Ὅλες οἱ σοφίες ἔχουν γραφεῖ κατὰ τοῦ Τρὰμπ τὸν τελευταῖο καιρό. Ἀπὸ τὸ πόσο κακὸς καὶ συντηρητικὸς εἶναι ἕως τὴν ἔγνοια (μὴ Ἀμερικανῶν) γιὰ τὸν διχασμὸ τῶν ΗΠΑ.
Ὅπως ἔχουν κουραστεῖ τὰ χέρια μου νὰ γράφουν, πρῶτο καὶ μοναδικὸ κριτήριο γιὰ ἕναν Ἕλληνα εἶναι τί θὰ κάνει ἕνας ἀμερικάνος πρόεδρος μὲ τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν Τουρκία. Ἡ ἀπάντηση τοῦ 2020 εἶναι: Τὰ ἴδια θὰ ἔκαναν καὶ οἱ δύο. Δηλαδή, θὰ κολάκευαν τὴν Τουρκία γιὰ νὰ μὴν τοὺς φύγει ὁριστικά (ὅπως ἔφυγε ἀπὸ τοὺς Ἀγγλοσάξωνες τὸ 1914-1918), φυσικὰ σὲ βάρος τῆς Ἑλλάδας. Ὑπάρχει ἕνας κίνδυνος ὅτι ὁ Μπάιντεν ὡς ἀντιρῶσος * θὰ γίνει ἀκόμη πιὸ φιλότουρκος, προσφέροντας ἀκόμη περισσότερα στὴν Τουρκία -σὲ βάρος μας- γιὰ νὰ τὴν ἀποσπάσει ἀπὸ τὴν φιλία μὲ τὴ Ρωσία. Κανένας λοιπὸν δὲν συμφέρει τὴν Ἑλλάδα, ὅμως ὁ Μπάιντεν δὲν τὴν συμφέρει ἀκόμη περισσότερο. Αὐτό, καὶ μόνο, θὰ ἀρκοῦσε γιὰ νὰ μὴν τασσόμαστε ὑπὲρ τοῦ Μπάιντεν.
Ὅσον ἀφορᾶ τὰ ἄλλα, δὲν βλέπω κανένα ρατσισμὸ διὰ τῆς ἐναντίωσης στοὺς μαύρους ἢ λευκοὺς «ἀντιφα», καὶ τίποτε κακὸ στὴν ἐναντίωση στὶς ἐκτρώσεις, καὶ κανένα ἔγκλημα σὲ ὅλα αὐτά. Τὰ κριτήρια τῶν Ἀμερικανῶν εἶναι συνήθως οἰκονομικά: Ἂν ἔχουν δουλειὰ κ.λπ., τότε ψηφίζουν τὸν πρόεδρο ποὺ τοὺς «δίνει δουλειά». Τὸ ἰδεολογικὸ κομμάτι τοῦ Τρὰμπ, μὲ τὴν ἐναντίωση στὴν Ἀριστερὰ κι ὅ,τι διαχρονικὰ ἐκπροσωπεῖ (ἐκτρώσεις, ἄρνηση τῆς ταύτισης βιολογικοῦ-κοινωνικοῦ φύλου, πολυπολιτισμός, μετανάστευση, ἀντιχριστιανισμός), εἶναι πολὺ πιὸ συμφερότερο γιὰ τὴν Ἑλλάδα: Ἐπικράτηση τῶν «ἀντιφά» (τοὺς ἐπαίνεσε ὁ Μπάιντεν) σημαίνει αὔξηση τοῦ κύρους τους καὶ στὴν Ἑλλάδα, αὔξηση τοῦ πολιτικοῦ κύρους τοῦ πολυπολιτισμοῦ στὴν Ἑλλάδα, μιὰ χώρα ποὺ ὑποφέρει ἀπὸ τὴ συμμαχία Ἀριστεροφιλελεύθερων καθεστωτικῶν καὶ «προσφύγων».
