Moment of Truth

προσπάθειες

«Να βγείτε και να περάσετε ωραία ! Ένα ποτάκι στο δειλινό να χαρείτε ο ένας τον άλλον. […] Ακόμα και μια ταινία να τη βλέπετε αγκαλιά. Αν έχετε παιδιά, να προσπαθείτε να βρίσκετε χρόνο για εσάς τους δυο. Να μιλάτε και να κουβεντιάζετε πολύ.» Καὶ τὰ λοιμπάν. Βασικά, δὲν ὑπάρχουν πιὰ ζευγάρια κάτω τῶν σαράντα, πόσο μᾶλλον ζευγάρια πιστά, γιὰ τὰ ὁποῖα ὁ φιλότιμος παπὰς θὰ συστήσει νὰ εἶναι λίγο πιὸ «ἀγαπημένα» μεταξύ τους. Μιὰ τακτικὴ βόλτα στὶς ὧρες ἐξομολόγησης πείθει. Αὐτὰ τὰ ζευγάρια ποὺ ὑπάρχουν εἶναι ἐκεῖνα ποὺ ἀπότομα καὶ θαυματουργικὰ μεταπήδησαν ἀπὸ τὴν ἡλικία τῶν 11 χρόνων (ἀσεξουαλικά, κουπεπὲ κ.λπ.) στὴν ἡλικία τῶν 45 μὲ 1-2-3 παιδιά, ἕν-δυὸ-κάτω καὶ ζήτω (τὸ ἔθνος κι ἡ θρησκεία): τὸ μεσοδιάστημα μεταξὺ 13 ἐτῶν καὶ τῆς ἡλικίας γέννησης τοῦ πρώτου παιδιοῦ δὲν τὸ ἔζησαν, δὲν ὑπῆρξαν οἱ ἴδιοι στὸ μεσοδιάστημα (τότε διάβαζαν) γιατὶ ἔκαναν παιδιὰ μὲ τὸν πελαργό, χωρὶς σεξουαλικότητα καὶ στύση ἢ ὀργασμὸ καὶ πόθο ποὺ σοῦ παίρνει τὰ μυαλὰ καὶ συνεπῶς εἶναι κακός. Πιθανὸν θὰ γνωρίστηκαν καὶ στὸ προαύλιο τῆς ἐκκλησίας συζητώντας γιὰ τὶς λεπτομέρειες τῆς ΣΤ΄ Οἰκουμενικῆς ἢ τοὺς ἔκανε γνωριμία ὁ παπάς, καὶ ἔτσι ἐρωτεύτηκαν. (Ἂν δὲν ἦταν καὶ οἰκογενειακὸ συνοικέσιο, δηλαδὴ ὁ μπαμπὰς ξέρει…) Μηδὲν ἰδιωτικὴ πρωτοβουλία, γιατὶ παραμονεύει ἡ ἁμαρτία (καὶ ὁ ἀνέραστος λαϊκὸς ἱεροκήρυκας τοῦ διαδικτύου ποὺ θὰ τοὺς βάλει ὅλους στὴ θέση τους). Πῶς ἔλεγε μὲ σουφρωμένη μύτη καὶ μιὰ ποὺ τελικὰ παντρεύτηκε στὰ σιτεμένα 50 της: «στὴ ντίσκο τὸν βρῆκε αὐτὴ τὸν ἄντρα της;» (σσ. ἐννοεῖ: Ἀντὶ νὰ τὸν βρεῖ στὸ μοναστήρι, καὶ αὐτὸς νὰ γοητευθεῖ ἀπὸ τὰ μουστάκια της) Κάτι σὰν τὸ «1984» μὲ τὴ γυναίκα τοῦ ἥρωα τοῦ βιβλίου καὶ τὸ καθῆκον τους πρὸς τὸ Κόμμα. Ὁπότε, κάτι τέτοιες περιπτώσεις θέλει νὰ τὶς κάνει λιγότερο ἀνέραστες ὁ παπάς, ἀλλὰ τώρα οἱ περιπτώσεις αὐτὲς εἶναι ἀνίατες, μόνο ποὺ ἐκκλησιαστικῶς εἶναι τὸ 99% καὶ τὸ παιχνίδι εἶναι χαμένο. Πιὸ εὔκολο νὰ γίνουν Χριστιανοὶ οἱ Μουσουλμάνοι ἔποικοι. Μοῦ θυμίζει τὴν κωμικὴ ἀμηχανία ἑνὸς προσκείμενου στὸν Χριστόδουλο ποὺ ὅταν ρωτήθηκε ἂν μποροῦν χριστιανοὶ νέοι νὰ πᾶνε σὲ συναυλία τῶν Rolling Stones ἀπάντησε: «Νὰ πᾶνε ἀλλὰ μὲ περίσκεψη». Γι’ αὐτὸ μετὰ ἐμφανίζονται τὰ σοφὰ ὄντα τῆς Νεορθοδοξίας στὰ πλαίσια τῆς μαζικῆς δημοκρατίας (καὶ ἁρπαχτῆς). Ἀλλὰ τελικῶς καὶ οἱ δύο, σὰν οὖφο μιλᾶνε…

τὰ ἴδια καὶ τὰ ἴδια

Δὲν καταλαβαίνω γιατί νὰ ταράσσεσαι μὲ τὴν ὑποταγὴ τῆς Ἐκκλησίας στὸν Καίσαρα ὅσον ἀφορᾶ τὰ βαφτίσια ὁμοφυλόφιλων ζευγαριῶν ἐνῶ ἔχεις ἀποδεχτεῖ τὴν ἴδια ὑποταγὴ ὅσον ἀφορᾶ πράγματα τῶν προηγούμενων δύο ἐτῶν. Πιὸ ἀ-νόητο εἶναι νὰ νομίσεις ὅτι λέγοντας ξανὰ τὰ ἴδια καὶ τὰ ἴδια θὰ σὲ ἀκούσει κάποιος καὶ μετὰ ἡ κοινωνία (ποὺ νομίζεις ὅτι εἶναι μὲ τὸ μέρος σου) θὰ ἀναγκάσει τοὺς λίγους, κακοὺς κρατοῦντες μπλὰ μπλὰ μπλά. Ἢ ὅτι θὰ φέρεις σὲ δύσκολη θέση καὶ θὰ στριμώξεις τοὺς Ἀριστεροὺς φιλοπρόσφυγες (μὲ ἀφορμὴ φόνους ἰθαγενῶν κοριτσιῶν ἀπὸ μουσουλμάνους ἐραστὲς τοὺς ὁποίους τὰ ἴδια διάλεξαν ἐλεύθερα κι ὡραῖα), ἐνῶ εἶναι γνωστὸ ὅτι γιὰ κάθε ἐπιχείρημα ὑπάρχει κι ἕνα ἀντεπιχείρημα -διαδικασία ποὺ φτάνει στὸ ἄπειρο, δηλαδὴ μιὰ τρύπα στὸ νερό. Μᾶλλον γιὰ ἐργασιοθεραπεία πρόκειται (πέραν τῆς ἀγανάκτισης -ὄπα, οἱ ἀγανακτισμένοι), ἂν λάβουμε καὶ τοὺς ἐπαγγελματίες περιφερόμενους διαδικτυακοὺς ταλιμπάν, π.χ. τοὺς φυγότεκνους ἁγίους παύλους ποὺ κραυγάζουν ὑπὲρ τῶν πολυτέκνων καὶ χαίρονται ποὺ δημιουργοῦν τάχα κλίμα «αὐστηρότητος» καὶ «συμμόρφωσης πρὸς τὰ θέσφατα».

Ξεφυλλίζω ἕνα κουλτουριάρικο περιοδικὸ μὲ θεματικὴ (τοῦ τεύχους αὐτοῦ [Κοινοὶ Τόποι]) τὴ μοναξιά, καὶ διάφορα κείμενα ποὺ δὲν πρόλαβα νὰ τὰ δῶ ὅλα τίνος εἶναι. Γενικά, φαίνεται ἐνδιαφέρον. Νομίζω εἶναι κάπως κωμικὸ καὶ κὶτς ποὺ κάθε 10 σελίδες ἔχει καὶ μιὰ ἀσπρόμαυρη (φωτογραφία μὲ) γκόμενα ποὺ κυττᾶ μελαγχολικὰ σὲ ἕνα μελαγχολικὸ τοπίο. Τὸ κωμικὸ ἔγκειται στὸ ὑπαρξιστικὸ στοιχεῖο καὶ ὑπονοούμενο, ἤτοι στὴν προσδοκία τῆς λύτρωσης π.χ. διὰ τοῦ ἔρωτα ἢ τῆς φιλίας τὴν ὁποία προσδοκεῖ ἡ φωτογραφιζόμενη, ποὺ «δὲν τὴν καταλαβαίνουν» (ὅπως «δὲν καταλαβαίνει κανεὶς» καὶ κανένα ἀναγνώστη, ἂχ γιατί;…!). Δὲν τὸ λέω αὐτὸ γιὰ τοὺς ἀνέραστους (αὐτοὶ περιφέρουν τὴν ἀνικανότητά τους νὰ κάνουν π.χ. οἰκογένεια ἢ σχέση μὲ τὸ νὰ ἔχουν ἀναγορευθεῖ ἱεροκήρυκες-θεματοφύλακες… Εἶναι κι αὐτὸ ἕνα ἀντίβαρο στὴν προσωπικὴ μιζέρια: τὸ νὰ ἀγχώνεσαι γιὰ τὰ βαφτίσια ἄλλων καὶ ἡ ἄποψή σου νὰ μετρᾶ). Ἀλλὰ ἂν βγάλουμε τὸ «λυτρωσιακὸ» στοιχεῖο τῆς ἐλπίδας σὲ κάτι (ἐδῶ, ἐντέχνως ἐρωτικῆς -ἀλλὰ ὑπάρχουν καὶ τέτοιοι), ὑπάρχει ὄντως αὐτὴ ἡ αἴσθηση ποὺ προκύπτει ἀπὸ τὸν χωρὶς ἐπιστροφὴ κατακερματισμὸ τῆς κοινωνίας σὲ ἄτομα καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι κανεὶς δὲν καταλαβαίνει κανέναν καὶ μιλᾶν ἀκαταλαβίστικα ἢ γενικὰ ἔχει λίγο καιρὸ διαθέσιμο καὶ λιγότερη ὑπομονή. Ὅπως τὸ πάρει κανείς, φοβᾶμαι βέβαια ὅτι τὸ δοθὲν νόημα εἶναι τὸ κίτς. Ἀλλὰ εἶναι γνωστὸ ὅτι μιὰ δήλωση ἢ ἕνα ἔργο τέχνης μπορεῖ νὰ παίρνει ἄλλες σημασίες, διαφορετικὲς ἀπὸ ἐκείνη ποὺ ὁ καλλιτέχνης σκόπευε κι ἔδωσε. Πάντως, τὸ πέταμα τῆς μπάλας στὴν ἐξέδρα (τὰ βαφτίσια τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ τὴν Ἐκκλησία ποὺ θὰ ἀνθίστατο σὲ αὐτά, ἐνῶ ἔχει καθυποταχθεῖ σὲ πολὺ σοβαρότερα θέματα, ἢ τὸ τί θὰ ἔκανε μιὰ «πραγματικὴ -χαχά- Ἀριστερὰ» ποὺ θὰ ἔτρεχε νὰ ὀργανώσει τοὺς πτωχοὺς σὲ νεοαγανακτισμένες ταξικὲς στοχεύσεις, παρέα μὲ δραστήριους χριστιανοκομμουνιστικὲς παπάδες ἴσως) -γιατὶ τέτοιο εἶναι: πέταμα τῆς μπάλας- εἶναι τόσο ἄσκηση ὕφους μὴ πρακτικὴ (χωρὶς πρακτικὰ ἀποτελέσματα) ὅσο οἱ ὀνειροπολήσεις τῶν φωτογραφιῶν (ἀνάμεσα σὲ ὡραῖα κείμενα) μὲ τὴ γκόμενα/-ο ποὺ κυττᾶ μόνη στὸν ἀνοιχτὸ ὁρίζοντα μπὰς καὶ ἔρθει ὁ τύπος ποὺ θὰ «τὴ σώσει» καὶ θὰ τῆς ἀπαντήσει στὸ «ποιὰ εἶμαι;» καὶ θὰ νοιώσει νὰ τῆς φεύγει τὸ «Ἀνικανοποίητο» (προτοῦ ξεψαρώσει κι αὐτή, καὶ πιάσει τὸ νόημα τῆς ζωῆς καὶ γίνει ἀδιάβροχη βρέξει-χιονίσει).

Δὲ θέλουμε θλιμμένους στὴ γιορτή μας

Ἀπὸ ἐδῶ

Ἡ χαρὰ καὶ τὸ σκοτάδι (Σημ.:!)

– Σταμάτα να χρησιμοποιείς τον οίκτο, τη συμπόνια των άλλων ανθρώπων, με λάθος τρόπο. Όλοι το έχουμε κάνει αυτό λιγάκι στη Γη, ξέρεις. Η συμπόνοια προοριζόταν να είναι ένα κίνητρο που φέρνει τη χαρά, καταπολεμώντας την δυστυχία. Μπορεί όμως να χρησιμοποιηθεί και με λάθος τρόπο. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για ένα είδος εκβιασμού. Αυτοί που επιλέγουν τη δυστυχία, μπορούν να κρατούν αιχμάλωτη την χαρά με όπλο τον οίκτο.Βλέπεις, τώρα ξέρω. Ακόμη και σαν παιδί το έκανες. Αντί να πεις συγγνώμη, πήγαινες και κλειδωνόσουν στην αποθήκη… γιατί ήξερες, ότι αργά ή γρήγορα μια από τις αδερφές σου θα έλεγε: «Δεν αντέχω να σκέφτομαι ότι είναι εκεί μέσα μόνος του και κλαίει». Χρησιμοποιούσες τον οίκτο τους για να τις εκβιάσεις. Κι αυτές στο τέλος υποχωρούσαν. Και αργότερα, όταν ήμασταν παντρεμένοι… Ω, μα δεν έχει σημασία, αρκεί να το σταματήσεις.

– Αυτό λοιπόν, είπε ο Ηθοποιός, αυτό κατάλαβες από μένα έπειτα από τόσα χρόνια;-

– Όχι, Φρανκ, όχι εδώ, είπε η Κυρία. Άκουσε την λογική. Φαντάστηκες πως η χαρά δημιουργήθηκε για να είναι πάντα κάτω από αυτή την απειλή;Πάντα ανυπεράσπιστη απέναντι σ’ εκείνους, που θα προτιμούσαν να είναι δυστυχισμένοι παρά να πνίξουν τον εγωισμό τους;Γιατί ήταν πράγματι δυστυχία. Τώρα το ξέρω. Ήσουν αξιοθρήνητος. Μπορείς να συνεχίσεις έτσι. Αλλά δεν μπορείς πια να μεταδίδεις την μιζέρια σου. Όλα βρίσκουν το τέλος τους. Εδώ είναι η χαρά που τίποτα δεν μπορεί να ταράξει. Το φως μας μπορεί να καταπιεί το σκοτάδι σας, αλλά το σκοτάδι σας δεν μπορεί πια να μολύνει το φως μας. Όχι, όχι, όχι. Έλα σε μας. Δεν θα έρθουμε εμείς σε σένα. Νόμιζες αλήθεια πως η αγάπη και η χαρά θα ήταν για πάντα στο έλεος της κατσουφιάς και των στεναγμών; Δεν ήξερες πως ήταν δυνατότερες από τα αντίθετά τους;

– Αγάπη; Πώς τολμάς εσύ να χρησιμοποιείς αυτή την ιερή λέξη; Δεν με αγαπάς, είπε ο Ηθοποιός με ψιλή φωνή και τώρα ήταν δύσκολο να τον διακρίνει κανείς.

– Δεν μπορώ ν’ αγαπάω ένα ψέμα, είπε η Κυρία. Δεν μπορώ να αγαπάω κάτι που δεν υπάρχει. Είμαι μέσα στην Αγάπη και έξω από αυτή δεν πρόκειται να βγω.

Δεν υπήρξε απάντηση. Ο Ηθοποιός είχε εξαφανιστεί. Η Κυρία ήταν μόνη στο δάσος, ενώ ένα καφετί πουλί φτερούγισε μπροστά της, λυγίζοντας με τ’ ανάλαφρα ποδαράκια του το γρασίδι που εγώ δεν μπορούσα να λυγίσω.

– Όμως… όμως…, είπα στον Δάσκαλό μου όταν όλες οι μορφές και τα τραγούδια τους είχαν απομακρυνθεί μακριά στο δάσος, ακόμα και τώρα δεν είμαι πολύ βέβαιος. Είναι σωστό να μένει αυτή ανέγγιχτη από τη δυστυχία του, ακόμα κι από αυτή την ηθελημένη δυστυχία;

– Θα προτιμούσες να είχε ακόμη τη δύναμη να την βασανίζει; 

– Εμ, όχι. Δεν νομίζω πως θα ήταν σωστό.

– Τότε λοιπόν;

– Δεν ξέρω, κύριε. Αυτό που λένε κάποιοι άνθρωποι στη Γη, είναι πως η τελική αποτυχία μιας ψυχής διαψεύδει όλη την χαρά αυτών που έχουν σωθεί.

– Βλέπεις πως αυτό δεν ισχύει.

– Αισθάνομαι πως ίσως θα έπρεπε να ισχύει.

– Ακούγεται πολύ φιλεύσπλαχνο, αλλά δες τί κρύβεται πίσω του.

– Τί;

– Η απαίτηση όσων δεν έχουν αγάπη και είναι φυλακισμένοι στον εαυτό τους, να τους επιτραπεί να εκβιάζουν το σύμπαν. Η απαίτησή τους, κανένας άλλος να μην μπορεί να γευτεί τη χαρά, μέχρις ότου αυτοί αποφασίσουν να είναι χαρούμενοι (με τους δικούς τους όρους φυσικά). Η απαίτηση να είναι δική τους η τελευταία λέξη και εντέλει η Κόλαση να μπορεί ν’ ασκήσει βέτο στον Παράδεισο.

C.S. Lewis, Το Μεγάλο Διαζύγιο (1946) 

Ὅπως λένε καὶ παραδοσιακὲς ἐκκλησιαστικὲς ἀφηγήσεις, μετὰ τὴ Δευτέρα Παρουσία, ὁ Θεὸς θὰ τραβήξει ἕνα παραβὰν ποὺ θὰ κρύβει τὴ θέα τῆς κόλασης ἀπὸ τὸν Παράδεισο, μὲ ἀποτέλεσμα οἱ σωσμένοι, ποὺ ἕως τότε θὰ κλαῖνε -ἀφοῦ θὰ ἀγαποῦν τοὺς ἐχθρούς τους- βλέποντας τὰ δεινὰ τῶν κολασμένων, θὰ πάψουν νὰ κλαῖνε γιατὶ θὰ ἀγνοοῦν τὴν ὕπαρξή τους. Θὰ εἶναι, πιθανότατα, μιὰ κατάσταση ὅπου θὰ ξέρεις π.χ. ὅτι ἁγίασες ἐπειδὴ ὑπέμενες τὶς ὕβρεις καὶ τὴ βία ἑνὸς συγκεκριμένου ἀνθρώπου (π.χ. συζύγου) ἀλλά, ἀλίμονο, τὸν ἴδιον θὰ τὸν ἔχεις ξεχάσει. Ἀκόμη καὶ στὴν τέλεια ἀνθρώπινη κατάσταση, ἡ ἀτομικὴ καὶ συλλογικὴ (π.χ. γενοκτονίες χριστιανικῶν πληθυσμῶν) λοβοτομὴ εἶναι ἀπαραίτητη.

Τί νὰ γίνει, dangerfew καταστάσεις. (Κι ἂς μὴ μοῦ ἀρέσουν οἱ Τρύπες)

ταυτίσεις

…μιλά για την αυταπάτη που μας θολώνει το νου όταν ερωτευόμαστε και μας κάνει να πιστεύουμε ότι μπορούμε να κατακτήσουμε τόσο βαθιά τον άλλον που θα γίνει ένα με την εικόνα που έχουμε φτιάξει.

Ἀπὸ ἐδῶ

Ἡ αὐταπάτη αὐτὴ δὲν ἔγκειται στὸ ὅτι ὁ ἄλλος γενικὰ δὲν μπορεῖ νὰ γίνει ἕνα μὲ τὴν εἰκόνα ποὺ ἔχουμε φτιάξει γι’ αὐτόν, ἀλλὰ στὸ ὅτι δὲν μπορεῖ διαρκῶς, αἰώνίως, νὰ ταυτίζεται μὲ αὐτὴ τὴν εἰκόνα. Ἂν σκεφτόμαστε τὴν αἰωνιότητα, δηλαδὴ ὅτι ὁ ἄλλος θὰ μπορεῖ νὰ εἶναι διαρκῶς αὐτὸ ποὺ θέλουμε ἢ φανταζόμαστε, τότε θὰ ἀπογοητευτοῦμε. Τὸ πράγμα ἔχει κι ἄλλες προεκτάσεις. Λέμε ὅτι ἐμεῖς ἔχουμε κάποια ταυτότητα, πράγμα που σημαίνει ὄχι ὅτι ταυτιζόμαστε μὲ τὸ περιεχόμενό της, ἀλλὰ ὅτι θέλουμε καὶ προσπαθοῦμε νὰ ταυτιστοῦμε μὲ κάποιες ἰδέες, στάσεις ζωῆς, ἀνθρώπους-πρότυπα κ.λπ. Κανεὶς ὅμως δὲν μπορεῖ νὰ ταυτίζεται διαρκῶς κι ἐπιτυχῶς μὲ τὴν οὐσία τῆς ταυτότητάς του. Αὐτὴ τὸν καθορίζει, τὸν ἀλλάζει ὁλοκληρωτικὰ ἴσως, ἀλλὰ ὁ ταυτιζόμενος δὲν «συγχωνεύεται» μαζί της ὥστε νὰ καταστεῖ ἔνσαρκη εἰκόνα της. Ὡς πεπερασμένο πλάσμα, ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει σταθερὴ καὶ ἀδιατάρακτη ταυτότητα (γι’ αὐτὸ καὶ κάθε φανφάρα περὶ ταυτότητας σημαίνει μιὰ ἐπιθυμία καὶ μιὰ προσπάθεια, τὸ πολύ, γι’ αὐτήν -κι ὄχι τὴν πραγμάτωσή της). Τὸ γεγονὸς αὐτὸ εἶναι τόσο πραγματικὸ ὅσο καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι καὶ ἡ εἰκόνα μας γιὰ τὸν ἄλλον ἐνσαρκώνεται μόνο μερικῶς ἀπὸ ἐκεῖνον. Κάποιες φορὲς καὶ γιὰ κάποια διαστήματα, πράγματικὰ μποροῦμε νὰ κατακτήσουμε τόσο βαθιὰ τὸν ἄλλον ὥστε αὐτὸς νὰ φτάσει νὰ βλέπει τὸν ἑαυτό του ὅπως τὸν βλέπουμε ἐμεῖς, π.χ. νὰ αὐτοθαυμαστεῖ γιὰ τὰ ὡραῖα του μάτια ἐπειδὴ ἐκφράζουμε ἐμεῖς τὸ θαυμασμὸ καὶ τὴν ἐπιθυμία μας γι’ αὐτά. Αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ κρατήσει γιὰ πάντα, ἀφοῦ ὁ ἄλλος εἶναι διαφορετικὸ ὄν, μὲ δική του φαντασία καὶ λογική. Ἀλλα τί κρατᾶ γιὰ πάντα;

…Με μια σειρά ιστοριών φωτογραφίζει πλήρως τη μεγαλύτερη παρεξήγηση του έρωτα: τη σύγκρουση της εξιδανικευμένης εικόνας στην οποία υποκύπτουμε παράφορα με την (φρικτή) πραγματικότητα του άλλου ατόμου. Γιατί τελικά όσο τέλειος κι αν είναι ένας άνθρωπος πώς να συναγωνιστεί με το ιδανικό που πάμε εμείς και χτίζουμε στο κεφάλι μας;

Ὑπάρχει κάτι τὸ ὑπερβολικὸ στὴν ὀπτικὴ αὐτὴ τῆς ἐξιδανικευμένης θέασης -ἀπὸ ἐμᾶς- τοῦ Ἄλλου, ἡ ὁποία (ὀπτική) εἶναι λάθος ἐκ προοιμίου. Ἡ ἐξιδανίκευση ποὺ κάνουμε γιὰ τὸν ἄλλον δὲν ἀφορᾶ τὴν τελειότητα σὲ κάθε τὶ ποὺ ἔχει μέσα του καὶ πάνω του τὸ ἀντικείμενο τῆς ἀγάπης μας, ἀλλὰ πτυχὲς τοῦ ἀτόμου αὐτοῦ οἱ ὁποῖες ἐνδιαφέορυν ἐμᾶς μόνο, καὶ καμμιὰ φορὰ οὔτε καὶ τὸ ἴδιο δὲν ἀντιλαμβάνεται ὡς προτερήματά του. Οἱ ἄλλες πτυχὲς του εἶναι ἢ φαντάζουν ἀδιάφορες, ἀνεκτές ἤ, ἐὰν εἶναι κάπως δυσάρεστες -ὄχι ἀποφασιστικὰ ὅμως- τροποποιήσιμες στὴν πορεία. Ἐν πάσῃ περιπτώσει, μποροῦν νὰ περιμένουν μπροστὰ στὴν θετικὴ ἔκπληξη μπροστὰ σὲ ὅ,τι βλέπουμε στὸν ἄλλον. Π.χ. ἂν ἐκείνη ποὺ ἔχω ἐρωτευτεῖ καπνίζει, καὶ ἀμέσως μετὰ μὲ φιλᾶ, ἀλλὰ ἡ μυρωδιὰ τοῦ καπνοῦ δὲν μ’ ἀρέσει τόσο πολύ (χωρὶς ὡστόσο νὰ ὑποφέρω ἀπὸ αὐτήν), τότε δὲν μὲ πειράζει καθόλου ὁ καπνός. Ὁ ἰδανικὸς ἀνθρωπος ποὺ φτιάχνουμε βλέποντας κάποιον καταρρέει μόνο ἐὰν τὰ στοιχεῖα του ἐκεῖνα ποὺ μᾶς τράβηξαν τὴν προσοχὴ καταρρεύσουν ἢ ἀτονήσουν. Στὴν πορεία τῆς σχέσης (αὐτὸ φυσικὰ ἀφορᾶ καὶ φιλικὲς σχέσεις) ἀναδύονται πιὸ καθημερινὰ ζητήματα, ποὺ μᾶς ἦταν ἄγνωστα, καὶ αὐτὰ μπορεῖ νὰ κάνουν τὴν ἰδανικὴ εἰκόνα νὰ ξεθωριάσει ἢ νὰ ἐξαφανιστοῦν. Δὲν ἀποκλείεται ὡστόσο αὐτὴ ἡ παρακμὴ νὰ μὴ λάβει χώρα. Εἴτε γιατὶ τὰ στοιχεῖα ποὺ μᾶς τράβηξαν τὴν προσοχὴ διατηροῦν τὴν ἕλξη τους εἴτε γιατὶ μὲ τὴ συναναστροφὴ γιὰ τὰ καθημερινὰ ζητήματα ἀνακύπτουν νέα θετικὰ στοιχεῖα. Γενικά, ἡ τελειότητα ποὺ ἀφορᾶ πτυχὲς τοῦ χαρακτήρα εἶναι κάτι ἄλλο ἀπὸ μιὰ κατάσταση «ἀγάλματος». Εἰδάλλως κάθε σχέση, φιλικὴ ἢ ερωτική, θὰ κατέρρεε γιατὶ ἡ ταυτότητα κάθε ἀνθρώπου ἄρα καὶ ἡ εἰκόνα του εἶναι ἀσταθής.

περὶ τέχνης

Διάβαζω κάτι παλιὲς συζητήσεις μου γιὰ τὴν τέχνη. Καὶ δῶσ’ του ὁ συνομιλητὴς νὰ προσπαθεῖ νὰ μὲ πείσει γιὰ τὸ ὅτι ὑπάρχει ἀλλοτρίωση καὶ ὅτι ὁ κόσμος, ἡ κοινωνία, ὁ καπιταλισμός, καὶ καλά, ὁπότε ἔχει μιὰ κάποια βάση τὸ σύνθημα «Ἡ τέχνη εἶναι νεκρή».

Λοιπόν, ξεκινῶ μὲ τὸ ἀξίωμα ὅτι δὲν ὑπάρχει στὴν πραγματικότητα ἀλλοτρίωση καὶ ὁ λόγος γι’ αὐτὸ εἶναι ὅτι τὸ ἀνθρώπινο εἶναι ἁπλὰ ὅ,τι ἔκαναν καὶ κάνουν οἱ ἄνθρωποι. Ἡ Ἀλλοτρίωση ὡς ἔννοια προϋποθέτει τὴν ὕπαρξη κάποιας ἀνθρώπινης οὐσίας, καὶ σημαίνει τὴν κακὴ τροποποίηση μιᾶς ἀνθρώπινης καὶ καλῆς οὐσίας. Τὴν οὐσία αὐτὴ βεβαίως γνωρίζουν οἱ σοφοὶ καὶ ἀγνοοῦν οἱ λοιποὶ ἄσοφοι. Μάλιστα, ὁποιαδήποτε μεταβολὴ ἀπὸ ὅ,τι μᾶς φαίνεται παραδεδομένο θεωρεῖται ὡς ἀπώλεια μιᾶς ἀρχέγονης καὶ πανανθρώπινης οὐσίας, ἐνῶ τέτοιες μεταβολές, δυσάρεστες καὶ μή, εἶναι ἀμέτρητες στὴν ἱστορία. Τὸ πρόβλημα εἶναι ὅτι ὅλες οἱ ἀντίθετες παρατάξεις πιστεύουν ὅτι γνωρίζουν τὸ περιεχόμενο αὐτῆς τῆς οὐσίας, τῆς ἀνθρώπινης ἰδιότητας, καὶ τὸ ὡραῖο αὐτὸ τσίρκο συνεχίζεται, καὶ τελικὰ ἀπὸ τὴν πολυφωνία καὶ τὴν πολυλογία ὅλων δὲν ἔχεις λόγο ἢ χρόνο νὰ δεχτεῖς γιατί νὰ εἶναι ὁ ἕνας σοφὸς καὶ ὄχι ὁ ἄλλος. Θὰ σοῦ χρειαζόταν μιὰ ὁλόκληρη ζωὴ νὰ ἐξετάσεις ὅλα τὰ ἐπιχειρήματα, καὶ τελικὰ βολεύεσαι σὲ αὐτὸ ποὺ ξέρεις καὶ μέσα στὸ ὁποῖο γεννήθηκες προσπαθώντας νὰ ξεχάσεις ὅτι κι αὐτὸ ἦταν μερικὸ καὶ τυχαῖο.

Ἐντάξει, ἀσφαλῶς εἶναι κουραστικοὶ κάτι δεξιοὶ ἐθνοχριστιανοτέτοιοι, μὲ ἐπίπεδο πατώματος ὑπογείου, ποὺ ὑπερασπίζονται ὡσὰν κατηχητόπουλα τὸν καπιταλισμὸ ὡς τὸν καλύτερο ἱστορικὰ δυνατὸ κόσμο-σύστημα. Ἀλλά, ἀπὸ τὴν ἄλλη, μπορεῖς νὰ ζῆς σὲ ἕναν φρικτὸ κόσμο καὶ π.χ. νὰ γράφεις ἔξοχα ποιήματα, εἴτε αὐτὰ ἀφοροῦν τὸν φρικτό σου κόσμο εἴτε τὴν ἄρνησή του εἴτε ἀδιαφοροῦν γιὰ τὸ στοιχεῖο ποὺ τὸν καθιστᾶ φρικτό. Οὔτε ὁ ἐπαγγελματισμὸς εἶναι κάτι ποὺ συνεπάγεται τὴν ἀλλοτρίωση. Ἂν δὲν ὑπῆρχαν ἐπαγγελματίες καλλιτέχνες ἀλλὰ μόνο ὁ καθένας μας ἐρασιτέχνης ποὺ παίζει γιὰ τὴν πλάκα του ἕνα μουσικὸ ὄργανο, δὲν θὰ εἴχαμε κανένα ἀξιόλογο μουσικὸ ἔργο. Οἱ κλίκες καὶ οἱ ἀντίπαλες παρατάξεις πάντοτε ὑπῆρχαν, παντοῦ, ἀκόμη καὶ στὴν τέχνη.

Πάντοτε ὑπῆρχαν ἄνθρωποι ποὺ πουλοῦσαν τὴν τέχνη τους, τὴν ὑπέτασσαν σὲ ἐκεῖνο ποὺ ἀρέσει στὸν Καίσαρα ἢ στὸν ὁποιοδήποτε ἄλλο. Ἐμπόρευμα ἦταν καὶ πρὸ καπιταλισμοῦ ἡ μουσική. Καὶ τότε γιὰ ἐπαγγελματίες μιλᾶμε. Αὐτὸ ποὺ λείπει ἀπὸ τὸ Χτὲς εἶναι ἡ γιγαντιαία κλίμακα καὶ ἡ πολυπλοκότητά της, μπροστὰ στὴν ὁποία καθένας αἰσθάνεται ἀνίσχυρος. Τίποτε ἄλλο.

Πρακτικά, ὅλη ἡ σχετικὴ συζήτηση ὁδηγεῖ σὲ δῆθεν ἀντιμόδες καὶ ἀντιτέχνες, καὶ τὸ ἀστεῖο εἶναι στὸ ὅτι δὲν ἐξηγεῖται πῶς εὐδοκιμοῦν καὶ ἀναπτύσσονται ὑπὸ τὸν καπιταλισμὸ τέτοιες μικροῦλες ὀάσεις «μὴ ἀλλοτριωμένης τέχνης». Κανονικὰ καὶ μὲ βάση τέτοιες λογικές, κάθε τέχνη θὰ ἔπρεπε νὰ καταργηθεῖ ἕως ὅτου γίνει ἡ περίφημη ἐπανάσταση, εἴτε νὰ εἶναι στρατευμένη μὲ σκοπὸ τὴν ἐπανάσταση. (Ἐκτὸς ἀπὸ τὴν μεταπολεμικὴ -καὶ μή- ὑπαρξιστικὴ μπαρούφα καὶ παραδοχὴ ὅτι ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἰμπεριαλισμὸ ὑπάρχει καὶ ἡ μοναξιά.) Τὸ ἀστεῖο ἐπίσης εἶναι ὅτι κατὰ τὰ ἄλλα κατηγορεῖται π.χ. ἡ θρησκευτικὴ τέχνη ὡς ἡ μόνη στρατευμένη -ποὺ εἶναι βέβαια στρατευμένη, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν τὴν κάνει λιγότερο ἐνδιαφέρουσα. Κατὰ τρίτον, αὐτὰ τὰ τσιτάτα μὲ τὸ «Κάτι εἶναι νεκρό/-ή» ἐκφέρονται ἀπὸ κάτι μαϊμοῦδες τοῦ Νίτσε (ἐγὼ ἔχω δεῖ νὰ ἐκφέρονται ἀπὸ ἀντινιτσεϊκοὺς καταστασιακούς κ.λπ.), ποὺ ἀντιγράφουν τὸ «ὁ Θεὸς εἶναι νεκρός» (ἀνομολόγητα ἐκφράζοντας τὴν ὑποταγή τους στὸ νιτσεϊκὸ αὐτὸ μοτίβο περὶ Τέλους) γιὰ ἑκατὸ ἄλλα διαφορετικὰ πράγματα, ἰδέες, καταστάσεις, κ.λπ., καὶ ἡ γραφικότητα τῆς ἀντίφασής τους ξεπερνᾶ τὸ ἡλιοβασίλεμα στὴ Σαντορίνη.

Ἂν σὲ διάφορα εἴδη μουσικῆς π.χ. παραδοσιακὴ ἢ ἔντεχνο, ὑπάρχει ἀδιέξοδο, δὲν εἶναι αὐτὸ λόγος νὰ δοῦμε κάποια ἀλλοτρίωση. Κάτι ἄλλο, ἡ κοινωνία ποὺ παρῆγε τὰ μουσικὰ αὐτὰ εἴδη, τελείωσε. 

μάτριξ

Αἰσθανόμουν παράξενα ὅταν ἄκουγα νὰ μοῦ μιλᾶνε μὲ ἐνθουσιασμὸ γιὰ τὸ Μάτριξ. Ποτὲ δὲν εἶδα τὴν ταινία (ταινίες) αὐτή, ἴσως κάποια τμήματά της. Ποτὲ δὲν μοῦ ἔκανε ἐντύπωση τὸ ὅτι «ἴσως βρισκόμαστε σὲ ἕναν ὑπολογιστή». Βασικά, θεωροῦσα ἀπὸ περίεργο καὶ πάνω (χαζό) νὰ ἑλκύεσαι ἀπὸ τέτοια ἰδέα ἢ νὰ φοβᾶσαι τέτοια ἰδέα. Σίγουρα, οἱ ὑπολογιστὲς κατάφεραν νὰ μᾶς κάνουν νὰ καταλάβουμε π.χ. τὴ διαφορὰ μεταξὺ hardware καὶ software, συνείδησης καὶ σώματος. Ἀλλὰ ὣς ἐκεῖ. Ἡ ἰδέα ὅτι ὅλα εἶναι μιὰ φαντασία, ἕνα θέατρο, ἕνας προκαθορισμένος προορισμός, ὑπάρχει ἀπὸ πολὺ παλιά, πολὺ πρὶν ἀπὸ τὴ βιομηχανικὴ ἐπανάσταση. Ἔτσι παθαίνεις ἐὰν ἀγαπᾶς τὴν τεχνολογία, ὅταν δηλαδὴ εἶσαι τῶν σκληρῶν ἀνθρωπιστικῶν ἐπιστημῶν καὶ θαυμάζουν π.χ. τὰ φλασάκια ὅταν ἄρχισαν νὰ βγαίνουν. Ἀντίθετα, ὅσοι ἦταν τῶν θετικῶν ἐπιστημῶν, καὶ τῆς τεχνικῆς, ἔβλεπαν μὲ βαρεμάρα ὅσους π.χ. τριτοδεσμίτες ἐνθουσιάζονταν μὲ τὰ φιλοσοφικὰ (καὶ μή…) παρεπόμενα τῆς τεχνολογίας καὶ τῆς τεχνικῆς, καὶ τὶς περισπούδαστες ἀναλύσεις τῶν τελευταίων. Ἡ βαρεμάρα παραμένει βεβαίως ἕως σήμερα, ὅταν κυττάζω στὸ παρελθὸν τέτοιες στάσεις. Ἁπλά, ἡ τεχνολογία πλέον δὲν εἶναι ἕνα φοιτητικὸ παιχνίδι π.χ. ἕνα τσὰτ στὸ διαδίκτυο, ὅπου ἡ γοητεία τοῦ ἀγνώστου ξεπροβάλλει, εἶναι νὰ ξέρουν τί ἀγόρασες καὶ ποῦ πῆγες ἀνὰ πᾶσα στιγμή. Πάντως εἴτε ὅλα τὰ πράγματα καὶ ἡ κατάσταση ποὺ μᾶς περιβάλλει εἶναι σκηνοθετημένα μέσα σὲ ἕναν η/υ εἴτε ὄχι, εἶσαι ἀναγκασμένος νὰ παίξεις τὸ ρόλο σου, θὲς δὲ θές, τὸ ρόλο ποὺ τελικὰ θὰ ἔχεις παίξει, κι ὄχι νὰ σκέφτεσαι διάφορα ἀναπόδεικτα καὶ δακρύβρεχτα περὶ μοίρας, συμπτώσεων, τύχης καὶ ἐλεύθερης βούλησης.

ἡ μόνη λογική

Κάποτε, ὅταν τὸ γνωστὸ κόμμα ἀσκοῦσε τρομοκρατία στοὺς καλλιτέχνες, γινόταν τὸ ἑξῆς. Ὅταν οἱ συγγραφεῖς ἔγραφαν κάτι ποὺ δὲν ἐμπεριεῖχε προτροπὲς ἢ νύξεις γιὰ ταξικὴ πάλη καὶ ταξικὴ δυστυχία, ἔπιαναν τὸν συγγραφέα καὶ τοῦ ἔλεγαν: «Ναί, ἀλλὰ στὸ ἔργο σας δὲν λέτε τίποτε γιὰ τὴν πάλη τῶν τάξεων». Καὶ μηδένιζαν τὸ κείμενό του, γιατὶ προφανῶς σημασία εἶχε τὸ ταξικὸ νόημα κι ὄχι τὸ αἰσθητικό, τὸ νόημα τῆς ἀπόλαυσης τῆς ἀνάγνωσης, τοῦ χειρισμοῦ τῆς γλώσσας κ.λπ. Ὄχι! Ἅμα δὲν εἶχε τὸ ταξικὸ συμπέρασμα καὶ κήρυγμα, ἦταν ἀτελές.

