισθάνθηκε … Συνέχεια →

Μαθαίνει ἕνας μικρὸς συγγενὴς πιάνο καὶ ἠλεκτρικὴ κιθάρα. Τοῦ λέω»γιατί δὲν παίζεις στὸ πιάνο τὸ Τῆς Λαρίσης τὸ Ποτάμι;». Κομπλάρει κάπως. Αὐτὸ ἤθελα, γιατὶ στὸ κάτω-κάτω, τέτοια τραγούδια μεταξὺ ἀστείου κι ἀστείου τὰ ἀκούω κι ἐγώ. Συνεχίζω: «Θὰ μποροῦσες νὰ … Συνέχεια →

Ἀνεξάντλητες πηγὲς ἔμπνευσης γιὰ τὸν Νεοέλληνα.

Στὴν προηγούμενη ἀνάρτηση παρατέθηκε τμῆμα τῆς ἄποψης ποὺ ἔχει ὁ Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος γιὰ τὸν Ἐλύτη. Τοῦ προσάπτει διάφορα. Μὲ μερικὰ ἀπὸ αὐτὰ συμφωνῶ καὶ μὲ μερικὰ ἄλλα διαφωνῶ. Ἄλλωστε, οὔτε ἐμένα μ’ ἀρέσουν ὁ Ἐλύτης κι ὁ Σεφέρης (κι ὁ … Συνέχεια →

Ἀπὸ τὸ κλασσικὸ Ἡ Ρωμιοσύνη στὸν Παράδεισο

  Ἡ προσωποποίηση τῆς πόλης μὲ μιὰ γυναίκα (ποὺ ταυτίζεται ἐνίοτε μὲ τὴν Τύχη της πόλης) ἡ ὁποία φορᾶ ὡς διάδημα τὰ τείχη τῆς πόλης εἶναι μια ἑλληνικὴ συνήθεια, ποὺ ἀνιχνεύεται ἀπὸ τουλάχιστον τὰ ἑλληνιστικὰ χρόνια. Ἡ Τύχη τῆς Ἀντιόχειας … Συνέχεια →

Ἕνας διοικητὴς (ὑπαρχίας ἢ ἐπαρχίας) τοῦ 4ου αἰώνα, ἀξιωματοῦχος τοῦ Μ. Κωνσταντίνου. Οἱ ρυτίδες εἶναι ἀπαραίτητες σύμφωνα μὲ τὴν αἰσθητικὴ τῆς τέχνης τῆς ἐποχῆς, ὥστε νὰ καταδειχθεῖ ἡ ἔγνοια καὶ ἡ φροντίδα τοῦ ἀπεικονιζόμενου προσώπου γιὰ τὸ κοινὸ καλό καὶ … Συνέχεια →