Τώρα, ὅσον ἀφορᾶ τὴ διαχείριση τοῦ κορωνοϊοῦ, ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ὁ πρόεδρος τῶν ΗΠΑ δὲν εἶναι πρωθυπουργός, δηλαδὴ ὅτι δὲν ὁρίζει αὐτὸς τὴ θέσπιση ἢ μὴ τῆς καραντίνας. Οἱ ΗΠΑ εἶναι σύνολο Πολιτειῶν κάθε μία ἀπὸ τὶς ὁποῖες μπορεῖ νὰ κάνει ὅ,τι νομίζει καλύτερο ὅσον ἀφορᾶ τέτοια θέματα, ὅπως οἱ κορωνοϊοί. Εἴτε συμφωνεῖ εἴτε διαφωνεῖ κάποιος μὲ μάσκες καὶ τὰ λοιπά, δὲν μπορεῖ νὰ ψάχνει στὸν πρόεδρο τῶν ΗΠΑ. Ὅπως εἶπα παραπάνω, οἱ Ἀμερικάνοι ἔχουν ἄλλη ἄποψη γιὰ τὴ σχέση οἰκονομίας-ὑγείας. Ὅπως δὲν μπορεῖς νὰ γίνεις κατανοητὸς σὲ κολλεκτιβιστικοὺς πολιτισμοὺς γιὰ τὸ δικαίωμα στὴν ἀντίθεση ἄποψη, ἔτσι δὲν σὲ καταλαβαίνουν οἱ Ἀμερικανοὶ μὲ τὶς εὐρωπαϊκὲς ἀντιδράσεις γιὰ τὸν κορωνοϊό.
Ἡ λεγόμενη αὐταρχικότητά τοῦ Τρὰμπ ἀπέχει παρασάγγας ἀπὸ τὸν ὁλοκληρωτισμὸ λ.χ. τοῦ κινεζικοῦ πολιτισμοῦ καὶ καθεστῶτος, γιὰ νὰ μὴν μιλήσω γιὰ τὸ Ἰσλάμ. Εἶναι ἐπίσης δομικὸ στοιχεῖο τῆς WASP κοινωνίας κατὰ τῶν Μαύρων καὶ ἄλλων. Δὲν τὰ ἐπαυξάνει ὁ Τράμπ. Δυστυχῶς, ἡ ἐλὶτ τῆς Δύσης ἔχει στραφεῖ στὴν Κίνα καὶ τὸν ἐγγενὴ ὁλοκληρωτισμὸ τοῦ πολιτισμοῦ της ὡς πολιτικὸ πρότυπο (ἀντὶ τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδας -ἂν δὲν τὸ καταλάβαμε). Αὐτὴ ἡ πολιτικὴ μίμησης τῆς Κίνας μόνο μὲ μιὰ πολιτικὴ ἐναντίωσης στὴν Κίνα μπορεῖ νὰ ἀντιστραφεῖ. Ἔστω καὶ μὲ τοὺς «Ρέντνέκς», ἔστω καὶ μὲ ἕναν ὁποιονδήποτε ἡγέτη ἀρκεῖ αὐτὸς νὰ καταλαβαίνει ὅτι τὸ πρόβλημα τῆς Δύσης λέγεται Κίνα καὶ Ἰσλάμ, κι ὄχι Ρωσία. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὁ Τρὰμπ λόγῳ τῶν συνωμοσιολόγων Ἀριστεροφιλελεύθερων ποὺ τὸν κατηγοροῦσαν γιὰ νοθεία μεταξὺ 2016-2019, ἀλλὰ καὶ τῆς δικῆς του καθυστέρησης δὲν μπόρεσε νὰ συνεννοηθεῖ μὲ τὴ Ρωσία ὅπως πρέπει. Εἶναι ἐξίσου ἀλήθεια ὅμως ὅτι οἱ πολεμοχαρεῖς Δημοκρατικοὶ θὰ κάνουν ἄλλους 10 πολέμους γιὰ νὰ ἀπομονώσουν τὴ Ρωσία, καὶ τελικὰ θὰ τὴ στείλουν ὁριστικὰ στὴ φιλία μὲ τὴν Κίνα, τὸν ἕναν ἐχθρὸ τῆς Δύσης. (Δὲν ἀποσιωπῶ φυσικὰ τὴν ἀνισόρροπη καὶ τὴν ἀντιδυτικὴ πολιτικὴ τῆς Ρωσίας, μὲ τὸν εὐρασιατισμό της.)