Αὐτὸ τὸ στυλάκι, τότε ἦταν τρομοκρατικό. Ἀλλὰ τώρα δὲν ἀντέχεται, γιατὶ εἶναι γραφικό. Πόσο μᾶλλον ποὺ δὲν πιάνει καὶ δὲν πείθει κανέναν. Καὶ βασικά, καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι ἔχουν τὰ ἴδια μειονοτικὰ προβλήματα περιχαρακωμένων, νὰ θέλουν κάθε ἀνάλυση γιὰ τὶς ἐξελίξεις σὲ ἕνα ζήτημα (π.χ. σεξουαλικότητα στὸ δυτικὸ κόσμο) νὰ τελειώνει μὲ ἕναν ὕμνο τῆς πίστης. Λὲς καὶ ἡ αὐτεπιβεβαίωση αὐτὴ τάχα θὰ προσελκύσει κόσμο. Κόσμο, πού, φυσικά, δὲν θὰ δώσει δεκάρα ἀλλὰ ἀντιθέτως θὰ γελάσει μὲ τὶς Ὀρθόδοξες παρθένες μουστακαλοῦδες καὶ ἀνύμφευτους ψευτοκοσμοκαλόγερους ἢ τοὺς παρθένους ποὺ ἀνέβασαν τὴν παρθένα κοπέλα τους στὰ σκαλιὰ τῆς ἐκκλησίας γιὰ νὰ τὴ χωρίσουν κατόπιν, τῶν ὁποίων ἡ θέα (καὶ ἀλαζονεία) πείθει ἀρνητικὰ 20 φορὲς περισσότερο ἀπὸ ὅσο θὰ ἔπειθαν θετικὰ ὁποιονδήποτε εἰλικρινὰ περίεργο κι ἐνδιαφερόμενο γιὰ τὴν ἄποψη (τὴν μία, τὴ μοναδική, τὴν βιώσιμη, τὴν ὑπέροχη, τὴν ἀκατανίκητη, τὴν θεολογικῶς ἐπικυρωμένη, τὴν συνοδικῶς ἀποδεκτή κ.λπ. κ.λπ.) τῆς Ὀρθοδοξίας γιὰ τὸ ἴδιο θέμα δέκα διδακτορικὲς καὶ πραγματικὰ ὀρθόδοξες διατριβές.

Εἶναι τὰ προβλήματα τῶν μειονοτήτων αὐτά. Ὁ κόσμος χάνεται καὶ αὐτὲς συχνὰ νομίζουν ὅτι ἅμα μιλᾶμε γιὰ τὸ τί εἶναι σωστὸ καὶ τί ὄχι, θὰ σωθεῖ ὁ κόσμος μὲ τὰ λόγια, ἢ ὅτι εἶναι τὸ κέντρο τοῦ κόσμου. Ὅτι πάντα πρέπει νὰ ὑπάρχει δεοντολογία κι ὄχι μόνο περιγραφή. Εἶναι κατανοητά, αὐτὰ τὰ μειονοτικὰ προβλήματα, καὶ οὐδέποτε δήλωσα ἐχθρὸς τῆς «μισαλλοδοξίας», ἀλλὰ ἂν ἦταν ἔτσι νὰ ἀλλάξει ἡ ἄποψη τοῦ ὑπόλοιπου 98%, μᾶλλον εἴμαστε γελασμένοι. Ἄσε ποὺ «ξέρουμε» ὅτι δὲν θὰ ἀλλάξει, καὶ τὸ πολὺ τὸ κήρυγμα «βλάπτει». Τέλος πάντων, ὑπάρχουν ἄλλοι ἱστότοποι γιὰ τὴ δουλειὰ αὐτή, ποὺ καλὰ τὴν κάνουν. Προφανῶς, ὑπάρχουν πολλὲς ὁμάδες-στόχοι. Καθένας καλὸ εἶναι νὰ ἀσχολεῖται μὲ τὸν δικό του, καὶ νὰ μὴ μπαίνει στὰ χωράφια τῶν ἄλλων. Εἰδικά, ὅταν ἔχει ἀπορίες γιὰ ἄλλα, παράλληλα σύμπαντα. Ἄσε ποὺ μᾶς χαλάει ἔτσι ἡ αἰσθητική.

οἰκογενειακά

Διαβάζω σὲ τοῖχο συγγραφέως, ἀπ’ τὰ παλιά της καὶ μὲ ἀφορμὴ τὴν παιδοκτόνο μητέρα, διάφορα κατὰ τῆς οἰκογένειας. Δὲν θὰ κρίνω ἠθικὰ τὸ πράγμα ἐδῶ. Ἡ κοινοκτημοσύνη παιδιῶν καὶ γυναικῶν ἦταν ἕνα παμπάλαιο ὀλιγαρχικὸ ἀριστοκρατικὸ ἰδεῶδες (Πλάτων, Σπάρτη), ποὺ οἱ Ἀριστεροὶ πῆραν καὶ ἀνακήρυξαν ὡς ἀπελευθερωτικὸ καὶ δημοκρατικό, πάλι μὲ μιὰ λογικὴ «χρησιμοποιῶ τὰ ὅπλα τοῦ ἀντιπάλου». Ὁ Μὰρξ κάπου λέει ἐπιχειρηματολογώντας: Ἀφοῦ ἕως τώρα στὴν πράξη ὑπῆρχε ἀτύπως πολυγαμία στὸ ἀστικὸ καθεστώς, τώρα μὲ τὸν κομμουνισμὸ ἡ ὑποκρισία θὰ καταργηθεῖ, μὲ τὴν ἀντικατάσταση τῆς οἰκογένειας κ.λπ. Προσοχή, μὴν ἀρχίσουν ἐδῶ μικροαστικὲς σκέψεις καὶ σχόλια «ἀντικομμουνιστικά». Γιατὶ οἱ ἀπέναντι ἀπὸ τὸν Μὰρξ ἔκαναν αὐτὸ ποὺ πρότεινε ὡς σωστὸ ὁ Μάρξ. Τὸ θέμα εἶναι ὅτι οἱ «ἀστοὶ» εἶχαν τὰ μέσα νὰ συντηροῦν -ὅπως οἱ Μουσουλμάνοι- 2 ἢ 3 ἐρωμένες ἐκτὸς ἀπὸ τὴ γυναίκα τους. Οἱ «προλετάριοι» καὶ ἡ μεσαία τάξη δὲν εἶχαν. Οὔτε θὰ ἀποκτοῦσαν ἂν τὸ εἰσόδημα καὶ τὰ μέσα παραγωγῆς «μοιράζονταν». Ὡστόσο, οἱ πρακτικὲς καὶ οἱ προτάσεις αὐτὲς παρέμεναν σὲ ἕνα στενὸ κύκλο ἀστικὸ καὶ ἐπαναστατικὸ ἕως τὸν Β΄ Παγκόσμιο.

Τὸ ζήτημα εἶναι ὅτι μεταπολεμικά, στὰ πλαίσια τῆς μαζικῆς δημοκρατίας, τῆς ἀνόδου τοῦ μορφωτικοῦ ἐπιπέδου, τέτοιες ἰδέες ἔγιναν προσιτὲς σὲ «πλατιὲς μάζες», ποὺ μποροῦσαν πλέον νὰ ἀγοράσουν ἢ νὰ δανειστοῦν βιβλία καὶ νὰ ξεφύγουν ἀπὸ τὴν παραδοσιακὴ μονογαμικὴ ἀντίληψη. Στὴν καλή μας Ἀριστερὰ ἐμφανίστηκαν τρόποι πραγμάτωσης, ὅπως π.χ. τὰ κοινόβια. Ἀκόμη καὶ σὲ κύκλους -γιὰ νὰ ἀναφερθοῦμε στὴν Ἑλλάδα- ἀναρχορθόδοξων διατυπώθηκε ἕνας συνδυασμὸς ἐλευθεριότητας (τὸ δόγμα τῆς ἐλευθερίας μὲ ἱεράρχηση πολλαπλῶν σχέσεων καὶ σύγχυση φιλίας-ἐρωτικῆς διάθεσης) καὶ ἐκσυγχρονισμένης ὀρθόδοξης παράδοσης. Ὅπως βέβαια λέει ὁ Κονδύλης, στὴ Δύση καὶ σὲ εὐρύτερο κοινωνικὸ πλαίσιο ὅλα αὐτὰ τὰ ἐπαναστατικὰ ἐφαρμόστηκαν μόνο ὡς καρικατούρα τῆς ἀρχικῆς ἀπελευθερωτικῆς ἰδέας, π.χ. ἡ προτροπὴ γιὰ θεσμοθετημένη πολυγαμία κατεβαίνοντας ἀπὸ τὸ ἐπίπεδο τῆς διανόησης ὣς τὸ ἐπίπεδο τοῦ λαοῦ ἔγινε κατανοητὴ ἀπὸ τὸν τελευταῖο ὡς χαλαρότητα στὸ θέμα τῆς συζυγικῆς καὶ γενικὰ συντροφικῆς ἀπιστίας. Φυσικὸ ὅμως εἶναι ὅτι τὸ παλαιότερο πρόβλημα παρέμενε: Μόνο οἱ ζάπλουτοι μποροῦσαν νὰ συντηροῦν θεσμικὰ 2-3 ἐρωμένες / γκόμενες / γυναῖκες (οἱ ὅροι ἐνδεικτικά). Οἱ λοιπὲς κοινόχρηστες γυναῖκες νεαρῆς ἠλικίας ἦταν ἀναγκασμένες νὰ περιοριστοῦν -ὡς πρὸς τὶς παροχὲς πρὸς τὶς ἴδιες- στὴν παροχὴ πρὸς αὐτὲς μιᾶς δωρεὰν μπύρας μὲ ἀκουστικὴ κιθάρα καὶ Πὶνκ Φλόυντ σὲ κάποιο καλοκαιρινὸ ἐρημονήσι, πέρα ἀπὸ τὴν δουλεία τῆς εἰσόδου τῆς γυναίκας στὰ διάφορα ἐπαγγέλματα ἐκτὸς οἰκοκυρικῶν (μεροδούλι-μεροφάι). Ἤ, ἐναλλακτικά, ὡς παραμύθιασμα. Κέρδιζαν βέβαια τὸ δικαίωμα νὰ γίνουν «ἀστοὶ ἄνδρες» (ἀφοῦ γιὰ τοὺς «προλετάριους» συνήθως μόνο ἡ πορνεία ὑπῆρχε ὡς δυνατότητα ἀπιστίας, καὶ ὄχι «ἀνδρικὰ πορνεῖα» γιὰ «προλετάριες»), ἀλλὰ μόνο ὡς πρὸς τὸ ζήτημα τῆς ἐλευθεριότητας νὰ ἔχουν πολλοὺς ἐραστὲς καὶ ὄχι ὡς πρὸς τὶς οἰκονομικὲς δυνατότητες νὰ εἶναι ἀνέμελες οἰκονομικά, ὅπως ὁ ἀστός.

Παράλληλα, μὲ τὶς πρόσφατες τάσεις καὶ καταστάσεις σὲ διάφορες ἐκφάνσεις τῆς κοινωνικῆς ζωῆς, π.χ. βιομηχανία πορνό, κορωνοϊός, κίνημα μυ-τού, ὁ ἀτομικισμὸς ἐν μέρει καταντᾶ νὰ διαλύει τὴν ἴδια τὴν ἀνάγκη γιὰ πραγματικὲς σεξουαλικὲς σχέσεις. Κάποια μπορεῖ νὰ ἀγαπήσει τὸ σκυλάκι της ἔχοντας ἀπογοητευτεῖ ἀπὸ τοὺς ἄντρες. Ὁ κορωνοϊὸς καὶ ἡ σχετικὴ φοβία ἀπὸ τὴ μιὰ ὁδήγησαν σὲ περισσότερο συντηρητισμό (σεξουαλικὰ διαθέσιμη μόνο ἡ ἐνήλικη γυναίκα-σύζυγος τοῦ σπιτιοῦ στὸ ὁποῖο κατοικεῖ ἕνας ἄνδρας) κι ἀπὸ τὴν ἄλλη τὴν ἐπικράτηση τῆς φοβίας μὴν κολλήσουμε ἔναντι τῆς σεξουαλικῆς ἐπιθυμίας. Ἡ τεράστια σὲ μέγεθος βιομηχανία πορνὸ κάνει περιττὴ στὰ μάτια δισεκατομμυρίων τὴν ὕπαρξη ἄλλου ἀνθρώπινου πλάσματος -πόσο μᾶλλον τῆς οἰκογένειας. Ὅπως συμβαίνει μὲ κάθε ἰδέα, καὶ οἱ ἐπαναστατικὲς ἰδέες ἀφοῦ αὐτονομήθηκαν, χάθηκαν στὰ πελάγη τῶν ἐξελίξεων τῆς ὕστερης νεοτερικότητας, χάνοντας κάθε «ἐπαναστατικότητα» ὅπως οἱ πατέρες τῆς Ἐπανάστασης ἐννοοῦσαν τὴν ἐπαναστατικότητα.

πολεμικά

Στὸ χωριό μου λένε γιὰ τὸ σκύλο ποὺ γαβγίζει, ὅτι δὲν δαγκώνει.

Τὸ ἴδιο γίνεται καὶ μὲ τὴν Τουρκία. Γαβγίζει ἔχοντας ἐκλογές, καὶ ἕναν στρατὸ διχασμένο ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ πραξικοπήματος.

Εἶναι ἄλλο πράγμα τὸ ὅτι κάποτε, θὰ μᾶς ἐπιτεθεῖ. Ἕλληνες καὶ Τοῦρκοι ἦταν πάντα ἐχθροί, ἀπὸ τὶς πρῶτες ἐπιδρομὲς τῶν δεύτερων τὴ δεκαετία τοῦ 1050. Εἶναι ἀδύνατο νὰ μὴ μᾶς ἐπιτεθεῖ. Τὸ μόνο βέβαιο εἶναι ὅτι ὁ χρόνος κυλᾶ ὑπὲρ τῆς Τουρκίας. Εἶναι πραγματικὰ γελοῖο νὰ νομίζουμε ὅτι μόνο μὲ τὰ Ραφὰλ καὶ τὰ ὑποβρύχια θὰ νικήσει ἡ ψυχικὰ καὶ δημογραφικὰ διαλυμένη Ἑλληνικὴ κοινωνία τὴν Τουρκία. Ἡ ἥττα δὲν εἶναι καθόλου δεδομένη γιὰ ἐμᾶς. Πιστεύω ὅτι θὰ μπορούσαμε νὰ πετύχουμε μεγάλα ἐδαφικὰ κέρδη γιὰ τὶς διαπραγματεύσεις μετὰ τὸν πόλεμο, καὶ νὰ καταστρέψουμε γιὰ τὰ καλὰ τὸ ἀνεπτυγμένο, δυτικὸ κομμάτι τῆς Τουρκίας. Ἀλλὰ ἡ αἰσιοδοξία εἶναι κακὸς σύμβουλος. Τὸ ἴδιο καὶ μὲ τὸ κλίμα περὶ τουρκικῆς ἐπιθετικότητας (εἰδικὰ τώρα) ποὺ καλλιεργοῦν τὰ πετσωμένα ἑλληνικὰ ΜΜΕ, ὥστε οἱ μποῦφοι τῆς ἐθνικιστικῆς ἢ πατριωτικῆς δεξιᾶς νὰ συσπειρωθοῦν ὑπὸ τὸν Μητσοτάκη. Πότε ἦταν εἰρηνικὴ ἡ Τουρκία γιὰ νὰ γίνει τώρα ἐπιθετική; Ἐπειδὴ ὅλοι οἱ Τοῦρκοι εἶναι ἐπιθετικοί; Πότε ἦταν ἀντιεθνικιστὲς στὴν τουρκικὴ ἀντιπολίτευση;

Ἔχουμε τὶς ἑξῆς πιθανότητες γιὰ τὰ τουρκικὰ γαβγίσματα: α. Ἐκλογὲς στὴν Τουρκία. β. Προετοιμασία γιὰ «ἀποφυγὴ τοῦ πολέμου» μέσῳ παραχωρήσεων πρὸς τὴν Τουρκία. γ. Ἀπόπειρα γιὰ δεξιὰ συσπείρωση μὲ τὸν Μητοτάκη τάχα πολέμαρχο. δ. Πόλεμο.

Καὶ γιατί δηλαδὴ νὰ εἶναι τώρα ἡ κατάλληλη στιγμή; Ἀφοῦ ἡ Ἑλλάδα διαλύεται μὲ γεωμετρικὸ ἢ ἐκθετικὸ ρυθμό. Γιατί νὰ μὴν περιμένει λίγο ἀκόμα; Τόσον καιρὸ περίμενε. Ἡ Τουρκία ξέρει νὰ περιμένει. Τὸ ἀπέδειξε στὴν Κύπρο. Γιατί αὐτὴ ἡ πολεμικὴ βιασύνη της; Γιὰ νὰ αὐξηθοῦν τὰ ποσοστὰ τοῦ Μητσοτάκη ἢ γιατὶ τὰ Ραφὰλ θὰ τὴν καταστήσουν τρωτή; Ἔτσι κι ἀλλιῶς, ἔχουμε τοὺς καλύτερους ἴσως πιλότους. Γιατί δὲν περιμένει λίγο ἀκόμη, ὥστε ἡ Ἑλλάδα νὰ μὴν μπορεῖ νὰ κάνει ἐπιστράτευση λόγῳ ὑπογεννητικότητας καὶ λειψανδρίας; Ἡ Ἑλλάδα εἶναι ἡ πιὸ γερασμένη χώρα τῆς Εὐρώπης -ἴσως. Ἔχουμε καὶ τὰ ἐθνίκια μας, ἀπὸ πάνω, τοῦ 0 ἢ 1 παιδιοῦ, ποὺ ἔχουν χόμπυ τὸν πόλεμο στὰ 40 τους, καὶ θὰ προσφέρουν στὴν Ἑλλάδα τὸ σιτεμένο κορμί τους ἀντὶ γιὰ 2 εἰκοσάρηδες στρατιῶτες.

Εἶσαι ὅ,τι ἔχεις, ἀλλὰ καὶ ὅ,τι δὲν ἔχεις καὶ τὸ θὲς ἢ τὸ μισεῖς. Εἶσαι ὅ,τι ἔκανες (χωρὶς γυρισμό) καὶ κάνεις, ἀλλὰ κι ὅ,τι φαντάστηκες ὅτι ἔκανες (πάλι χωρὶς γυρισμό), ἀλλὰ καὶ ὅ,τι διάλεξες νὰ μὴν κάνεις, ὅ,τι περιφρόνησες νὰ κάνεις. Δὲν μπορεῖς νὰ πεῖς σὲ κάποιον: «Σημασία (γιὰ μένα) ἔχει τί εἶσαι κι ὄχι τί κάνεις». Οὔτε νὰ πεῖς: «Σημασία ἔχει ὅτι θὲς-δὲ-θὲς εἶσαι εἰκόνα θεοῦ» (ἥμαρτον, μὴν σχολιάσει κανάς θρῆσκος τώρα, παράδειγμα ἔδωσα) καὶ γι’ αὐτὸ νὰ χαίρεσαι» -λὲς καὶ ἀρκεῖ αὐτὸ γιὰ νὰ κάνεις τὸ καλὸ καὶ νὰ χαίρεσαι. Φανταστικὰ (ὅσα θὰ ἤθελες ἀλλὰ δέν…) ἢ μή, τὸ τί εἶσαι συνδέεται, θὲς δὲ θὲς, μὲ κάποιες πράξεις καὶ μὴ πράξεις, σκέψεις καὶ ἀντισκέψεις, μὲ κάποια κατοχὴ καὶ μὴ κατοχή. Οὔτε τὸ ἀνάποδο μπορεῖς νὰ πεῖς, ὅτι σημασία ἔχει μόνο ἡ πράξη καὶ ἡ σκέψη, κι ὄχι κι ἐκεῖνο ἀπὸ τὸ ὁποῖο πηγάζουν αὐτές. Ὅλα αὐτὰ συγχωνεύονται, ἀνεβοκατεβαίνουν, ἀλλάζουν ἀξία καθένα τους γιὰ τοὺς ἄλλους ἢ γιὰ σένα. Τὸ ζητούμενο εἶναι πόσο σταθερὸς εἶσαι, πόσο σκληρὸς εἶσαι. Τί ἀνυπόφορο ἡ διαχείριση τῆς ἀνθρώπινης ἀστάθειας. Σὲ ἀποτιμοῦν καὶ ὡς ἀνεπαρκὴ μετά, ἔστω μὲ λόγο εἰλικρινοῦς συμπάθειας («κάνει ὅ,τι μπορεῖ, ἀλλὰ ἔχω τὸ αἴσθημα τοῦ ἀνικανοποίητου»), καὶ ψάχνουν ἀντικαταστάτη χωρὶς (καὶ μὲ αὐτόν) νὰ ἔχουν ἁπτὲς ἀποδείξεις. Μερικοὶ ἄνθρωποι -δὲν εἶναι ὅτι ἁπλῶς «δὲν εἶναι γιὰ τὰ κυβικά μας» (ἢ «αὐτοὶ γιὰ τὰ κυβικά μας»), εἶναι ὅτι- ἀρέσκονται στὸν ἴλιγγο, περνᾶνε καλὰ μέσα ἀπὸ τὸν βασανισμό (δικό τους ἢ ἄλλων) καὶ τὴν ἀστάθεια κλαίγοντας στὸ ἐνδιάμεσο καὶ ἀναζητώντας τὸ τραγελαφικὸ ὡς ψυχικὴ πληρότητα καὶ ἀνώτερη διαίσθηση. Πολὺ συχνά, τελικὰ καταλήγουν στὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο: Σὲ μιὰ νεκρικὴ σταθερότητα, ποὺ δὲν εἶναι ἡ ἴδια μὲ τὴν ἐξαρχῆς σταθερότητα καὶ ἀπαιτούμενη σκληρότητα. Καὶ εἶναι κι αὐτὴ πηγὴ δυστυχίας, ἄλλου τύπου, ὅπως προηγουμένως ἡ χαρούμενη-δυστυχὴς ἀστάθεια. Ὅπως καὶ ἡ ἀλαζονεία ὅτι μπορεῖς νὰ ξεπεράσεις τὴ φύση (ἐνῶ ὑποκύπτεις στὸν πειρασμὸ τὴν ἴδια στιγμη), ἡ ὁποία ἀντικαθίσταται ἀπὸ ἕνα ἀτέρμονο πολυετὲς αὐτομαστίγωμα καὶ αὐτοπροσβολή, τάχα ὡς τὸ βαρὺ κόστος καὶ τίμημα ποὺ πρέπει νὰ πληρώσεις γιὰ τὴν ἐξιλέωσή σου -ἐξιλέωση ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ γίνει ἔτσι (ἀφοῦ τὸ ἐπιτίμιο δὲν μπορεῖς ούτε ἔχεις τὸ δικαίωμα νὰ τὸ διαλέξεις ἐσύ), ὥσπου τελικὰ ἀπὸ τὸ πολὺ αὐτομαστίγωμα πονᾶς κι ἔρχεται ὁ κυνισμὸς καὶ ἡ ἀναισθησία καὶ λὲς ἐπιτέλους «ναί, πρέπει νὰ ἀγαπᾶμε καὶ τὸν ἑαυτό μας γιατὶ ἀλλιῶς δὲν μποροῦμε νὰ ἀγαπᾶμε τοὺς ἄλλους», καὶ πάλι ὄχι ὅμως μὲ τὴν ἀγαθὴ ἀρχικὴ χριστιανικὴ σημασία, ἀλλὰ μὲ τὴν συνεχιζόμενη συναισθηματικὴ ἀστάθεια τοῦ ἀνθρώπου ποὺ ἦταν ἀνομολόγητα ἰδιοτελὴς (ἐνίοτε καὶ πιὸ ἰδιοτελὴς π.χ. ἀπὸ ἕναν ἄλλον, ποὺ θεωρεῖ δεδομένη τὴν ἐργαλειακότητα τῶν ἀνθρώπινων σχέσεων καὶ τὴν ἰδιοτέλεια, καὶ δὲν τὴ θεωρεῖ ἢ κακὴ ἢ ποθητή) μὲ τὸ νὰ κηρύσσει τὸν πόλεμο στὴν ἰδιοτέλεια τσακίζοντας ὅποιους βρεῖ μπροστά του ὡς κατώτερους ἢ μὲ ἀδυναμίες. Εἶναι τότε (μὲ τὸν κυνισμό), ὅταν κλείνουν ὅλοι οἱ διακόπτες τους καὶ μιλᾶ ὁ αὐτόματος τηλεφωνητής, ὁ αὐτόματος πιλότος. Καὶ τοῦ μιλᾶς σὰ σὲ νεκρό. Φάγαμε μερικοὶ τὰ νειάτα μας μιλώντας σὲ τέτοιους νεκρούς, τοὺς τραντάζαμε μὲ ἐνδιαφέρον, γιὰ νὰ καταλάβουν. Τὰ καλύτερά μας χρόνια χάθηκαν, κάποιων. Τίποτα. Τώρα, ἀπὸ τὸν τάφο τους μᾶς κλείνουν τὸ μάτι, καὶ συμφωνοῦν: Σωστὰ τὰ λέγαμε, μᾶς εἴπανε. «Δὲν ὑπῆρχε λόγος ἀγανάκτησης». Nec plus ultra. Αὐτὰ εἶναι γιὰ ἐκείνους ποὺ ἀντιλαμβάνονται τὰ ὅρια μόνο ἀφότου τὰ σπάσουν, ὅπως λέει κάποιος γιὰ τὴ διαφορὰ μεταξὺ χριστιανικῆς ἁμαρτίας καὶ ἀρχαίας ὕβρεως. Αἴ, τότε, γιατί τότε οἱ ἴδιοι (ποὺ ἀντιλαμβάνονται τὰ ὅρια) μᾶς λένε ὅτι πιστεύουν κι ὅτι πρέπει; Γι’ αὐτὸ μπορεῖ κάποιος νὰ τοὺς λέει (ἐξ ὑπαρχῆς): Δὲν μπορεῖς νὰ θέλεις αὐτὸ ποὺ θέλω ἐγώ. Ἐννοῶντας τὴν ἀνικανότητα νὰ θελήσουν σταθερότητα μὴ νεκρική, καὶ νὰ βάλουν ἔργοις τέρμα στὴν συναισθηματικὴ ἀστάθεια.

Στὰ σκαλιά

Εἴπαμε γιὰ τοὺς νεορθόδοξους, ἂς ποῦμε καὶ γιὰ τοὺς ἁγιασμένους, τοὺς τύπος καὶ ὑπογραμμός. Γιατὶ γιὰ τὰ ἄλλα ζητήματα τῆς ὑλικῆς πραγματικότητας, μιλᾶνε τόσοι ἄλλοι. Ἐδῶ, μόνο παραδείγματα. Καθ’ ὅσον ἀπὸ θεωρητικὸ ἐπίπεδο εἶναι γνωστὰ καὶ κοινότοπα.

«Εἶσαι ἕτοιμος νὰ ὁδηγήσεις τὴν κοπέλα σου στὰ σκαλιὰ τῆς ἐκκλησίας;», ρώταγε ψαρωτικὰ-ἀνακριτικὰ ἕνας τύπος ὅσους ἔχουν κοπέλα ἀλλὰ δὲν κάνουν τὸ σωστό, ἀλλὰ μόνο τὴν διακορεύουν. Ποὺ τὴν κοπέλα του ὁ ἴδιος καὶ τὴν ἀνέβασε στὰ σκαλιὰ τῆς ἐκκλησίας καὶ τὴν κατέβασε λίγον καιρὸ μετά, ἀπὸ αὐτά. Ἔ, βλέπεις, ἡ ἀνεργία ὁδηγεῖ σὲ «σεξουαλικῶς ὀρθὰ» χριστιανικὰ διαζύγια. Καλύτερα διαζύγιο (ἁμαρτία) παρὰ προγαμιαῖο (ἁμαρτία), τί δὲν καταλαβαίνουμε;

Ἄλλη πάλι ἔκανε κήρυγμα, νὰ πείσει τοὺς πάντες γιὰ τὴν δύναμη τῆς ἁγνότητος καὶ ὅτι ἅμα ἔχεις τὸ Χριστὸ εἶσαι ‘ντάξει καὶ χαμογέλα ἀδελφέ μου, καὶ γενικότερα ὅτι οἱ ἀπαίσιοι ἄντρες ἔχουν ἕνα πράμα στὸ νοῦ. Καί, βέβαια, οἱ ἄλλοι εἶναι πόρνοι καὶ πόρνες: εἴτε θὰ εἶσαι σὰν κι αὐτὴν εἴτε «βρῆκες ἄντρα ἀπὸ τὴ ντισκοτέκ» (τόσο γραφική). Ἀλλὰ τελικὰ δὲν τῆς ἀρκοῦσε ὁ Χριστός (χμ… γιατί; μήπως δὲν εἶναι θεός;), καὶ παντρεύτηκε σὲ χρονοκατάσταση ἡμιπαράφρονος ἡμι-μπάμπως ποὺ νόμιζε ὅτι εἶναι εἰκοσάρα νυφούλα. Παιδιὰ γιόκ, ἐννοεῖται.

Ἄλλος, ἀγωνία μεγάλη γιὰ τοὺς πολύτεκνους καὶ τὶς ἐκτρώσεις, ἀλλὰ ὄχι μόνο ὄχι-πολύτεκνος μὰ τελείως φυγότεκνος ὁ ἴδιος, κατὰ φαντασίαν νέος Ἁπόστολος ἐκτὸς μοναστηριοῦ.

Ἄλλος, πάλι, Χριστιανὸς φυσικά, βγαίνει γιὰ καφὲ διερευνητικὰ μὲ Χριστιανή, γιὰ νὰ δεῖ ἂν ἀξίζει νὰ τὴν παντρευτεῖ. Χωρὶς ἀπαίτηση γιὰ προγαμιαία σχέση, φυσικά. Καὶ τῆς λέει, μεταξὺ ἄλλων ὡς λόγο γιὰ τὸν ὁποίο θὰ τὴν ἤθελε: «θέλω γυναίκα» (σύζυγο). Ὅπως θὰ ἔλεγε κάποιος ἄλλος «θέλω μιὰ καφετιέρα γιὰ νὰ μὴν παραγγέλνω». Ἡ κοπέλα κατενθουσιάστηκε, καὶ ὅπως ἦταν ἀναμενόμενο δὲν τὸν παντρεύτηκε. Εἶναι πολὺ τιμητικὸ ὡς προσωπικότητα νὰ σὲ θεωροῦν φουσκωτὴ πλαστικὴ κούκλα ἁπλῶς γιὰ τὴν ἀποφυγὴ τῆς πορνείας, «κι ἂν δὲν πάρω ἐσένα θὰ πάρω κάποια ἄλλη (καφετιέρα)».

Τὸ κλουβὶ μὲ τοὺς τιμητὲς ποὺ φυλᾶνε ὀρθόδοξες Θερμοπύλες.

1922

Κατὰ τὰ ἄλλα τιμοῦμε τὰ 100 χρόνια ἀπὸ τὴν Καταστροφή. Δὲν ἀσχολούμαστε μὲ τὸ παντελῶς ἀδιάφορο θέμα (φιλορῶσοι καὶ φιλοδυτικοί) τὸ ὁποῖο μόνη σημασία γιὰ μᾶς ἔχει ὅτι θὰ κοστίσει πολλὰ λεφτὰ στὸ καθένα σπίτι. Δὲν ἀσχολούμαστε μὲ τὴν Ἐβρο-βύζιον καὶ τὰ ψυχολογικὰ προβλήματα τοῦ λοατκισμοῦ (ἡ μία ὀπτικὴ ἐπὶ τοῦ θέματος προφανῶς δὲν ἐνδιαφέρεται καθόλου γιὰ τὸ ’22 ἐκτὸς κι ἂν εἶχε -ἀλλὰ δὲν ἔχει- ἱστορίες ξεριζωμένων γκαίη ἢ ἑλληνοτουρκικὰ ὁμο-ρομάντζα). Δὲν ἀσχολούμαστε μὲ τὴν «τὰ ἴδια καὶ τὰ ἴδια» ἀντεπιχειρηματολογία στὰ θέματα τοῦ πολέμου τῶν φύλων καὶ τῶν σκύλων. Δὲν βγάζουμε διαρκῶς τὸ ἄχτι μας ὡς… «ὀρφανὰ τῆς μεταξικῆς ΝΔ» μὲ τὸν νῦν πρωθυπουργό, καὶ τοὺς ψηφοφόρους του. Δὲν ἔχω ὑπόψη τὸν καθένα. Δὲν μὲ πειράζει αὐτό, ἔτσι εἶναι ἡ ἐπικαιρότητα. Λέω συνολικὰ ὡς κοινωνία ἂν μᾶς νοιάζει ἐλάχιστα τὸ γεγονὸς αὐτό, ἡ ἀπόπειρα αὐτὴ νὰ ἀπελευθερωθεῖ ὅλος ὁ Ἑλληνισμός, τὰ λάθη ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ μὴν εἶχαν γίνει κ.λπ. Προφανῶς καὶ δὲν τὴν ἐνδιαφέρει καθόλου. Κι ἂν γίνουν ἢ γίνονται ἐπίσημες ἀναφορὲς στὴν Καταστροφή, εἶναι μόνο γιὰ νὰ δοθεῖ -ἐμμέσως καὶ λυρικά- τὸ μήνυμα: «Τὶς φάγατε τότε, βγάλτε τὸ σκασμό τώρα μὴν τὶς ξαναφᾶτε, τώρα ποὺ εἶστε πιὸ ἀποσαθρωμένοι ἀπὸ τότε» (τὸ ἴδιο μήνυμα θὰ πεῖ κι ὁ Τοῦρκος πρωθυπουργὸς ἀλλὰ χωρὶς ὑπονοούμενα καὶ ὄχι ποιητικά), μὲ μπόλικη δόση ἀπὸ μικρασιατικοὺς τσελεμεντέδες γιὰ νὰ ντερλικώσουμε.

μαθημένη νὰ τρώει ἀβγά

Γιατὶ ἔχει μάθει νὰ τὰ ἀποφεύγει, ἡ γερμανίδα Οἰκολόγα ὑπ. ἐξ. Ὅπως φαίνεται στὸ βίντεο

Ὅπου «Γερμανοὶ Οἰκολόγοι» ὅ,τι πιὸ φιλοπολεμικὸ καὶ φιλοπυρηνικό (π.χ. πυρηνικὴ ἐνέργεια = οἰκολογική, βομβαρδίστε στὴ Γιουγκοσλαβία κ.ο.κ.) κυκλοφορεῖ στὴν Εὐρώπη.

Ἐντάξει. Τὰ ἀβγὰ δὲν τὴν πειράζουν. Ντομάτες τὴν πειράζει ἅμα θὰ τῆς πετάξει κανένας Γερμανός; Γοῦστα εἶναι αὐτά. Π.χ., ἡ «ἀριστερὴ πατριώτισσα» Γερμανίδα ἔφαγε τούρτα.

θεολογία τοῦ ’60: ἠθική, σχέση, φύση

…Ἀποτελεῖ χαρακτηριστικὸ παράδειγμα ἑτερογονίας τῶν σκοπῶν τὸ πῶς ὁ ἀγώνας ἐνάντια στὸν ὁμολογουμένως ρηχὸ καὶ ἀσφυκτικὸ ἠθικισμὸ τοῦ εὐσεβισμοῦ κατέληξε στὸν ἀσύλληπτης ἔκτασης ἀμοραλισμὸ ποὺ κατακλύζει σήμερα τὴν ἐκκλησιαστική μας ζωὴ καὶ τὸν ὁποῖο ἀναπνέουμε ὡς τὸν φυσικό μας ἀέρα. […] νὰ ἀναφέρουμε τὸ κείμενο τῆς νομικῆς ὑπηρεσίας τῆς Ἱ. Συνόδου στὸ ὁποῖο τὰ ἠθικὰ παραπτώματα ἑνὸς ἐπισκόπου ἀξιολογοῦνταν ὡς θέμα ποὺ ἅπτεται τοῦ ἰδιωτικοῦ του βίου καὶ ὡς ἐκ τούτου δὲν πρέπει νὰ προβάλλεται καὶ νὰ συζητεῖται στὸν δημόσιο χῶρο. […]

Ἡ κοινὴ πρόταξη τῶν Γιανναρᾶ καὶ Ζηζιούλα τῆς Εὐχαριστίας ὡς τῆς κορυφαίας ἔκφρασης τῆς ἠθικῆς τῶν χριστιανῶν μπορεῖ νὰ ὀδηγήσει σὲ αὐτὸ ποὺ ὁ π. Ρωμανίδης προσφυῶς ὀνόμασε εὐχαριστιακὴ εἰδωλολατρία, στὸν βαθμὸ ποὺ ὁ ἐπίσκοπος καὶ οἱ μετέχοντες στὴν Εὐχαριστία θεωροῦν τὴ μετοχή τους ἄσχετη μὲ τὴν ἀσκητικὴ προσπάθεια νὰ ταυτιστεῖ τὸ ἀνθρώπινο θέλημα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ γίνει αὐτὸ ὁρατὴ μαρτυρία σὲ ὅλες τὶς ἐκφάνσεις τῆς ζωῆς τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινότητας. […]

Ἡ ἔννοια τῆς σχέσης ὅπως περιγράφεται σὲ μεγάλο μέρος τῆς σύγχρονης Ὀρθόδοξης θεολογίας, ὁριζόμενη ὡς τὸ ὑπαρκτικὸ γεγονὸς τῆς ἐν ἐλευθερίᾳ ἀγάπης, στηρίζεται σὲ μιὰ προβληματικὴ διάκριση μεταξὺ φύσης καὶ σχέσης. Ἡ πρώτη δαιμονοποιεῖται ἐνῶ ἡ δεύτερη ἐξαίρεται, στὴν πρώτη κυριαρχοῦν τὰ τυφλὰ ὁρμέμφυτα, στὴ δεύτερη οἱ πλέον ἀνιδιοτελεῖς προθέσεις. Οἱ φιλοσοφικὲς ἀφορμὲς αὐτῆς τῆς συζήτησης, προερχόμενες ἀπὸ τὸ χώρο τῆς ὑπαρξιστικῆς καὶ διαλογικῆς φιλοσοφίας, εἶναι εὔκολα διακριτὲς σὲ ὅποιον εἶναι ἔστω καὶ λίγο ἐνήμερος γιὰ τὶς ἐξελίξεις στὴ φιλοσοφία τοῦ 20οῦ αἰώνα. […]

Τὸ ἐγὼ τοῦ ἀνθρώπου ὄντως συγκροτεῖται μὲ τὴ συνδρομὴ τῆς συνάντησης μὲ ἕνα ἐσύ, ἀλλὰ αὐτὸ ἰσχύει ἐξίσου τόσο γιὰ τὸ ἐγὼ ἑνὸς ἁγίου ὅσο καὶ γιὰ τὸ ἐγὼ ἑνὸς ἐγκληματία. Τὸ γεγονὸς τῆς σχέσης αὐτὸ καθεαυτὸ δὲν προδικάζει τί εἴδους ἐγὼ θὰ προκύψει βάσει ποιοῦ εἴδους ἐσύ. Ἐξίσου ἐσφαλμένη εἶναι ἡ τάση τῆς σύγχρονης θεολογίας νὰ περιγράφει τὶς σχέσεις ἀνάμεσα σὲ πραγματικὲς ὑπάρξεις ἀδιαμεσολάβητα, χωρὶς δηλαδὴ τὴν παρουσία τῆς κοινωνίας ὡς φόντου, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν κατάληξη σὲ ὀνειροπόληση ἢ ναυάγιο.

π. Εὐ. Γκανᾶς, Ἡ ἀναγκαιότητα τῆς μαρτυρίας, Ἀθήνα 2012.

νεορθόδοξες ἀγάπες

«Τί σημαίνει πορνεία;», ἐρωτᾶ, γιὰ νὰ ἀπαντήσει ὁ ἴδιος, ἡ «ἄρνηση τῆς σχέσης, δηλαδὴ τὸ πρόσωπο ποὺ ἀρνεῖται τὴ σχέση πορνεύει». «Μὴν πᾶτε σὲ ἠθικιστικὰ σχήματα» σημειώνει, καλώνας ταυτόχρονα τὴν ὁμήγυρη νὰ κατευθυνθεῖ δῆθεν «στὸν ὀντολογικὸ χαρακτήρα τῶν πραγμάτων». «Ἡ πορνεία», συμπληρώνει ὁ Σταμούλης, «θεωρεῖται ὡς τέτοια μόνο ὅταν εἶναι στοιχεῖο πλεονεξίας».*

Προκειμένου νὰ προσαρμοστοῦν ὡς Χριστιανοὶ στὶς ἀπαιτήσεις τῆς σύγχρονης σεξουαλικότητας, οὐκ ὀλίγοι Χριστιανοὶ -θεολόγοι καὶ κοινοὶ θνητοί- ἐπεδίωξαν τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ἀντιλαμβάνονται ὡς «ἠθική». Βασικὸ ἐργαλεῖο γιὰ τέτοια ἐπιδίωξη στάθηκε ἐκτὸς ἀπὸ τὴν κατὰ γράμμα ἑρμηνεία ἀλληγορικῶν πατερικῶν ἑρμηνειῶν, ἡ ἔννοια τῆς Σχέσης. Ἅμα δὲν εἶσαι πλεονέκτης κι ἁπλὰ θὲς νὰ πολλαπλασιάσεις τὶς Σχέσεις (τὶς ἀγαπητικές, π.χ. γιὰ νὰ δώσεις περισσότερη ἀγάπη σὲ περισσότερους ἀνθρώπους ποὺ τὴ χρειάζονται – τὴν ἀγάπη σου) διατηρώντας τὴν ἀρχική σου Σχέση, τότε δὲν εἶναι πορνεία ἡ ὕπαρξη πολλῶν Σχέσεων.

Δὲν εἶναι ὅμως μόνο ὅτι ἡ ἔννοια αὐτὴ εἶναι δάνειο ἀπὸ τὴ μὴ χριστιανικὴ φιλοσοφία καὶ ἐπιστημολογία τοῦ 20οῦ αἰώνα (κι ὄχι π.χ. προερχόμενη ἀπὸ τὶς χριστιανικὲς ἀναφορὲς στὸν Πατέρα ποὺ λέγεται Πατέρας ἐπειδὴ ἔχει Σχέση πρὸς τὸν Υἱό -τὰ κείμενα αὐτὰ ἦταν γνωστὰ ἐδῶ κι αἰῶνες, ἀλλὰ δὲν ἀπέκτησαν ποτὲ τέτοιες παρερμηνεῖες). Ἀκόμη καὶ ἄλλοι, ὅπως ὁ Κονδύλης, εἶχαν ἐπισημάνει αὐτὴ τὴ διάσπαση καὶ τάση γιὰ διάσπαση τοῦ μεταμοντέρνου ἀτόμου σὲ ρόλους, δηλαδὴ ἐν τέλει σὲ «σχέσεις» (π.χ. τὸ πρόσωπο εἶναι ἡ συνισταμένη τῶν σχέσεών του, χωρὶς μνεία στὸ εὐρύτερο φόντο καὶ μὴ προσωπικὸ πλαίσιο στὸ ὁποῖο λαμβάνει χώρα ἡ σχέση, ἡ ὁποία ἐξαρτᾶται ἀπὸ αὐτό), ἢ Χριστιανοὶ ὅπως ὁ π. Εὐάγγελος Γκανᾶς, ποὺ ἀπὸ χριστιανικὴ ὀπτικὴ ἔκαναν λόγο ἐπίσης ἐπικριτικὰ γιὰ τὴν εἰσαγωγὴ τῆς σχεσιολογίας στὴ χριστιανικὴ ἀντίληψη.

Εἶναι καὶ ὅτι ἡ ἔννοια τῆς σχέσης εἶναι οὐδέτερη χριστιανικά, καὶ δὲν εἶναι κάτι τὸ ἀνώτερο ἢ διακριτὸ χριστιανικά. Μπορεῖ νὰ εἶναι σχέση μίσους πρὸς κάποιον, ἢ ἀγάπης. Δὲν μᾶς καλύπτει χριστιανικά. Θὰ πεῖ κάποιος ὅτι ἐννοεῖται ἡ πραγματικὴ ἢ ἀνώτερη (ὑπὸ ποία ἔννοια καὶ κριτήριο;) Σχέση, ἡ «ἀγαπητική». Κι αὐτὸ ἔχει τεράστια κενὰ καὶ προβλήματα. Γιὰ παράδειγμα, καὶ μεταξὺ δυὸ κακούργων ποὺ συνεργάζονται καὶ ἐξοντώνουν ἀθώους γιὰ νὰ τοὺς ληστέψουν ὑπάρχει ἀγαπητικὴ σχέση. Κανεὶς κακοῦργος, ὅσο καὶ κακὸς νὰ εἶναι, δὲν θέλει καὶ δὲν πράττει κάτι ἐναντίον τοῦ συνεργάτη του (γιὰ ὅσο εἶναι συνεργάτες), ἴσα-ἴσα, τὸν φροντίζει καὶ τὸν καλύπτει. Ἄρα, ἀκόμη καὶ ἡ «ἀγαπητικὴ Σχέση» (ἡ «πραγματικὴ, ἀνώτερη μορφὴ σχέσης») ἀπὸ μόνη της δὲν εἶναι ἀπαραιτήτως χριστιανικὰ σωστή. Εἶναι κι αὐτὴ οὐδέτερη χριστιανικά. Αὐτὰ γιὰ τοὺς κακούργους τὰ ἔχει πεῖ 2.400 χρόνια πρὶν ὁ Πλάτωνας, δὲν εἶναι ἄγνωστα, εἶναι ὅμως ἄγνωστα σὲ ὅσους θεωροῦν ὡς ὕψιστο πράγμα κι ἀπόδειξη ἔσχατης Πραγματικότητας-Ἀλήθειας τὴ Σχέση (τὴν καλή, εἴπαμε) ποὺ φτιάχνει τὰ Πρόσωπα (ἄλλος ὅρος-ἀοριστία).

Αὐτὴ τὴν ἄμβλυνση καὶ σχετικοποίηση τῶν χριστιανικῶν ὅρων βλέπει κανεὶς καὶ σὲ ἄλλους. Γιὰ παράδειγμα ὁ Θ. Ζιάκας γράφει (Πέρα ἀπὸ τὸ Ἄτομο, σ. 111): «Οἱ ὅροι «μοιχεία» καὶ «πορνεία» ἔχουν στὸ Εὐαγγέλιο μιὰ ἀπόλυτη σημασία: Πορνεία εἶναι ἡ δίχως ἔρωτα σχέση. Μοιχεία εἶναι νὰ ἀπιστεῖς ὅταν ὁ (ἡ) σύντροφός σου σὲ ἀπατᾶ. Ὁ ὅρος περιλαμβάνει καὶ τὴν ἐνδιάθετη ἀπιστία«. Ἄρες, μάρες, κουκουνάρες. Ἂς ποῦμε, τί πάει νὰ πεῖ «σύντροφος»; Ὁ/Ἡ μὲ χριστιανικὸ γάμο παντρεμένος/η; Αὐτὸς ποὺ συμβιώνει χωρὶς κανένα γάμο; Ὁ ἁπλὸς γκόμενος/γκόμενα; Κανεὶς δὲν ξέρει τί ἐννοεῖ ὁ Ζιάκας, ὅμως ἡ πρώτη περίπτωση ἀποκλείει τὶς ἄλλες, γιατὶ οἱ 2 τελευταῖες εἶναι ἐξαρχῆς πορνεία χριστιανικὰ κρίνοντας, καὶ δὲν εἶναι κἂν νόμιμες ὥστε κατόπιν νὰ καταλήξουν σὲ μοιχεία. Μιὰ τέτοια θολούρα καὶ ἀοριστία ἐπιτρέπει ὅλα τὰ ἀντιεξουσιαστικά, ἀντιηθικιστικά, ἀντιευσεβιστικὰ κ.λπ. ἰδεολογικὰ παιχνίδια τῶν ἀναρχο/ἀριστερο-χριστιανῶν σὲ μιὰ μαζικοδημοκρατικὴ κοινωνία ὅπου κάνουμε ὅ,τι γουστάρουμε χωρὶς γάμους καὶ ἀηδίες. Μιὰ μεταφορὰ ἐκκλησιαστικῶν ὅρων σὲ ἐκκοσμικευμένο πλαίσιο. Κι ἅμα, γιὰ παράδειγμα, ἔχω σεξουαλικὲς σχέσεις μὲ τὴ χριστιανικὰ νόμιμη γυναίκα μου χωρὶς πιὰ ἔρωτα/ἀγάπη πρὸς αὐτήν (γιὰ διάφορους βάσιμους λόγους), καὶ πλέον ζῶ μαζί της μόνο χάριν τῶν παιδιῶν, τῆς συνήθειας καὶ τοῦ σκέτου σέξ (π.χ. γιατὶ βαριέμαι νὰ ψάχνομαι), εἶναι ἐκκλησιαστικὰ καὶ ζιακικά -βάσει τοῦ παραπάνω ὁρισμοῦ- πορνεία αὐτὸ ποὺ κάνω; Μήπως εἶναι καὶ βιασμός; Ἤρεμα ρωτάω.

Τροφὴ γιὰ παρόμοιες δυνατότητες παρανόησης τοῦ Χριστιανισμοῦ δίνει ἡ «ἀντιευσεβιστικὴ»-ἀντιηθικιστικὴ πολεμικὴ τοῦ Γιανναρᾶ, ποὺ (σὰν ἄλλος καινούργιος Παῦλος κι αὐτός) κατακρίνει τὴν προσήλωση τῶν Χριστιανῶν (!) στὸ Νόμο (ποιὸν νόμο;) μὲ τὸ παύλειο «ὁ Χριστὸς μᾶς ἐλευθέρωσε ἀπὸ τὴν κατάρα τοῦ ἰουδαϊκοῦ Νόμου». Κι αὐτὸ μπορεῖ νὰ χρησιμοποιηθεῖ ὡς δικαιολογία γιὰ ὁτιδήποτε. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὁ Χριστιανὸς δὲν πρέπει νὰ πιστεύει ὅτι σώζεται ἁπλῶς τηρώντας ἠθικὲς ἐντολές, γιατὶ πάντα θὰ ἁμαρτάνει καὶ πάντα θὰ εἶναι καταδικασμένος. Ὅμως τὰ Εὐαγγέλια, ποὺ δὲν τὰ διάβασαν καλὰ οἱ ἀντιηθικιστές, δὲν λένε ὅτι οἱ διατάξεις τοῦ Νόμου «δὲν σὲ σώζουν, μὴν τὶς τηρεῖς». Ἀντίθετα, κι ὅσον ἀφορᾶ εἰδικὰ τὸ σέξ, εἶναι ἀκόμη πιὸ αὐστηρά. Δὲν ἀρκεῖ νὰ μὴ μοιχεύσεις ἔμπρακτα, πρέπει καὶ νὰ μὴν γουστάρεις τὶς ἄλλες γυναῖκες (ἀκόμη κι ἂν αὐτὲς δὲν τὸ ἀντιλαμβάνονται ὅτι τὶς γουστάρεις). Τὸ ἂν σώζει ἢ δὲν σώζει κάτι τέτοιο εἶναι ἄλλο θέμα -ἡ ὑποχρέωση ὄχι μόνο παραμένει ἀλλὰ ἐπεκτείνεται. Γίνεται ἔγκλημα τῆς σκέψης, γιὰ νὰ μιλήσω κι ἐγὼ ἀπελευθερωτικὰ καὶ ἀντιεξουσιαστικά.

Σὲ πιὸ πρακτικὸ καὶ λαϊκὸ ἐπίπεδο ἐφαρμογῆς πάντως, ἔχω δεῖ ἀναρχικοὺς «γκόμενους» Χριστιανοὺς νὰ λένε τὶς παραπάνω ἀπελευθερωτικὲς θεωρίες σὲ «γκόμενες» (Χριστιανὲς ἐπίσης), μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ τὶς «ψήσουν» μὲ σκοπὸ ἢ τὸ γνωστὸ ποθούμενο ἢ νὰ θεραπεύσουν τὸν γενικότερο ναρκισσισμό τους. Ἦταν πανεύκολο νὰ παρουσιαστεῖ καὶ νὰ γίνει πιστευτὸ ἀπὸ ὅλους (γκόμενες-γκόμενους) κάτι τέτοιο, ἡ πορνεία ὡς μὴ πορνεία: Παίρνεις τὰ ξερά, ἀνυπεράσπιστα χριστιανικὰ κείμενα, καὶ τοὺς ἀλλάζεις τὰ φῶτα. Ἀφοῦ δὲν ἀρνεῖσαι τὴ σχέση, εἶσαι ἐντάξει. «Πορνεία εἶναι ὅταν ἀρνεῖσαι τὴν ἱεραρχημένη ἀγαπητική σου σχέση μὲ κάποιον, βρὲ ἠθικιστὴ μὲ ἐπιρροὲς Τρεμπέλα. Ἅμα διατηρεῖς καὶ δὲν ἀρνεῖσαι τὴ σχέση σου μὲ τὸν Χ, μπορεῖς νὰ κάνεις ὅ,τι γουστάρεις μὲ ἄλλους 100 ἀνθρώπους. Ἀρκεῖ νὰ διατηρεῖς τὴν ἐπίγνωση τῆς ἱεράρχησης στὶς σχέσεις σου«. Π.χ. χουφτώνεσαι μὲ τὴν Α ἀλλὰ καὶ τὴν Β, ἀλλὰ μὲ ἐπίγνωση τῶν ὑπέρτερων δικαιωμάτων τῆς Β ἐπὶ τοῦ χουφτώματος ἐὰν ἡ Α σοῦ «κάνει σκηνή». Κι ἀφοῦ ἐξηγοῦσες στὴν Α ὅτι ὄχι, δὲν εἶναι «τὸ πουτ…άκι σου», ἁπλὰ ἔρχεται δεύτερη στὴν ἱεράρχηση τῶν σχέσεων καὶ πρέπει νὰ τὸ κατανοήσει, ἡ Α θὰ ἠρεμοῦσε (καὶ θὰ ἔκανε τὰ ἴδια στὶς δικές της σχέσεις Νο1 και Νο2). Αὐτὰ ἦταν πολὺ ἐπιτυχημένα ὡς χριστιανικὸ ψήσιμο, γιατὶ κρίνοντας ἀπὸ ὅσα ἔβλεπα οἱ «χριστιανὲς γκόμενες» εἶχαν πέσει σὲ… θεοκαταληψία (σὰν τηλευαγγελιστὲς ποὺ γλωσσολαλοῦν) καὶ παραληρηματικὴ ἔκσταση μὲ τέτοια ἀποκαλυφθεῖσα σοφία, καὶ «πές μας τί ἐννοεῖς μὲ αὐτὸ ποὺ εἶπες τὶς προάλλες«, καὶ τελικὰ ὀνειρεύονταν ὅτι ὁ ἀποκαλύψας (ποὺ ἔψηνε ἀρνούμενος ὅτι ψήνει) τοὺς τὴν πέφτει -ἢ τοῦ τὴν πέφτουν-, καὶ μπέρδευαν τὰ μπούτια τους ἀλλόκοτα, ποὺ λέει καὶ τὸ ἄσμα. Μπάφους δὲν νομίζω νὰ εἶχε, γιατὶ δὲν χρειάζονταν σὲ τέτοιες στιγμὲς ὕψιστης ὑπαρξιακῆς ἔντασης. Καίτοι δὲν ἤμουν φαλακρὸς ὥστε νὰ μὴν ἔχω μαλλιὰ γιὰ νὰ μοῦ πέσουν ἀπὸ τὸ ξεψαρωτικὸ καὶ ἀπελευθερωτικὸ χριστιανικὸ στύλ, τὶς ἐκστάσεις ἀλληλοθαυμασμοῦ καὶ τὶς πραξεοθεωρίες, μποροῦσα νὰ σκάω στὰ γέλια μὲ τὰ ὑπαρξιστικὰ-καταστασιακὰ χαϊμαλιὰ ὡς ἐν Χριστῶ θέαμα. Τώρα θὰ πεῖτε, εἶναι Νικολαϊτισμὸς αὐτό; Δὲν ξέρω. Θεολόγος δὲν εἶμαι. Δὲν εἶναι τῆς μόδας τέτοιος ὅρος, ποιὸς τὸν γνωρίζει ἄλλωστε;

Δὲν ξέρω ἂν τὰ πράγματα ἔχουν ἀλλάξει ἔκτοτε. Φαντάζομαι ὅτι ἡ πιὸ λάιτ κι εὐρεία πολεμική (γιὰ ὅσους δὲν ἀντέχουν τὰ προχωρημένα μὲ τὶς πολλὲς σχέσεις σὲ ἱεράρχηση) εἶναι ἡ κανονοπολεμική. «Καλοὶ οἱ ἐκκλησιαστικοὶ κανόνες, ἀλλὰ ἀπάνθρωποι γιὰ τὴν ἐποχή μας βρὲ παιδί μου, καὶ ἀλίμονο στὸν τύραννο παπὰ ποὺ θὰ τοὺς ἐφαρμόσει«. Δηλαδη: «Ἐμεῖς θὰ ποῦμε στὸν παπὰ τί θὰ μᾶς πεῖ. Νὰ ἐξομολογηθοῦμε, ἀλλὰ ὄχι καὶ νὰ μᾶς τιμωρήσουν«. Λὲς καὶ θὰ τοὺς φυλακίσει ἡ ἀστυνομία. Κι ἐδῶ, χρησιμοποιοῦνται διαστρεβλωτικὰ σύγχρονοι ἅγιοι. Τὸ γνωστὸ βολικὸ προηγούμενο, μὲ τὴ σύγκριση κοσμικῶν νόμων μὲ τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς κανόνες, δὲν ἰσχύει στὴν ἐποχή μας, γιατὶ κανεὶς κρατικὸς νόμος δὲν ἀπαγορεύει τέτοια ἁμαρτήματα. Ἄρα, πῶς θὰ ἐπαναληφθεῖ ἡ «ἀνθρωπιστικὴ» πρακτική (ὅπως ζητᾶνε οἱ «ἀντιευσεβιστές», γιὰ νὰ βολεύονται ὡς ὑποκριτές), ὅτι ἡ Ἐκκλησία τιμωρεῖ μιὰ ἁμαρτία μὲ λιγότερο αὐστηρὲς ποινὲς ἀπὸ ὅ,τι τὸ κρατος, ἐνῶ πλέον τὸ κράτος δὲν τιμωρεῖ καθόλου αὐτὴ τὴν ἁμαρτία;

Πραγματικά, τὰ πράγματα εἶναι τόσο ἁπλά. Εἶναι ἄλλο πράγμα νὰ κάνεις κάτι καὶ νὰ ξέρεις ὅτι διαπράττεις ἁμαρτία, καὶ ἄλλο νὰ κάνεις κάτι καὶ νὰ πιστεύεις ὅτι αὐτὸ δὲν εἶναι ἁμαρτία. Στὴν πρώτη περίπτωση ἴσως κάποια στιγμὴ μετανοήσεις. Στὴν δεύτερη ποτέ. Εἰδικὰ γιὰ τοὺς νέους, τουλάχιστον αὐτὴ ἡ διάκριση πρέπει νὰ καθίσταται σαφής. Προφανῶς, τὸ μόνο σωστὸ εἶναι νὰ μὴν διαπράττεις/σκέφτεσαι θετικὰ αὐτὸ τὸ πράγμα. Ἀκόμη κι ἔτσι, τὸ 2ο ἀπὸ τὸ 3ο στάδιο διαφέρουν.

Πάντως, μαζικὴ δημοκρατία καταναλωτική (μὲ ἀνθρώπινα ἀντικείμενα ποὺ αὐτεξουσίως καὶ διαρκῶς ἀλλάζουν ἐρωτικοὺς συντρόφους καὶ σχέσεις -ἔστω καὶ «διατηρώντας τὶς ἱεραρχήσεις») καὶ Χριστιανισμὸς δὲν πᾶνε μαζί. Ἄντε τὸ πολὺ συμπορεύονται ὡς ἀντικαταναλωτικὴ χίπικη δηθενιὰ καὶ μόδα ρούχων («ἀναρχική»), ποὺ πολὺ σύντομα χωρίζουν τοὺς δρόμους τους μὲ τὸν ἐξίσου ἀντικαταναλωτικὸ Χριστιανισμὸ καθόσον ἡ πρώτη δὲν ἀναγνωρίζει τίποτε ἀνώτερο ἀπὸ τὴν ἐλευθερία ἐνῶ ὁ δεύτερος ἐνδιαφέρεται γιὰ τὴ σωστὴ χρήση τῆς ἐλευθερίας.

* Ἀ. Πολυχρονιάδη, Ἀποδομητὲς τῆς Ὀρθόδοξης Θεολογίας, Θεσσαλονίκη 2021.

ἐλευθερία τοῦ τύπου

Μπορεῖ οἱ ἀνεχόμενοι σιωπηρὰ τὸν Μητσοτάκη καὶ οἱ ψηφοφόροι του νὰ μᾶς ὑπενθυμίζουν τοὺς Συριζαίους, στὴν Ἑλλάδα τοῦ Μητσοτάκη ὡστόσο κατατρακυλήσαμε ἀπὸ τὸ 70 στὸ 108 στὸν δείκτη τῆς ἐλευθερίας τοῦ τύπου μέσα σὲ μία μόνο χρονιά. Πιὸ κάτω κι ἀπὸ τὴν Οὐκρανία (106), πιὸ κάτω ἀπὸ τὴν Ἀλβανία (103). Τελευταῖοι μεταξὺ τῶν κρατῶν τῆς Ε.Ε. Ἔχουμε δρόμο ἀκόμη γιὰ τὸν Ἐρντογάν (149), ἀλλὰ ὁ φιλελευθερισμὸς θὰ τὰ καταφέρει. Ἐντελῶς τυχαῖα στὴν Ἑλλάδα κανεὶς σχεδὸν δὲν ἐμπιστεύεται τὰ μεγάλα κανάλια.

ἀπὸ τὴν ἀποικία

Παρακολουθοῦμε σὰν γνήσιοι Ἀμερικάνοι τὰ τοῦ ἀνώτατου δικαστηρίου τῶν ΗΠΑ σχετικὰ μὲ τὶς ἐκτρώσεις. Ἀφοῦ τὸν πολιτισμό μας τὸν ἀπαρνηθήκαμε (αὐτὰ ποὺ λένε ἐπὶ τοῦ θέματος π.χ. ὁ Ἱπποκράτης καὶ ὁ Χριστιανισμός), σημασία ἔχει ἡ κυριαρχία τοῦ ἑνὸς ἢ τοῦ ἄλλου ρεύματος στὴν πατρίδα μας τὶς ΗΠΑ. Αὐτὴ θὰ καθορίσει τὶς τάσεις κι ἐδῶ. Παρὰ τὰ ὅσα διαδίδονται καὶ διαρρέουν, δὲν ὑπάρχει περίπτωση μιὰ δικαστικὴ ἀναθεώρηση νὰ γυρίσει πίσω τὰ ἤθη τοῦ δυτικοῦ κόσμου.

Μὲ ἕναν ἀνεξήγητο μεταφυσικὸ τρόπο, αὐτὸ τὸ πράγμα ποὺ μοιάζει μὲ ἄνθρωπο, ἔχει καρδιὰ ἀκριβῶς σὰν ἄνθρωπου, ἐγκέφαλο ἀνθρώπινο, ὄργανα ἀνθρώπου κ.λπ. κ.λπ. ἀλλὰ δὲν εἶναι ἀκόμη ἄνθρωπος -τὸ πράγμα αὐτὸ λοιπόν, σύμφωνα μὲ μιὰ σύγχρονη ἀντίληψη περὶ ζωῆς, μόλις βγεῖ ἀπὸ τὴ μήτρα μεταμορφώνεται σὲ ἀνθρώπινο ὄν, μὲ θαῦμα. Δὲν εἶναι ἡ μεταβολὴ τοῦ ἄρτου καὶ οἴνου σὲ Σῶμα καὶ Αἷμα, εἶναι ἡ ἀριστεροφιλελεύθερη μετατροπὴ ἑνὸς κομματιοῦ τοῦ σώματος τῆς γυναίκας (ἄνευ ἄνδρα -νά κι ἄλλο θαῦμα ποὺ ἀντιγράφει τὸν Χριστιανισμό) σὲ ἔμβιο ὄν καὶ μάλιστα ἀνθρώπινο ὄν, μέσα σὲ λίγα δευτερόλεπτα, σὲ ἕνα ὂν ποὺ δικαιοῦται ὅλα τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα τῆς Μάγκνα Χάρτα καὶ τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης καὶ τῆς διακήρυξης τοῦ ΟΗΕ.

Οὔτε θὰ βγεῖ τέτοια ἀπόφαση ἐνάντια στὸ «δικαίωμα» αὐτό. Ἴσα-ἴσα, ἡ διαρροὴ τοῦ προσχεδίου πιθανότατα ἔγινε σκόπιμα, ἄκριβῶς ὡς ἔμμεσο κάλεσμα σὲ ἱερὸ πόλεμο τῶν ὄχλων καὶ τοῦ ἀκαδημαϊκοῦ κατεστημένου καὶ τῶν ΜΚΟ ὥστε νὰ κάνουν ἐπίδειξη δύναμης καὶ νὰ φοβίσουν τὴν πλαδαρὴ ἀντίθετη πλευρά. Βρίσκω πάντως πολὺ περίεργο τὸ ἐνδιαφέρον στὴν Ἑλλάδα, ἡ ὁποία ἐδῶ καὶ 40 χρόνια βρίσκει τὶς πιὸ ἀπίθανες δικαιολογίες νὰ μὴν κάνει παιδιά.

λιγνιτικά

Στὴ χώρα τῶν τρόλλ, μᾶς ἔλεγαν ὅτι οἱ ΑΠΕ θὰ μᾶς σώσουν κι ὅτι τώρα ἔχουμε τὸ φυσικὸ ἀέριο, καὶ ὣς τὸ 2028 θὰ πρέπει νὰ κλείσουν τὰ ἐργοστάσια λιγνίτη γιατὶ ἔτσι διατάζει ἡ Κομμαντατούρ, καὶ δὲν μποροῦμε νὰ πᾶμε κόντρα στ’ ἀδέρφια μας. Κάτι ψηφοφόροι μὲ μυαλὰ σανοφάγου χωριάτη τοῦ ’60 ἦταν σὲ γραμμὴ ὑπεράσπισης τοῦ κάθε τεχνολογικὰ/οἰκονομικὰ νέου καὶ καινούργιου πράγματος ἐπειδὴ αὐτὸ εἶναι ἁπλῶς νέο καὶ καινούργιο, κι ἐπειδὴ «ἡ Ἀριστερὰ εἶναι κατὰ τοῦ καπιταλισμοῦ (!), ἄρα ἐμεῖς εἴμαστε ὑπέρ». Γνωστοὶ καὶ οἱ πυροβολημένοι ἢ ἐκπρόσωποι συμφερόντων ποὺ θεωροῦν ὅτι ἡ «πράσινη» ἀλλαγὴ τοῦ πλανήτη περνᾶ ἀπὸ τὴν αὐτοκτονία τῆς Ἑλλάδας (ἐνεργειακὴ καὶ ἄλλη) καὶ βάζουν τὴν προσωπικὴ πινελιά τους στὴν αὐτοκτονία λὲς καὶ πρόκειται γιὰ τὸ χωράφι τοῦ μπαμπάκα τους. Ἀλλὰ τώρα αὐξάνουν τὸ λιγνίτη, γιατὶ ἡ πραγματικότητα εἶναι πιὸ ὀδυνηρὴ ἀπὸ τὶς (οἰκοφιλελὲ ἢ «ἀντικομμουνιστικές») παρωπίδες τους. Δὲν ξέρω ἂν θὰ τὰ καταφέρουμε πιὰ μὲ τὴν αὔξηση τῆς παραγωγῆς/χρήσης λιγνίτη, ἄλλωστε μᾶς ἔχουν ὑποσχεθεῖ-ἀπειλήσει καὶ μὲ ἠλεκτροκίνητα αὐτοκίνητα (γιὰ νὰ πηγαίνει ὁ κόσμος μὲ τὰ πόδια στὶς δουλειές του, 10, 20, 30 χλμ. ποδαρόδρομο καθημερινά), μὲ τί ἠλεκτρισμὸ ἄραγε θὰ τσουλᾶνε αὐτά, ἐλπίζω ὄχι μὲ ἐκεῖνον ποὺ ἔχει ἀκουστεῖ ὅτι θὰ σᾶς κόβουν τὸ ρεῦμα στὸ σπίτι γιὰ κάποιες/α ὧρες/ὥρα τὴ μέρα ἐξαιτίας τοῦ πολέμου, ἂν ἔχετε βεβαίως λεφτὰ γιὰ νὰ πληρώνετε τακτικὰ τὸ ρεῦμα. Τὰ σαϊνια φυσικά, θὰ μᾶς ἀπαντήσουν ὅτι ὁ Σύριζα συναίνεσε σὲ τέτοια πράγματα κ.λπ., γιατὶ τέτοια βλῆτα παίρνουν τοῖς μετρητοῖς τὰ λόγια τοῦ κάθε Σύριζα, καὶ πῶς νὰ πεῖς ἔστω μία κουβέντα μὲ τέτοια ἄτομα ποὺ ψηφίζουν ἢ στηρίζουν πότε τὸν ἕνα καὶ πότε τὸν ἄλλον.

προαναστάσιμα. Προσοχή: «φιλοχριστιανοί»

Ὁ λόγος γὰρ ὁ τοῦ σταυροῦ τοῖς μὲν ἀπολλυμένοις μωρία ἐστί, τοῖς δὲ σῳζομένοις ἡμῖν δύναμις Θεοῦ ἐστι. Γέγραπται γάρ· ἀπολῶ τὴν σοφίαν τῶν σοφῶν, καὶ τὴν σύνεσιν τῶν συνετῶν ἀθετήσω.

Ἐπειδὴ καὶ Ἰουδαῖοι σημεῖον αἰτοῦσι καὶ Ἕλληνες σοφίαν ζητοῦσιν, ἡμεῖς δὲ κηρύσσομεν Χριστὸν ἐσταυρωμένον, Ἰουδαίοις μὲν σκάνδαλον, Ἕλλησι δὲ μωρίαν, αὐτοῖς δὲ τοῖς κλητοῖς, Ἰουδαίοις τε καὶ Ἕλλησι, Χριστὸν Θεοῦ δύναμιν καὶ Θεοῦ σοφίαν.

Εἰ δὲ Χριστὸς κηρύσσεται ὅτι ἐκ νεκρῶν ἐγήγερται, πῶς λέγουσί τινες ἐν ὑμῖν ὅτι ἀνάστασις νεκρῶν οὐκ ἔστιν; εἰ δὲ ἀνάστασις νεκρῶν οὐκ ἔστιν, οὐδὲ Χριστὸς ἐγήγερται· εἰ δὲ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται, κενὸν ἄρα τὸ κήρυγμα ἡμῶν, κενὴ δὲ καὶ ἡ πίστις ὑμῶν. Εὑρισκόμεθα δὲ καὶ ψευδομάρτυρες τοῦ Θεοῦ, ὅτι ἐμαρτυρήσαμεν κατὰ τοῦ Θεοῦ ὅτι ἤγειρε τὸν Χριστόν, ὃν οὐκ ἤγειρεν, εἴπερ ἄρα νεκροὶ οὐκ ἐγείρονται· εἰ γὰρ νεκροὶ οὐκ ἐγείρονται, οὐδὲ Χριστὸς ἐγήγερται. Εἰ δὲ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται, ματαία ἡ πίστις ὑμῶν.

Αὔριο, κι ἀπὸ σήμερα, θὰ δοῦμε τοὺς περίφημους φιλοχριστιανοὺς νὰ παρελαύνουν μαζικὰ σὲ ΜΚΔ καὶ ἀλλοῦ μοιράζοντας δηλώσεις, ἄλλους γιὰ νὰ ἑστιάσουν στὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Καινὴ Διαθήκη εἶναι γραμμένη στὰ ἑλληνικά, ἄλλους γιὰ νὰ φιλοσοφήσουν παίζοντας μὲ ἀναρχικὰ συνθήματα «κοινωνικῆς ἀφύπνισης», μιλώντας γιὰ τὴν ὑψηλότερη μορφὴ Ἄνοιξης, ἡ ὁποία ἀναγεννᾶται, ἄλλους γιὰ νὰ μιλήσουν γιὰ τὸν Ἑλληνισμὸ καὶ τὸ Ἑλλήνων Πάσχα, καὶ τὸ ἀβγοψητὸ ἀρνί, τὰ ἔθιμα ἔρημων τόπων καὶ κακόμοιρων φυλῶν. Ἅμα δὲν ποῦν στὰ ΜΚΔ τους (πέρα ἀπὸ τὰ προηγούμενα) αὔριο τὸ Χριστὸς Ἀνέστη, τότε θὰ τὸ ἔχετε πιάσει τὸ ὑπονοούμενο, ἔτσι; Ὄχι λίγοι ἐξ αὐτῶν θέλουν νὰ κάνουν εἰσοδισμὸ μεταξὺ τῶν Χριστιανῶν, νὰ τοὺς ἐκμεταλλευτοῦν ὡς ὁμάδα ἀνθρώπων γιὰ κάποιο σκοπό. (Ἐντάξει, κάποιοι δὲν θὰ διστάσουν νὰ κάνουν ἀκόμη καὶ ψεύτικη ὁμολογία χάριν ἄλλων στοχεύσεων, ἀλλὰ λίγοι εἶναι πλέον τόσο καταγέλαστοι στὴν ἀνεκτικὴ ἐποχή μας.) Ἕνας σωστὸς ἄθρησκος, ἕνας καλὸς ἄθεος, ἕνας τίμιος ἀλλόδοξος δὲν θὰ νοιαζόταν καθόλου. Θὰ ἦταν τὸ καλύτερο πράγμα ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ μᾶς κάνει, στοὺς Χριστιανούς -ἐφόσον ἔμενε σταθερὸς στὶς πεποιθήσεις του. (Ἄλλο ἂν γενικὰ θὰ θέλαμε νὰ γινόταν Χριστιανός.) Δὲν θὰ πάθουμε τίποτα ἐὰν δὲν εὐχηθεῖ καλὸ Πάσχα στοὺς Χριστιανούς, οὔτε ὁ Μουσουλμάνος θὰ πάθει τίποτα ἐὰν δὲν τοῦ εὐχηθεῖ ὁ ἀλλόδοξος. Παλιά, αὐτὲς οἱ εὐχὲς ἀνταλλάσσονταν λόγῳ προνεοτερικῆς εὐγένειας μεταξὺ τῶν θρησκευτικῶν κοινοτήτων. Σήμερα, γίνονται λόγῳ πανθρησκείας ἢ κοροϊδίας. Δὲν θέλουμε νὰ ἐξαναγκασθεῖ ἕνας ἄθρησκος νὰ γίνει ὑποκριτὴς γιὰ χάρη μας, νὰ βιάσει τὸν ἑαυτό του ὥστε νὰ γίνει (ἔστω γιὰ μισὸ λεπτό) κάτι ἄλλο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ εἶναι ὁ ἑαυτός του, ἀπὸ εὐγένεια (κάποιοι) ἢ δολιότητα (μερικοί). Λυπόμαστε τοὺς βιασμένους. Εἶναι αὐτοῦ τοῦ τύπου οἱ «φιλοχριστιανοὶ» ὁ λόγος ποὺ δὲν θὲς νὰ γράψεις τίποτα σὲ ΜΚΔ ἔχοντας ὑπόψη ἐκεῖνο γιὰ τὸ ἅγιον τοῖς κυσί.

δημοσκοπήσεις

Πηγή

Τὸ 74% (ἀπὸ 68% – 6% αὔξηση σὲ ἕνα μήνα) εἶναι δυσαρεστημένοι ἀπὸ τὴ στάση τῆς Ἑλλάδας. Αὐτὸ τὸ ποσοστὸ ξεπερνᾶ -γιὰ νὰ προλάβουμε κάθε «ἔξυπνο»- κάθε κομματικὴ διαίρεση ἢ διαίρεση Ἀριστερᾶς-Δεξιᾶς, καὶ διαιρέσεις τύπου «Ὀρθόδοξοι-Φιλοδυτικοὶ» ἢ «πατριῶτες-ἀντιεθνικιστές» καὶ «ἀντιδημοκράτες-δημοκράτες», καὶ βεβαίως δὲν ἀφορᾶ μόνο σταλινικοὺς ἢ Συριζαίους.

Ἕνα 71% (ἀπὸ 65% – 6% αὔξηση σὲ ἕνα μόνο μήνα) θεωρεῖ ὅτι ἡ Ἑλλάδα θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι οὐδέτερη. Κι αὐτὸ τὸ 71% ὑπερβαίνει κάθε διαίρεση Ἀριστερᾶς-Δεξιᾶς, Ὀρθοδοξίας-Φιλοδυτικῶν κ.λπ. Μάλιστα, οἱ ὁπαδοὶ τῆς μιᾶς καὶ τῆς ἄλλης χώρας μειώνονται συνολικά, ἀπὸ 29% στὸ 24% μέσα σὲ ἕνα μόνο μήνα. Τὸ Ἀκραῖο Κέντρο, ποὺ σὲ Πολιτική, ΜΚΔ καὶ ΜΜΕ εἶναι σὰν μιὰ μονοκομματικὴ δικτατορία μὲ ὅλη τὴν ἀλαζονεία της καὶ τὸ δάκτυλό της τὸ ὁποῖο ὑψώνει καντιανὰ καὶ διδαχτικά, στὴν πραγματικὴ ζωὴ δὲν φτάνει οὔτε τὸ 30% τῶν πολιτῶν (20% οἱ φιλοουκρανοί).

Ὅσοι ἐπενδύουν στὸν φιλοουκρανισμό, θὰ εἰσπράξουν τὴν ἠχηρὴ ἀπόρριψη τοῦ κόσμου, ποὺ θὰ τοὺς γυρίσει τὴν πλάτη. Ὁ μαχητικὸς φιλοουκρανισμὸς εἶναι ξένος καὶ ἐνάντιος στὸν ἑλληνικὸ λαό, ὁ ὁποῖος θεωρεῖ κατὰ τουλάχιστον 79% ὅτι ἡ Ἑλλάδα δὲν ἔχει κερδίσει μὲ τὴ στάση της στὸν πόλεμο (θεωρεῖ μάλιστα ὅτι κερδίζει ἡ Τουρκία σὲ συντριπτικὸ ποσοστὸ 67% ἔναντι 7%) καὶ δὲν «πετᾶ ἀετό» στὸν καθαρὸ οὐρανὸ τῶν ἰδεῶν. Γιὰ τὸ 4% τῶν φιλορώσων δὲν ἔχουμε νὰ ποῦμε κάτι, μιλᾶ ἀπὸ μόνο του τὸ ἀξιοθρήνητο νούμερο.

Μεγάλη Ἑβδομάδα: ἀντὶ γιὰ ψευτοευαγγέλια, τρὰνς-συσσίτια

Μπουχτίσαμε τόσες δεκαετίες μὲ τὸν τάφο τοῦ Ἰησοῦ καὶ τῆς γυναίκας του Μαγδαληνῆς σὲ πρώτη ἀποκλειστικὴ μετάδοση κάθε Πάσχα. Γίναμε ἀπόλυτα χοντρόπετσοι καὶ δὲν μᾶς κάνουν ἐντύπωση τὰ ἀπόκρυφα εὐαγγέλια ποὺ ἀνακαλύπτονται ξανὰ κάθε χρόνο.

Ἀλλὰ μὲ ἕναν κακὸ παπὰ ποὺ ἔδιωξε μιὰ τρὰνς συσσιτιοφάγα, σίγουρα τὰ ἐκκλησιοφάγα μας ἔνστικτα θὰ ξυπνήσουν. Δὲν μπορεῖ. Ἐντελῶς τυχαῖα, αὐτὸ βγῆκε στὴ δημοσιότητα τώρα, Μεγάλη Ἑβδομάδα. Ἐνῶ ἐπὶ 2 ἑβδομάδες ὑπῆρχε τὸ θέμα αὐτό. Θὰ περίμενε νηστικὴ ἡ γυναίκα ἐπὶ δύο ἑβδομάδες.

Γιὰ νὰ μάθουμε τὴν ἀλήθεια τῆς ὑπόθεσης θὰ πρέπει νὰ περιμένουμε, καὶ φυσικὰ ἡ Ἐκκλησία πρέπει νὰ βοηθᾶ τοὺς πάντες χωρὶς νὰ γίνεται ΜΚΟ. Ἄλλο εἶναι τὸ ὡραῖο, πέρα ἀπὸ τὴν ἐπιλογὴ τῆς χρονικῆς στιγμῆς. Ὅτι οἱ μὴ χριστιανικῆς ἠθικῆς ἀντὶ νὰ τρέχουν σὲ δικά τους συσσίτια, πολύχρωμα, ἀντιφασιστικά, ἔρχονται σὲ συσσίτια τὰ ὁποῖα οἱ ἴδιοι ξέρουν ἐκ τῶν προτέρων ὅτι βρωμᾶνε πατριαρχία καὶ ὅτι οἱ Χριστιανοὶ εἶναι «σκληρόκαρδοι». Ἀφοῦ αὐτοὶ δὲν ξεγελιοῦνται ἀπὸ τὰ ψέμματα τῆς Ἐκκλησίας, πὼς ἀγαπᾶ τοὺς πάντες: Οὔτε κἂν στοιχειώδη προφύλαξη δὲν παίρνουν, νὰ ἀποφεύγουν τὰ κακὰ μέρη; Οὔτε κἂν στὴ διπλανὴ ἐκκλησία δὲν πῆγαν. Ἡ ἐξήγηση ἴσως εἶναι ὅτι αὐτοὶ οἱ ἀκτιβιστὲς ἀντιφασίστες καὶ ἀριστεροὶ δὲν νοιάστηκαν ποτὲ νὰ κάνουν συσσίτια οὔτε γιὰ τὸν ἁπλὸ κόσμο ἀλλὰ οὔτε καὶ γιὰ τοὺς «δικούς τους». Μόνο γιὰ τοὺς «πρόσφυγες» ἔκαναν συσσίτια, καὶ αὐτὰ μὲ παχυλὲς ἐπιδοτήσεις, δηλαδὴ μὲ ξένα κόλλυβα. Αὐτοὶ ἔχουν τὸ πλεονέκτημα τῆς ἠθικῆς ἀνωτερότητας νὰ σὲ λένε ἀναίσθητο καὶ σκληρόκαρδο. Δηλαδή, ἅμα ἐρχόταν στὸ δικό τους ἀνύπαρκτο συσσίτιο κανένας μὲ μπλουζάκι «φασιστικό» (μὲ κανὰ Μέγαλέξανδρο, ἑλληνικὴ σημαία), θὰ τὸν δέχονταν ὡς προλετάριο;

εὐνουχισμοὶ στρατιωτῶν ἀπὸ Οὐκρανοὺς γιατρούς

Οὐκρανὸς γιατρὸς λέει «λάιβ» στὴν οὐκρανικὴ τηλεόραση ὄτι εὐνουχίζει αἰχμαλώτους Ρώσους στρατιῶτες γιατὶ εἶναι κατσαρίδες. Ὅταν ἀντιλήφθηκε τί σάλος θὰ δημιουργηθεῖ, τὸ ἀρνήθηκε. Εἶναι ὅμως δυνατὸν νὰ παραδέχτηκε τέτοιο πράγμα καὶ μετὰ νὰ τὸ ἀρνήθηκε; Σάμπως δὲν ξέρουμε τί ἀντίστοιχα πράγματα ἔκαναν στοὺς Σέρβους αἰχμαλώτους οἱ Βόσνιοι καὶ οἱ Κροάτες τὸ ’90 καὶ στὸν Β΄ Παγκόσμιο;

Πηγή (μὲ τὸ τηλεοπτικὸ ἀπόσπασμα)

Ukrainian doctor tells TV interviewer he has ordered his staff to CASTRATE Russian soldiers because they are ‘cockroaches’

Gennadiy Druzenko, 49, told Ukraine-24 he gave order to castrate Russian POWs

The owner of a war-zone mobile hospital told broadcast ‘they are cockroaches’

The owner of a war-zone mobile hospital in eastern Ukraine has told a Ukrainian TV interviewer that he has instructed his doctors to ‘castrate’ captured Russian soldiers.