Μὲ ἄλλα λόγια, ὁ Τρὰμπ συμφέρει ἐμμέσως στὴν Ἑλλάδα. Ἀλλὰ εἶναι λάθος νὰ παθιάζεται κάποιος. Ὅ,τι εἶναι νὰ γίνει, θὰ γίνει. Οὔτε κἂν ψηφοφόροι ἀμερικανοὶ δὲν εἴμαστε. Ἄλλωστε, ἀκόμη κι ἂν δὲν μάθουμε ἄμεσα τί θὰ πράξει ὁ νικητής, θὰ μάθουμε σύντομα ποιὸς θὰ εἶναι αὐτός.
* Βασικά, μιὰ μαριονέτα πίσω ἀπὸ τὴν ὁποία κρύβονται οἱ μισότρελοι πολεμοχαρεῖς τύπου (καὶ ἀπόψεων) Κοντολίζα Ράις, Ὂλ Μπράιτ, κος Κλίντον, κα Κλίντον κ.λπ.
Χρονογραφίες 
Ἡ ἀντιδικαιωματιστικὴ Ἀμερικὴ εἶναι τὸ μόνο μέρος ποὺ ἀπέμεινε ἀπὸ τὴν παλιὰ εὐρωπαϊκὴ πολιτισμικὴ κοινότητα. Ἡ μὲν Ρωσία ἀποχαυνώνεται μὲ Τούρκους καὶ Κινέζους, μετατρεπόμενη ξανὰ σὲ Σκυθία (ὅ,τι ἦταν πρὸ τοῦ ἐκβυζαντινισμοῦ της), ἡ δὲ Δυτικὴ Εὐρώπη εἶναι μιὰ κότα ὑπὸ τὴν ἀπειλὴ σφαγῆς, ἡ ὁποία βρίζει καὶ ἀποκηρύσσει τὶς πνευματικὲς ρίζες της.
Καλὴ ἢ κακή, ἰμπεριαλιστικὴ καὶ μή, ἐγκληματικὴ ἢ μή, χαζὴ ἢ μή, εἶναι μόνο αὐτὴ ποὺ ἀπέμεινε ἀνέγγιχτη ἀπὸ τὴ χαβούζα τῆς Ἀριστερᾶς καὶ ἀπὸ τὴν μαζικὴ μετανάστευση τοῦ Ἰσλάμ. Ἡ ἀντι-δικαιωματιστικὴ Ἀμερική, παρὰ τὴν μὴ ἠθελημένη μόλυνση ποὺ ἔπαθε ζώντας μαζὶ μὲ τὴν δικαιωματιστικὴ Ἀμερική.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ἀπολύτως ἔτσι!
Ἀπὸ τὶς πιὸ καίριες κι ἐπίτομες ἀναλύσεις ποὺ διάβασα τελευταῖα γιὰ τὶς Η.Π.Α.
Γιὰ τὴν «μὴ δικαιωματιστικὴ Ἀμερική», ποὺ λέτε :
Ὁμοίως! Προσυπογράφω 100%!
«Ἐξ ὄνυχος τὸν λέοντα» γι᾽ αὐτό, τὸ τελευταῖο:
Προσεγγίσεις ρωμαλέες,
ποὺ πατᾶνε στὰ πράγματα,
μὲ τὸ δάκτυλο ἐπὶ τὸν τύπον τῶν ἥλων,
ὅπως αὐτὴ τοῦ Rod Dreher στὸ (best seller, μάλιστα) «The Benedict option», ποὺ εἶχα τὴν τύχη νὰ τὸ διαβάσω ἀπνευστὶ τὸ 2017 (ὅσες ἐπιφυλάξεις κι ἂν ἔχη κανεὶς γιὰ τὶς ἀμερικάνικες, interconfessional καὶ μεσσιανίζουσες πολιτιστικὲς καταβολὲς τοῦ συγγραφέα ἢ γιὰ τὸν στοχευμένα / περιορισμένα Η.Π.Α.-κεντρικὸ χαρακτῆρα τῶν πρακτικῶν προτάσεών του),
τέτοιες, λοιπόν, ρωμαλέες καὶ συνθετικὲς προσεγγίσεις γιὰ ὑπεράσπιση τῆς Χριστιανικῆς συνιστώσας τῆς παλιᾶς εὐρωπαϊκῆς πολιτισμικῆς κοινότητας (ὅπως γράφετε),
ἔ,
δὲν τὶς βρίσκεις στὴν Δ. Εὐρώπη οὔτε -πολλῷ μᾶλλον- στὴν ἐκφυλισμένη καὶ rammolie (τάχα μου καὶ) συντηρητικὴ διανόηση τῶν ἑλληνοφώνων.