Gennadiy Druzenko, 49, made the extraordinary remark during an interview with Ukrainian TV – saying: ‘I have always been a great humanist and said that if a man is wounded, he is no longer an enemy but a patient. 

‘But now [I gave] very strict orders to castrate all [captured Russian] men, because they are cockroaches, not people.’

But he later clarified, saying no order to castrate prisoners had been given and that his hospital ‘saves lives, period.’ However, he then added on Facebook: ‘We are going to kill. Not prisoners – [but] brutal b*ds who rape my land.’

ψυχοπολιτισμός

Ἐντάξει, ὁ Μάο Μάο σκότωνε σπουργίτια κι ἔκαιγε ὅ,τι δὲν τοῦ ἄρεσε, καὶ ὁ τωρινὸς κινέζος πρόεδρος θέλει μηδενικὰ κρούσματα. Τὸ ἔχουν στὸ αἷμα τους. Ἄλλο τὸ ὅτι εἶναι ἀστεῖο τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ διάφοροι λελέδες τώρα «ἐκφράζουν ἀποτροπιασμὸ» γιὰ τὴν Κίνα (γιατὶ εἶναι σύμμαχος τῆς Ρωσίας, ὄχι γιὰ κάτι ἄλλο) ἐνῶ αὐτοὶ ἀντέγραψαν -τὸ κατὰ δύναμιν- ὅλα τὰ μέτρα της ἐπὶ δύο ὁλόκληρα χρόνια, μὲ ντρόουν, καραντίνες καὶ τέτοια δημοκρατικά. Τώρα, μᾶς λένε «εἴδατε πόσο ἁπαλὲς καὶ δημοκρατικὲς ἦταν οἱ δικές μας καραντίνες;», αὐτοὶ ποὺ τότε ἰσχυρίζονταν ὅτι τὰ κρούσματα δὲν μειώνονται γιατὶ «δὲν ἐφαρμόζεται σωστὰ ὁ σοσιαλι… συγγνώμη, ἡ καραντίνα». Σωστά = κινεζικά, ἐννοοῦσαν αὐτοὶ ποὺ μᾶς ἔβριζαν μέρα-νύχτα.

Ἡ Ρωσία δὲν μπορεῖ νὰ ἀνταγωνιστεῖ τὴ σύμμαχό της Κίνα. Εἶναι διαφορὰ στὸν κολλεκτιβισμό. Ἄλλο νὰ ἔχεις διδαχθεῖ ἀπὸ τοὺς φτωχοΜογγόλους ἐπιδρομεῖς τῆς Χρυσῆς Ὁρδῆς, κι ἄλλο νὰ εἶσαι τὸ Ἀπόλυτο Κράτος-Τέρας, ποὺ μάσαγε Μογγόλους ἐπιδρομεῖς γιὰ πρωινὸ ἐπὶ 2.000 χρόνια. Αὐτὸ ὅμως εἶναι δευτερεῦον. Ἅμα σᾶς ἀρέσει αὐτὸς ὁ πολιτισμός, καὶ σὲ πολλοὺς ἀρέσει πολύ, ἡ ἐπιστήμη σηκώνει ψηλὰ τὰ χέρια, καὶ εἴμαστε ἄξιοι τῆς μοίρας μας.

ἰδοὺ ἀφίεται ὑμῖν ὁ οἶκος ὑμῶν ἔρημος.

Ἑλλάς, ἡ χώρα ὅπου οἱ πουτινικοὶ σιωποῦσαν γιὰ τὸ κλείσιμο τῶν ἐκκλησιῶν καὶ οἱ ἄθεοι ἔχουν ἄποψη γιὰ τὰ ἐκκλησιαστικά.

λογύδρια

Ὅπως ὁ Ρίτσος ἦταν ἱκανὸς νὰ μετατρέπει σὲ ποιήματα τὰ περὶ καθημερινότητας ἄρθρα τοῦ Ριζοσπάστη, καὶ ὁ Κωστῆς Παλαμᾶς ἔγραφε στρατευμένα ποιήματα, ἰδεολογικὰ τελείως ἐνάντια ἀναμεταξύ τους, γιὰ κάθε περίπτωση τῆς ἐπικαιρότητας λὲς καὶ κράταγε ἡμερολόγιο. Ἔτσι ἔχουμε καὶ τοὺς συγγραφεῖς. Θυμᾶμαι ἕναν ποὺ τώρα ξεσπαθώνει γιὰ τὴν Οὐκρανία, ὁ ὁποῖος ὅταν ἄρχισε τὸ 2015 τὸ τσουνάμι μὲ τὰ ἑκατομμύρια δῆθεν προσφύγων ποὺ κατασκήνωσαν στὴν Ἑλλάδα καὶ ἄτυπα ἀκύρωσαν τὴν κυριαρχία της σὲ πολλὰ μέρη τῆς ἐπικράτειας της (ἕως σήμερα), αὐτὸς ἔγραφε συγκινητικὲς ἀηδίες γιὰ τοὺς πρόσφυγες. Μὴν τυχὸν καὶ μείνει ἔξω ἀπὸ τὸ πάρτυ τοῦ συναισθηματισμοῦ καὶ τοῦ ψευτανθρωπισμοῦ. Ὅταν τοῦ ἔγιναν παρατηρήσεις γιὰ τὸ περίπλοκο τοῦ πράγματος (ποὺ δὲν ἔχει ἐπίκεντρό του τὸν συναισθηματισμὸ ἀλλὰ τὴν ἐθνικὴ ἀσφάλεια καὶ πληθυσμιακὴ ὁμοιογένεια), τὶς ἀγνοοῦσε. Γιὰ τὴν μετατροπὴ τῆς Ἑλλάδας σὲ Ἰσλαμιστὰν δὲν ξέρω ἂν ἔχει πεῖ κουβέντα, τότε ἢ ἀργότερα. Ἄ, οἱ ἴδιοι οἱ μουσουλμάνοι πρόσφυγες εἶναι ἄμοιροι εὐθυνῶν, ἁπλῶς παίρνουν τὰ παχυλὰ ἐπιδόματα, τὰ δωρεὰν σπίτια, καὶ ραχατεύουν αἰώνια στὴ χώρα μας ὡς ὁ ἐπικυρίαρχος Λαὸς τοῦ θεοῦ -ὄχι σὰν κάτι σκληρὰ ἐργαζόμενους ἀνατολικοευρωπαίους μετανάστες ἀπὸ τὸ 1991 καὶ μετά. Οὔτε κουβέντα, ἂν θυμᾶμαι καλά. Τώρα, κραυγάζει γιὰ τοὺς «ἥρωες Οὐκρανούς». Ἐντάξει, τὸ καταλάβαμε. Ἄλλοι μὲ σκοπὸ τὸ κέρδος (ὄχι αὐτός), κι ἄλλοι ἀπὸ πολιτικὴ ἀφέλεια τοῦ καλλιεργημένου.

Γαλλία-Ρωσία, 300 χρόνια τὰ ἴδια

Ὅπως ὁ μέγας καὶ τρανὸς Ρήγας ἀρχικὰ πίστευε στοὺς Ρώσους καὶ μετὰ στοὺς Γάλλους, καὶ ἀποδείχθηκε ἀνεπαρκὴς ὡς πρὸς τὶς προσδοκίες καὶ τοὺς ὑπολογισμούς του. Ἔτσι καὶ τώρα, ξαναβγῆκε τὸ φροῦτο τῶν Γάλλων, ἀφοῦ ἀποδείχθηκαν ἀνεπαρκεῖς ξανὰ οἱ Ρῶσοι. Ὅσο, φυσικά, βοήθησαν τώρα οἱ δεύτεροι, θὰ βοηθήσουν καὶ οἱ πρῶτοι.

Παλιά, εἴχαμε τοὺς γκλιτσοΕΡΕτζίδες, ποὺ λέγανε (ὅπως κι οἱ φιλοαμερικανοὶ Ἕλληνες γιὰ τὶς ΗΠΑ) ὅτι ὁ Πούτιν συμμαχώντας μὲ τοὺς Τούρκους στὴν πραγματικότητα τοὺς συγκρατεῖ καὶ τοὺς τιθασεύει πρὸς ὄφελός μας -χαχαχά!-, καὶ ὅτι τὰ ἑκάστοτε ρωσικὰ ἀντίμετρα ἐναντίον μας ὀφείλονται στὶς «ἀντιρωσικὲς ἐνέργειες τῆς Ἑλλάδας» (!). Τώρα προέκυψαν καὶ οἱ ὅμοιοί τους φιλοουκρανοί, ποὺ λένε τὶς ἀντίστοιχες σοφιστεῖες, καὶ ὑποστηρίζουν ὅτι ὁ Ζελένσκι δὲν εἶπε τίποτε κατὰ τῆς τουρκικῆς εἰσβολῆς καὶ κατοχῆς στὴν Κυπριακὴ Βουλή ἐπειδὴ ἡ Κύπρος εἶχε ἀναμειχθεῖ στὴν ρωσοκρατούμενη Κριμαία. Ἥμαρτον, βρὲ παιδιά: οὔτε ὁ ἴδιος ὁ Ζελένσκυ δὲν εἶπε κάτι τέτοιο ὡς δικαιολογία γιὰ τὴν ἀπουσία ἀναφορᾶς του στὸ 1974. Εἶπε ὅτι χάλασε ἡ σύνδεση. Ἄλλοι δημοσιογράφοι τοῦ ἐνδόξου Σημιτιστάν, κοροϊδεύουν ὅτι ὁ Ζελένσκι δὲν μίλησε γιὰ τὴν Κύπρο ὅπως δὲν μίλησε γιὰ τὸ Πολυτεχνεῖο.

Ἔτσι εἶναι πολλλοὶ Ἕλληνες, σκαρφίζονται ἐπιχειρήματα (ποὺ δὲν σκαρφίστηκαν οὔτε κἂν οἱ ἴδιοι οἱ ἀγαπημένοι τους ξένοι) γιὰ νὰ δικαιολογοῦν τὶς ξένες ἐκεῖνες χῶρες ὅταν αὐτὲς βλάπτουν τὴν πατρίδα Ἑλλάδα. Ἀντὶ νὰ σκαρφίζονται δικαιολογίες προκειμένου νὰ δικαιολογοῦν τὴν Ἑλλάδα. Λένε: «Καὶ τί θέλετε νὰ μᾶς κάνει ἡ … ἀφοῦ ἐμεῖς δὲν σταθήκαμε καλοὶ ἀπέναντί της;» Ἀντὶ νὰ λυπηθοῦν τὴν Ἑλλάδα, ποὺ τὴ βλάπτουν Ρῶσοι καὶ Ἀμερικάνοι, λυποῦνται γιὰ τὶς Γαλλίες τους καὶ τὶς ΗΠΑ τους καὶ τὶς Ρωσίες τους, μὴ θιγεῖ τὸ ρωσικὸ καὶ τὸ δυτικὸ αὐτοκρατορικὸ μεγαλεῖο. Ἀφοῦ δὲν ντρέπονται γιὰ τὸν ἑαυτό τους, ἂς ντραποῦμε ἐμεῖς γιὰ λογαριασμό τους.

Τὸ μόνο ἀληθὲς βέβαια εἶναι ὅτι οὔτε ἡ Ἑλλάδα εἶναι τόσο ἰσχυρὴ γιὰ νὰ ἔχει αὐτόνομη ἐξωτερικὴ πολιτικὴ οὔτε ὅμως καὶ ἡ Ρωσία μπορεῖ νὰ ἁπλωθεῖ πέρα ἀπὸ τὸ σεντόνι της καὶ νὰ προστατέψει τὴν Ἑλλάδα ὅποτε αὐτὴ ἐπιχειρεῖ μιὰ λιγότερο ἀμερικανόδουλη πολιτική -καὶ μάλιστα, ἀντὶ γιὰ βοήθεια, ἡ Ρωσία τιμωρεῖ μὲ ἀνθελληνικὲς ἐπιλογές της τὴν Ἑλλάδα, ὅταν ἡ τελευταία γυρνᾶ καμένη στὴν τρύπα της μετὰ τὴν ἀποτυχία της νὰ ἔχει αὐτόνομη πολιτική (φωτιές 2007, 2009, ταραχὲς-καταστροφὲς τοῦ Δεκεμβρίου 2008) καὶ πλέον ὑπακούει χωρὶς ἄλλες σκέψεις τὶς ΗΠΑ. Καί, ἀντίστοιχα, ὁ Ζελένσκι εἶναι φιλότουρκος, καὶ γι’ αὐτὸ δὲν μίλησε γιὰ τὸ 1974. Γιὰ νὰ μὴ δυσαρεστήσει μιὰ κατὰ πολὺ ἰσχυρότερη καὶ ἀξιόπιστη σύμμαχο. Μόνο ἔτσι θὰ ἀντιμετωπίσουμε τὴν ἀδυναμία μας, καὶ ὄχι κρύβοντάς την καὶ κατηγορώντας μας ὡς «προδότες τῆς Δύσης», ἀντιδυτικοὺς ἢ ἀντιρώσους.

Ἔχουμε ὅμως τοὺς ἄξιους συνεχιστὲς τοῦ Ρήγα Φερραίου καὶ ἄλλων σαϊνιῶν στὶς διεθνεῖς σχέσεις, πότε ΓραικοΓάλλους πότε ΡωμιοΡώσους, πότε ἙλληνοἈμερικάνους.

Μακρόν, καβαλημένο «νεοπατριωτικὸ» καλάμι

Ο Μακρόν υπήρξε η ενσάρκωση της φιλελέφτ καθεστωτικής αλαζονείας. Πρωτοστάτησε στις παλαβές «πράσινες» πολιτικές με αποτέλεσμα να ξεσπάσει η εξέγερση των «Κίτρινων Γιλέκων» (οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, έφαγαν άφθονο ξύλο από τους πραιτωριανούς του «φιλελεύθερου» Προέδρου), οραματίζεται την οικοδόμηση ενός πανευρωπαϊκού συγκεντρωτικού υπερκράτους και, βέβαια, ήταν από τους πρωτεργάτες του «κορωνοφασισμού», επιβάλλοντας σκληρά λοκντάουν και απάνθρωπα υγειονομικά πιστοποιητικά που δημιούργησαν πολίτες δύο ταχυτήτων. (ο δικος μας ο Κούλης τον έχει αντιγράψει ουκ ολίγες φορές). Το μόνο θετικό του ήταν πως τουλάχιστον δεν υπέκυψε στη woke μόδα που σάρωσε τα προηγούμενα χρόνια τον αγγλοσαξωνικό κόσμο. Η Λεπέν, πάλι, αν και έχει βάλει πολύ νερό στο κρασί της τελευταία (να φανταστείτε πως υπουργός του Μακρόν την κατηγορησε ότι είναι πολύ «μαλακή» σε θέματα ισλαμικής μετανάστευσης! ), είναι πιο φιλελεύθερη από το Μακρόν στα θέματα της πανδημίας (αν και όχι όσο θα ήθελα, καθώς η κριτική της ήταν συχνά αντιφατική και άτολμη) και σίγουρα -και αυτό είναι το πιο σημαντικό- θα βάλει φρένο στην πορεία για περισσότερό ευρωπαϊκό συγκεντρωτισμό. Και κάτι ακόμη που έχει αξία ανεκτίμητη : τυχόν νίκη της θα μας δώσει την χαρά να δουμε , για μια ακόμη φορά, τις ξινισμένες φάτσες δημοσιογράφων, πανεπιστημιακών, πολιτικών, influencers και λοιπών στυλοβατών του φιλελεφτ καθεστώτος να περιφέρονται στα δελτία ειδήσεων και να κλαψουρίζουν για την «άνοδο του φασισμού» , το «τέλος του δυτικού πολιτισμού» και άλλα τέτοια φαιδρά που συνηθίζουν οι λελέδες.

ΥΓ Το να υποστηρίζει στα σοβαρά κάποιος ότι η Λεπέν είναι φασίστρια ή ότι θα επιβάλλει δικτατορικό καθεστώς κινείται στα όρια της γραφικότητας. Αν μπείτε στον κόπο να διαβάσετε το πρόγραμμα της, θα διαπιστώσετε πως η Λεπέν είναι μια κλασική κρατικίστρια Γαλλίδα πολιτικός και τίποτε άλλο. Το ότι, μάλιστα, αυτές οι κραυγές έρχονται από τους ανθρώπους που εδώ και δυο χρόνια προωθούν την κινεζοποίηση της Δύσης, υποστηρίζοντας τα λοκντάουν, τον υποχρεωτικό εμβολιασμό και τη λογοκρισία κάθε διαφορετικής άποψης, δείχνει το απύθμενο θράσος και την υποκρισία τους. Δεν κινδυνεύουν από την Λεπέν οι δυτικές ελευθερίες αλλά από την ολοκληρωτική ατζέντα της φιλελέφτ ελιτ.

Πηγή

Πατριωτισμὸς μὲ ἁπλόχερο ξύλο πρὸς τοὺς πατριῶτες ἁπλοὺς πολίτες Γάλλους, καὶ μὲ χυδαίους ἕως καὶ ρατσιστικοὺς χαρακτηρισμοὺς πρὸς κάθε διαφωνούντα μὲ τὴν Α.Μ. τὸν νέο Ναπολέοντα. Αὐτὴ εἶναι ἡ νεοφιλελεύθερη πατριωτικὴ μετάλλαξη. Αὐτὰ τὰ ὅριά της, καλύτερα. Ἀναρωτιέμαι σὲ τί ἢ κατὰ πόσο διαφέρει ἀπὸ τὴν πουτινικὴ Ρωσία τῶν ὀλιγαρχῶν. Πάντως (παραδείγματα ἱστορικὰ ὑπάρχουν), «πατριωτισμὸς τῶν ἐλὶτ» χωρὶς στήριγμα ἀπὸ τὸν ἁπλὸ λαὸ καὶ σεβασμὸ πρὸς αὐτὸν εἶναι ἕνα ἀκόμη χόμπυ τῶν ἀριστοκρατῶν μετὰ τὴν ἱππασία ἢ τὸ τένις, φυσικά. Κυρίως, εἶναι στάχτη στὰ μάτια, ὅπως εἴδαμε μὲ τὸν δικό μας πρωθυπουργό (ποὺ μένει ἀξύριστος κάθε ποὺ ὁ Μακρὸν μένει ἀξύριστος), ποὺ ἀναγκάστηκε νὰ προβάλλει ἄμυνα στὸν Ἔβρο, ἀλλὰ ψήνεται ἢ μαγειρεύει ἢ δὲν μιλᾶ ἐνάντια στὴν ἀποστρατιωτικοποίηση καὶ τὴν συνεκμετάλλευση τοῦ Αἰγαίου, καὶ χαρακτηρίζει ψεκασμένους ὅσους διαφωνοῦν μαζί του.

Τὸ ἀκραῖο Κέντρο (ποὺ παριστάνει τὸν ψύχραιμο καὶ ἀφανάτιστο ἀπὸ διχασμοὺς πολιτικὸ πόλο, κι αὐτοαποκαλεῖται Κεντρῶο) στὶς δόξες του. Μπορεῖ ἡ Λεπὲν νὰ ἔχει βάλει πολὺ νερὸ στὸ κρασί της γιὰ νὰ μὴν τὴν μπουζουριάσουνε, σὲ σχέση ὅμως μὲ τοὺς ἀπὸ χόμπυ νεοπατριῶτες καὶ ὅλη τὴ σάρα καὶ μάρα τοῦ «δημοκρατικοῦ» σοροακτιβισμοῦ (βλ. Οὐκρανία) φαντάζει καλή.

3.000 χρόνια ἱστορίας

Ἀπὸ ἀριστερὰ πρὸς τὰ δεξιά: Μεσογειακός, Διναρικὸς καὶ Καυκάσιος τύπος τοῦ Ἕλληνα.

Πρὶν ἀπὸ τὸ Φεβρουάριο, ἡ Δύση

γιὰ τὴν Οὐκρανία:

(ἁλιευμένο ἀπὸ τὰ ΜΚΔ)

στὸν ἀγώνα

Πηγή

Ένας από τους εμβληματικούς φιλελέδες του διαδικτύου έγραψε σήμερα πως οι Έλληνες πρέπει να είναι έτοιμοι να καταβάλουν οποιοδήποτε τίμημα για να ηττηθεί «ο εχθρός του ανθρώπου» (εννοεί τον Πούτιν) , επικρίνοντας ταυτόχρονα όσους συμπατριώτες μας τολμούν να διαμαρτύρονται (άκουσον, άκουσον!) για την εκτόξευση των τιμών εξαιτίας των κυρώσεων στη Ρωσία. Στις φράσεις αυτές βρίσκεται συμπυκνωμένη όλη η νοοτροπία και όλη η παθογένεια της ιδεολογίας που στην Αμερική αποκαλείται «liberalism» και η οποία, παρά το όνομα της, δεν έχει καμιά σχέση με την ελευθερία . Στην πραγματικότητα έχουμε να κάνουμε με την τελευταία μετεξέλιξη της Αριστεράς, μια καθεστωτική, ορθοπολιτική, διεθνιστική, ηθικολογική, και ολοένα πιο αυταρχική, σοσιαλδημοκρατία.

Στην συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων υπάρχει η φυσική τάση να νοιάζονται περισσότερο γι’ αυτούς που βρίσκονται κοντά τους, για τους γείτονες τους, για τους συμπολίτες τους, για τους συμπατριώτες τους και όσο μεγαλώνει η χιλιομετρική απόσταση, τόσο να ατονεί και το νοιάξιμό τους. Έτσι όταν εκλέγουμε τους πολιτικούς μας ηγέτες περιμένουμε πρώτα απ’ όλα να ενδιαφερθούν για τα προβλήματα της δικιάς μας χώρας. Ναι, να βοήθησουμε και ανθρώπους που υποφέρουν μακριά από τα σύνορά μας αλλά πάντα στο μέτρο του δυνατού. Δεν θα καταστραφούμε για χάρη τους. Γιατί ο μέσος άνθρωπος, με το αίσθημα αυτοσυντήρησης που τον διακρίνει, ξέρει πολύ καλά πως υπάρχει απέραντη δυστυχία σε όλον τον κόσμο και αν σκοπός της χώρας του θα ήταν η εξάλειψή της , στο τέλος θα οδηγούνταν στη διάλυση. Για τους λιμπεραλς, όλα αυτά είναι τόσο ξεπερασμένα και τόσο παλαιομοδίτικα! Πάνω απ’ όλα, αισθάνονται πολιτες του κόσμου και είναι τα προβλήματα του πλανήτη αυτά που τους ενδιαφέρουν περισσότερο. (βλέπετε, με αυτόν τον τρόπο νομίζουν πως δείχνουν την ηθική και πνευματική τους ανωτερότητα έναντι της στενόμυαλης πλέμπας) Μπροστά στα διεθνή προβλήματα, έννοιες όπως «εθνικό συμφέρον» ή «εθνική επιβίωση» είναι τελείως ασήμαντες! Το ασήμαντο εθνικό πρέπει να θυσιαστεί στο σημαντικό παγκόσμιο! Ας πεινάσει, λοιπόν, ο Έλληνας, ας παγώσει από το κρύο, ας σκοτωθεί σε έναν πόλεμο που δεν τον αφορά χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την πατρίδα του. Αυτό που μετράει είναι να ηττηθεί ο Πούτιν ή ο Σαντάμ ή ο Καντάφι, να έρθει η ειρήνη στην Ουκρανία ή στη Σουαζιλάνδη, να σωθούν οι κάμπιες του Αμαζονίου κοκ

Η ανάρτηση του εμβληματικού φιλελέ δείχνει ακόμη πως οι λίμπεραλς ασπάζονται μια πολιτική ιδεολογία με μεσσιανικά και σταυροφορικά χαρακτηριστικά, μια ιδεολογία που φιλοδοξεί να χρησιμοποιήσει την κρατική εξουσία για να πετύχει σκοπούς τόσο φιλόδοξους (σχεδόν παρανοϊκούς) που και οι πιο στυγνοί κρατιστές του παρελθόντος δεν είχαν τολμήσει ποτέ να ονειρευτούν : να εξαλειφθεί ο ιός του κορωνοϊου, να μειωθεί η παγκόσμια θερμοκρασία, να έρθει η επί Γης ειρήνη, να νικηθεί ο «εχθρός του ανθρώπου» (προσέξτε την σχεδόν θρησκευτική γλώσσα από τους, κατά τ’ άλλα, άθεους φιλελέδες)! Και επειδή οι λίμπεραλς βάζουν συνεχώς νέους, ολοένα πιο μεγαλεπήβολους, ολοένα και πιο παλαβούς στόχους, επιβάλουν ολοένα και μεγαλύτερες θυσίες στο πόπολο : «Μην βγαίνετε από το σπίτι για να εξαφανίσουμε τον κορωνοϊο! «, «Μην ανάβετε τη θέρμανση για να φέρουμε την ειρήνη στην Ουκρανία!», «Μην τρώτε κρέας για να σώσουμε το περιβάλλον!», «Μην κάνετε παιδιά για να μειωθεί η παγκόσμια θερμοκρασία!». Και αυτό δεν φαίνεται να τελειώνει ποτέ και η Δύση ζει πια σε ένα καθεστώς συνεχούς κρίσης και έκτακτης ανάγκης, και οι ελευθερίες μας ολοένα και περιορίζονται, και οι θυσίες ολοένα και γίνονται βαρύτερες και ακόμη και οι πιο απλές χαρές της ζωής γίνονται παρελθόν.

Αν δεν αντιδράσουμε άμεσα σε όλα αυτά, το «1984» του Όργουελ θα φαντάζει σύντομα μια ευχάριστη βόλτα στο λούνα παρκ μπροστά στο μέλλον που μας ετοιμάζουν οι επικίνδυνες φιλελέφτ ελίτ.

Χαραρι

Αὐτὸς ὁ φιλελὲς τύπος ποὺ πότε λέει ὅτι ἔχασε ὁ Πούτιν τὸν πόλεμο, πότε ὅτι δὲν τοὺς χρειαζόμαστε τόσους πολλοὺς ἀνθρώπους (θὰ χρειαζόμαστε ἀπαραίτητα τὸν ἴδιο, βεβαίως), καὶ ποὺ τὸν βάζουμε στὶς ἐκθέσεις τῶν πανελλήνιων, πάντα μᾶς γυρνᾶ στὸ ἐρώτημα ὄχι γιατί δὲν αὐτοκτονοῦν ὅλοι οἱ φιλελέδες («νὰ ζήσουμε ἐμεῖς καλά -στόπ, χωρὶς κι ἐσεῖς καλύτερα, ἀφοῦ θὰ σᾶς ἀντικαταστήσουν τὰ ρομπότ») καὶ οἱ ὀρθολογιστές («οἰκογενειακὸς προγραμματισμός», γιατὶ εἴμαστε Θεοὶ καὶ ἀποφασίζουμε ὀρθολογικά), ἀλλὰ στὸ ἐρώτημα ἂν οἱ φιλελέδες πολιτικὰ ἐν τέλει θὰ ἔβρισκαν ἀνήθικη ἢ ὄχι τὴν μείωση τοῦ παγκόσμιου πληθυσμοῦ μέσῳ πολέμων καὶ πανδημιῶν. Συγκρίνετε αὐτὴ τὴ δήλωση περὶ μείωσης τοῦ πληθυσμοῦ, μὲ τὶς ἀναρχοφεμινίστριες ποὺ δὲν βλέπουν τίποτε κακὸ στὶς πρώιμες βρεφοκτονίες, καὶ κατόπιν προσπαθεῖστε νὰ ἀντιμετωπίσετε ἠθικὰ τὴν παιδοκτονία τῆς μισότρελλης λαϊκάντζας στὴν Πάτρα. Θὰ πειστεῖτε ἀπὸ τὶς εἰλικρινεῖς διαβεβαιώσεις ὅτι «δὲν ἐννοοῦμε αὐτό;» Γιατί, μήπως θὰ πειστεῖτε ἀπὸ τὶς διαβεβαιώσεις ὅσων ἰσχυρίζονται ταυτόχρονα ὅτι δὲν πρέπει νὰ κάνουμε παιδιὰ καὶ ὅτι πρέπει νὰ εἰσάγουμε μετανάστες ἀπὸ τὸν Τρίτο Κόσμο;

«μοραλιστές που ρίχνουν βενζίνη στη φωτιά»

Toῦ Κ. Κουτσουρέλη

Έγραψα αυτό το άρθρο χθες (βλ. σχόλια), δημοσιεύτηκε σήμερα το πρωί και είναι ήδη ξεπερασμένο από τα πράγματα! Τόσο επιδεινώνεται από ώρα σε ώρα η κατάσταση. Ο Μακρόν που νιώθει πια την ανάσα της Λε Πεν στην κούρσα των εκλογών (χθεσινή δημοσκόπηση τους φέρνει 51,5-48,5 στον δεύτερο γύρο της 24.4.) προσχώρησε ήδη στις τάξεις των ιερομαχητών κατά της Μόσχας. Ο Σταϊνμάγιερ στη Γερμανία επίσης. Η γραμμή Μπάιντεν επικρατεί πλήρως πλέον στην Ευρώπη, μόνο ο Σολτς αντιτάσσει ακόμη ασθενική αντίσταση. Είναι θέμα χρόνου πλέον κρίνω να περάσουμε σε ολικό εμπάργκο, ακόμη και σε πλήρη διακοπή των διπλωματικών σχέσεων με τη Ρωσσία.

Και μόνο το πρώτο αρκεί ώστε να αλλάξει η ζωή μας για πάντα. Αν επιβεβαιωθούν οι εκτιμήσεις της γερμανικής βιομηχανίας και των ανεξάρτητων ινστιτούτων, οδεύουμε σε δεκαετή ύφεση, συνδυαζόμενη με θηριώδη πληθωρισμό και μαζική ανεργία. Τι σημαίνει αυτό, μόνο στην Ελλάδα το γνωρίζουμε εφόσον το ζήσαμε ώς έναν βαθμό, το διάστημα 2010-2016. Και ξέρουμε ποιες σεισμικές και κοινωνικές επιπτώσεις είχε. Ποια θα είναι η Ευρώπη μετά από μια τέτοια, ακόμη διαρκέστερη μάλιστα οικονομική συνθλιβή;

Και δεν είναι θέμα πολιτικής βούλησης πλέον. Η φρικτή μηχανή που έχουν στήσει τα ΜΜΕ στην Ευρώπη λειτουργεί πλέον αυτόνομα, οι πολιτικοί είναι ουραγοί. Αν αύριο έρθει στο φως μια ακόμη Μπούκα, ποια αντίσταση να προβάλει η λογική; Και πόσο δύσκολο είναι, αν δεν βρεθεί μια αληθινή τέτοια, να στηθεί μία; Ή να έχουμε ένα επεισόδιο (ή «επεισόδιο») με χημικά ή βιολογικά όπλα ή ένα πυρηνικό ατύχημα (ή «ατύχημα») σε σταθμό ηλεκτροπαραγωγής;

Όλοι οι μείζονες δρώντες πλέον έχουν την πλάτη στον τοίχο. Ο Πούτιν, ο Μπάιντεν, ο Μακρόν, ο Ζελένσκι παίζουν το κεφάλι τους. Τα περιθώρια ελιγμών που έχουν είναι ελάχιστα. Ο Μπάιντεν θέλει να παρασύρει τον Πούτιν σε έναν παρατεταμένο πόλεμο φθοράς που θα τον εξαντλήσει. Ο Πούτιν δεν διανοείται ότι μπορεί να βγει έστω και μερικά ηττημένος από τη σύρραξη. Ο πρώην σύμβουλός του Καραγκάνωφ ορίζει ως υπαρξιακό κίνδυνο για τη Ρωσσία το ενδεχόμενο μιας ήττας στην Ουκρανία και το στρατηγικό δόγμα της χώρας προβλέπει σε τέτοια περίπτωση, υπαρξιακού κινδύνου, την χρήση πυρηνικών όπλων! Οι Δημοκρατικοί στις ΗΠΑ καταρρέουν, το μόνο που τους κρατάει αυτή τη στιγμή είναι η αντιρρωσική σταυροφορία. Ειδάλλως από Νοέμβριο τους περιμένει Γολγοθάς στο Κογκρέσσο, ένας μαραθώνιος εξεταστικών και προανακριτικών διαδικασιών ενώπιον των οποίων ο νυν πρόεδρος είναι πολύ αμφίβολο αν θα βγει όρθιος όπως βγήκε ο Τραμπ τη δική του τετραετία.

Ποιος θα βάλει τέρμα σ’ αυτή τη σπείρα της τρέλας! Και ποιος θα σταματήσει όλους αυτούς τους μοραλιστές που ρίχνουν βενζίνη στη φωτιά;

Όσο για τη Μπούκα και τους νεκρούς της. Μπορεί να είναι ή να μην είναι θύματα των Ρώσσων, όποιος ισχυρίζεται ότι είναι 100% βέβαιος κοροϊδεύει τον εαυτό του και τον κόσμο. 100% βέβαιο είναι ότι η αποκάλυψη αυτή τώρα, τη στιγμή αυτή που μιλάμε, τορπιλίζει κάθε απόπειρα συνεννόησης μέσω διαπραγματεύσεων, ότι επιδοτεί την αδιαλλαξία.

Από τον Τύπο θα περίμενε κανείς να ελέγχει νηφάλια τα γεγονότα και να σταθμίζει τα ενδεχόμενα. Οι ΝΥΤ παρουσίασαν ως πειστήριο της ρωσσικής ενοχής μια σειρά από δορυφορικές φωτογραφίες από την εταιρεία Maxar Technologies. Τι είναι η εν λόγω εταιρεία; Βασικός προμηθευτής του Πεντάγωνου! Είναι δυνατόν ένα (1!) μεγάλο ΜΜΕ της ελεύθερης υποτίθεται Δύσης να μην έχει υποβάλλει σε έλεγχο αυτή την καθ΄ όλα ύποπτη σχέση. Τόσο εύκολα ξεχάσαμε τις φωτογραφίες του Νόρμαν Πάουελ για τα υποτιθέμενα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ. Ποιος είχε στηρίξει, προβάλει, νομιμοποιήσει τότε την αμερικανική σκευωρία; Οι New York Times! Και ζήτησαν «συγγνώμη» μάλιστα γι’ αυτό το 2004. Ξεχνάει κανείς το στημένο κατηγορητήριο κατά του Μιλόσεβιτς που κατέπεσε στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο; Ξεχνάει την βασική νομική αρχή «ένοχος ένοχον ου ποιεί;».

τοῦ ὄχλου

Γελοῖε ὄχλε, ποὺ θέλεις νὰ δείρεις μέσα κι ἔξω ἀπὸ τὶς φυλακές, εἶναι γιατὶ δὲν μπορεῖς νὰ τὰ βάλεις μὲ τοὺς Μεγάλους ποὺ θέλεις νὰ δείρεις μιὰ μισότρελη-μισολογικὴ λαϊκάντζα. Καθένας σκοτώνει ὅποιον μπορεῖ, τὸν πιὸ ἀδύναμο, ὄχι τὸν ἰσοδύναμο. Ὅπως ἐσὺ ποὺ σκοτώνεις κάθε χρόνο χιλιάδες ἔμβρυα ἢ ποὺ ἀνέχεσαι τὸ φόνο τους. Ἔχεις κι ἐσὺ τὸν ἀκτιβισμὸ ποὺ ταιριάζει στὴν ἀσημαντότητά σου.

στὸ καρφί…

Πανικόβλητοι κοβιντάκηδες ποὺ ἔβγαλαν τὸ σκασμὸ καίτοι Χριστιανοὶ γιὰ τὸ κλείσιμο τῶν ἐκκλησιῶν, τώρα χαχανίζουν ὑπὲρ τῆς Ἁγίας Ρωσίας τους ποὺ πουλᾶ Ὀρθοδοξία. Ἔτσι ἐπιδεικνύουν τὴν πραγματικὴ ἱεράρχηση μέσα στὸ μυαλό τους: Πιὸ πάνω ὁ Πούτιν, κάτω ἀπὸ αὐτὸν οἱ ἐκκλησίες -κι αὐτὸ τὸ κάνουν λόγω Ὀρθοδοξίας! Τὸ γραφικὸ μὲ δαύτους εἶναι ὅτι ὁ Πούτιν τους ἔκανε στὶς ρωσικὲς ἐκκλησίες τὸ ἀντίθετο ἀπὸ αὐτὰ ποὺ οἱ πουτινολάγνοι αὐτοὶ ἀνέχτηκαν καὶ σιωπηρὰ ἢ ρητὰ ἐπιδοκίμασαν ὅσον ἀφορᾶ τὶς ἑλληνικὲς ἐκκλησίες. Ἀλλὰ τί θέλετε, νὰ ἔρθουν οἱ κομμουνιστὲς ξανά; Χίλια χρόνια σιωπὴ γιὰ τὸ Μητσοτάκη. Ἔτσι εἶναι ὁ ΕΡΕτζίδικος βλαχοἐγκέφαλος. Γιὰ τὴν σιωπή τους θὰ δώσουν λόγο στὸ τέλος τῆς Ἱστορίας.

Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ὁ μανιχαϊσμὸς καὶ ὁ πουριτανισμὸς-ὀρθολογισμός τῆς Δύσης ἔχει φτάσει σὲ τεράστια ὕψη, ἀλλὰ θὰ ἀνέβει κι ἄλλο. Τί σοφίες περὶ τῶν μὴ δημοκρατῶν Ρώσων διαβάζουμε στὴ χώρα τοῦ Μητσοτάκη καὶ τῶν κρατικοδίαιτων ΜΜΕ καὶ ἀνθρώπων τοῦ πνεύματος. Τί περισπούδαστες ἀναλύσεις γιὰ τὴν αὐταρχικότητα μιᾶς αὐτοκρατορίας, λὲς καὶ δὲν ξέρουμε ὅτι δίχως αὐταρχικότητα δὲν θὰ ἐπιζοῦσε καμμιὰ αὐτοκρατορία οὔτε λεπτό. Οὔτε συνέταιροι στὶς ἀποικίες καὶ τὴ μάσα νὰ ἤμασταν, ποὺ τσατιστήκαμε γιατὶ οἱ Ρῶσοι θέλουν νὰ κάνουν στὴν αὐλή τους ὅ,τι οἱ Δυτικοὶ στὸν πλανήτη. Ἀντὶ νὰ τσατιζόμαστε μὲ τοὺς Ρώσους γιὰ τὰ σωστὰ πράγματα (Τρίτη Ρώμη, Ντούγκιν, πανσλαβισμός, φιλοτουρκικὴ πολιτική κ.λπ.) τσατιζόμαστε γιὰ ἄλλα. Ἐμεῖς, οἱ φύλακες τῆς δημοκρατίας καὶ τῆς ἐλευθερίας. Ἡ Ἑλλάδα, τὸ κέντρο τοῦ κόσμου, μὲ τὴν ἀποφασιστικὴ σημασία τῆς τοποθέτησής της. Ὄχι ὅτι Οὐκρανοὶ καὶ Ρῶσοι ἐκθειάζουν τὸν Ἐρντογάν, ὄχι. Ἁπλά, ἀλλιῶς κυβερνᾶ ἡ μιὰ αὐτοκρατορία (μὲ τὸ κνοῦτο) κι ἀλλιῶς ἡ ἄλλη (σὲ βάζουν φυλακὴ ἐὰν πεῖς κάτι ἐνάντια στὶς λατρεμένες της μειονότητες). Διαλέξτε. Ἢ μᾶλλον ὅ,τι καὶ νὰ διαλέξετε χάσατε: Οὔτε ὁ Πούτιν θὰ καταστρέψει τοὺς ρώσους «Δυνατοὺς» ὅπως οἱ βυζαντινοὶ Μακεδόνες αὐτοκράτορες καὶ θὰ κάνει τοὺς Ρώσους νὰ ἐκκλησιάζονται ὅπως ὁ Θεοδόσιος, οὔτε οἱ «ἀντιρῶσοι ἀλλὰ ἠθικολόγοι» ἐντὸς τῆς Δύσης θὰ μπορέσουν νὰ κατανικήσουν τὸν ἑωσφορισμὸ ποὺ ἐκπροσωπεῖ ἡ Δύση μὲ τὶς μειονότητές της. Ὑπάρχουμε κι ἐμεῖς, ποὺ δὲν μᾶς λέει τίποτε καμμιὰ πλευρά.

Οἱ Δυτικοὶ ἔχουν πάθει παραλήρημα. Σύμφωνα μὲ αὐτούς, ὁ Διάβολος θὰ εἶχε βομβαρδίσει λιγότερο ἀπὸ ὅσα βομβάρδισαν οἱ Χιτλερικοὶ-Πουτινικοὶ στὴ Μαριούπολη, στὴν Μπούτσα, καὶ θὰ εἶχε ἰσοπεδώσει λιγότερα νοσοκομεῖα, μαιευτήρια μὲ Ρωσίδες ἔγκυους, λιγότερα τζαμιά, λιγότερα σχολεῖα, λιγότερα ὀρφανοτροφεῖα, πράιντ, κομμωτήρια σκύλων. Δυστυχῶς, ἔτυχε ἡ Ἑλλάδα καὶ ἡ Οὐκρανία νὰ εἶναι ἡμιορθόδοξη, καὶ χάσαμε τὴν ἀπόλαυση νὰ ἀκούσουμε ξανὰ γιὰ Ὀρθοδοξισμό, ὅπως ἔλεγαν οἱ φημισμένες πορνοφυλλαδες τῆς χώρας τῆς ροκοκὸ Ἀπελευθερωτικῆς Σκατολογίας, τῆς Γαλλίας τότε, ὅταν βομβάρδιζαν τοὺς Σέρβους. Ἔχουμε ὅμως νέες Σρεμπρένιτσες. Πότε θὰ μάθουμε τὴν ἀλήθεια γι’ αὐτές, κανεὶς δὲν ξέρει. Κι ὅσο προκαλεῖ ἡ μία πλευρὰ μὲ τὴ διαβολικότητα τῶν μέν, τόσο ἀνταποδίδει ἡ ἄλλη πλευρά, καὶ ἡ μία ξεπερνᾶ τὴν ἄλλη σὲ δηκτικὲς ἀναλύσεις.

ἀτζέντες

Ἐμεῖς θὰ ποῦμε γιὰ τὶς ἐκτρώσεις, οἱ λοατκιαστὲς θὰ ζητήσουν υἱοθεσία ἀπὸ λοατκιά «ἀφοῦ γίνονται τόσα ἐγκλήματα ἀπὸ μανάδες», ἄλλοι θὰ ποῦν γιὰ τὸ φαινόμενο τοῦ ἀποδιοπομπαίου τράγου καὶ τοῦ κυνηγοῦ κυνηγοῦ μαγισῶν. Τὰ ΜΜΕ θὰ μποροῦν ἐπιτέλους νὰ ἐναλλάσσουν τὸ οὐκρανικὸ μὲ κάτι ἄλλο. Κανόνας ἀπαρέγκλιτος: ἡ ἐναλλαγὴ νέων εἰδήσεων. Ποιὸς θυμᾶται π.χ. τὸν νεαρὸ ποὺ δολοφονήθηκε ἀπὸ ὁπαδοὺς ἢ τὴν καταγγελία γιὰ βιασμό;

τότε καὶ τώρα

Τὸ 2010-2012, κατὰ τὴν πτώση καὶ διάλυση τοῦ ΠΑΣΟΚ πολλοὶ ἐπεθύμησαν νὰ τὸ ἀντικαταστήσουν ἢ νὰ πάρουν κομμάτια του. Γι’ αὐτὸ καὶ καβάλησαν τὸ μεγάλο τσουνάμι τῶν Ἀγανακτισμένων ἐλπίζοντας νὰ πάρουν μαζί τους ἕνα μέρος τοῦ ἄεργου πλήθους ποὺ ξημεροβραδιαζόταν στὸ Σύνταγμα καὶ τὸ Λευκὸ Πύργο, κι ἔτσι εἴτε νὰ βγοῦν ἀπὸ τὴν ἀνυπαρξία τους εἴτε νὰ μεγαλώσουν κι ἄλλο καὶ νὰ κυβερνήσουν. Μιλᾶμε γιὰ δεκάδες ἢ καὶ ἑκατοντάδες παράλληλες τέτοιες προσπάθειες.

Ὅπως λένε ὅμως, ἄλλος χάσκει κι ἄλλος μεταλαβαίνει. Ἀφενός, ἐκεῖνοι που συμμετεῖχαν στὶς πλατεῖες δὲν φαντάζονταν ὅτι κάθε κρίση καὶ ἀναμπουμπούλα (δὲν τὴν προκάλεσαν βέβαια οἱ πλατεῖες) δὲν εἶναι εὐκαιρία γιὰ τὴν ἀνασύνταξη τοῦ περίφημου ἑλληνικοῦ λαοῦ, ἀλλὰ εὐκαιρία γιὰ μοίρασμα ξανὰ τῆς τράπουλας ἀπὸ τοὺς ἰσχυρούς, μὲ ὅλα τὰ γνωστὰ φύκια καὶ πρακτοριλίκια. Πρῶτα βγῆκε ἀπὸ τὴν ἀφάνεια δεκαετιῶν, χάρη στὶς ὑπεράνθρωπες προσπάθειες Ἀριστεριστῶν ἀντιφασιστῶν καὶ κεντροαριστερῶν ΜΜΕ ἕνα «μετανοημένο» νεοναζιστικὸ κόμμα προβαλλόμενο ὡς «ἐθνικιστικό» (ὅρος-θολούρα). Παλιὸ κόλπο τοῦ σημιτικοῦ ΠΑΣΟΚ ἦταν νὰ διασπᾶ τὴ Δεξιὰ ὥστε νὰ μὴ τῆς βγαίνουν τὰ κουκιά. Ὅμως τώρα, ὑπῆρχε κάτι ποὺ ἔκανε τὴ διαφορά, τὸ Μνημόνιο. Μ’ ἕνα σμπάρο, δυὸ τρυγόνια: Ἀρχικά, ρουφοῦσε σὰ μαύρη τρύπα ὅσους ἀφελεῖς δὲν ἦταν ἐμφυλιοδεξιοὶ ἀλλὰ ἦταν ἀμόρφωτοι λοῦμπεν «πατριῶτες» καὶ ὑπὲρ τοῦ ἐθνοκράτους. Κατόπιν, ἐξαιτίας τοῦ κόμματος αὐτοῦ, μποροῦσε νὰ λειτουργήσει, καὶ ἐμπεδώθηκε, ὁ προαιώνιος ἀριστερίστικος πόθος: «Αὐτὸς ἐκεῖ κρατᾶ σημαία, ἄρα ναζὶ θὰ εἶναι». Ταυτόχρονα, γιὰ τοὺς ἀπογοητευμένους τοῦ ΠΑΣΟΚ βρέθηκε καὶ προτάθηκε ὁ ΣΥΡΙΖΑ, ποὺ ἀπὸ ἕνα Τίποτε τοῦ μόλις 3% ἔγινε λαϊκὸ κίνημα μὲ ζουρνάδες καὶ νταούλια. Παλιότερα, οἱ Οἰκολόγοι (δηλαδή, ὅ,τι πιὸ χαβαλεδιάρικο καὶ κούλ) εἶχαν προωθηθεῖ κι ἔφτασαν ὣς καὶ τὸ 17% σὲ δημοσκοπήσεις. Μὲ δυὸ λόγια, ὅλοι οἱ δίχως ζωὴ ποὺ ἀγωνίζονταν στὶς πλατεῖες δὲν κατάφεραν παρὰ μόνο νὰ φέρουν ἀρχικὰ τὸν Τραπεζίτη ὡς πρωθυπουργό -χειρότερος καὶ τοῦ ΓΑΠ- καὶ τελικὰ τοὺς νεοναζί (τοὺς ἀνανήψαντες) καὶ τὸν λαθρο-χίπικο μεσοαστισμὸ τοῦ ΣΥΡΙΖΑ. Τζάμπα κόπος καὶ παλμός, βρὲ παιδιά. Ἔτσι εἶναι ὅμως ὁ γιαχωβάδικος καὶ γιακωβίνικος ἀκτιβισμὸς στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων ἀμήν (γιὰ δεξιὸς γιὰ ἀριστερός), εἶναι ἕνα ξεδιάλεγμα-ἐργαστήριο (δωρεάν!) τῶν Ἰσχυρῶν, τὸ ξέρουμε, καὶ τὸ ξέραμε ἤδη ἀπὸ τότε ὅσοι βλέπαμε ἀτομικὰ ἐκνευρισμένοι ὅλο αὐτὸ τὸ ταρατατζοὺμ ὡς τάχατες εὐκαιρία. Ἀλλὰ δὲν εἴχαμε ποῦ νὰ ποῦμε τὸν πόνο μας.

Σήμερα, ἡ μόδα δὲν εἶναι ἡ ἀγανάκτηση, ἡ πικρία, τὸ σπάσιμο. Δὲν ὑπάρχει ἐλπίδα γιὰ τὰ κλεμμένα, αὐτὰ ξεχάστηκαν. Σήμερα, μόδα εἶναι ὁ ἠθικισμός, ὁ «διδασκαλισμός», τὰ καλὰ ἤθη μὲ τὸ σεῖς καὶ μὲ τὸ σᾶς (ὄχι βρισιές, γιὰ τ’ ὄνομα, μὰ πῶς μιλᾶτε ἔτσι κύριε!). Εἶναι ἡ κυριαρχία (διὰ τὴς ΣΥΡΙΖΑϊκῆς ἀπαγωγῆς εἰς ἄτοπον-μαντάρα κάθε ἄλλης ἄποψης) τῆς νοικοκυροσύνης τῶν ὁπαδῶν τοῦ κλεισίματος τῶν ἐκκλησιῶν, εἶναι ἡ ὑστερικὴ πρόσδεση στὴ Δύση. «Καὶ ποῦ θέλετε νὰ πᾶμε, θέλετε νὰ φύγουμε ἀπὸ τὴ Δύση;» Τί νὰ ἀπαντήσεις σὲ τέτοια ἐρωτήματα ἔχοντας πίσω σου τὸν ἐκσυγχρονισμένο Λαὸ καὶ ὅταν οἱ λάγνα Εὐρωπαῖοι καὶ Εὐρωπαϊστὲς τῆς Ἀριστερᾶς πίστευαν κι οἱ ἴδιοι κατὰ βάθος στὴ Δύση, ἀκόμην καὶ οἱ λαθρολάγνοι ὁμοϊδεάτες τους; Χάρη σ’ αὐτοὺς ἦρθε ἡ Παλινόρθωση τοῦ ἀτόμου ποὺ τὸ 2012 γούρλωνε τὰ μάτια χαμογελώντας ἠλίθια καὶ μοιράζοντας τυχαῖες διαθεσιμότητες (μετά, τοῦ εἶπαν νὰ κόψει τὰ Μίστερ Μπὶν βλέμματα-ἀποτύπωμα τῆς ψυχῆς του, καὶ νὰ κυττᾶ μὲ ἕνα αὐστηρὸ ὕφος γυμνασιάρχη τοῦ ’50 τοὺς πολίτες ποὺ ἀτάκτησαν μὲ τὸν λαϊκισμό).

Ἀκριβῶς τὴν ἴδια τύχη μὲ τοὺς ἀγωνιζόμενους ἐντὸς τῶν Ἀγανακτισμένων θὰ ἔχουν οἱ προσπάθειες πολλῶν νὰ καβαληθεῖ τὸ κύμα (σὰν σέρφινγκ) τῆς μαχητικῆς ἐνασχόλησης μὲ τοὺς Οὐκρανούς, ἡ ὁποία ἐνασχόληση ἑνώνει ἄπειρα κομμάτια, ἀπὸ καθαρὰ φιλελέδες ὀρθοδοξοκτόνους ἕως Ἀριστεροὺς ἀντισταλινικούς, κι ἀπὸ ἀμετανόητους Ἐθνικοσοσιαλιστὲς ἕως λουλουδοῦδες γριὲς χιπστεροῦδες καὶ λοατκιαστές. Ἁπλά, τότε ἡ δεξαμενὴ ἄντλησης ὁπαδῶν ἦταν κυρίως ἀπὸ κέντρο καὶ Ἀριστερά, ἐνῶ τώρα ἀπὸ κέντρο καὶ φιλελεύθερη Δεξιά. Δηλαδή, τελικὰ θὰ φτιαχτεῖ κάτι τελείως ἄλλο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ φαντάζονται ὅσοι ἐπενδύουν στὸ ποιὸς εἶναι πιὸ φιλοουκρανὸς καὶ «ἀντιδικτάτορας» ἀπὸ τὸν πλησίον του φιλοουκρανό. Μάλιστα, ὑπάρχουν σημαντικὲς διαφορὲς σήμερα σὲ σχέση μὲ τὸ ἀμεσοδημοκρατικὸ ταρατατζοὺμ τοῦ 2010-2014 ποὺ θὰ μειώσουν ἀκόμη περισσότερο τὶς πολιτικὲς ἐλπίδες. Πρῶτον, τὸ Μνημόνιο ἀφοροῦσε ἄμεσα καὶ εἰδικὰ τὴν Ἑλλάδα, ἐνῶ ἡ Οὐκρανία ὡς εἰσβολὴ κ.λπ. εἶναι τελείως ἀδιάφορο καὶ θεωρητικὸ θέμα σὲ σχέση μὲ τὴν ἀκρίβεια καὶ τὶς ἀνατιμήσεις. Τὸ «Κι ἅμα ἐσένα ἡ Τουρκία σοῦ πεῖ ὅτι θέλει τὴ Θράκη; κ.λπ. κ.λπ.» εἶναι λὲς καὶ τὸ βασικὸ πρόβλημά μας συνίσταται στὴν ἀποσόβηση τῆς ἀφορμῆς καὶ τῆς δικαιολογίας γιὰ κατάληψη τῆς Θράκης, κι ὄχι στὴν ἀποτροπὴ τῆς ἀπόπειρας γιὰ κατάληψη. Δεύτερον, ὁ κόσμος, ποὺ νοικοκύρεψε ἐξαιτίας τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, εἶναι σὲ ποσοστὰ 50-65% οὐδέτερος ἢ πολὺ ἐπιφυλακτικὸς ὡς πρὸς τὸν ἐνθουσιώδη φιλοουκρανισμό. Καὶ σὲ τεράστια ποσοστὰ ἐνάντιος σὲ ἀποστολὴ ὅπλων. Εἴτε λόγῳ κούρασης εἴτε λόγῳ κοινῆς λογικῆς, τὸ ρεῦμα τοῦ ἐνθουσιώδους φιλοουκρανισμοῦ εἶναι πολὺ μικρότερο ἀπὸ τὸ ἀντιμνημονιακὸ ρεῦμα τοῦ 2011. Δίχως φυσικά (γιὰ νὰ μὴν παρανοηθοῦν οἱ ἀπόψεις μας) ἡ οὐδετερότητα νὰ συνεπάγεται ρωσολαγνεία τῶν Ἑλλήνων ἢ (ὅπως πιστεύουν οἱ καμμένοι ἐγκέφαλοι διάφορων τρόλλ) πίστη στὰ φούμαρα ὅτι ὁ Πούτιν ἐλέγχει καὶ τιθασεύει τὸν Ἐρντογὰν πρὸς ὄφελός μας. Ἡ σημερινὴ ἀπόλυτα ἀντιρωσικὴ στάση τῆς Ἑλλάδας δὲν ἔχει ἱστορικὸ προηγούμενο στὴν ἐκστρατεία τῆς Οὐκρανίας τὸ 1918, γιατὶ ἀντάλλαγμα γιὰ ἐκείνη ἦταν ἡ παραχώρηση τῆς Ἰωνίας καὶ τῆς Σμύρνης. Ἐνῶ τώρα δὲν ὑπάρχει ἀντάλλαγμα, τὸ μόνο ἀντάλλαγμα θὰ εἶναι νὰ παραχωρηθεῖ τὸ μισὸ Αἰγαῖο στὴν Τουρκία. Εἶναι λοιπὸν σκέτη ὀφθαλμαπάτη τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ τόπος τοῦ σημερινοῦ πολέμου εἶναι ὁ ἴδιος μὲ ἐκεῖνον ποὺ στάλθηκε καὶ πολέμησε ὁ Ε.Σ. τὸ 1918. Κι αὐτὸ ὁ κόσμος τὸ καταλαβαίνει. Τρίτον, κάποια στιγμὴ ὁ πόλεμος θὰ βαλτώσει, καὶ δὲν θὰ εἶναι πρῶτο καφενειακὸ-ποδοσφαιρικὸ θέμα, τὸ νὰ διαλέξεις «μὲ ποιοὺς εἶσαι;».

Ὅπως καὶ νά ‘χει, εἶναι μυστήριο τί κυβερνητικὸς συνδυασμὸς ἀκροδεξιῶν (ὄχι ἀπαραίτητα νεοναζί..), ἀντιακροδεξιῶν, ἀριστεροφάγων φιλελέδων καὶ δυτικιστῶν Ἀριστερῶν θὰ προκύψει ἐξαιτίας τοῦ Οὐκρανικοῦ. Ὑποθέτω ὅτι τὸ καθεστώς (ἂς μὴν τὸ ὑποστασιοποιοῦμε) σκέφτεται καὶ ξανασκέφτεται πῶς θὰ εἶναι τὸ πολιτικὸ τοπίο μετὰ τὸ οὐκρανικὸ μπούχτισμα τῶν Ἑλλήνων. Κάποιο νέο Μέτωπο «Λογικῆς» δὲν ἀρκεῖ, γιατὶ τώρα οἱ νέες διαιρέσεις ἀλλάζουν ἀκόμη καὶ τὰ πιὸ πρόσφατα πράγματα. Γιὰ παράδειγμα, οἱ σταλινικοὶ Ἀριστεροὶ ποὺ θεωροῦνται τώρα πράκτορες τῶν Ρώσων καὶ φιλοδικτατορικὰ μιάσματα, μέχρι τὸν Ἰανουάριο ἦταν μιὰ χαρὰ φιλοεμβολιαστὲς καὶ καραντινιστὲς ἐκκλησιοκλεῖστες ἀκριβῶς τόσο ὅσο ὁ Μητσοτάκης. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ συναγωνισμὸς συνεχίζεται ἔντονα (ὁ πόλεμος γὰρ βραχυχρόνιος), νὰ ἀποδειχθεῖ ποιὸς εἶναι πιὸ φιλοδυτικὸς γιὰ τὸ καλὸ τῆς χώρας, μπὰς καὶ προτιμηθεῖ ἀπὸ τὸ καθεστώς. Ἔχω ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη σὲ δημοσιογράφους, ΜΜΕ, ἰδιωτικὰ συμφέροντα καὶ πάνω ἀπ’ ὅλα στὸν «ξένο παράγοντα», ὅτι θὰ βγάλουν κάτι πολὺ καλό, κάτι πολὺ πειστικὸ καὶ αὐτὴν τὴ φορά. Ἔτσι, ὁ ἑλληνικὸς λαός, ὁ πάντοτε ἐκσυγχρονισμένος καὶ ἀεὶ ἀγανακτισμένος, ὁ ἄλλοτε πλατειολόγος καὶ νῦν φεϊσμπουκολόγος, τοῦ ὁποίου τὸ μόνο πράμα ποὺ ἄλλαξε εἶναι ἡ μπάκα καὶ τὸ χρῶμα τῶν μαλλιῶν, θὰ πειστεῖ μὲ τὸ νέο κυβερνητικὸ σχῆμα, καὶ ἐπιτέλους θὰ παραχωρήσει τὸ μισὸ Αἰγαῖο νὰ πάει ἐπιτέλους κι αὐτὸ στὸν κόρακα, ἀφοῦ θὰ γεμίσουμε νέες θέσεις ἐργασίας καὶ (οἱ λοιποί) θὰ κολυμπᾶμε στὸ χρῆμα.

Ὄχι στὸ κακὸ «Ζ»!

Ἀλλὰ ΝΑΙ στὸ στραμμένο κατὰ 90 μοῖρες πρὸς τὰ ἀριστερὰ «Ζ» μὲ μιὰ ὁριζόντια γραμμὴ στὴ μέση του. Ἔτσι;

ἐν τῶ μεταξύ, στὴ Δύση

«My daughter is in a newly romantic relationship with her best friend, who is also female. Both are in their midteens. My daughter recently confided in me that they have had sex. She insists, however, that I am not allowed to tell the friend’s mother, because the mother wouldn’t let them have sleepovers or hang out as much. My ex-husband is the one who hosts the sleepovers, and he looks the other way when they are in the bedroom, reasoning that (or so my daughter tells me), “It’s OK because there are no penises involved.” I am not as close with the friend’s mother as my ex-husband is, but we are friendly. Am I obligated to tell this woman the truth about the nature of our daughters’ friendship? Are my ex-husband’s actions egregious?» Read The Ethicist’s response.

Ἀπὸ τοὺς Νιοὺ Γιόρκ Τάιμς (ἄρθρο «My Daughter Is Having Sex With Her Best Friend. Must I Tell Her Mom?») αὐτό.

Αὐτὸ ἀνάμεσα σὲ πατριαρχικὰ (γυναίκα = ἰδιοκτησία πρὸς ὑπεράσπιση) σκαμπίλια τῶν Ὄσκαρ (ἴσως ἡ μόνη φορὰ ποὺ καθεστωτικὰ ΜΜΕ προβάλλουν βία Ἀφροαμερικανοῦ κατὰ ἄλλου Ἀφροαμερικανοῦ -ἄθελα κι ἀναγκαστικά, γιατὶ ἦταν λάιβ μὲ πλούσιους Ἀφροαμερικανούς), ἀνάμεσα σὲ βασανιστήρια αἰχμαλώτων πολέμου ἀπὸ Οὐκρανοὺς στρατιῶτες, καὶ μελοδράματα μὲ τ@ς γυναῖκ@ς οὐκραν@ς τρανσέξουαλ πρόσφυγες ποὺ τώρα συλλαμβάνονται ἀπὸ Ἀζωφο-Μπαντεριστὲς στὰ οὐκρανικὰ σύνορα καὶ ξαναστέλνονται στὴν Οὐκρανία γιατὶ πρέπει νὰ πολεμήσουν ὡς ἄντρες κι αὐτ@ γιὰ τὴν σλάβα τὴν Οὐκραίνι τους.

δηλώσεις Βάιδεν (βάι-βάι)

Τοῦ Κώστα Κουτσουρέλη

Ακόμη και οι πιο φανατικοί πουτινοκτόνοι (και εδώ στην Ελλάδα το είδος αφθονεί…), πρέπει να πάγωσαν με τις δηλώσεις Μπάιντεν που ανοιχτά ζήτησε την ανατροπή του Ρώσσου προέδρου. Διπλωμάτες και υπηρεσιακοί παράγοντες στις ΗΠΑ πήραν αποστάσεις, ο Τύπος, ακόμη και ο φιλικός, έμεινε εμβρόντητος, ο ίδιος ο Λευκός Οίκος έσπευσε να τα μαζέψει.

Από τον Νόαμ Τσόμσκι ώς τον Εμμανουέλ Μακρόν όσοι έχουν ακόμη κουκούτσι μυαλό στο κεφάλι τους ξέρουν ότι α) τέτοιες δηλώσεις ενισχύουν τον Πούτιν στο εσωτερικό και β) τον καθιστούν πιο αδιάλλακτο στο ουκρανικό. Δεδομένου του ότι η Ρωσσία είναι η μεγαλύτερη πυρηνική δύναμη στον κόσμο, μεγαλύτερη και από τις ΗΠΑ, η έξοδος από το ουκρανικό σφαγείο μπορεί να γίνει με έναν και μόνο τρόπο: με διαπραγματεύσεις, με συνομιλίες, με συμβιβασμούς. Και για όλα αυτά, προαπαιτούμενο είναι η προθυμία εκάστου μέρους να κάτσει στο ίδιο τραπέζι – με τον εχθρό του. Να τον εμπιστευθεί μάλιστα, όχι να του χώσει το περίστροφο στον κρόταφο…

Όσο η Δύση (ειδικά η Δύση!… είναι να γελάει κανείς…) παριστάνει τον καντιανό ηθικό φιλόσοφο (fiat iustitia et pereat mundus! δικαιοσύνη κι ας χαλάσει ο κόσμος!), δύο πράγματα είναι βέβαια: ότι η δικαιοσύνη δεν πρόκειται να επιβληθεί και ότι ο κόσμος μας κάνει πράγματι γενναία βήματα προς τον χαλασμό του.

Και επειδή ανέφερα τον Νόαμ Τσόμσκυ. Δεν ξέρω αν οι δικοί μας φωστήρες τον θεωρούν κι αυτόν μαριονέττα της Μόσχας επειδή υποστηρίζει έναν συμβιβασμό με τον Πούτιν, κι επειδή μάλιστα λέει (άκουσον, άκουσον!) ότι αυτός ο συμβιβασμός θα μπορούσε ευκολότατα και αναίμακτα να είχε γίνει χωρίς πόλεμο, αν δεν τον τορπίλιζαν τα γεράκια και το βαθύ κράτος της Ουάσιγκτον (και ο… ήρως Ζελένσκυ)…

Αυτό που ξέρω είναι ότι με τη στάση του σώζει την τιμή των διανοουμένων και του κριτικού λόγου, την καλύτερη, την πιο ακριβή παράδοση του δυτικού πολιτισμού δηλαδή. Μέσα στην εξαλλοσύνη του γιουγκοσλαβικού τη δεκαετία του 1990, ένας συγγραφέας ύψωσε το ανάστημά του και υπερασπίστηκε την αλήθεια, με αφάνταστο προσωπικό κόστος, ο Πέτερ Χάντκε. Σήμερα, ο Τσόμσκυ κάνει το ίδιο. Chapeau.

Πηγή

Τί συζητᾶμε τώρα. Ἐδῶ ἔχουμε φτάσει σὲ καταστάσεις μανίας, ἐμμονῆς ἢ ὅπως θέλει κανεὶς ψυχολόγος νὰ τὸ πεῖ, στὴν Ἑλλάδα ὅσον ἀφορᾶ τὴ Ρωσία. Ἔχει κλάψει ποτὲ τὸ νεοελληνικὸ ἔθνος τόσο πολὺ γιὰ τὴ Βόρειο Ἤπειρο, ἢ τὴν κατεχόμενη Κύπρο; Τόσο δάκρυ γιὰ τὶς Οὐκρανές; Τόσοι τόνοι ἀνθρωπιστικῆς βοήθειας ἀπὸ τοὺς καλοὺς Ἕλληνες πιά, ὅταν ἡ Ἑλλάδα ἀγνόησε τοὺς πλημμυροπαθεῖς τῆς Καρδίτσας/Τρικάλων, καὶ οἱ ΜουσουλμανικὲςΚΟ εἶχαν τρελλαθεῖ στὸν ἀνθρωπισμὸ στὰ νησιά;

Διὰ Βόλον

Τριήμερος ἐκδρομή, καὶ ποῦ θὰ πᾶμε; ποῦ θὰ πᾶμε; Πετιέται ἡ ἔξυπνη ἰδέα: Στὸ Βόλο, γιὰ τσίπουρα (ἢ οὖζα!).

Ἡ ἰδέα θριάμβευσε ἀμέσως. Οἱ μανοῦλες θὰ πίνουν, θὰ πίνουν κι ἄλλο, κι ἄλλο θὰ πίνουν, τὰ παιδάκια θὰ βόσκουν ὅλη μέρα μὲ τὰ τάμπλετς σὲ χώρους μὲ ἀσύρματο διαδίκτυο, καὶ τελικὰ τὰ παιδάκια θὰ ψάχνουν γιὰ τὶς μανοῦλες, μὴν πέσουν αὐτὲς στὸν Παγασητικό. Δὲν ξέρω ἂν κανένας μεγάλος συγγραφέας ἢ μεγάλος ζωγράφος τοῦ 19ου αἰώνα ἔχει περιγράψει ἢ ἀπεικονίσει τὴ σκηνὴ ὅπου τὸ νήπιο σέρνει τὴν πιωμένη μητέρα του ὣς τὸ σπιτικό της, ὥστε νὰ παραθέσω τὸ σχετικὸ κείμενο ἢ τὸν πίνακα.

Πάντως κάποιες μανοῦλες, εἰδικὰ κάποιες εὐσωμοῦλες ἢ σιτεμένες, θὰ ἔχουν καὶ μιὰν εὐκαιρία νὰ χαλαρώσουν μὲ τὰ οὖζα, καὶ νὰ δοῦν καὶ πόσο περνᾶ ἡ μπογιά τους ἀπὸ ἀπόσταση ἀσφαλείας καὶ ἐχεμύθειας. (Ὄχι φυσικά, ὅτι μόνο ἔτσι, μὲ ἐκδρομή, μποροῦν νὰ τὸ ψάξουν.) Αὐτὸς ὁ τσαχπινογέρικος συνδυασμὸς αὐτοπαραμέλησης καὶ ἐκ τῶν ὑστέρων ναρκισσισμοῦ στὰ τριαντοσαράντα. Τόσοι καὶ τόσοι ὑπάρχουν ἄλλωστε, ποὺ ἐπιθυμοῦν σιτεμένες ἢ παχουλές (μὴ συζύγους). Ἡ ἐπιθυμία στὰ ἀνθρώπινα ὄντα δὲν ὑπόκειται σὲ βιολογικὲς νομοτέλειες ἀφοῦ. Ἐσένα αὐτὴ σοῦ φαίνεται [<χάλια μαῦρα>], τοῦ σαβούρα ἀπέναντι ὅμως αὐτὴ τοῦ φαίνεται καλὸ κομμάτι. Ἄλλο ἂν λίγοι πλέον παληομοδίτες χαρακτηρίζουμε ἀνωμαλία ὁρισμένες ἐπιθυμίες.

Ὅπως λέει κι ἕνα λαϊκὸ τραγούδι

Αρέσω παιδί μου, αρέσω,
πώς να το κάνουμε;
Αρέσω παιδί μου, αρέσω
και δε θα πεθάνουμε.

Ὅταν ἦμαν παιδί, νόμιζα ὅτι στὸ τραγούδι μιλᾶ ἡ μαμὰ στὸ παιδί της, καὶ ὅτι ὅταν τοῦ λέει ὅτι δὲν θὰ πεθάνουν ἐννοοῦσε πραγματικὰ ὅτι θὰ βρεθεῖ κάτι νὰ φᾶνε, ὅτι πείναγαν δηλαδή. Ποῦ νά ‘ξερα τί ἐννοοῦσε; Ὅσο γιὰ τοὺς συζύγους τῶν κυριῶν, οὐδεμία ἀντίδραση. Δὲν ἀνακατεύονται. Φεύγα κακὸ ἀπ’ τὰ μάτια μου, θὰ σκέφτηκαν καὶ θὰ μούλωξαν, ὅπως μοῦ εἶπε κι ἕνας παλιὸς συμμαθητής.

Ἂς μὴ σχολιάσω πολὺ τὸ γεγονὸς ὅτι τὴν ἐκδρομὴ δὲν τὴν διοργανώνει τὸ σχολεῖο ἀλλὰ ὁ σύλλογος γονέων. Δὲν τρελλάθηκαν οἱ δάσκαλοι νὰ κυνηγᾶνε μωρομάνες. Δηλαδή, ὁ κόσμος χάνεται, ἀλλὰ ἐμεῖς οἱ γυναῖκες στερηθήκαμε τὶς ἐκδρομές, γιὰ νὰ φᾶμε, νὰ πιοῦμε καὶ νὰ τὸ κουνήσουμε τὸ κορμάκι μας. Ἔμ, νὰ ζήσουν καὶ οἱ πτωχοὶ οἱ λεωφορειάκηδες ἀπὸ τὸ ὑστέρημα τῶν γονέων (ἄ, καὶ κηδεμόνων) μετὰ ἀπὸ 2 χρόνια πανδημίας. Θὰ ἔχουν προγραμματίσει χαλαρὰ 5-6 ἐκδρομὲς γιὰ φέτος οἱ χορ… οἱ μαμάδες, ποὺ μὲ αὐτὰ τὰ λεφτὰ πήγαιναν οἰκογενειακὰ 3 ἐκδρομές. Ἢ θὰ πέσαμε σὲ πλούσιους συμμαθητές.

Καὶ τοῦ χρόνου ἐλεύθεροι

Τί θέλουν

Ἡ ἐσωτερικὴ λογικὴ τοῦ Δυτικισμοῦ (Βλ. τὴ γελοιογραφία) συνίσταται στὸ ὅτι ὁ ἀλλοεθνὴς (μὴ δυτικός) Ἐχθρὸς εἶναι χειρότερος ἀπὸ τὸν παλιὸ ἡττημένο ἐσωτερικό (δυτικό) ἐχθρό, ὅσο κι ἂν ὁ τελευταῖος χρησιμοποιεῖται ἀπὸ τὰ μαντρόσκυλα τοῦ Συστήματος (τὸν ἐπιτιθέμενο ἀντιφὰ Ἀριστερο-κάτι) ὡς ταμπέλα διαπόμπευσης ἐναντίον ὁποιουδήποτε ἔχει ἀπόψεις μὴ ἀρεστὲς στὸ Καθεστώς.

Δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ καταλάβει σὲ τί ἀκριβῶς πολιτικοστρατιωτικὰ μεταφράζεται ἡ ἐναντίωση στὴ ρωσικὴ εἰσβολή. Μπορεῖ οἱ Πολωνοὶ καὶ οἱ Οὐκρανοὶ νὰ θέλουν ἀπαγορεύσεις πτήσεων καὶ συνεπῶς τρίτο παγκόσμιο, ἀλλὰ δὲν εἶναι αὐτὸ κοινὸ αἴτημα. Γιατί ἡ Δύση δὲν κάνει πόλεμο ὅπως ἔκανε ἡ Γερμανία τὸ 1941-45 (μὲ πολυεθνικό, πανευρωπαϊκὸ στρατό) καὶ ἡ Γαλλία τὸ 1812 ἐναντίον τῆς Ρωσίας; Στὴν Κριμαία, νίκησαν τὴ Ρωσία πάντως.

Ἔχει τέτοιο σκοπὸ ἡ ὑποστήριξη στὴν Οὐκρανία ἢ νὰ περνᾶμε ὄμορφα στὸ φέισμπουκ;

Ἀφοῦ ἡ ἀποστολὴ στρατευμάτων ἀποκλείεται γιατὶ ἡ Δύση εἶναι ἀρκετὰ εὐαίσθητη στὴ θέα τῶν φέρετρων ποὺ ἐπιστρέφουν στὴν πατρίδα τους, τότε γιατί δὲν στέλνουν ἄφθονα πολεμοφόδια, τάνκς, ἀεροπλάνα, βαπόρια καὶ ὅ,τι ἄλλο σχετικό; Σκέφτονται μήπως ὅτι ἡ Οὐκρανία θὰ γίνει κρανίου τόπος;

Τὸ ἄλλο, τῆς Ρὸζ Ἐπανάστασης στὴ Ρωσία γιὰ νὰ φύγει ὁ Πούτιν καὶ μετὰ βλέπουμε (ἤδη κατὰ λάθος ἕνας Ἕλληνας ὑπουργὸς φέρεται νὰ εἶπε ὅτι οἱ κυρώσεις ἔχουν ὡς σκοπὸ τὴν ἀλλαγὴ τοῦ ρωσικοῦ καθεστῶτος μέσῳ κοινωνικῆς ἀναταραχῆς, βλ. ἐφ. Δημοκρατία 24/3) δὲν εἶναι ἀπίθανο. Ἀλλὰ ὁ ἑπόμενος Γέλτσιν θὰ φέρει τὸν ἑπόμενο Πούτιν. Βέβαια, ἕως τὸν ἑπόμενο Πούτιν θὰ ἔχει περικυκλωθεῖ κι ἄλλο ἡ Ρωσία, θὰ ἔχει γίνει ἡ δουλειὰ στὴν Οὐκρανία καὶ τὴν Γεωργία, γιατί ὄχι καὶ τὴν Λευκορωσία. Πάντως ἡ Ρωσία δὲν εἶναι Ἑλλάδα, νὰ ὑποδουλωθεῖ μιὰ γιὰ πάντα στὴ Δύση κι ἔκτοτε «ὅποιος διαφωνεῖ εἶναι πράκτορας τοῦ Πούτιν / τῶν Σλαβοκομμουνιστῶν» καὶ νὰ πρέπει νὰ ἐξαερωθεῖ. Δὲν εἶναι πλειονότητα ἀκόμη οἱ φιλοδυτικοὶ στὸ ρωσικὸ λαό. Ὁ λαὸς στὴν Ἑλλάδα ἔχει γλυκαθεῖ τόσο μὲ τοὺς παλιότερους ὑψηλοὺς μισθούς, τὰ γνωστὰ κομφόρ (ρεῦμα καὶ φέισμπουκ) καὶ τὸ ὑψηλῆς ποιότητας σύστημα ὑγείας, παιδείας, ἀσφάλισης, καὶ οἱ καρέκλες κλειδώνουν βάσει φρονημάτων, ὥστε οἱ ἡττημένοι βαπτίζονται ἀντιεμβολιαστὲς μισότρελλοι ψεκασμένοι πράκτορες τῶν Ρώσων (ποὺ ὡς ζάπλουτοι ἔχουν δίκτυα παντοῦ, καὶ τὸ ζητούμενο -νὰ ἀποδειχθεῖ ὅτι πληρώνεσαι ἀπὸ τὴ Ρωσία- καθίσταται δεδομένο) καὶ ἄλλα τέτοια στὰ πλαίσια τοῦ ἐλεύθερου διαλόγου. Γι’ αὐτὸ καὶ θέλει τὴ Δύση, γιατὶ ἐλπίζει ὅτι θὰ ξαναφάει τόσο ὅσο ἔτρωγε ἕως τὸ 2008. Ὅ,τι πιστεύουν καὶ οἱ ἁπλοὶ Οὐκρανοί, δηλαδή. Ἡ Ρωσία εἶναι ἀκόμη κάτι ἄλλο, μέχρι τὸν ἑπόμενο Γέλτσιν φυσικά.

Ἂν κάποιος θέλει νὰ χάσει ἡ Ρωσία, γιατί δὲν ζητᾶ πόλεμο ἐναντίον της παρὰ περιορίζεται σὲ μαθητικὲς ἐκθέσεις ἐναντίον της; Τέτοιες μποροῦμε νὰ γράψουμε κι ἐμεῖς. Γιατί δὲν πάει ὣς τὸ λογικὸ ἔσχατο συμπέρασμα τὴ συλλογιστική του; Δὲν μιλᾶμε ἐδῶ γιὰ τὴ συμμετοχὴ τῆς Ἑλλάδας. Μιλᾶμε γιὰ πόλεμο τῆς Δύσης, κι ὄχι ἂν θὰ στείλει ἡ μεγάλη Δύναμη Ἑλλάδα ὅπλα.

Ἔσχατη λύση ἀνάγκης: Νὰ παραταθεῖ ὁ πόλεμος ὅσο γίνεται ὥστε νὰ ἐξαντληθεῖ ἡ Ρωσία καὶ νὰ παραιτηθεῖ. Κίνδυνος: Ἡ ἴδια ἡ παράταση θὰ ἐρημώσει τὴν Οὐκρανία (ὅταν ἡ Ρωσία καταλάβει ὅτι ὁ χρόνος εἶναι ἐναντίον της) ὁλοκληρωτικά, προτοῦ ἐξαντληθεῖ ἡ Ρωσία. Ὅταν π.χ. ἡ Ρωσία χρησιμοποιήσει τὴν ἀεροπορία της καὶ βομβαρδίσει σὲ βαθμὸ ἰσοπέδωσης τὶς πόλεις στὶς ὁποῖες κρύβονται οἱ Οὐκρανοί (μαζὶ μὲ ἄμαχους ὡς ἀσπίδα). Καὶ ποιὸς νοιάζεται πραγματικὰ γιὰ τὴν Οὐκρανία; θὰ μποροῦσε νὰ ρωτήσει κάποιος. Αὐτοὶ ποὺ γράφουν ἐκθέσεις ὑπὲρ αὐτῆς; Αὐτοὶ προτιμοῦν νὰ γίνει Κρανίου Τόπος παρὰ νὰ μὴν καταφέρει νὰ ἀπαγκιστρωθεῖ ἀπὸ τὴ Ρωσία.

Τὰ κομφόρ

Ἐκεῖνοι ποὺ ἐκθειάζουν τὴ Δύση γιὰ τὰ ὑπερπολυτελὴ κομφὸρ ποὺ παρέχει στοὺς ὑπηκόους της, ζοῦν συνήθως στοὺς γυάλινους πύργους τῆς σκέψης. Ἀπὸ αὐτοὺς βλέπουν τοὺς ἀμόρφωτους πληβείους νὰ προσπαθοῦν μάταια νὰ ἀρθρώσουν μὲ τὰ φτωχά τους ἑλληνικὰ κάποιο ἐπιχείρημα ἐνάντια στὴν τερατώδη καμπάνια τοῦ χρήματος καὶ τῶν ΜΜΕ ὑπὲρ τῆς κάθε μόδας. Συμμάχους τους οἱ πεφωτισμένοι ἔχουν τὰ δισεκατομμύρια λογικὰ πρόβατα ποὺ κάθε φορά, καὶ τόσο προβλέψιμα, τάσσονται ὑπὲρ τῆς κάθε νέας μόδας καὶ ἄποψης ποὺ κάθε φορὰ προβάλλουν τὰ ΜΜΕ. Τί πιὸ λογικὸ ἀπὸ τὸ νὰ ἀκούσεις τοὺς ἔγκριτους καὶ πλειοψηφικοὺς ἀναλυτές; Θὲς νὰ μπεῖς σὲ μπελάδες; Ὁ σημερινὸς κυρίαρχος ἐπικαλεῖται τὴ Λογική -ὅπως ἔχει πεῖ σαρκαστικὰ ὁ Κονδύλης.