«Θαβώρειες», ὑπερνέφελες ἀναβάσεις, σύγχυση φρενῶν, ἀνοικτὸ συσχηματισμὸ μὲ τὰ διάφορα trends, εὐήθεια καὶ μικρόνοια ὑπὸ τὸ ἔνδυμα τῆς «ἁπλότητας», σκληρυμμένο, παλαιᾶς κοπῆς συντηρητισμὸ / ζηλωτισμὸ ὑπὸ τὸ ἔνδυμα τῆς «Παραδόσεως», «προφητεῖες», φιλορωσσικὸ πρακτορηλίκι κι ἄλλα τέτοια, ἀπολύτως ἐνδεικτικὰ τῆς κατάντιας μας (ἡμῶν, τῶν Ἑλλήνων). Τέτοια βρίσκει κανείς. Ἄγονα.
Γόνιμο, οὐδέν!
Μπαΐλντισα καὶ σιχάθηκα, χρόνια τώρα, ἐντός, ἐκτὸς καὶ ἐπὶ τὰ αὐτά.
Θ᾽ ἀμερικανίσω χυδαῖα, τὸ λοιπόν :
«Those who can do, do.
Those who cannot do, teach.
Those who cannot teach, (just) study.
Those who cannot study, go to politics».
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
> Ὅπως ἔχουν κουραστεῖ τὰ χέρια μου νὰ γράφουν, πρῶτο καὶ μοναδικὸ κριτήριο γιὰ ἕναν Ἕλληνα εἶναι τί θὰ κάνει ἕνας ἀμερικάνος πρόεδρος μὲ τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν Τουρκία.
Για έναν πρώτα Έλληνα μπορεί, για ένα Χριστιανό όμως δεν θα έπρεπε πρώτη έγνοια να είναι όχι το εθνικό του συμφέρον, αλλά το παγκόσμιο (άρα σε κοντά 800 φορές περισσότερους ανθρώπους) καλό ή κακό της εκλογής του εκάστοτε προέδρου των ΗΠΑ;
Εκτός αν το «πρώτα η Ελλάδα και οι άλλοι ας γίνουν σμπαράλια στην Ασία/Λατινική Αμερική/Μέση Ανατολή κλπ» είναι η συνεπής χριστιανική άποψη!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Σωστά. Μίλησα ἔχοντας ὑπόψη τὶς κατηγορίες τῶν ἀντι-τραμπ πρὸς τοὺς φιλο-τράμπ, ποὺ ἦταν συχνές, ὅτι θέλουν οἱ δεύτεροι τὸν τρὰμπ ἔστω κι ἂν εἶναι τουρκόφιλος. Νὰ πῶ σὲ (κατὰ βάσιν) ἄθεους-ἄθρησκους γιὰ τὸ χριστιανικὸ κριτήριο;
Ἀλλὰ ὁ Τρὰμπ ἔκανε λιγότερους ἢ κανένα πόλεμο, σὲ σχέση μὲ ἄλλους, δημοκρατικοὺς καὶ μή, προέδρους τῶν ΗΠΑ. Ἂν αὐτὸ εἶναι ἕνα χριστιανικὸ κριτήριο, τότε καὶ μ’ αὐτὸ εἶναι πιὸ χριστιανὸς (ἂν καὶ εἶναι ἁπλῶς συντηρητικὸς στὰ λόγια) στὴν ἐξωτερική του πολιτική. Ὅσο μποροῦν οἱ ΗΠΑ νὰ φερθοῦν χριστιανικά, ποὺ δὲν μποροῦν καὶ πολύ.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!