Σὲ ἀνώτερα κλιμάκια, δημοσιογράφοι μᾶς προϊδεάζουν γιὰ τὸν Νέο Ψυχρὸ Πόλεμο (π.χ. Παπαχελᾶς, ὁ Νέος Ψυχρὸς Πόλεμος, Καθημερινὴ 16/3), λέγοντας ὅτι «θὰ εἶναι πολὺ σκληρός, ἀδυσώπητος. Δὲν θὰ ἀφήνει πολλὰ περιθώρια σὲ μικρότερες χῶρες νὰ κάνουν ἀσκήσεις ἰσορροπίας», καὶ ὅτι «Ἡ μάχη θὰ εἶναι σκληρή, ὅπως καὶ νὰ τὴν «ντύσει» κανείς, ἀνάμεσα στὶς φιλελεύθερες δημοκρατίες καὶ σὲ αὐταρχικὰ καθεστῶτα, ἢ ἀνάμεσα στὴ Δύση καὶ τὴν Ἀνατολή». Λογικὸ εἶναι νὰ συμπεράνουμε ὅτι σύμφωνα μὲ τοὺς ἀκόμη πιὸ πάνω, σὲ τέτοια μάχη, δὲν θὰ ἔχει κανένα δικαίωμα ἡ Ἑλλάδα νὰ κάνει ὅ,τι θέλει στὴν ἐξωτερική της πολιτική, τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ μᾶς κραυγάζουν ἐλευθερόφρονα ὅτι ἡ Οὐκρανία ἔχει κάθε δικαίωμα νὰ κάνει ὅ,τι θέλει. Νὰ συμπεράνουμε ἐπίσης ὅτι σὲ μιὰ τέτοια κρίσιμη μάχη οἱ δυτικοὶ προδότες ἐντὸς τῆς Δύσης (ὅπως οἱ προδότες ποὺ ἀπειλεῖ ὁ Πούτιν στὴν Ρωσία) ἀναμένεται νὰ φιμωθοῦν, νὰ κατηγορηθοῦν, νὰ ἐξοστρακιστοῦν, νὰ ἐξαερωθοῦν. Στὸ ὄνομα τῆς ἐλευθερίας ἡ ἐλευθερία θὰ περιορίζεται. Φαντάζεται κάποιος ὅτι μπροστὰ σὲ τέτοια ἐπιχείρηση φίμωσης καὶ δολοφονιῶν χαρακτήρων ὁ παλιὸς Ψυχρὸς Πόλεμος θὰ εἶναι μιὰ παιδικὴ χαρά.

Οἱ ἐλὶτ καὶ οἱ μικροαστοί τους ὡς σλόγκαν καὶ ρεκλάμες ἔχουν τὴ φιλελεύθερη δημοκρατία, τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα, τὴν εὐημερία, δηλαδὴ ἀναπαράγουν μιὰ κασσέτα ποὺ τὸ περιεχόμενό της εἶναι φθαρμένο, ὑπὸ τὴν ἔννοια ὅτι ἀνεξάρτητα τοῦ ὅτι ὡς πλατωνικὴ ἰδέα εἶναι σωστό, δὲν πείθει ἡ ἐφαρμογὴ καὶ ἡ δυνατότητα καλυτέρευσης τῆς ἐφαρμογῆς του ἀπὸ τὴ Δύση. Νομίζουν ὅτι θὰ πείθουν τὸ πόπολο μὲ τὶς τσόντες καὶ τὰ μασαμπουκώματα τοῦ μεταψυχροπολεμικοῦ κόσμου, ὅμως τὸ μασαμπούκωμα ὁδεύει πρὸς τὸ τέλος του, κι ἀπομένει ὁ αὐνανισμός.

Πάντως, παρὰ τὶς κραυγὲς περὶ ἀντίθεσης δημοκρατίας-αὐταρχισμοῦ, ἀπὸ τὴν αὐταρχικὴ Κίνα ἀντέγραψαν οἱ δημοκράτες Δυτικοὶ τὴν καραντίνα καὶ ὅλες τὶς αὐστηρότατες κυρώσεις. Δημοκρατία καὶ ὁλοκληρωτισμὸς ἀνταλλάσσουν μιὰ χαρὰ τὶς ἰδέες τους. Στὴν Κίνα ἔψαξαν νὰ βροῦν μέτρα πάταξης τῶν ἀντιφρονούντων τῆς Δύσης. Τί δείχνουν οἱ παραβάσεις τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων στὴ Δύση, αὐτῶν ἀκριβῶς ποὺ ἡ Δύση λέει ὅτι τὴ διακρίνουν ἀπὸ τὸν λοιπό, ἀδιαφώτιστο κόσμο; Τί δείχνουν τὰ ποινικὰ μέτρα ἐναντίον ὅσων διαμαρτυρήθηκαν; Ἡ ἀλλαγὴ τῶν νοημάτων στὸ δημόσιο λόγο ἔφτασε σὲ τέτοιο βαθμὸ σοφιστείας ὥστε ὅσοι ἀρνοῦνταν τὴν σμιτιανὴ κατάσταση ἔκτακτης ἀνάγκης, χαρακτηρίστηκαν ἀντικοινωνικοί. Λὲς καὶ τὰ δικαιώματα λατρείας, μετακίνησης καὶ ἐργασίας τῶν δυτικῶν πολιτῶν ἀφοροῦσαν π.χ. τὸ δικαίωμα στὴν παρενδυσία ἢ ἕνα ἀκριβὸ καὶ ἐπικίνδυνο χόμπυ λίγων πλουσίων, δηλαδὴ ἦταν δικαιωματισμός.

Γιὰ τὰ δημοκρατικὰ δικαιώματα, ἐδῶ καὶ δεκαετίες βλέπουμε ὅτι κυβερνοῦν κόμματα ψηφισμένα ἀπὸ τὸ 20% καὶ 30% τοῦ ἐκλογικοῦ σώματος (μὲ τὸ δόλωμα τῆς ἀτιμωρητὶ «ἐκδρομῆς στὶς ἐκλογές» ποὺ σοφὰ προπαγανδίζεται ἀπὸ Ἀριστεριστὲς καὶ ἐπιτρέπεται ἀπὸ τὸ Καθεστώς), καὶ ἔχουν πλειοψηφία στὴ βουλή, γιὰ τὸ καλὸ τῆς ἀνθρωπότητας πάντα. Ἐκλεγμένοι ἡγέτες τῆς μεγαλύτερης δυτικῆς χώρας κατηγορήθηκαν ἀπὸ τὶς δυτικὲς καθεστωτικὲς ἐλὶτ ὡς ἐκλεγμένοι μὲ ἐνέργειες τῆς Ρωσίας, καὶ ἐπιχειρήθηκαν νὰ συκοφαντηθοῦν τὰ ἀνεξάρτητα ΜΚΔ καὶ νὰ ἐξυμνηθοῦν τὰ δῆθεν ἀντικειμενικὰ μεγάλα ΜΜΕ τῶν κορμοράνων τοῦ Σαντάμ. Τὶς τελευταῖες δεκαετίες, ὄχι μόνο ἀπέκτησαν ἰσχὺ νόμου ἀντιλήψεις ἀπίστευτες περὶ πολιτικῆς ὀρθότητας καὶ ἀντίθετες μὲ κάθε αἴσθημα ἠθικῆς τῆς συντριπτικῆς πλειονότητας τῶν λαῶν, ἀλλὰ εἴδαμε καὶ νὰ μηνύονται συστηματικὰ ὅσοι ἐλεύθερα ἀψηφοῦν τέτοιους νόμους τῆς Μειονοτητοκρατίας. Ψευδῶς γίνεται λόγος γιὰ τὸ δικαίωμα στὴν ἐλευθερία τοῦ λόγου, ἐνῶ ἄνθρωποι καταγγελθηκαν καὶ δικάστηκαν γιὰ τὶς (τρελλὲς ἢ μή, ἀδιάφορο) δημόσιες ἀπόψεις τους. Λὲς καὶ ὁ πυρήνας τῆς δημοκρατίας συνίσταται στὸ δικαίωμα στὸν ἐλεύθερο λόγο.

Στὴν Ἑλλάδα, ἔφτασαν τελικὰ τοὺς 10 οἱ νεκροὶ μάρτυρες στὴν δικαστικὴ ὑπόθεση μὲ ἕνα πλοῖο 2,5 τόνων ναρκωτικῶν. Ἄλλοι καταδικασμένοι ἐπιχειρηματίες ζοῦν καὶ βασιλεύουν. Ἀρχαιολόγοι ἔχουν σύμφωνα μὲ διαμαρτυρίες τους μετατεθεῖ δυσμενῶς ἐπειδὴ δὲν συμφώνησαν μὲ τὶς τροποποιήσεις ποὺ ἐπιχειρηματίες ζήτησαν νὰ γίνουν σὲ ἀρχαιολογικοὺς χώρους. Τράπεζες ἔλαβαν ἀμύθητα ποσὰ ἀπὸ τοὺς πολίτες χωρίς κανένα ἔλεγχο γιὰ τὸ ἀποτέλεσμα τῆς κρατικῆς χρηματοδότησης, ποὺ ἔγινε «γιὰ τὸ καλὸ τῆς οἰκονομίας». Καὶ ὁ κατάλογος εἶναι μεγάλος, δὲν πτοεῖ ὅμως ὅσους ἰσχυρίζονται ὅτι ὑπάρχει διαφορὰ μεταξὺ Ρώσων ὀλιγαρχῶν καὶ μιᾶς χούφτας ἀνθρώπων στὴν Ἑλλάδα καὶ τὴ Δύση ποὺ κερδίζει ἰλιγγιώδη ποσά, κυρίως ἀπὸ τὸ κράτος. «Ναί, ἀλλὰ στὴ Δύση μποροῦμε νὰ τὰ καταγγείλεουμε», ἐνῶ τὸ σωστὸ εἶναι νὰ ρωτᾶμε: Νὰ τὰ ἀλλάξουμε μποροῦμε, ἢ ὄχι; Ὄχι, δὲν μποροῦμε.

Ἀπὸ τὶς πλέον ὀφθαλμοφανεῖς ἀνακρίβειες εἶναι ἡ προσπάθεια νὰ παρουσιαστοῦν ἡ Δύση καὶ ἡ Ἑλλάδα ὡς μέρος ὅπου σὲ ἀντίθεση μὲ Ρωσίες καὶ Κίνες ὁ φτωχὸς δὲν παραμένει φτωχὸς ἀλλὰ ἔχει εὐκαιρίες νὰ ζήσει ἀξιοπρεπέστερα. Αὐτὰ ἀφοροῦν τὸ παρελθόν, μὲ τὸν κεϋνσιανισμό, ὅταν ἡ κυρίαρχη ἐξουσία στὴ Δύση χρειαζόταν ἐξειδικευμένο ἐργατικὸ δυναμικὸ καὶ ὅταν δὲν μποροῦσε οὔτε νὰ μεταφέρει τὶς ἐπιχειρήσεις της ἐκτὸς Δύσης οὔτε νὰ μεταφέρει Ἀσιάτες καὶ Ἀφρικανοὺς φθηνοὺς ἐργάτες στὴ Δύση. Γι’ αὐτὸ δόθηκαν τόσες εὐκαιρίες στοὺς πατεράδες μας καὶ τοὺς παπποῦδες μας νὰ ξεφύγουν ἀπὸ τὴ λάσπη καὶ νὰ ἔχουν σταθερὴ ἐργασία, ὑψηλῆς ποιότητας (γιὰ τὴν ἐποχὴ ἐκείνη) παιδεία, ἰατρικὴ περίθαλψη: Ἦταν ἀπαραίτητοι. Τώρα, οὔτε ἀπαραίτητοι εἶναι οὔτε ἡ Δύση κατέχει τὴν οἰκονομικὴ ἡγεμονία, ὥστε νὰ χρηματοδοτεῖ ἐσαεὶ τὸ δυτικὸ βιοτικὸ ἐπίπεδο. Παράγει μόνο (ἰδιωτικές) «ἑταιρεῖες (οἴκους) ἀξιολόγησης πιστοληπτικῆς ἱκανότητας» διάφορων δύσμοιρων κρατῶν -σὰν ἐμᾶς- ποὺ ἀνεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις καὶ καμμιὰ φορὰ κάνουν λογιστικὰ λάθη, ἀτιμώρητα. Ὅμως, ὅλες αὐτὲς οἱ κοινωνιολογίες εἶναι ἄχρηστες. Λὲς καὶ δὲ ζοῦμε τὴν καταβαράθρωση στὴ Δύση καὶ ἐξαιτίας ἀποκλειστικὰ τῆς Δύσης τῶν μεσοαστῶν ἀνεξαρτήτως κομματικῆς κυβερνητικῆς ἰδεολογίας. Λὲς καὶ δὲν ἔχει καταντήσει πατσαβούρα τὸ κάθε πτυχίο, καὶ λὲς καὶ δὲν ἔμεινε πλέον χωρὶς οἰκονομικὸ ἀντίκρυσμα ἡ ἄνοδος τοῦ μορφωτικοῦ ἐπιπέδου (τὸ ἴδιο θὰ γινόταν καὶ χωρὶς αὐτήν, γιὰ ὅσους ὀνειρεύονται τὸ χωριό). Ὅπως ὅμως ἔλεγε κάποτε ἕνας ἄλλος γνωστὸς δημοσιογράφος στὶς στιγμὲς δόξας τοῦ σημιτικοῦ Ἐκσυγχρονισμοῦ, «Ναί, ἀλλὰ ποτὲ ἄλλοτε στὴν Ἑλλάδα δὲν ὑπῆρχαν ἄνθρωποι ποὺ νὰ ἔχουν ἀκούσει καὶ τὶς 9 Συμφωνίες τοῦ Μπετόβεν». Σωστά, αὐτὲς ποὺ πουλιοῦνται μὲ τὶς ἐφημερίδες τὶς Κυριακές. Τὸ πράγμα δὲν ἀλλάζει: Ὄχι, δὲν μπορεῖ ὁ φτωχὸς πλέον νὰ ἀνέβει. Ἔχει γίνει «Μαῦρος» τῶν ΗΠΑ, χωρὶς λεφτὰ γιὰ καλὴ παιδεία ποὺ παλιὰ ἄλλαζε τὴ ζωή του. Ἡ Κίνα εἶναι ἐδῶ πρὶν ἀπὸ τὴ συμμαχία τοῦ Κακοῦ Κίνας-Ρωσίας.

Σὲ αὐτὴ τὴ Δύση θέλουν νὰ μποῦν οἱ κάγκουρες τῆς Οὐκρανίας, ὅπου θὰ ἐπιλέγουν μεταξὺ διάφορων εἰδῶν τσόντας καὶ θὰ παραμυθιάζονται μὲ τὴν ἐλευθερία ὑπὸ αὐστηρὲς προϋποθέσεις.

Οἱ ἀριστερῆς προέλευσης ἀπόψεις περὶ ἰσαποστάκηδων δείχνουν ἀκριβῶς πόσο διαφέρει ἡ Δύση ἀπὸ τὶς Ρωσοκίνες: Καθόλου.

Ἔχω μιὰ ‘δερφή

Λίγο προτοῦ δεχτεῖ ἐπίθεση ἀπὸ τὸ Τρίτο Ράιχ ἡ σεμνὴ Κόρη τῆς (καθολικῆς) Ἐκκλησίας, ἡ Πολωνία, εἶχε φάει -μὲ τὴν ἔγκριση τοῦ Χίτλερ- ἕνα τόσο δὰ μικρούλι κομμάτι τῆς Τσεχοσλοβακίας ἀπὸ τὰ ἀνατολικά της, μὲ βάση τὴ χιτλερικὴ συνθήκη τοῦ Μονάχου. Ὅμως πολὺ σύντομα, οἱ Πολωνοὶ ἔγιναν σάντουιτς ἀπὸ τοὺς Γερμανοὺς καὶ πιὸ πολὺ ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς Ρώσους. Καὶ ἔμαθαν τί καλὰ ποὺ εἶναι. Ἄλλο ποὺ μυξοκλαίγονται ὅτι ὑπέστησαν… ἐμπλοκὴ ἀπὸ Ρώσους καὶ Γερμανούς. Ὄχι ὅτι τὰ γερμανικὰ στρατόπεδα ὅπου ἔκαιγαν Ἑβραίους κτίστηκαν στὴν Πολωνία. Χωροθετικὴ τυχαιότητα τῶν Γερμανῶν ἦταν. Καὶ σήμερα ἔχουν ἀποκτήσει πρεστίζ καὶ φήμη ὡς τὸ θλιμμένο ἔθνος-θύμα τῶν Ρώσων ποὺ τοὺς σκλάβωσαν τὸ 1945 ἐνῶ γιὰ χάρη τους ἐμεῖς οἱ Δυτικοὶ ἀρχίσαμε ὁλόκληρο Β’ Παγκόσμιο.

Ἡ ἀδερφή μας, ἡ κουκλίτσα ἀληθινή, ἡ Οὐκρανία, μετὰ τὸν Β΄ Παγκόσμιο ἔφαγε κάτι κομματάκια τῆς Πολωνίας, ἡ ὁποία μετακόμισε στὴν Πρωσία. Ἡ Οὐκρανία πεινοῦσε κι ἄλλο ὅμως, μετὰ τὸν πόλεμο, καὶ ἔφαγε καὶ ἕνα καλὸ κομμάτι Τσεχοσλοβακίας. Ἔφαγε καὶ ἀρκετὰ καλὰ κομμάτια τῆς Ρουμανίας τὸ 1945. Μάλιστα, τῆς ἔφαγε καὶ κάτι νησάκια τὸ 1948. (Παρ’ ὅλα αὐτά, βλέπω Ρουμάνους ρωσοφάγους στὰ ΜΚΔ νὰ κραυγάζουν ὑπὲρ τῆς Οὐκρανίας.) Ἡ ἀδερφή μας ἄρχισε νὰ χοντραίνει πραγματικά, καὶ τὸ 1954 ἔφαγε καὶ τὴν Κριμαία.

Ἡ Οὐγγαρία στὸν Β΄ Παγκόσμιο ἔφαγε κομματάκια τῆς σημερινῆς Σλοβακίας, τῆς Ρουμανίας, καὶ τῶν Σέρβων Ὀρθόδοξων ὑπανθρώπων φυσικά (τὸ τελευταῖο δὲν πειράζει). Ἂς μὴ μιλήσουμε τώρα γιὰ Βούλγαρους, Ἀλβανοὺς καὶ ἄλλα ἐνάρετα ἔθνη, τί διέπραξαν κατὰ τὸν Β΄ Παγκόσμιο. Γνωστὰ εἶναι. Ἡ καλή μας Ρουμανία κάτι προσπάθησε νὰ κάνει μὲ τοὺς Βλάχους τῆς Ἑλλάδας -500 χιλιόμετρα νότια ἀπὸ τὰ ρουμανικὰ σύνορα (!)-, ἀλλὰ ἀπέτυχε… (Οἱ ἀπόγονοι ἐκείνων τῶν ναζὶ δεξιούληδων ἔχουν μοῦτρα καὶ φωνάζουν σήμερα κατὰ τοῦ ρώσικου ἰμπεριαλισμοῦ.)

Ἡ Ἑλλαδάρα μας, ὑπέστη πολλὰ ἀπὸ τὸ 1940 ὣς τὸ 1949. Μετά, ἑκατοντάδες χιλιάδες ἄνθρωποι ἔφυγαν σ’ ἄλλη γῆ σ’ ἄλλα μέρη. Μαφιόζοι δὲν ἔγιναν ὅμως, οὔτε ἐδῶ οὔτε στὴν Ἑλλάδα. Μπορεῖ νὰ μὴν καταδικάστηκαν οἱ μαυραγορίτες καὶ οἱ γερμανοτσολιάδες, ἀλλὰ μαφιοζοκρατία διὰ νόμου δὲν ἔγινε ἡ Ἑλλάδα. Πόρνες καὶ ἐγκληματίες δὲν ἔγιναν οἱ Ἑλληνίδες καὶ οἱ Ἕλληνες ποὺ πῆγαν στὶς Γερμανίες, τὶς ΗΠΑ, τὶς Αὐστραλίες. Οὔτε στὴν Ἑλλάδα. Πόρνες καὶ ἐγκληματίες ἔγιναν -σὲ παρατηρήσιμο βαθμό, ἐννοῶ- οἱ πρώην σοβιετικοὶ λαοὶ αὐτοὶ μετὰ τὴ δική τους κατάρρευση, τὸ 1991. Δὲν ἐννοῶ ὅτι εἶναι μαζικὰ καὶ συλλογικὰ ἐγκληματίες ἢ πόρνες, ἀλίμονο, λέω ὅτι ἕνα ποσοστὸ μεγαλύτερο τοῦ «ἀναμενόμενου» ἀσχολεῖται μὲ τέτοιες δραστηριότητες στὶς χῶρες ὅπου ξενιτεύτηκαν. Δὲν φταίει ὁ σοβιετισμός, φυσικά. Οὔτε καὶ ἡ «ἀντιδημοκρατικὴ Ὀρθοδοξία» (καθολικὲς εἶναι ἡ Πολωνία καὶ ἡ Οὐγγαρία.) Τὸ «ξεβλάχεμα», ἡ ἐκπόρνευση τῶν μυαλῶν, ἀντιθέτως, ἔγινε στοὺς Ἕλληνες τὸ 1996 καὶ μετά, πολλὲς δεκαετίες μετὰ τὸν πόλεμο καὶ τὴν πτώση τῆς χούντας. Ἄλλοι καιροί, ἄλλα ἔθιμα, θὰ πεῖ κάποιος. Μόνο ὣς ἕνα βαθμὸ ἰσχύει αὐτό, θὰ πῶ κι ἐγώ.

Ὑπάρχουν λαοὶ-ὑποχείρια καὶ μακριὰ χέρια Μεγάλων Δυνάμεων, καὶ λαοὶ ποὺ πρῶτα πολεμοῦν μόνοι τους καὶ μόνο μετὰ δέχονται βοήθεια ἢ συνεργάζονται μὲ Μεγάλες Δυνάμεις. Ἡ Ἑλλάδα τοῦ 1821 εἶναι παράδειγμα τῆς δεύτερης περίπτωσης. Ἄλλοι λαοί, τοῦ πρώτου παραδείγματος, πρὸς τὰ δυτικὰ ΜΜΕ πουλᾶνε δάκρυα ἢ ἐκδυτικισμὸ τῶν Μακντόναλντς.

«Το παραλήρημα του ψευδοηγούμενου της Εσφιγμένου»

Ο ψευδοΕσφιγμενίτης ηγούμενος ξαναχτύπησε με ένα τραγελαφικό παραλήρημα αγαπολογίας και προπαγάνδας. Αυτή τη φορά με αφορμή τον πόλεμο στην Ουκρανία προπαγανδίζει αναφανδόν υπέρ της Ουκρανικής κακοκεφαλίας και του πρωτείου του αφεντικού του, Πατριάρχη Βαρθολομαίου.

Το θέμα που μας απασχολεί δεν είναι το ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο σ’ ένα τραγικό γεγονός, όπως είναι ο πόλεμος, αλλά οι ανοησίες που ξεστομίζει ο εν λόγω ιερομόναχος για να στηρίξει τις σχισματικές απόψεις του. Έχει μπερδέψει τόσο πολύ την πλάνη με την αλήθεια, που σχεδόν βγάζει αιρετική την Εκκλησία της Ρωσίας (με κανονική αποστολική διαδοχή) και εξυψώνει τους αχειροτόνητους Ουκρανούς του Επιφανίου σε πρότυπα Ορθοδοξίας και Ορθοπραξίας.

Τα αλαμπουρνέζικα που γράφει προσπαθώντας να επιχειρηματολογήσει θα έμοιάζαν κωμικά, αν δεν ήταν τραγικά! Κατηγορεί τη Ρωσία ότι εμφορείται από το πνεύμα του καισαροπαπισμού, ενώ ο ίδιος και οι προϊστάμενοί του όλο αυτό το διάστημα έχουν κάνει τουρ σε τα τηλεοπτικά κανάλια για να χειραγωγήσουν τους πιστούς στην υποταγή της εκκλησίας στο κράτος, στον απόλυτο υγειονομικό καισαροπαπισμό. 

Κατηγορεί τους Ρώσους ως φονταμενταλιστές και φαρισαίους, επειδή αγωνίζονται υπέρ της οικογένειας και κατά της ομοφυλοφιλίας. Από την άλλη, μακαρίζει τους Ουκρανούς, οι οποίοι λόγω του εθνικισμού τους λεηλατούν τους ναούς και βιαιοπραγούν εναντίον των Κανονικών Ορθοδόξων της Ουκρανίας. 

[…] «

Πηγή

Ζελένσκυ, μίλα στὴν Κυπριακὴ Βουλή

Τριγυρνᾶ ὁ ἐκλεγμένος ἠθοποιὸς ἀνὰ τὰς Βουλὰς καὶ τὰς Γερουσίας τῶν κρατῶν τοῦ «ἐλεύθερου κόσμου» διαδικτυακά, ζητώντας τους οὐσιαστικὰ νὰ γίνει πυρηνικὸς πόλεμος γιὰ χάρη τῆς Οὐκρανίας.

Ἐντάξει, τί νὰ κάνουμε. Καθένας θέλει ὅ,τι τοῦ κατέβει.

Θὰ μᾶς κάνει τὴν τιμὴ ὁ ἐκλεγμένος ἠθοποιὸς νὰ μιλήσει στὴν Κυπριακὴ Βουλὴ καὶ νὰ τῆς πεῖ ὅτι, ὅπως σὲ ἐσᾶς εἰσέβαλε ἡ Τουρκία τὸ 1974 καὶ ἔσφαξε, βίασε, κατέστρεψε, ἔτσι μᾶς κάνει ἡ Ρωσία τὸ 2022;

Ὄχι, δὲν θᾶ μᾶς τὴν κάνει. Ὄχι μόνο γιατὶ ἡ Τουρκία τοῦ πουλᾶ «Μπαϊρακτάρ». Οὔτε γιατὶ ἡ «βομβαρδισμένη Μαριούπολη» πιθανὸν εἶναι ἕνα ψεῦδος, μὲ θέατρα ποὺ τὸ τάγμα «Ἀζὼφ» βομβαρδίζει προκειμένου κατόπιν τὰ ΜΜΕ νὰ ἀποδώσουν τὸ βομβαρδισμὸ στοὺς Ρώσους, οὔτε γιατὶ ἐν τέλει οἱ Ρῶσοι δὲν σφάζουν στὴν Οὐκρανία ὅπως ἔσφαξαν οἱ Τοῦρκοι στὴν Κύπρο, καὶ οἱ Ναζὶ στὴν Οὐκρανία. Ἀλλὰ γιατὶ τέτοια χάρντ ρόκ καφέ-ἔθνη, ποὺ βασίζουν τὴν ἐδαφική τους ἀκεραιότητα στὰ συντροφικὰ «χαρίσματα ἐδαφῶν» τοῦ κάθε μπεκρῆ σοβιετικοῦ ἡγέτη, μοιάζουν μὲ τὴν Τουρκία, ποὺ βασίζει στὸ ξίφος τὴν ὕπαρξή της στὴ Μικρὰ Ἀσία.

Ἄδικα θὰ περιμένουν οἱ οὐκρανόφιλοι τὸν Ζελένσκυ νὰ μιλᾶ στοὺς Κυπρίους.

Τὸ πανάρχαιο οὐκρανικὸ ἔθνος!

«Ἀφοῦ θέλουν νὰ λέγονται Οὐκρανοί, ξέχωροι ἀπὸ τοὺς Ρώσους, ἐσᾶς τί σᾶς κόφτει;», ἀκοῦμε συχνά. Μακάρι νὰ ἦταν ἔτσι.

Μᾶς κόφτει καὶ μᾶς παρακόφτει, ὅμως. Γιατὶ ἀντίστοιχα οὔτε θὰ ἀνεχτοῦμε Βλάχους ἢ Ἀρβανίτες ἢ Πόντιους ἢ Κρητικοὺς νὰ δηλώσουν Βλαχικό, Ἀρβανίτικο, Ποντιακὸ ἢ Κρητικὸ ἔθνος. Ὅπως οὔτε θὰ ἀνεχτοῦμε τὸ δικαίωμα αὐτοπροσδιορισμοῦ ὡς «Μακεδόνων» τῶν Βουλγαροσλάβων στὸν αἰώνα τὸν ἅπαντα. Δὲν μᾶς νοιάζει ἡ ἐλευθερία τους ὡς ὕψιστο ἐπιχείρημα, ὑπάρχει καλὴ καὶ κακὴ χρήση τῆς ἐλευθερίας γενικῶς καὶ εἰδικῶς. Αὐτὴ μᾶς νοιάζει. Ὁμοίως κατανοοῦμε τοὺς Ρώσους ποὺ δὲν ἀντιλαμβάνονται τί πάει νὰ πεῖ -ἐξαιρουμένων Οὐνιτῶν, ναζὶ νοσταλγῶν, Μπαντερικῶν καὶ Συμπροσευχόμενων τοῦ Βαρθολομαίου- «Οὐκρανικὸ Ἔθνος». Ἁπλά, οἱ Οὐνιτομπαντεροσυμπροσευχόμενοι (+Πολωνοὶ στὰ βορειοδυτικά) θέλουν ὅλη τὴν πρώην «Σοβιετικὴ Σοσιαλιστικὴ Δημοκρατία τῆς Οὐκρανίας», ὅλο τὸ ἔδαφός της, γιὰ πάρτη τους. Ἐκεῖ εἶναι τὸ πρόβλημα (τῶν Ρώσων), καὶ ὄχι στὴν περικύκλωση τῆς Ρωσίας, ποὺ εἶναι πρόβλημα ἀλλὰ ἔτσι κι ἀλλιῶς ἔχει λάβει χώρα. Ἐννοεῖται ὅτι δὲν προτείνουμε κάποια βέλτιστη (βάσει τίνος πράγματος;) λύση ὡς ἄτομα ἢ ὡς Ἑλλάδα. Ἁπλά, δὲν μᾶς φαίνεται περίεργη ἡ ρωσικὴ στάση, ὅπως καὶ δὲν μᾶς φαίνεται πρωτοφανὴς ἡ οὐκρανικὴ στάση. Καὶ μερικὰ ζητήματα ἁπλὰ δὲν ἐπιλύονται. Ὡς δυστυχῶς δεδομένη δυστυχῶς πόρνη ἡ σημερινὴ Ἑλλάδα, ὅ,τι κι ἂν πεῖ εἶναι χαμένη ἀπὸ χέρι.

Διαβάζουμε στοὺς τίτλους τῶν εἰδήσεων: Οἱ Οὐκρανοὶ «οχυρώνουν την Οδησσό τραγουδώντας «It’s my life» των Bon Jovi«.

Αὐθεντικὸς οὐκρανικὸς πολιτισμός: Μπὸν Τζόβι. Νανανανα νανανα-να. Πανάρχαιος, σὰν τὰ τσεμπέρια τῆς προγιαγιᾶς σας. Ἀπὸ τὸ δέρμα ὣς τὸ μεδούλι ξενόφερτος, πλαστικός, ἀναλώσιμος. Σὰν τοὺς κακομοίρηδες Σοβιετικοὺς ποὺ ἔκαναν οὐρὰ νὰ φᾶνε τὰ χάμπουργκερ, μὲ τὰ μπιφτέκια ποὺ δὲν σαπίζουν ἀκόμη κι ἕνα χρόνο μετά, καὶ ἄκουγαν χὰρντ ρόκ, γιὰ νὰ αἰσθανθοῦν ἐλεύθεροι. Ὄχι παραδοσιακὸ οὐκρανικό (;) τραγούδι, ἀλλὰ οὔτε κάποιο μεσοπολεμικὸ μπαντερικὸ προπαγανδιστικὸ τραγουδάκι δὲν σκέφτηκαν νὰ τραγουδήσουν οἱ Δυτικιστὲς τῆς πλάκας. Τόσο «ἐπινοημένοι» εἶναι. Θὰ τοὺς φανταζόμουν (ἂν δὲν ὑπῆρχαν φωτογραφίες) μὲ «χαίτη» τοῦ ’80 καὶ σοβιετικὸ μουστάκι. Τόση γραφικότητα, ποὺ θὰ ἦταν γιὰ γέλια ἐὰν δὲν ἦταν ἐπικίνδυνη.

Αὐτὸ ποὺ λένε κάποιοι γιὰ ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες, ὅτι εἴμαστε νέο ἔθνος ποὺ δημιουργήθηκε τὸ 1821, αὐτὸ ἰσχύει μόνο γιὰ τοὺς Οὐνιτομπαντεροσυμπροσευχόμενους.

Διαβάζω καθηγητὴ τοῦ ΑΠΘ, ποὺ λέει ὅτι ἡ εἰσβολὴ τοῦ Πούτιν δημιούργησε «ἕνα ἰσχυρότατο οὐκρανικὸ ἔθνος«, καὶ ποὺ κάνει λόγο γιὰ τὸν «ἐθνοποιητικὸ ρόλο τοῦ πολέμου» τοῦ 2022, ὅπως ἐμεῖς ἐξαιτίας τοῦ 1821 «καταλάβαμε ὅτι εἴμαστε ἕνα ἐθνικὸ κίνημα ἐναντίον ἑνὸς ἀλλόφυλου, ἀλλόθρησκου καὶ ἀλλόδοξου δυνάστη«.

Καὶ ναί, οἱ μποντζοβΟυκρανοί, εἶναι ἕνα νέο ἔθνος. Ἔστω.

Τὴ στιγμὴ ποὺ ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες παίζουμε (κυριολεκτικὰ ὡς ἀεὶ παιδάκια) στὸ ἐπίπεδο τῆς Ἠθικῆς καὶ τῆς Μὴ Ἀντίφασης μὲ τὶς βασικὲς μας τὶς ἀρχές, τὸ «Ἡ Οὐκρανία μοιάζει μὲ τὴν Ἑλλάδα (ἀφοῦ κι αὐτὴ ὑφίσταται ἐπίθεση)» τὸ παίρνει ἀπὸ ἐμᾶς ἡ κυρίαρχη ἰδεολογία τῶν Ἀριστεροφιλελεύθερων καὶ Φιλοδυτικῶν, καὶ τὸ κάνει «Νέο ἔθνος οἱ Οὐκρανοὶ τὸ 2022, ὅπως κι ἐμεῖς γίναμε ἔθνος τὸ 1821». Δὲν εἶναι ἡ δική μας ἑρμηνεία τῶν πραγμάτων, ἡ ὄμορφη, ἠθική, ἀγγελικὰ πλασμένη καὶ συνεπής. Εἶναι ἡ διαστροφικὴ ἑρμηνεία τοῦ Κυρίαρχου (ἐκείνου ποὺ ἐλέγχει τὰ ΜΜΕ καὶ τὸ χρῆμα) αὐτὴ ποὺ μετρᾶ, πάντα, ἀναπαράγεται καὶ γίνεται «ἀλήθεια», καὶ ἐμεῖς μένουμε μὲ τὴν ἐντύπωση ὅτι τώρα τὸ πανάρχαιο οὐκρανικὸ ἔθνος κάνει τὴν ἀντίστασή του ὅπως τὸ πανάρχαιο ἑλληνικὸ ἔθνος τὴν ἔκανε τὸ 1821. Τέτοια ἐξέλιξη ἔχουν οἱ «καλὲς ἰδέες» ὡς συνήθως.

Ἀλλὰ ἐδῶ ἔχουμε τύπους ποὺ νομίζουν ὅτι ὁ Πούτιν θὰ ἐλέγχει τοὺς Τούρκους (πρὸς ὄφελός μας) συμμαχώντας μαζί τους (ὅπως ἄλλοι πιστεύουν ὅτι οἱ Ἀμερικάνοι καὶ ἡ Ε.Ε. μᾶς προστατεύουν ἀπὸ τοὺς Τούρκους), δὲν θὰ ἔχουμε κι ὅσους νομίζουν πὼς μιὰ φαινομενικὰ ἀθώα γενικολογία δὲν θὰ καταστεῖ ἀντικείμενο ἐκμετάλλευσης γιὰ τοὺς σκοποὺς τῆς διάλυσης τοῦ ἔθνους μας;

Ἑπόμενος στόχος: ΓΥΡΑΔΙΚΟ…

Ἑπόμενος Ρωσικὸς Στόχος, ἐννοῶ…

Πράγματι, οἱ Ρῶσοι ἔχουν βομβαρδίσει ὅλα τὰ μέρη ἐκεῖνα ποὺ κανεὶς στρατὸς δὲν θὰ βομβάρδιζε ἂν εἶχε στοιχειώδεις γνώσεις τῆς δυτικῆς ἀνθρωπιστικῆς προπαγάνδας τὴν ὁποία ὑφιστάμεθα ἐδῶ καὶ δεκαετίες.

• Μαιευτήρια. (Οἱ ὀλιγάρχες μισοῦν τὶς γεννήσεις Ἐχθρῶν)

• Τζαμιά. (Οἱ τύραννοι μισοῦν τὸν Διαφορετικό.)

• Μοναστήρια. (Οἱ χασάπηδες μισοῦν τοὺς προδότες «δικούς» τους.)

• Νοσοκομεῖα. (Οἱ δικτάτορες μισοῦν τὴν ἰατρική, ποὺ μᾶς ἔδωσε τὰ ἐμβόλια κατὰ τοῦ κορωνοϊοῦ.)

• Θέατρα. (Οἱ Χίτλερ μισοῦν τὴν κουλτούρα.)

• Σουπερμάρκετ κι ἐμπορικὰ κέντρα. (Οἱ δικτάτορες μισοῦν τὸ δυτικὸ ἐπίπεδο ζωῆς καὶ κατανάλωσης, τὸ ὁποῖο δὲν μποροῦν νὰ συναγωνιστοῦν.)

• Νηπιαγωγεῖα καὶ σχολεῖα. (Οἱ δικτάτορες μισοῦν τὴν δυτικὴ Παιδεία, ποὺ σὲ κάνει δημοκράτη.)

Τί ἄλλο ἀπομένει ἀπὸ παρόμοιους στρατηγικοὺς στόχους, ὥστε νὰ τὸ βομβαρδίσουν οἱ Ρῶσοι σύμφωνα μὲ τὰ ΜΜΕ;

Τυροπιτάδικα;

Μακντόναλντς;

Κομμωτήρια σκύλων;

Ἑβραϊκὸ ἢ Οὐνίτικο νεκροταφεῖο;

Τὸ οὐκρανικὸ Πράιντ;

Ὅλα αὐτὰ τὰ σύμβολα τῆς Δύσης καὶ τῆς δυτικῆς μεταφυσικῆς αὐτοὶ οἱ Ἀσιάτες, Μογγόλοι, Τάταροι Ρῶσοι θὰ τὰ βομβαρδίσουν ἐντὸς τῶν ἑπομένων 20 δελτίων εἰδήσεων.

Ἄ, εἶναι βάρβαροι, ἔτσι ἐξηγεῖται ὁ βομβαρδισμός. Δὲν τοὺς νοιάζει ἡ εἰκόνα τους στὰ ΜΜΕ. Σωστά; Σωστά. Ἔτσι ἐξηγεῖται καὶ ὅτι ὅταν τὰ ΜΜΕ ἀνεφεραν ὅτι βομβάρδισαν τζαμὶ μὲ ἀμάχους μέσα, τὴν ἑπομένη ἡμέρα ἡ Τουρκία διέψευσε τὴν εἴδηση καὶ κατηγόρησε τὴν Οὐκρανία γιὰ προπαγάνδα;

Ἔτσι ἐξηγεῖται ὅτι βγῆκε στὴ φόρα ἔγγραφο τῶν Οὐκρανῶν (ἀπὸ τὸν Δ. Λιάτσο) μὲ τὸ ὁποῖο ἀπαγορεύεται ἡ ἀπομάκρυνση τῶν ἀμάχων μέσῳ ἀνθρωπιστικῶν διαδρόμων ἀπὸ ἐμπόλεμη περιοχή, καὶ μάλιστα προστάζει ὅτι σχολεῖα καὶ νοσοκομεῖα περνοῦν στὰ χέρια τοῦ οὐκρανικοῦ στρατοῦ;

Ἔτσι ἐξηγεῖται καὶ ἡ παρακάτω φωτογραφία, ἀπὸ τὴ Μαριούπολη, παρμένη ἀπὸ τὸ φέισμπουκ;

Τουρκικά

Ἕως τώρα, ἡ Τουρκία ἔδειξε ὅτι δυὸ ἀντιλήψεις εἶναι ἐσφαλμένες. Ὅτι ἔχει ἀπομονωθεῖ ἀπὸ τὴ Δύση καὶ ὅτι εἶναι μέλος τῆς εὐρασιατικῆς συμμαχίας τοῦ Κακοῦ.

Ἂν ἡ ρωσικὴ εἰσβολὴ ἕνωσε τὴ Δύση ἐναντίον τοῦ Πούτιν, στὴν ἀγώνα τὸν καλὸ κανεὶς δὲν περισσεύει. Εἰδικά, ἡ Τουρκία, ποὺ κατέχει θέση «κέντρου τοῦ κόσμου», σαφῶς πολυτιμότερη ἀπὸ τὴν ἑλληνική, γεγονὸς ποὺ ὡς πρὸς τὶς πολιτικὲς συνέπειές του μόνο μὲ σκληρὸ ἑλληνικὸ μόχθο θὰ μποροῦσε νὰ ἀντιστραφεῖ. Πράγματι, ἕως πρόσφατα ὑπῆρχε μιὰ τάση ἐχθρότητας πρὸς τὶς συμβολικὲς τάσεις αὐτονόμησης τοῦ Ἐρντογάν. Ὡστόσο οἱ τσιρίδες τοῦ Μακρὸν κατὰ τῆς ἰσλαμιστικῆς Τουρκίας σίγησαν μπροστὰ στὸ δέος γιὰ τὴ χρησιμότητα τῆς Τουρκίας. Οἱ ΗΠΑ ἀρχικὰ παρακάλεσαν τὴν Τουρκία νὰ πετάξει τοὺς Σ-400 καὶ μετὰ πρότειναν νὰ τῆς δώσουν Φ-35 ἂν στείλει στὴν Οὐκρανία τοὺς Σ-400. Εἶναι σίγουρο ὅτι κάποιος συμβιβασμὸς θὰ βρεθεῖ, ποὺ θὰ ἀφήσει τὴν Ἑλλάδα ξεκρέμαστη. Φυσικά, κανεὶς δὲν πρόκειται νὰ ἐπιβάλει κυρώσεις στὴν Τουρκία γιὰ τὴν κατοχὴ ἐδάφους ξένων κρατῶν (Συρία, Κύπρος). Ἡ ἀμέριση ὑποστήριξη τῶν Ἑλλήνων στὴν Οὐκρανία ἐξαρχῆς ἔχει πάρει τὴ σημασία τῆς ὑποστήριξης πρὸς τὶς ΗΠΑ κι ὄχι τὴ σημασία τῆς ἀφορμῆς νὰ στριμώξουμε τὴν Τουρκία καταγγέλοντάς την διεθνῶς παντοῦ ἢ ἐπιβάλλοντάς της κυρώσεις. Ὁ Μητσοτάκης ὑποστηρίζει τὶς κυρώσεις κατὰ τῆς Ρωσίας ἀλλὰ ἀρνεῖται νὰ ἐπιβάλει κυρώσεις στὸν ἐχθρό μας, καὶ ἀρνεῖται νὰ ζητήσει ἀπὸ τὶς ΗΠΑ καὶ τὴν Ε.Ε. νὰ ἐπιβάλουν κυρώσεις στὴν Τουρκία. Ὅσο φρικτὸ θὰ φαινόταν στὴν οὐκρανόφιλη συμμαχία νὰ πήγαινε στὴ Μόσχα ὁ Μητσοτάκης σὲ φιλικὸ γεῦμα μὲ τὸν Πούτιν ἐνῶ λαμβάνει χώρα ἡ ρωσικὴ εἰσβολή, τὸ ἴδιο φρικτὸ φαίνεται σὲ ἐμᾶς ἕνα ταξίδι στὴν «Ἰστανμποὺλ» ἐνῶ λαμβάνει χώρα ἡ τουρκικὴ κατοχὴ τῆς Κύπρου. Τὰ ἐπιχειρήματα ὑπὲρ τῆς κραυγαλέας ὑποστήριξης τῆς Οὐκρανίας, τὰ ὁποῖα πράγματι θὰ μποροῦσεν νὰ ἔχουν ἐθνικὴ δικαιολόγηση ὑπὸ προϋποθέσεις, ἔχουν ἀκυρωθεῖ ἐν τῇ γενέσει τους. Εἶναι ἄλλο πράγμα ἡ ἀντικειμενικὴ ὕπαρξη ἀντίθετων συμφερόντων μὲ τὴ Ρωσία καὶ ἄλλο ἡ ἐπιθετικὴ ἐχθρότητα πρὸς αὐτὴν πέρα ἀπὸ κάθε ἔννοια ἐθνικοῦ συμφέροντος. Ἡ Ἑλλάδα θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχει τὴ λογικὴ τοῦ Ἐνδιάμεσου Χώρου (χωρίς, φυσικά, τὴν Τουρκία), ὅπως ἦταν πάντα ἕνα ἀνεξάρτητο σημεῖο συνάντησης τῶν πολιτισμῶν, καὶ ὄχι νὰ ἀφήνει τὸ ρόλο αὐτὸ στὴν Τουρκία. Καὶ ἡ Τουρκία καταδίκασε τὴ ρωσικὴ εἰσβολή, ἀλλὰ ὄχι μὲ ὕφος κάποιου ποὺ ἐνῶ κάνει κήρυγμα ἠθικῆς ἀπὸ καθέδρας, καὶ κομπάζει κατὰ «τραμπιστῶν» καὶ «πουτινιστῶν», στὴν πραγματικὴ ζωὴ φοβᾶται ἢ θεωρεῖ μὴ εὐγενικὸ τὸ νὰ ἐπιβάλει κυρώσεις στὸν νο 1 ἐχθρὸ τῆς πατρίδας του.

Ἂν ἡ Τουρκία εἶχε ἀπομονωθεῖ, δὲν θὰ φιλοξενοῦσε συναντήσεις μεταξὺ τῶν ἐμπολέμων. Τέτοια φιλοξενία ὑποδηλώνει ὄχι ἀπομόνωση ἀπὸ τὴ Δύση ἀλλὰ ἀποδοχή της ἀπὸ Δύση καὶ Ἀνατολή, ἀνοχὴ καὶ ἀπὸ τοὺς δύο ἐμπολέμους. Ὅπως ἡ Ἑλλάδα διοργάνωνε κατὰ τοὺς γιουγκοσλαβικοὺς πολέμους συναντήσεις τῶν ἐμπολέμων. Θὰ μποροῦσε ἡ Ἑλλάδα, ποὺ τσιριδοκοπᾶ κατὰ τῆς Ρωσίας ἀλλὰ ὄχι καὶ κατὰ τῆς Τουρκίας, νὰ ἐμπνεύσει στοὺς ἐμπόλεμους τῆς Οὐκρανίας ἐμπιστοσύνη ὥστε νὰ συζητήσουν σὲ ἑλληνικὸ ἔδαφος;

Ἡ Τουρκία δὲν εἶναι οὔτε μὲ τὴ Δύση οὔτε μὲ τὴ ρωσοκινεζικὴ συμμαχία ποὺ λέγεται «Εὐρασιανισμός». Εἶναι ὁ «Ἐνδιάμεσος Χῶρος» τοῦ Ἰσλάμ, δὲν ψάχνει προστάτες νὰ κουκουλωθεῖ κάπου δίνοντας λευκὴ ἐπιταγὴ σὲ αὐτούς. Προστάτες ἔχουν μόνον οἱ πόρνες καὶ τὰ ἀνήλικα. Μπορεῖ νὰ ἐλίσσεται χωρὶς φόβο, χωρὶς ἐνοχές, χωρὶς συνέπειες. Ἂν τελικὰ ἡ Τουρκία ξαναμπεῖ στὸ δυτικὸ μαντρὶ κι ἐπιλέξει νὰ ἐναντιωθεῖ φανατικὰ στὴν Ρωσία, θὰ τὸ κάνει χωρὶς ψυχολογικὰ δράματα, χωρὶς ἐκδυτικισμό, καὶ χωρὶς τιμωρία, καὶ θὰ τὸ κάνει ἔχοντας λάβει πολὺ συγκεκριμένα ὑλικὰ ἀνταλλάγματα. Εἴτε σὲ ἐπίπεδο χαλαρότητας εἴτε σὲ ἐπίπεδο ποὺ τῆς βάζουν τὸ μαχαίρι στὸ λαιμὸ νὰ διαλέξει, θὰ κερδίζει. Κατὰ τῆς ναζιστικῆς Γερμανίας στράφηκε κατὰ τὸ τελευταῖο δευτερόλεπτο τοῦ Β΄ Παγκοσμίου.

Τὴν προηγούμενη φορὰ ποὺ ἡ Τουρκία μπῆκε στὸ ἀντιδυτικὸ στρατόπεδο (1914-1939), ἦταν ἡ χρυσὴ εὐκαιρία γιὰ τὴν Ἑλλάδα, ποὺ χάθηκε. Ἀλλὰ γιὰ νὰ ξαναέχουμε χρυσὴ εὐκαιρία, θὰ πρέπει πρῶτα ἡ Τουρκία νὰ μπεῖ ὁριστικὰ (στὴ φάση αὐτή) στὸ ἀντιδυτικὸ στρατόπεδο, καὶ μόνο μετὰ ἀπὸ αὐτὸ ἡ Ἑλλάδα νὰ ἀντιδράσει ἐπιλέγοντας κι αὐτή, τὸ ἀντίπαλο, δυτικό, στρατόπεδο. Νὰ μὴν δηλώσει φανατικὰ τὸ στρατόπεδό της προτοῦ ἡ Τουρκία διαλέξει τὸ ἀντίπαλο στρατόπεδο. Δηλαδή, δὲν ἔχει σημασία ποῦ ἀνήκει ἡ Ἑλλάδα, ἀρκεῖ νὰ βρίσκεται στὸ ἀντίθετο στρατόπεδο μὲ τὴν Τουρκία, ὥστε νὰ μὴ θυσιάζονται τὰ ἑλληνικὰ συμφέροντα γιὰ χάρη τῶν «συμμαχικῶν» (καί, φυσικά, τὸ ἀντίπαλο τῆς Τουρκίας στρατόπεδο νὰ μὴν εἶναι ἀνθελληνικό). Ὄχι ὅτι εἶναι ἀναπόφευκτο ἡ Ἑλλάδα νὰ θυσιάζει συμφέροντα ἐὰν βρίσκεται στὸ ἴδιο στρατόπεδο μὲ τὴν Τουρκία, ἀλλὰ ξέρουμε τοὺς Ἕλληνες πολιτικοὺς καὶ τὸ λαὸ ποὺ τοὺς ψηφίζει, ξέρουμε πόσο τὰ ἑλληνικὰ συμφέροντα θυσιάστηκαν ἀπὸ πολιτικοὺς καὶ λαὸ μετὰ τὸ 1945/9. Σὲ γενικὲς γραμμές, μιὰ ἐχθρικὴ Τουρκία συμφέρει περισσότερο ἀπὸ μιὰ συμμαχική. Πάντως, οἱ ἀπόψεις περὶ ἀντιτουρκικῆς Δύσης εἶναι εὐσεβεῖς πόθοι. Δὲν ἰσχύουν.

Ἡ «καστοριαδικὴ» τρέλα τῆς σύγκρουσης τῶν πολιτευμάτων.

Τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ καθεστὼς τῆς Τουρκίας εἶναι πάντα αὐταρχικὸ δὲν συνεπάγεται ἀναγκαστικὰ ὅτι ἡ χώρα αὐτὴ θὰ συμμαχήσει πολιτικὰ μὲ ἄλλα αὐταρχικὰ κράτη σχηματίζοντας μιὰ συμμαχία τοῦ Κακοῦ καὶ τῆς Δικτατορίας. Αὐτὸ ἀποδεικνύεται ἀπὸ ἕνα ἄλλο γεγονός, ὅτι ἡ δημοκρατικὴ Δύση διατηρεῖ ἄριστες σχέσεις μὲ μὴ δημοκρατικὰ κράτη ἐκτὸς Δύσης. Δὲν εἶναι ἀνάγκη, ὅπως τὸ ἀφήγημα τὸ δῆθεν ὑπερασπιστικὸ τῆς ὑπαρκτῆς δημοκρατίας, νὰ δημιουργηθοῦν στὸν πλανήτη δύο ἀντίπαλα στρατόπεδα μὲ κριτήριο τὴν αὐταρχικότητα ἢ τὶς δημοκρατικὲς ἐλευθερίες. Οὔτε φυσικὰ οἱ αὐταρχικὲς πλανητικὲς δυνάμεις ἀρνοῦνται νὰ συνεργαστοῦν μὲ «δημοκράτες» σὲ ἐπιμέρους τομεῖς. Οἱ Σταυροφόροι τῆς Δημοκρατίας συγχέουν τὸ ἐπίπεδο τοῦ πολιτεύματος μὲ τὸ ἐπίπεδο τῶν διεθνῶν σχέσεων.

Ὑποψιάζεται κανεὶς εὔκολα ποιὰ θὰ εἶναι τὰ ἀνταλλάγματα γιὰ νὰ ἐπιστρέψει τὸ ἄτακτο παιδὶ τῆς Δύσης, ἡ Τουρκία, στὴ Δύση. Νὰ πάρει καὶ κάτι ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα. Τὰ εἶπαν ἐπισήμως οἱ Τοῦρκοι (κι ἂς τὸ ἄφησαν ἀσχολίαστο οἱ ὁπαδοὶ τῆς… δημοκρατίας): Μειονότητες (χαλαρότητα στὸν ἐκτουρκισμό τους;) νησιά (ἀποστρατιωτικοποίηση), συνεκμετάλλευση τοῦ Αἰγαίου. Θὰ θέλαμε νὰ ἐλπίζουμε ὅτι κανένας ἕλληνας πρωθυπουργὸς δὲν θὰ δεχόταν κάτι τέτοιο. Ὡστόσο, ἡ πίεση ποὺ θὰ δεχτεῖ, νὰ ἀφήσει ἀπροστάτευτα τὰ νησιὰ γιὰ χάρη τῆς ἐναντίωσης στὴν Ρωσία, μόνο μὲ δημόσια καταγγελία της στοὺς Ἕλληνες πολίτες θὰ μποροῦσε νὰ ἀντιμετωπιστεῖ ἐπιτυχῶς.

Ἂν ἡ Ἑλλάδα ἅρπαζε τὴν εὐκαιρία τῆς καταγγελίας τῆς ρωσικῆς εἰσβολῆς γιὰ νὰ διακηρύξει τὴ δίκαιη ἐχθρότητά της στὴν Τουρκία κ.λπ., ζητώντας μαξιμαλιστικοὺς στόχους (κυρώσεις ἐναντίον της ἀπὸ τὸ ΝΑΤΟ, ἐπιβολὴ κυρώσεων ἀπὸ τὴν ἴδια) ποιὸς θὰ ζητοῦσε τότε ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα νὰ τὰ βρεῖ μὲ τὴν Τουρκία ἄμεσα καὶ χάριν τοῦ ἀντιρωσισμοῦ; Σὲ κάθε περίπτωση, ἐὰν ἡ Ἑλλάδα φώναζε, θὰ τῆς ζητοῦσαν πολὺ λιγότερα.

ἐθνικιστικά

Ἡ σύγκριση Κύπρου ἢ Ἑλλάδας, καὶ Οὐκρανίας συνεπάγεται τὴν ἀντίληψη ὅτι κάθε ἰσχυρισμὸς τοῦ ἐπιτιθέμενου εἶναι σὲ ὅλες τὶς περιπτώσεις ὀρθὸς ἢ ἄδικος, δηλαδὴ ὅτι ἀνώτερη ἀρχὴ δὲν εἶναι ἡ ὕπαρξη ἀδικιῶν ἀλλὰ ἡ κρατικὴ ἀκεραιότητα.

Ἂς ξεκαθαρίσουμε ὅτι δὲν εἴμαστε ἐθνικιστὲς ἢ ἐθνοκρατιστές. Ἀγαπᾶμε τὸ ἑλληνικὸ ἐθνοκράτος καὶ τὸ κυπριακὸ κράτος, ὄχι γιατὶ εἴμαστε ἐθνοκρατιστὲς ἀλλὰ μόνο γιατὶ αὐτὰ ἐκφράζουν κι ἐνσαρκώνουν στὴν ἐποχή μας τὸ ἑλληνικὸ ἔθνος. Ὁ ἐθνικισμὸς ὡς ὕψιστη ἀρχὴ λογικὰ συνεπάγεται τὴν ἄποψη ὅτι θα λυπηθοῦμε ὡς Ἕλληνες ἀπὸ μιὰ ἐνδεχόμενη μελλοντικὴ διάλυση τοῦ ἀλβανοκοσσοβαρικοῦ καὶ τοῦ τουρκικοῦ κράτους πιστεύοντας στὴν ἀρχὴ τῆς αὐτοδιάθεσης τῶν ἐθνῶν.

Πράγματι, αὐτὸ εἶναι ἀνεξήγητο ἀστεῖο. Οὔτε κἂν ὁ Μὰρξ δὲν καταδίκαζε ὡς κακοὺς ὅλους συνολικὰ τοὺς ἰμπεριαλιστικοὺς πολέμους, ἀλλὰ πρῶτα ἐξέταζε ἐὰν αὐτοὶ συμφέρουν τὴν ἐξαιτίας τῶν πολέμων πρόοδο ποὺ θὰ προκληθεῖ καὶ ποὺ κατόπιν θὰ φέρει τὴν Ἐπανάσταση. (Τὸ ξέρουν αὐτὸ ὅσοι καταδικάζουν -ὡς Λενινιστές- κάθε ἰμπεριαλιστικὸ πόλεμο;) Γιατί, μιλώντας γιὰ τὰ ἔθνη-κράτη, νὰ εἶναι ὕψιστη ἀρχὴ ἡ ἐδαφικὴ ἀκεραιότητα κάθε κράτους;

Ὅπως ἔχει παρατηρηθεῖ, ὅσοι παλιὰ φώναζαν ὑπὲρ τῆς ἀρμενικῆς κατοχῆς ἀζερικῶν ἐδαφῶν καὶ κατὰ τῶν διεθνῶς ἀναγνωρισμένων σοβιετικῶν ἐσωτερικῶν συνόρων Ἀρμενίας-Ἀζερμπαϊτζάν, τώρα φωνάζουν ὑπὲρ τῶν ἴδιων σοβιετικῶν ἐσωτερικῶν συνόρων Οὐκρανίας-Ρωσίας καὶ κατὰ τῆς ρωσικῆς κατοχῆς οὐκρανικῶν ἐδαφῶν. Καί, ὤ τοῦ θαύματος! ἔχουμε διαβάζει μὲ τὰ ματάκια μας, ὅσους τότε δικαιολογοῦσαν τὴν ἀπραγία τῆς Ρωσίας νὰ βοηθήσει ἔνοπλα τὴν Ἀρμενία λέγοντας πὼς εἴτε τὸ θέλουμε εἴτε ὄχι αὐτὰ ἦταν τὰ δεδομένα ἀρμενιο-ἀζέρικα ἱερὰ κι ἀπαραβίαστα σύνορα, τώρα αὐτοὶ λένε ὅτι τὰ σοβιετικὰ σύνορα Ρωσίας-Οὐκρανίας ἦταν φτιαχτά. Οἱ ἱερὲς ἀρχὲς ἀναποδογυρίστηκαν.

Τὰ πράγματα ἐξηγοῦνται ἁπλά: Δὲν ὑπάρχει κάποιος κανόνας, ὡς ἱερὴ ἀρχή, γιὰ νὰ ἀποφασίσουμε ποιὸς ἔχει δίκαιο. Ἂν ὑπῆρχε ἕνα κριτήριο, αὐτὸ τῆς ἐδαφικῆς ἀκεραιότητας, τότε καὶ οἱ δυὸ μεριές, φιλορῶσοι-φιλοουκρανοί, δὲν τὸ πληροῦν. Ἀλλὰ καὶ αὐτὸ τῆς ἀδικίας δὲν εἶναι λιγότερο ἀσαφές. Γιατὶ ὁ ἐπιτιθέμενος μπορεῖ κάλλιστα νὰ εἶναι σὲ εὐρύτερη ὀπτικὴ (χρονικά) ὁ ἀμυνόμενος ποὺ (γιὰ νὰ θυμηθοῦμε τὸ πρῶτο χτύπημα τοῦ Παναγιώτη Κονδύλη) ἀποφασίζει ὅτι δὲν πάει ἄλλο κι ὅτι μετὰ ἀπὸ 20 χρόνια ἡ ὑπόθεσή του θὰ εἶναι χαμένη ἀπὸ χέρι -μπορεῖ ὅμως καὶ ὄχι, δηλαδὴ μπορεῖ ἁπλῶς νὰ εἶναι ὁ ἄδικος ἐπιτιθέμενος. Τὸ «δικαίωμα ἑνὸς λαοῦ» π.χ. νὰ ἐπιλέξει τὴν ἔνταξη στὸ ΝΑΤΟ καὶ τὴν Ε.Ε. μπορεῖ νὰ ἐκληφθεῖ ἐξίσου εἰλικρινὰ καὶ ἀντικειμενικὰ ὡς παλλαϊκὸ αἴτημα καὶ πόθος ἔναντι τῶν ἀδίστακτων «αἰώνιων Μοσχοβιτῶν», ἀλλὰ ἔξίσου εἰλικρινὰ καὶ ἀντικειμενικὰ νὰ ἑρμηνευθεῖ ὡς ΝΑΤΟϊκὴ ἐπιθετικότητα ἢ καὶ ὡς καθαρὴ ἀνοησία μιὰ διεφθαρμένης ἐλίτ (τέτοιοι εἶναι καὶ ἡ οὐκρανική) ποὺ πίστεψε στὶς νεφελώδεις δίχως κόστος προσκλήσεις τῆς Δύσης καί, νομίζοντας ὅτι τὸ ΝΑΤΟ θὰ κάνει γιὰ χάρη της τὸν Γ΄ Παγκόσμιο, ὁδήγησε σὲ καταστροφὴ τὴν ἴδια της τὴ χώρα. Πόσο λάθος εἶναι νὰ ψάχνουμε γιὰ «ἀντικειμενικὲς ἀξίες» μᾶς τὸ δείχνει ἡ ὑποθετικὴ περίπτωση ὅπου ἡ εἰσβολέας Ρωσία θὰ εἶχε προηγουμένως ταράξει τὴν Τουρκία στὶς ταπεινώσεις καὶ σὲ ἀντιτουρκισμό. Νὰ εἶστε σίγουροι ὅτι τὸ 50% τουλάχιστων τῶν φιλοουκρανῶν θὰ ἔκανε τὰ στραβὰ μάτια.

Στὸ συγκεκριμένο ζήτημα: Ὄχι, οἱ Ἕλληνες δὲν γενοκτόνησαν τοὺς Τούρκους τῆς Κύπρου, καὶ συνεπῶς δὲν ἔχει καμμιὰ βάση ἡ τουρκικὴ εἰσβολή. Ναί, ἀντιθέτως, οἱ Οὐκρανοὶ πῆραν πολλὰ μέτρα ἐναντίων τῶν Ρώσων τῆς Οὐκρανίας, μιᾶς χώρας ἡμιρωσόφωνης ὅπου ξαφνικὰ τὰ ρωσικὰ ἀπαγορεύτηκαν, καὶ τὰ ὁποῖα κάνουν κατανοητὴ τὴν ἄρνηση τῶν Ρώσων νὰ συμβιώσουν μὲ ἐθνικιστὲς Οὐκρανούς. Ἡ ἄρνηση αὐτὴ θὰ μποροῦσε νὰ ἐκφραστεῖ εἴτε μὲ ἐθνικοαπελευθερωτικὸ ἀγώνα εἴτε, τὸ εὐκολότερο, μὲ ρωσικὴ εἰσβολή. Ἐπαναλαμβάνω ἐδῶ ὅτι ἡ Ἑλλάδα ἀναγκαστικὰ ἔπρεπε νὰ καταδικάσει τὴν εἰσβολὴ στὰ πλαίσια τῶν συμβατικῶν της ὑποχρεώσεων, χωρὶς νὰ παραληρεῖ.

Ὁμοίως, ἂν στὴ Θράκη συμμορίες-τάγματα νεοναζιστῶν ποὺ ἦταν ἐνταγμένα ὡς ὁμάδες στὸν Ε.Σ. ἔσφαζαν ἀμάχους στὰ καλὰ καθούμενα καὶ μὲ τὴν συνενοχὴ τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους καὶ τὴν ἔγκριση τῶν Ἑλλήνων, καὶ κατὰ συνέπεια ἡ Τουρκία ἔπαιρνε τὴν εὐκαιρία νὰ εἰσβάλει, τότε φυσικὰ ἐμεῖς θὰ πολεμούσαμε ὑπὲρ τῆς Ἑλλάδας καὶ κατὰ τῆς τουρκικῆς εἰσβολῆς, ὡστόσο θὰ γνωρίζαμε ὅτι ἡ Ἑλλάδα θὰ εἶχε χάσει σὲ ἠθικὸ ἐπίπεδο. Ὅμως ἡ Ἑλλάδα οὔτε ἔπραξε οὔτε θὰ διαπράξει τέτοιες θηριωδίες σὰν τῶν Οὐκρανῶν νεοναζί. Ἡ περὶ τοῦ ἀντιθέτου ἄποψη ἀθέλητα συνεπάγεται ὅτι δὲν θὰ ἔχουμε ἠθικὸ δικαίωμα νὰ πολεμήσουμε ἐὰν συμβεῖ μιὰ προβοκάτσια ἢ ἂν φερθεῖ ἄσχημα τὸ ἑλληνικὸ κράτος στὴν περιοχή.

Τὸ πρόβλημα δὲν εἶναι αὐτό. Τὸ πρόβλημα εἶναι ὅτι ἡ ἀπόφαση τῆς Ἑλλάδας δὲν συνοδεύτηκε ἀπὸ καταγγελία τῆς Τουρκίας γιὰ ὅσα ἔκανε καὶ κάνει στὴν Κύπρο. Χάνεται ἔτσι τὸ ἐθνικὸ στοιχεῖο ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ δικαιολογήσει ἕνα τέτοιο ρίσκο, νὰ ἐπιλέξουμε μεριά. Φυσικά, τὸ θέμα δὲν εἶναι τί λέμε ἐδῶ, ὡς ἱστοσελίδα, τὸ θέμα εἶναι πῶς παρουσιάζει στοὺς ξένους τὰ πράγματα καὶ τὶς ἐπιλογές της ἡ Ἑλλάδα ὡς κράτος.

Ὁ πόλεμος στὴν Οὐκρανία δείχνει πῶς τὰ πάντα χρησιμεύουν ὡς προπαγάνδα. Νεοναζὶ ἔχει καὶ ἡ Ρωσία, καὶ ἡ Οὐκρανία. Τὸ ζήτημα ὅμως εἶναι ὅτι ἡ Οὐκρανία εἶναι ἡ μόνη χώρα μαζὶ μὲ τὶς ΗΠΑ ποὺ δὲν ἔχει καταδικάσει τὸ ναζισμό, σὲ ἀντίθεση μὲ τὴ Ρωσία. Πραγματικά, δὲν καταλαβαίνει κανεὶς γιατί ἡ φιλοευρωπαϊκὴ Οὐκρανία ἀρνήθηκε νὰ καταδικάσει. Εἶναι, ἐπίσης, τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ Οὐκρανοὶ ἐθνικιστὲς παραποιοῦν ἀκόμη καὶ τὴν σοβιετικὴ ἱστορία ἐμφανίζοντας τὸν μεσοπολεμικὸ σταλινικὸ λιμό, ποὺ ἔπληξε Ρώσους καὶ Οὐκρανούς, ὡς ρωσικὴ ἀπόπειρα γενοκτονίας τῶν Οὐκρανῶν ὡς ἔθνους -ἐνῶ ἡ κολλεκτιβοποίηση ἦταν ἕνα μέτρο ποὺ πάρθηκε γιὰ ἄλλους λόγους, μὴ ἀντιουκρανικούς. Ἀρκεῖ νὰ κάνει μιὰ διαδικτυακὴ βόλτα κάποιος σὲ ἑλληνικὲς πραγματικὰ ναζιστικὲς ἱστοσελίδες, γιὰ τὶς ὁποῖες ἡ ὑποστήριξη πρὸς τὴν Οὐκρανία εἶναι ἀπόλυτη, ὥστε νὰ διαπιστώσει ὅτι ἀκόμη καὶ οἱ νεοναζὶ τῆς ἴδιας χώρας (Ἑλλάδας) εἶναι διαιρεμένοι -ἀκριβῶς ἀντίστοιχα μὲ τὴν ἑλληνικὴ Ἀριστερά-, καὶ συνεπῶς ὅτι ἡ ἄποψη πὼς οἱ Ἕλληνες νεοναζὶ εἶναι στὸ πλευρὸ τοῦ Πούτιν εἶναι μιὰ βολικὴ ἀνακρίβεια ἀφοῦ οἱ ἀμετανόητα καὶ δημόσια ἐθνικοσοσιαλιστὲς εἶναι φιλοουκρανοί. Ὡστόσο, στὸν πόλεμο ποὺ γίνεται στὴν Ἑλλάδα, ἀποσιωπῶνται ὅλα τὰ παραπάνω, ἴσως γιὰ νὰ δοθεῖ ἡ εἰκόνα τοῦ Χίτλερ-Πούτιν.

Δὲν ξέρουμε ἐὰν ἡ παγκοσμιοποίηση τελειώνει (ἐμπορικά; πολιτισμικά; ), συμπέρασμα ἀρκετὰ παρακινδυνευμένο, πάντως ἡ διάλυση κάθε σταθερῆς ταυτότητας συνεχίζεται ἀνεμπόδιστα. Ἔτσι μόνο ἐξηγεῖται ἡ λυσσασμένη πάλη φιλοουκρανῶν καὶ φιλορώσων Ἀριστερων, καὶ φιλοουκρανῶν καὶ φιλορώσων ἀκροδεξιῶν, φιλοουκρανῶν καὶ φιλορώσων Χριστιανῶν κ.ο.κ. Τί σημαίνει πιὰ ἡ κοινὴ «ἀντιιμπεριαλιστικὴ ταυτότητα» ὅταν ὁ μὲν βλέπει μόνο τὴ ρωσικὴ εἰσβολὴ ἐνῶ ὁ δὲ βάζει καὶ τὰ προηγούμενα 30 ἔτη καὶ θεωρεῖ ὅτι ἀναπόφευκτα θὰ ὑπῆρχε ρωσικὴ ἀντίδραση; Τί πάει νὰ πεῖ «ἐθνικισμός» (διάβαζε ἀκροδεξιὰ ἢ καὶ νεοναζισμός), ὅταν ὑπάρχουν ἀσυμβίβαστες ὀπτικὲς τῆς Ρωσίας ὡς «ἑβραϊκῆς» ἢ ὡς «ἀντιδημοκρατικῆς σωτηρίας ἀπὸ τὴ Δύση»; Τί θὰ πεῖ «Δεξιὰ» ὅταν ἀπὸ τὴ μιὰ ἔχεις ἐκεῖνον ποὺ ζεῖ στὸν Ἐμφύλιο ἀκόμη ὡς ἐχθρὸς τῶν Σλαύων καὶ τὸν φιλελεύθερο μαζί του, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἔχεις ἐκεῖνον τὸν παραδοσιακὸ Δεξιὸ ποὺ βαρέθηκε νὰ καταπίνει τὰ ἴδια καὶ τὰ ἴδια βλέποντας νὰ κυβερνᾶνε οἱ γνωστοί; Τί πάει πιὰ νὰ πεῖ «Ἐκκλησία» ὡς διακριτὴ παρουσία στὴν κοινωνία, ὅταν ἡ μὲ τὸ μέρος τοῦ Βαρθολομαίου, ἀνταγωνιστικὴ τῆς ὑπαρκτῆς, μονὴ στὸ Ἅγιο Ὄρος κάνει κηρύγματα ἀντιρωσισμοῦ καὶ φιλοουκρανισμοῦ ἢ ἀναδημοσιεύει κείμενα θεολόγων (!) ποὺ λίγο-πολὺ ἐμμέσως πλὴν σαφῶς ἀμφισβητοῦν ὡς ἀνυπόστατη τὴν ἠθικὴ διαφθορὰ τῆς Δύσης (καὶ τὶς φιλορωσικὲς σχετικὲς κατηγορίες ἐναντίον της), μὲ ὅσους δὲν ἀντέχουν τὶς ἀλλεπάλληλες «συμπροσευχές», τὴν κορωνοθεολογία καὶ βλέπουν τὸν δυτικὸ ὀχετὸ στὰ ΜΜΕ/ΜΚΔ; Τί πάει νὰ πεῖ πια «Δημοκρατία» γιὰ ὅσους δημοκράτες βλέπουν τὴ Δύση ὡς φάρο δικαιωμάτων καὶ ἐλευθεριῶν καὶ ὅσους ἐξίσου είλικρινεῖς δημοκράτες ἀντιθέτως βλέπουν ἡ ἑλληνικὴ δημοκρατία τῶν σκοτωμένων δημοσιογράφων ποὺ ξεσκεπάζουν σκοτεινὲς ὑποθέσεις καὶ σκοτωμένων ἁπλῶν μαρτύρων σὲ δικαστικὲς ὑποθέσεις -αὐτὴ ἡ δυτικὴ δημοκρατία νὰ παριστάνεται ἀνερυθρίαστα ὅτι συνιστᾶ ἀντίπαλο δέος τοῦ ἀνελεύθερου πουτινικοῦ καθεστῶτος; Ἴσως στὸ μέλλον ἡ μία ἀπὸ τὶς δυὸ πλευρές, ἡ νικήτρια, θὰ κάνει τὴν κατάλληλη ἀναθεώρηση τοῦ παρελθόντος (δηλαδή, αὐτοῦ ποὺ ζοῦμε ἀκριβῶς τώρα).

Πρὸς τὸ παρόν, ἀπολαμβάνουμε αὐτὴν τὴν ἀπίστευτη ἀνάμιξη τόσο μισητῶν ἀναμεταξύ τους παρατάξεων. Ἀντιιμπεριαλιστὲς Ἀριστεροὶ μαζὶ μὲ μετανοηθέντες πρώην ναζί, ἀντιχριστιανοὶ ἀρχαιολάτρες ἀντιδυτικοὶ μαζὶ μὲ ἀντιοικουμενιστὲς Χριστιανούς -ἀπὸ τὴ μία. Καθαροὶ Νεοναζὶ παρέα μὲ διαπρύσιους κήρυκες τῶν ἀνθρώπινων δικαιωμάτων, σλαβοφοβικοὶ Δεξιοὶ παρέα μὲ ἀνοιχτοκοινωνιστὲς τῆς «Εὐρώπης», ἐθνικιστὲς μαζὶ μὲ δηλωμένα ἀπάτριδες. Χριστιανικὲς ἀξίες τοῦ κοινωνικὰ ἡττημένου Χριστιανισμοῦ, ὅπως ἡ συμπόνια πρὸς τὰ θύματα καὶ τοὺς ἀδίκως κατηγορούμενους, ξεχαρβαλώνονται καὶ ἔχουν γίνει ἁπλῶς χρήσιμο ὑλικὸ προπαγάνδας, «ντοκουμέντων» κι ἐπιχειρηματολογίας τῆς μίας καὶ τῆς ἄλλης πλευράς, ποὺ θέλει νὰ δείξει πόσο θύματα εἶναι οἱ δικοί της καὶ πόσο συνειδητὰ κακοὶ καὶ δολοφόνοι ἀμάχων εἶναι οἱ ἀπέναντι. Καθένας πιστεύει ὅτι θὰ πάρει τὸ πάνω χέρι ὅταν νικήσει ἡ παράταξή του.

Κάπως ἔτσι τελειώνει αὐτὸς ὁ βόθρος ποὺ λέγεται μεταπολεμικὴ Δύση. Μὲ μιὰ προετοιμασία γιὰ τὸ ὁριστικὸ τελείωμα τῶν ταυτοτήτων, μὲ δημογραφικὸ Μηδέν, παρὰ τὶς πρόσκαιρες νίκες (π.χ. ἀποδυνάμωση Ρωσίας καὶ πρόσδεση Εὐρώπης στὶς ΗΠΑ). Θὰ πνιγεῖ μέσα στὰ ἴδια της τὰ λύματα καταπίνοντας καὶ ἀνασαίνοντάς τα.

μόνο τὸ 60%

τῶν Ἑλλήνων καταδικάζει ἀπερίφραστα τὴ ρωσικὴ εἰσβολή. Ὑπάρχει ἕνα 34% που τὴν καταδικάζει ἀλλὰ καὶ τὴν κατανοεῖ. Τὸ ὑπόλοιπο 6% πιθανότατα φοβήθηκε νὰ πεῖ τὸ ἴδιο μὲ τὸ 34%. Κατανοῶ πιθανότατα σημαίνει ὅτι δὲν θεωρῶ Αὐτοκρατορία τοῦ Κακοῦ τὸν Πούτιν καὶ τὴ Ρωσία του, συμφωνῶ/διαφωνῶ μὲ τὸ καθεστώς του, ἀκόμη κι ἂν βλέπω τὴν τωρινὴ Ρωσία ὡς πραγματικὰ φίλη τῆς Τουρκίας ἄρα ἀντίπαλή μου. Πιθανότατα σημαίνει ἐπίσης ὅτι ἀσπάζομαι καὶ δὲν θεωρῶ παράλογη τὴ θεωρία τῆς περικύκλωσης ἀπὸ τὸ ΝΑΤΟ καὶ ὅτι, ἀντιθέτως, θεωρῶ παράλογο τὸν συσχετισμὸ τῆς περικύλωσης τῆς Ρωσίας μὲ τὸν ἰσχυρισμὸ τῆς Τουρκίας γιὰ περικύκλωσή της ἀπὸ ἕνα ἔθνος 8 φορὲς μικρότερο, ἢ τὸ συσχετισμὸ μεταξὺ τῶν ρωσικῶν καὶ τῶν τουρκικῶν ἐπιχειρημάτων γιὰ εἰσβολὴ σὲ ἄλλες χῶρες.

Αὐτὰ σύμφωνα μὲ ἄρθρο τῆς Καθημερινῆς («Πόλεμος στην Ουκρανία: Το 60% των Ελλήνων θεωρεί «απαράδεκτη» τη Ρωσική εισβολή» 17/3). Σύμφωνα μὲ μιὰν ἄλλη δημοσκόπηση, στὶς 28/2 (ἄρθρο στὸ Ἔθνος: «Πόλεμος Ουκρανία – Έρευνα Κάπα Research: Ποια η άποψη των Ελλήνων»), τὸ 37% δὲν θὰ ἀντιδράσει καθόλου στὸν πόλεμο κι ἕνα 10% δὲν ξέρει δὲν ἀπαντᾶ. Δηλαδή, πάλι ἕνα 40% δὲν τρελλαίνεται μὲ τὸν μαχητικὸ φιλοουκρανισμό. Σὲ ἄλλη δημοσκόπηση (ἄρθρο στὸ Πρῶτο Θέμα, 8/3, «Πόλεμος στην Ουκρανία – Δημοσκόπηση»), τὸ 49% εἴτε δὲν ὑποστηρίζει κανέναν εἴτε τὴ Ρωσία. Τὸ 53% πιστεύει ὅτι ἡ Ἑλλάδα θὰ ἔπρεπε νὰ παραμείνει οὐδέτερη καὶ τὸ 54% διαφώνησε μὲ τὴν ἀποστολὴ ὅπλων στοὺς Οὐκρανούς (ἄρθρο in.gr «Δημοσκόπηση: «Όχι» στην αποστολή εξοπλισμού στην Ουκρανία, «ναι» στις κυρώσεις κατά της Ρωσίας»)

Περιττὸ θὰ ἦταν νὰ ποῦμε ὅτι στὸ ἄκουσμα τέτοιων ποσοστῶν οἱ ἁπλοὶ ὑποστηριχτὲς τῆς Οὐκρανίας δαιμονίστηκαν, καὶ διαβάσαμε ἀκόμη καὶ σχόλια ποὺ ζητοῦν ἀπέλαση ὅσων κατανοοῦν τὶς αἰτίες τῆς εἰσβολῆς.

Συμπερασματικά, ἡ ἄποψη τῶν Ἑλλήνων εἶναι τελείως διαφορετικὴ ἀπὸ ἐκείνη ποὺ δίνουν τὰ ΜΜΕ καὶ ἡ κυβέρνηση, ἢ ἐκείνη ποὺ θεωροῦν οἱ φιλοουκρανοὶ ὅτι «πρέπει» νὰ ἔχουν οἱ Ἕλληνες. ¨Η ἄποψη τῶν ΜΜΕ καὶ τῶν φιλοουκρανῶν εἶναι μᾶλλον ἕνας σαματᾶς ποὺ δὲν ἐκπροσωπεῖ τὴν ἑλληνικὴ κοινωνία. Εἶναι προφανὲς ὅτι στὸ θέμα τῆς Οὐκρανίας ὑπάρχει μεγαλύτερη αἴσθηση ἐλευθερίας τῆς γνώμης ἀπὸ ὅ,τι σὲ σχέση μὲ τὰ σταλινικὰ ποσοστὰ σὲ δημοσκοπήσεις ποὺ ἀφοροῦσαν τὴν πανδημία. Δὲν ἀποκλείεται καθόλου τὸ ἐνδεχόμενο μετὰ ἀπὸ κάμποσες «ρωσικὲς ἐπιθέσεις» σὲ θέατρα (!), σχολεῖα, τζαμιά (! διαψεύσθηκε), καὶ ἐκκλησίες (ἐδῶ χρειάζονται πολλὰ θαυμαστικά) νὰ ἀνέβει τὸ ποσοστὸ ὑποστήριξης πρὸς τὴν Οὐκρανία.

Τὸ γεγονὸς παραμένει: οἱ Ἕλληνες δὲν εἶναι φανατικὰ οὐκρανόφιλοι, χωρὶς αὐτὸ νὰ τοὺς κάνει φιλορώσους. Ἔχουν ἀρκετὴ ἐξυπνάδα ὥστε, χωρὶς νὰ εἶναι ρωσολάγνοι, νὰ ἀντιληφθοῦν τὸ ποιὸν ὅσων ξένων κρατῶν καὶ πρακτόρων (ΜΚΟ ἢ ἀτόμων) φωνάζουν γιὰ τὴν ἀδικία σὲ βάρος τῆς Οὐκρανίας. Θυμοῦνται ἀρκετὰ καλὰ πόσες ἀπατεωνιές (κορμοράνους) χρησιμοποίησαν οἱ ἴδιοι Δυτικοὶ σὲ παλαιότερους πολέμους. Φυσικά, τὸ στοιχεῖο ποὺ ἔχει μεγαλύτερο, συντριπτικό, βάρος εἶναι ἡ ἀσυνέπεια τῶν κρατῶν ποὺ καταδικάζουν τὴ Ρωσία, καὶ ὄχι ἡ ἰδιωτικὴ ἄποψη ποὺ ποτὲ δὲν ἔπαιξε ρόλο στὴν ἔκβαση τέτοιων ἄδικων ἢ δίκαιων πολέμων. Πιθανότατα, οἱ Ἕλληνες ἔχουν καταλάβει καὶ τὸ ρόλο διάφορων ἐθνῶν ποὺ εἶναι σὰν τὴ μύγα μὲς τὸ γάλα (θρησκευτικῶς κ.λπ.) καὶ χρησιμεύουν στὴν πρόκληση μεγάλων καταστροφῶν ὅπως π.χ. οἱ Ἀλβανοὶ καὶ οἱ Μουσουλμάνοι τῆς Βοσνίας ποὺ πάντοτε δροῦσαν ὡς ἀποσταθεροποιητικοὶ παράγοντες: οἱ ξένες δυνάμεις ἔστεργαν νὰ προστατέψουν τοὺς ἀδικημένους πρώην δουλοκτῆτες τῶν Βαλκανίων ποὺ τώρα εἶναι μειονότητα μέσα σὲ μιὰ χριστιανικὴ ἐνδοχώρα, προκειμένου νὰ φέρνουν τὸ χάος στὴν περιοχή. Κάπως ἔτσι, ὡς ἔθνος-μακρὺ χέρι τῶν Δυτικῶν, θὰ ἀντιμετωπίζουν καὶ ἀρκετοὶ Ἕλληνες αὐτὸ τὸ συνονθύλευμα Οὐνιτῶν, οἰκουμενιστῶν ἐθνοφυλετιστῶν Ὀρθόδοξων (τοῦ Βαρθολομαίου) καὶ νοσταλγῶν τοῦ Μπαντέρα, ποὺ φορᾶ τὴν προβιὰ τοῦ φιλοευρωπαϊσμοῦ καὶ τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων κι ἔχει γιὰ ἐθνικὸ σύμβολο ἕνα πρωτόγονο σύμβολο τοῦ ἄσχετου μὲ τοὺς Σλάβους κατοίκους τῆς Οὐκρανίας τουρκοϊουδαϊκοῦ λαοῦ τῶν Χαζάρων. Ὅσοι ἔχουν ἐμπειρία ἀπὸ περιστατικὰ σχολικοῦ ἐκφοβισμοῦ, καταλαβαίνουν ὅτι ὅταν ξεσπᾶ μιὰ διαμάχη ποὺ χωρίζει στὴ μέση ὁμάδες καὶ κοινότητες, ἡ Ἀλήθεια καταρχὴν μπορεῖ νὰ βρίσκεται ἐξίσου πιθανὰ σὲ κάθε μιὰ ἀπὸ τὶς δυὸ παρατάξεις, ὅταν ὅμως ὅλοι ἐπιτίθενται σὲ ἕναν, τότε ἡ Ἀλήθεια ὁπωσδήποτε δὲν βρίσκεται στοὺς «ὅλους», ἄσχετα ἂν βρίσκεται ἢ δὲν βρίσκεται στὸν ἀποδιοπομπαῖο τράγο.

ἀντιρῶς

Τὰ πράγματα γιὰ τοὺς Ρῶς φαινόταν ποῦ πήγαιναν ἤδη ἀπὸ τὸ 2016, ὅταν οἱ φιλελέδες τῶν ΗΠΑ ἐπέμεναν ἐπὶ 4 χρόνια σχεδὸν ὅτι ἡ ἐκλογὴ τοῦ Τρὰμπ ἔγινε μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Πούτιν. Δηλαδή, ὅτι οἱ Ρῶσοι ἦταν τόσο πανίσχυροι ποὺ μποροῦσαν νὰ πετυχαίνουν ὅ,τι οἱ ΗΠΑ κάνουν στὶς δεκάδες μπανανίες τους. Τὸ πράγμα δὲν ἀποδείχθηκε ποτὲ ἀλλὰ ὁ μπαμπούλας εἶχε ἐπιστρέψει.

Στὴν Ἑλλάδα, ἀλλὰ καὶ στὸν κόσμο, τὰ ἀποπαίδια τοῦ ρωσικοῦ κομμουνισμοῦ, ἀναρχικοὶ Οὐκρανοὶ καὶ μὴ μπολσεβίκοι κομμουνιστὲς τῆς ρωσικῆς ἐπανάστασης, Τροτσκιστές, Μαοϊκοί, εὐρωκομμουνιστές (κατόπιν Βρυξελλιασμένοι), ἕνα πράγμα εἶχαν στὸ μυαλουδάκι τους πῶς νὰ ἐκδικηθοῦν τοὺς παληάνθρωπους μπολσεβίκους & Σταλινικοὺς ποὺ πρόδωσαν τὴν Ἐπανάσταση. Δὲν παίρνω θέση ἐδῶ γιὰ τὸ ποιὸς σοσιαλιστὴς εἶχε δίκαιο, προτιμῶ νὰ πάρω θέση γιὰ χριστιανικὲς θεολογικὲς διαφορές. Αὐτὸ ποὺ μὲ ἐνδιαφέρει εἶναι ὅτι ὅλα τὰ ἀποπαίδια πάντοτε ἤθελαν γιὰ λόγους σοσιαλιστικοὺς νὰ τσακίσουν τὸ κράτος ὅπου κυριαρχοῦσαν οἱ Μπολσεβίκοι καὶ τὸ ὁποῖο αὐτοπροβαλλόταν ὡς ἡ μοναδικὴ σοβαρὴ ἢ ὀρθόδοξη ἑρμηνεία τοῦ Μαρξισμοῦ, κράτος στὸ ὁποῖο κατὰ σατανικὴ σύμπτωση κυριαρχοῦσαν πληθυσμιακὰ κ.λπ. οἱ Ρῶσοι. Ἡ εἰρωνεία τῆς τύχης εἶναι ὅτι ὁ κομμουνισμὸς καταρχὰς ἐπικράτησε στὴ χώρα ποὺ μισοῦσε περισσότερο ὁ Μὰρξ κι ὁ ἄλλος ὁ Γερμαναρᾶς, τὴ Ρωσία. Αὐτὸ σήμαινε ὅτι οἱ ἴδιοι οἱ ρῶσοι Σοβιετικοὶ δὲν μποροῦσαν νὰ αὐτομισοῦνται πέρα ἀπὸ ἕνα ὁρισμένο σημεῖο ὅσο θὰ ἦθελαν οἱ Μὰρξ-Ἔνγκελς, ἔπρεπε δηλαδὴ νὰ αὐτομισιοῦνται, δὲν μποροῦσαν ὅμως καὶ νὰ αὐτοκτονήσουν ἐπειδὴ οἱ Μὰρξ-Γερμαναρᾶς ἦταν ρωσοκτόνοι. Μποροῦσαν νὰ ξεπουλήσουν τὶς τσαρικὲς δυτικὲς κατακτήσεις γιὰ νὰ ἐξασφαλίσουν τὴν ἐξουσία τους στὴ Ρωσία καὶ νὰ δημιουργήσουν Οὐκρανικὴ ΣΣΔ, ἀλλὰ «φυσικὰ» (καὶ ἀναπόφευκτα, νομίζω) ἔκαναν τὰ ρωσικὰ διεθνὴ γλώσσα ἀπὸ Βερολίνο ὣς Κουρίλες νήσους καὶ τὴ Ροδόπη, μὲ ρωσικὸ στρατὸ γιὰ πρώτη φορὰ παντοῦ. Ἐν πάσῃ περιπτώσει, οἱ Ἕλληνες μὴ μπολσεβίκοι Κομμουνιστὲς εἶχαν τὰ ἴδια αἰσθήματα γιὰ τὴ Ρωσία μὲ αὐτὰ τῶν Γερμανῶν.

Ἂν συνυπολογίσουμε τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ Ἕλληνες κομμουνιστὲς ἦταν ἔτσι κι ἀλλιῶς ἄθεοι / θρησκειοφάγοι, δηλαδὴ τὸ λιγότερο ἀδιάφοροι γιὰ τὸ Χριστιανισμὸ καὶ ἀσυγκίνητοι ἀπὸ τὸ σωτηριολογικό του μήνυμα, καὶ ὅτι ἡ Ἑλλάδα ὡς κοραϊκὸ δυτικὸ παράσιτο εἶχε κι ἔχει σκοπὸ νὰ γίνει Δύση, βρισκόμαστε μπροστὰ στὸ ἀξιοσημείωτο ἱστορικὸ γεγονός, οἱ μὴ μπολσεβίκοι Ἕλληνες Ἀριστεροὶ νὰ μισοῦν ἀπέραντα τὴ Ρωσία γιὰ τρεῖς ταυτόχρονους διαφορετικοὺς λόγους ὡς (α) σταλινική, δηλαδὴ βάναυση καὶ ἐχθρικὴ στὴ δική τους ἑρμηνεία τοῦ Μαρξισμοῦ (β) ἐπειδὴ διάβαζαν καὶ υἱοθετοῦσαν τὸ μίσος τῶν Μάρξ-Γερμαναρᾶ κατὰ τῆς Ρωσίας καὶ (γ) ὡς ὑπερβολικὰ χριστιανικὴ χώρα γιὰ τὰ δικά τους κριτήρια καὶ ἀντοχές (π.χ. τὴ Γαλλία), καὶ μάλιστα Ὀρθόδοξης δηλαδὴ τῆς πιὸ ἀνορθολογικῆς ἐκδοχῆς τοῦ Χριστιανισμοῦ -σύμφωνα μὲ ὅλους τοὺς μαρξιστὲς ἐπιστήμονες καὶ εἰδικούς. Ὅπως εἶπα, δὲν μπορῶ νὰ ξέρω ποιὰ ἔκδοχὴ κομμουνισμοῦ εἶναι ἡ θεωρητικὰ σωστή (παρ’ ὅλο ποὺ εἶναι ἕνα συναρπαστικὸ ἐρώτημα), ἀλλὰ ὁπωσδήποτε ἡ σοβιετικὴ ἦταν ἡ σταθερότερη καὶ καλύτερη ἀπὸ τὶς διάφορες ἐκδοχές. Γιὰ διάφορους λόγους (κυρίως τσαρικούς), ἡ τρέλλα καὶ ἡ καταπίεση ἦταν μεγαλύτερη στὶς κομμουνιστικὲς ἐκδοχὲς τῶν ἀπόπαιδων. Ἐπίσης, δὲν νίκησαν τὸν ναζισμὸ οὔτε τὸ κουλτουριασμένο ἀδελφάτο τοῦ εὐρωκομμουνισμοῦ (δὲν ὑπῆρχε ἀκόμη νὰ ρουφᾶ ἐπιδοτήσεις) οὔτε οἱ Μάο-μάο (δὲν ὑπῆρχαν ἀκόμη, μετὰ ἔκαιγαν ἀντιφρονοῦντες) οὔτε οἱ διάφοροι μεσοαστοὶ λύσσα καὶ συνείδηση οὔτε οἱ Τροτσκιστές. Τὸν νίκησε ὁ Στάλιν (μαζὶ μὲ ΗΠΑ, φυσικά). Ἄ, καὶ τὸν νίκησε μεταξὺ ἄλλων μὲ τὸ νὰ προκαλέσει τὸν λιμὸ στὴν ἀξιοδάκρυτη Οὐκρανία, μὲ τὴν ἀναγκαστικὰ ταχεία ἐκβιομηχάνιση (δηλαδή, τὸ σκληρὸ ξερίζωμα τῶν χωρικῶν καὶ τὴ μετατροπή τους σὲ βιομηχανικοὺς ἐργάτες) τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης.

Σήμερα δὲν ἔχει κομμουνιστὲς στὴ Ρωσία, παρὰ ὡς ἄτυπα κι ἀνομολόγητα ἐθνομπολσεβίκους, καὶ τὰ κομμουνιστικὰ σύμβολα εἶναι πιὸ πολὺ ρωσικὰ σύμβολα, πέρα ἀπὸ τὴ γενικὴ νοσταλγία γιὰ μιὰ ἐποχὴ ὅπου εἶχες ἐργασία καὶ ὑγειονομικὴ περίθαλψη (ἀρκεῖ νὰ μὴν ἤσουν κατὰ τοῦ καθεστῶτος -ἐνῶ στὸ δικό μας καθεστὼς τὰ ἀγαθὰ αὐτὰ δὲν εἶναι ἐγγυημένα οὔτε ἂν εἶσαι ὑπὲρ τῶν ἀπόψεων τοῦ καθεστῶτος). Ὡστόσο, μόλις γύρισαν τὸν κατάλληλο διακόπτη ὁ Λευκὸς Οἶκος, τὰ Σοράκια μὲ τὶς ΜΚΟ τους, κι οἱ «Δημοκρατικοὶ» (ποὺ κάθε μέρα πρέπει νὰ κάνουν ντοὺζ μὲ αἷμα «χασάπηδων» καὶ τῶν λαῶν τῶν «χασάπηδων»), τότε παβλωφικὰ οἱ losers τῆς ἐνδοκομμουνιστικῆς Ἱστορίας, ποὺ παριστάνουν καὶ τὰ θύματα (π.χ. τροτσκιστὲς καὶ ψυχοπαθεῖς ἀναρχικοὶ ποὺ στὴν Ἱσπανία ἀτιμωτικὰ ξέθαβαν πτώματα ἀπὸ πολλοῦ ἀποβιωσάντων κληρικῶν -ἀλλὰ κλαψουρίζουν «μᾶς σκότωσε ὁ Λένιν!»), ἄκουσαν «Ρωσία» καὶ τοὺς ἦρθαν στὸ μυαλὸ τὰ λυμένα ἀπὸ τὴν κανονικὴ ἱστορία κομμουνιστικὰ προβληματάκια τους, οἱ διαφορὲς γιὰ τὶς ὁποῖες ἄνθρωποι σπαταλοῦσαν μερόνυχτα καὶ μέρες σὲ συνέδρια. Ὅπως βλέπετε μπορεῖ ἡ ΟΑΚΚΕ νὰ σκίζει τὰ ρούχα της γιὰ τὴν σατανικὴ Ρωσία, ἀλλὰ οἱ σταλινογενεῖς καὶ μπολσεβίκοι Ἀριστεροὶ δυσκολεύονται κάπως νὰ βάλουν τὰ μυαλὰ στὰ κάγκελα γιὰ χάρη τῆς Οὐκρανίας.

Ἐμεῖς ποὺ δὲν μολυνθήκαμε ποτὲ ἀπὸ τέτοιες θεωρίες (χωρὶς νὰ ψηφίσουν ποτὲ ΕΡΕ οἱ δικοί μας), ἀλλὰ καὶ ποὺ ὡς νηφάλιοι ξέρουμε πόση σημασία (καθόλου) καὶ ἀποτέλεσμα (κανένα) θὰ ἔχει γιὰ τὴν ἐξέλιξη τῆς σύγκρουσης μεταξὺ δυὸ κρατῶν ἢ πόσο καλὸ (καθόλου) γιὰ τὴν πατρίδα σου εἶναι τὸ νὰ χτυπιέσαι ὑπὲρ ἢ κατὰ τοῦ ἑνὸς ἢ τοῦ ἄλλου ξένου κράτους, ἀναγκαστικὰ κυττᾶμε μὲ ἀνοιχτὸ τὸ στόμα, πότε-πότε χαμογελώντας. Ξέρουμε ἄλλωστε ὅτι τὸν καημὸ τοῦ ἀδύνατου καὶ τὴ συμπόρευσή του μὲ τὸν ἰσχυρὸ δὲν τὸν ἐκμεταλλευεται ὁ πρῶτος ἀλλὰ ὁ δεύτερος, δηλαδὴ ὁ Μητσοτάκης, ποὺ θεωρεῖ διάβολο τὴ Ρωσία (πράγμα ἀδιάφορο καταρχήν) ἀλλὰ τολμᾶ νὰ συζητᾶ μὲ τὴν Τουρκία, ἡ ὁποία δημόσια ζητᾶ τὴν ἀποστρατικοποίηση ἑλληνικοῦ ἐδάφους (αὐτὸ κατὰ τοῦ ὁποίου τσιρίζει ὁ Μητσοτάκης ὑπερασπιζόμενος ἀπόλυτα τὴν οὐκρανικὴ μεριά).

Ὀδησσός

Κάποια ἀπὸ τὴν ἀκτιβιστικὴ ὁμάδα «Φέμεν» ποζάρει τὸ 2014 περήφανη μπροστὰ ἀπὸ τὸ κτήριο ὅπου λίγο μετὰ οἱ καταπιεσμένοι Οὐκρανοὶ ἔκαψαν ζωντανοὺς πολλοὺς Ρωσόφωνους ποὺ προηγουμένως εἶχαν στήσει σκηνὲς καὶ διαμαρτύρονταν εἰρηνικὰ γιὰ οὐκρανικοὺς νόμους ἐναντίον τῆς ρωσικῆς γλώσσας. Οἱ Οὐκρανοὶ ἔφτασαν στὴν περιοχὴ καὶ ἐπιτέθηκαν στοὺς Ρώσους, οἱ ὁποῖοι κλείστηκαν στὸ κτήριο. Σὲ αὐτὸ οἱ Οὐκρανοὶ ἄρχισαν νὰ πετοῦν μολότωφ. Περίπου 300 Ρῶσοι κάηκαν, ἢ σκοτώθηκαν ἀφότου πήδηξαν ἀπὸ τὸ κτήριο καὶ λυντσαρίστηκαν ἢ ἐκτελέστηκαν ἀπὸ τοὺς καταπιεσμένους Οὐκρανούς.

Πηγή φωτογραφιῶν

πατριωτικ

Δεῖξε τους ἐσύ, νὰ μάθουν, τοὺς διεφθαρμένους ἀνώμαλους Δυτικούς, κακὲ τύραννε τσάρε Πούτιν! Κάπως ἔτσι

Σάμπως καὶ μὲ τὸ κλείσιμο τῶν ἐκκλησιῶν δὲν ἔκαναν τὰ ἴδια οἱ Δεξιούληδες; Μιὰ ζωὴ τέτοιοι.

Γνωστὸ κάργα ὀρθόδοξο σάιτ ἀναμεταδίδει ἀνακοινώσεις ὑπὲρ τῆς ΧαζαροΟὐκρανίας ὅσων στὸ Ἅγιο Ὄρος μνημονεύουν τὸν (συμπροσευχόμενο μὲ διάφορους) τωρινὸ Πατριάρχη, ἀφότου ἔχει μπουκώσει τοὺς ἀναγνῶστες της ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τοῦ πολέμου μὲ τὶς γνωστὲς προφητεῖες ξανὰ καὶ ξανά, γιὰ νὰ πάρουν τὴν -ὄχι 3η ἀλλὰ Νιοστή- δόση μελλοντικοῦ μεγαλείου τους. Οἱ ἴδιες ἀνακοινώσεις κατηγοροῦν γιὰ «ἐθνοφυλετισμὸ» τὸ Πατριαρχεῖο Μόσχας ποὺ θέλει δυὸ λαοὺς σὲ ἕνα Πατριαρχεῖο, κι ὄχι τοὺς Οὐκρανοὺς ἐθνικιστὲς ποὺ θέλουν χωριστὸ Πατριάρχη γιὰ κάθε ἔθνος καὶ βάσει τῶν σοβιετικῶν συνόρων ποὺ χάραξαν ἀντιχριστιανοί. Κρατοῦν καὶ Θερμοπύλες οἱ Οὐκρανοί, λέει ἡ ἀνακοίνωση. Σιγὰ μὴν πολέμησαν καὶ στὸν Μαραθώνα οἱ Οὐκρανοὶ ποὺ χαρακτήρισαν νομικὰ «μὴ αὐτόχθονες» τοὺς Ἕλληνες ποὺ ζουν στὴν Κριμαία πολὺ πρὶν ἀπὸ τοὺς Σλάβους. Πάιατ, Κούλης καὶ ξερὸ ψωμί, φιλόχριστη Ἀμερική.

Ἄλλα σάιτ «παίζουν» ρήσεις Ἐφραίμ καὶ ἄλλα ἅγιο Παϊσιο, ἀνάλογα τὸ πόσο μελαγχολικοὶ ἢ αἰσιόδοξοι εἶναι οἱ διαχειριστὲς τῶν σάιτ, καὶ ἀναλόγως εἴτε πᾶμε γιὰ τὸ Πυρηνικὸ Τέλος εἴτε σὲ λίγο παίρνουμε τὴν Πόλη. Αὐτοὶ οἱ διαχειριστὲς εἶναι ἱκανοὶ νὰ βάλουν καὶ τοὺς ἁγίους νὰ μαλώσουν. Ἀντίστοιχα θὰ ἐξηγεῖται καὶ τὸ ἑπόμενο:

Ἡ Θεοτόκος μὲ τὸ σύμβολο τῶν Χαζάρων (δημιούργημα κάποιου οὐκρανοκαναδοῦ Christian Borys), ἑνὸς τουρκικῆς καταγωγῆς μὴ χριστιανικοῦ λαοῦ, ἄσχετου μὲ τοὺς Σλάβους Ρώσους καὶ Οὐκρανοὺς ποὺ κατοικοῦν σήμερα τὴν Οὐκρανία.

γιαλαντζὶ συντηρητισμός

Διαβάζοντας ἄρθρα ὅπως τοῦ Τάκη Θεοδωρόπουλου («Τὸ ρωσόφιλο κόμμα», Καθημερινὴ 8/3), δὲν μπορῶ παρὰ νὰ συμφωνήσω μὲ τὴν ἄποψη ὅτι ἐὰν τὸ 2015 εἴχαμε τὸν ἀριστερὸ φανατισμὸ «ἢ ἐμεῖς ἢ ἐκεῖνοι», σήμερα ἔχουμε τὸν δεξιὸ ἀντιφανατισμὸ μὲ τὸ ἴδιο σύνθημα, καὶ ὅποιος διαφωνεῖ μὲ τὸ σημερινὸ «ἐμεῖς» εἶναι τώρα «ρωσόφιλος» καὶ «ρωσικὸ κόμμα», ὅπως ἕως τώρα ἦταν «ἀντιεμβολιαστὴς» καὶ «ψεκασμένος».

Ἡ ἀνάλυση τοῦ Τ.Θ. συνοψίζεται στὸ «ταύτιση διὰ τοῦ συσχετισμοῦ». Τί λέει αὐτὴ ἡ ἑρμηνεία τῶν πραγμάτων; Ὅτι ἐφόσον τὸ 1843 ἤσουν Μακρυγιάννης καὶ τὸ 1821 Κολοκοτρώνης, τότε –ἀφοῦ ἔχεις τὰ ἴδια μυαλά– ἂν ζοῦσες 150 ἢ 200 χρόνια μετὰ θὰ ἤσουν («μεταμορφώνεσαι σὲ»!) ΚΚΕ τοῦ Ζαχαριάδη, τρελοΣΥΡΙΖΑ, Νεοναζί, οὐφολόγος, ἀνορθολογιστής, ἀντιμνημονιακός, ἀντιεμβολιαστὴς καὶ πάει λέγοντας. Κανεὶς ὅμως –συνεχίζει τὸ ἐπιχείρημα– δὲν θέλει νὰ χαρακτηριστεῖ ὁμοϊδεάτης τοῦ Ζαχαριάδη καὶ τῶν ψυχασθενῶν Νεοναζί. Ἄρα («Ἄρα»!), δὲν μπορεῖ, δὲν πρέπει νὰ ἀντιταχθεῖ στοὺς Μητσοτάκηδες, καὶ θὰ πρέπει νὰ συμφωνήσει μὲ τὴν ἀτζέντα τους ἐντελῶς, εἴτε αὐτὴ εἶναι τὸ Μνημόνιο εἴτε τὰ ἐμβόλια εἴτε ἡ Ρωσία. Ὅποιος διαφωνεῖ –τὰ παρακάτω δὲν τὰ λέει ὁ Τ.Θ., εἶναι ὅμως κοινὴ πεποίθηση πολλῶν ρωσοφάγων, ἂν π.χ. δοῦμε τὰ σχόλιά τους στὰ ΜΚΔ– εἶναι τρελλὸς γιὰ δέσιμο (πολιτικό), ξεπλένει τὴ Ρωσία καὶ εἶναι μὲ τὸ πανταχοῦ παρὸν «αἰώνιο ρωσόφιλο κόμμα» καὶ τὰ ἀόρατα πλοκάμια του. Εἶναι ἕνας ὁπαδὸς τοῦ Γκολντστάιν τοῦ 1984 (ποὺ πάντα πρέπει νὰ ὑπάρχει ὡς ἀπειλὴ ὥστε πάντα νὰ καταδιώκονται οἱ ὁπαδοί του, φανταστικοὶ καὶ μή), πρέπει νὰ διαπομπευθεῖ ὡς φίλος ἢ συνεργάτης τῶν Ρώσων καὶ τῶν Ζαχαριαδοναζί, νὰ ἐξαφανιστεῖ πολιτικά, ὡς ἄποψη -γιὰ νὰ ἀπομείνουν μόνο οἱ καλοὶ (οἱ φίλοι καὶ οἱ πράκτορες τῶν Δυτικῶν) προφανῶς. (Φυσικά, ἡ μικρὴ Ἑλλάδα εἶναι γεμάτη πράκτορες, ἀλλὰ ἐδῶ μιλᾶμε γιὰ μεταφυσικοποίηση τοῦ φιλορωσισμοῦ.) Ἡ ἑρμηνεία περὶ «ρωσόφιλου κόμματος» ἰσχυρίζεται τὸ ἐντελῶς ἀναληθὲς πὼς ὅποιος διαφωνοῦσε μὲ τὸ Μνημόνιο ἦταν τρελοπαντιέρα ΣΥΡΙΖΑ ἢ οὐφοδραχμόφιλος καὶ πὼς σίγουρα θὰ ὑποστήριζε τὴν ἀπροετοίμαστη, κωμικὴ καὶ συνεπῶς μοιραία ἀπόπειρα ἀπεξάρτησης ἀπὸ τὴν Ε.Ε. ἡ ὁποία ὁδήγησε σὲ βαθύτερη ἐξάρτηση. Καὶ πὼς μετά, «μεταμορφώθηκε» σὲ φιλορωσικὸ κόμμα. Δὲν ἀνέχονται οἱ ὑποστηρικτὲς τῆς ἑρμηνείας αὐτῆς ἀπόψεις ὅπως τὸ νὰ ὑποστηρίζεις τὴν ἀποφυγὴ τῆς ταύτισης μὲ τὴ μιὰ πλευρά, δηλαδὴ ὄχι κυρώσεις καὶ ὄχι ἀποστολὴ ὅπλων ἐν μέσῳ πολέμου παρ’ ὅλο ποὺ καταδικάζεις τὴν εἰσβολή. Εἶναι ἐξαντικειμένου ἀδύνατο σύμφωνα μὲ τοὺς ὑποστηρικτὲς τῆς «ταύτισης διὰ τοῦ συσχετισμοῦ». Ἀναγκαστικά, ἐξυπηρετεῖς ἄθελά σου ἢ ἐν γνώσει σου τὴ Ρωσία. Λὲς καὶ δὲν χειροκροτοῦν τὴν Τουρκία Δυτικοί, Οὐκρανοὶ καὶ Ρῶσοι, ὅλοι τους, τὴν Τουρκία ποὺ εἶναι μὲ ὅλους καὶ μὲ κανέναν, ἀλλὰ κανεὶς δὲν τὴν ἐπικρίνει ὡς δόλια οὔτε τὴν ἀπειλεῖ ἐξαιτίας τῆς στάσης της.

Μήπως ἦταν Ἀριστερὸς στὰ νειάτα του ὁ Τ.Θ.; Ξέρετε, ἀπὸ ἐκείνους τοὺς οὐκ ὀλίγους, ποὺ μπόλιασαν τὴ Νέα Δημοκρατία μὲ κομμουνιστικὴ τεχνογνωσία (know-how) στὴν ἐπικοινωνιακὴ προπαγάνδα γιὰ τὸ ξεμούχλιασμα ἀπὸ τὴν χωριάτικο συντηρητισμὸ τοῦ ’50; Ἀπὸ ὅσο ξέρω, ὄχι. Ὅμως ἀκριβῶς αὐτὴ εἶναι ἡ ἀριστερὴ τακτική, τοῦ μανιχαϊσμοῦ καὶ τοῦ ἄσπρο-μαῦρο. Ὅσοι τὴν ἐκφράζουν εἶναι πολιτικὰ μανιχαϊστές, μὲ τὴ γνωστὴ ἀνορθολογικὴ λογικὴ τῆς Ἀριστερᾶς. Καὶ ἡ Ἀριστερὰ πρέπει νὰ πάψει νὰ καθορίζει ἄτυπα, ἂν καὶ πολιτικὰ νεκρὴ ἡ ἴδια, τὸν τρόπο διεξαγωγῆς τοῦ διαλόγου ἢ τῆς ἀντιπαράθεσης στοὺς διαφωνοῦντες καὶ στὶς μειοψηφίες διαφωνούντων, θεωρώντας τους λίγο-πολὺ κακοὺς καὶ μάλιστα κακοὺς ποὺ ὄχι μόνο ξέρουν ὅτι εἶναι σατανικοί, ἀλλὰ καὶ τὸ ἀπολαμβάνουν.

Πάλι καλὰ ποὺ δὲν ἔγραψε γιὰ «Μακρυγιαννισμὸ» ὁ Τ.Θ.

Ἀναρωτιέται ὁ Τ.Θ. ἂν θὰ ἦταν ἴδια ἡ ἀντίδραση τῶν Ἑλλήνων στὴν περίπτωση ποὺ ὁ «κατηγορούμενος» ἦταν ἡ Ἀμερικὴ καὶ ὄχι ἡ πουτινικὴ Ρωσία. Δὲν θὰ λύσσαγαν στὰ ΜΚΔ κατὰ τοῦ ἰμπεριαλισμοῦ; ρωτάει εἰρωνικά. Ἡ ἀλήθεια ποὺ ὁ Τ.Θ. καὶ οἱ ὁμοϊδεάτες του δὲν θέλουν νὰ σκέφτονται εἶναι ὅτι ὅσα κακὰ κι ἂν ἔχει κάνει στὴν Ἑλλάδα ἡ Ρωσία ἀπὸ τὸ φτιάξιμο τῆς Βουλγαρικῆς Ἐξαρχίας καὶ μετά, τουλάχιστον δὲν ἀνεβοκατέβαζε μεταπολεμικὰ κυβερνήσεις καὶ δὲν ἀνέβαζε στὴν ἐξουσία ἀνίκανους καραβανάδες, οὔτε συμβούλευε τὶς ἑλληνικὲς κυβερνήσεις νὰ μὴν ὑπερασπιστοῦν τὴν Κύπρο τὸ 1974. Αὐτὰ τὰ ἔκανε ἡ Ἀμερική, γι’ αὐτὸ οἱ Ἕλληνες δὲν τὴν συμπαθοῦν καὶ πολύ. Θὰ πεῖτε, κι ἡ Ρωσία τὰ ἴδια θὰ ἔκανε ἂν ἦταν αὐτὴ στὴ θέση τῶν ΗΠΑ στὴν μετεμφυλιακὴ Ἑλλάδα. Πάρα πολὺ πιθανὸ αὐτό, ἀλλὰ δὲν μιλᾶμε μὲ βάση ὑποθέσεις, μιλᾶμε μὲ ἱστορικὲς βεβαιότητες. Ὅπως καταλαβαίνουμε τὴν ἀπέχθεια π.χ. τῶν Πολωνῶν καὶ τῶν Ἐσθονῶν γιὰ τὴ Ρωσία (κι ὄχι τὶς ΗΠΑ), τὴν ὁποία συμμερίζεται ὁ Τ.Θ., ἂς ἔχει τὴν καλοσύνη κι ὁ ἴδιος νὰ μᾶς κάνει τὴ χάρη νὰ ἀντιπαθοῦμε –γιὰ τοὺς παραπάνω λόγους– τὶς ΗΠΑ περισσότερο ἀπὸ τὴ Ρωσία γιὰ τὶς ἐνέργειές τους (παρὰ τὸν ἀνθελληνισμὸ καὶ τῆς τελευταίας), καὶ νὰ τσατιζόμαστε περισσότερο μὲ τοὺς ἀνὰ τὴν ὑφήλιο πολέμους τῆς πρώτης παρὰ μὲ τοὺς πολέμους τῆς δεύτερης, πόσο μᾶλλον ὅταν οἱ πόλεμοι τῆς δεύτερη ἔγιναν μὲ χῶρες δίπλα στὰ σύνορά της κι ὄχι δεκάδες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριὰ ἀπὸ αὐτά. Δὲν εἶναι ἴδιας ποιότητας καὶ ποσότητας ὅλοι οἱ ἰμπεριαλισμοί, ἀσχέτως τοῦ ὅτι εἶναι ὅλοι κακοί.

Ὁ Τ.Θ. κάνει λόγο γιὰ τὸν Χάντιγκτον, ποὺ εἶπε ὅτι δὲν εἴμαστε Δύση καὶ γιὰ τὸν Μητσοτάκη, ποὺ εἶπε ὅτι εἴμαστε. Δὲν ξέρω ἂν ὁ Τ.Θ. νοσταλγεῖ τὴ νεότητά του στὰ Παρίσια. Πάντως, νὰ ξέρει ὅτι ὅταν κάποιος τονίζει καὶ ξανατονίζει ὅτι εἶναι Δύση, κάπου ὁμολογεῖ τὴν ἀλήθεια, ὅτι δὲν εἶναι Δύση. Τὸ πόσο Δύση μᾶς θεωρεῖ καὶ μᾶς θέλει ἡ Δύση φάνηκε στὰ Μνημόνια, ὅταν ἀπὸ ὅλα τὰ «Γουρούνια» (P.I.G.S.) μόνο ἡ Ἑλλάδα ὑπέστη ἀπὸ τοὺς Δυτικοὺς τόσο χυδαῖο καὶ ταπεινωτικὸ ἐξευτελισμὸ καὶ διασυρμὸ τῆς ὕπαρξής της. Φάνηκε καὶ μετά, ὅταν γίναμε «καὶ μὲ τὴ βούλα» ἀποθήκη ἰσλαμικῶν πληθυσμῶν γιὰ τὴν Εὐρώπη. Οὔτε ἡ Πορτογαλία οὔτε ἡ Ἰρλανδία οὔτε ἡ Ἱσπανία ποδοπατήθηκαν ἔτσι, τόσο, γιατὶ αὐτὲς εἶναι πραγματικὰ Δύση κι ὄχι μούφα γιὰ τὸ καπρίτσιο τῶν τζακιῶν ποὺ κυβερνοῦν πολιτικὰ καὶ πολιτισμικά. Καὶ ἐπειδὴ αὐτὲς οἱ τρεῖς χῶρες εἶναι πραγματικὰ Δύση (ὅπως ἡ Γαλλία), δὲν χρειάζεται νὰ τσιρίζουν «εἴμαστε Δύση». Μόνο αἰωνίως παρείσακτοι wannabe-Δυτικοὶ τὸ φωνάζουν μπὰς καὶ τοὺς πιστέψει κανείς.

Ὁ συντηρητισμὸς τοῦ Τ.Θ. εἶναι αὐτὸς ὁ στρογγυλεμένος δεξιούλικος συντηρητισμὸς τάχα μου ἐνάντιος στοὺς λογιὼ λογιὼ παρδαλοὺς ἐχθροὺς τῶν νοικοκυραίων (ἰσλαμολάγνους, 62φυλους, χριστιανοφάγους, ἑλληνοφάγους), ποὺ ὡστόσο τελικὰ ἁπλῶς κρούει τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου τοῦ ψόφιου μπαμπούλα ΣΥΡΙΖΑ ἢ τοῦ κάθε ἀκροδεξιοῦ, γιὰ νὰ μποῦν στὸ μαντρὶ τὰ γνωστὰ προβατάκια μὴν τὰ φάει ὁ λύκος. Σαράντα χρόνια τώρα, ἀκόμη ἡ ἴδια ρήση τοῦ Ἀβέρωφ. Ἀλλὰ δὲν πείθει πιά.

ἡμερήσιο πρόγραμμα

Ξύπνησα πρωί, τραγούδησα τὸ Ἐθνικὸ Ὕμνο (τῆς Οὐκρανίας, φυσικά. Ποιᾶς ἄλλης νομίζατε;). Ἔφαγα, μπῆκα στὸ ἁμάξι, ἄνοιξα τὸ ραδιόφωνο. Σταθμὸς 1, ἔπαιζε τὸν Οὐκρανικὸ Ἐθνικὸ Ὕμνο, Σταθμὸς 2, τὸ ἴδιο. Ὅλοι οἱ σταθμοὶ τῆς πόλης ἐκείνη τὴν ὥρα ἔπαιζαν τὸν ὕμνο τῆς ἁγίας, μαρτυρικῆς Οὐκρανίας. Ἔφτασα στὴ δουλειά. Μόλις ποὺ πρόλαβα: Τὴν ἔπαρση τῆς Οὐκρανικῆς Σημαίας. Συγκινημένοι ψάλλαμε τὸν Ἐθνικὸ Ὕμνο. Κάποιοι εἶχαν φέρει καὶ ρωσικὲς σημαῖες (ποὺ κατασχέθηκαν ἀπὸ σπίτια ρώσων πρακτόρων ποὺ ἦρθαν 30 χρόνια πρίν) καὶ τὶς ποδοπατοῦσαν ἐνῶ ἔψελναν. Τὸ ἀπόγευμα, εἶδα στὶς εἰδήσεις ὅτι ὅλα τὰ ἐπίθετα ὁμογενῶν σὲ -ώφ ἢ ἄλλη ρωσικὴ κατάληξη θὰ πάρουν οὐκρανικὲς καταλήξεις, γιὰ νὰ ξεπλυθεῖ τὸ μίασμα.

Τὸ βράδι, ποὺ πῆγα στὸ Μέγαρο, ἀφοῦ πετάξαμε ἔξω ἀπὸ τὴν αἴθουσα δυὸ τύπους ποὺ ἀρνήθηκαν νὰ καταδικάσουν τὴ Ρωσία κατὰ τὸν ἔλεγχο τῶν εἰσιτηρίων τους, εἴπαμε τρεῖς φορές «Κατάρα στὴν ἀντιδημοκρατικὴ Ρωσία!». Κάποιος ποὺ παρατήρησε ὅτι καὶ ἡ Ἀρμενία τὸ 1990 κατέλαβε παράνομα περιοχὲς ποὺ βάσει τῶν σοβιετικῶν συνόρων ἦταν ἀζέρικες, ἀλλὰ ἡ Ἑλλάδα καὶ οἱ Ἕλληνες δὲν ταχθήκαμε μὲ τὸ μέρος τῶν Ἀζέρων ποὺ δέχονταν ἐπίθεση τότε, κι ὅτι κατὰ συνέπεια ἐφαρμόζουμε διπλὰ κριτήρια, λυντσαρίστηκε ἀπὸ τοὺς μουσικοὺς τῆς ὀρχήστρας. Πρὶν κοιμηθῶ τὸ βράδυ, βγήκαμε στὰ μπαλκόνια καὶ ψάλλαμε χειροκροτώντας τὸν Οὐκρανικὸ Ἐθνικὸ Ὕμνο ὅλη ἡ γειτονιά.

Ἔκλεισε μόνο 5 τηλεοπτικοὺς σταθμούς

Πηγή

Επειδή δεν πρόκειται να σας τα πει η Σία Κοσιώνη, να θυμίσουμε εδώ ότι ο αγιοποιημένος Πρόεδρος της Ουκρανίας Βολοντίμιρ Ζελένσκι μέσα στο 2021 έκλεισε πέντε τηλεοπτικούς σταθμούς και μια ιστοσελίδα που πρόσκεινται στη φιλορωσική αντιπολίτευση ( http://www.capital.gr/…/oukrania-o-zelenski-thetei&#8230; ) και έθεσε σε κατ’ οικόν περιορισμό τον φιλορώσο βουλευτή και μεγιστάνα Βίκτωρ Μεντβεντσούκ ( http://www.bloomberg.com/…/ukraine-court-puts-putin-s&#8230; ) . Επιπλέον, σύμφωνα με τις αποκαλύψεις των Pandora Papers, ο Ζελένσκι, που εξελέγη στην προεδρία σαν πολέμιος της διαφθοράς, συμμετέχει σε ένα εκτεταμένο δίκτυο offshore εταιρειών. ( http://www.theguardian.com/…/revealed-anti-oligarch&#8230; ).

Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία είναι εγκληματική, η ρώσικη ελιτ είναι το ίδιο διεφθαρμένη με την ουκρανική, αλλά αυτό το παραμυθάκι της «δημοκρατικής» Ουκρανίας και του «φιλελεύθερου» Ζελένσκι που κρατούν ψηλά τις δυτικές αξίες και αντιμάχονται την «δεσποτική» Ρωσία και τον «αυταρχικό» Πούτιν μπορεί να γίνει πιστευτό μόνο από νήπια, βλάκες και φιλελέδες.

οἱ αἰσιόδοξοι

Ὑφίσταται μιὰ αἰσιοδοξία στοὺς ὑποστηρικτὲς τόσο τῆς Ρωσίας ὅσο καὶ τῆς Δύσης σχετικὰ μὲ τὶς δυνατότητές τους νὰ ξεπεράσουν τὴν πολύπλευρη σημερινὴ κρίση. Πρὶν ἀπὸ δεκαετίες, ὁ Καστοριάδης εἶχε ὑποστηρίξει ἐπικριτικὰ ὅτι ἡ Δύση προσφέρει στὸν Τρίτο Κόσμο σκουπίδια ὅπως τὴ Μαντόνα, μὲ τὰ ὁποῖα δὲν γίνεται νὰ ἑλκύσει στὶς δυτικὲς ἰδέες τὸν ὑπόλοιπο πλανήτη. Παράλληλα, τόνιζε ὅτι μόνο ἡ Δύση εἶναι ἱκανὴ καὶ ἔχει ἀσκήσει κριτικὴ στὸ παρελθόν της καὶ τὶς παραδόσεις της ὅταν αὐτὲς εἶναι ἀρνητικές. Ὁ καστοριαδισμός (μὲ τὴν ἔννοια ὅτι ὁ συγκεκριμένος φιλόσοφος ἐξέφρασε μὲ σαφήνεια τὴν εἰκόνα τῆς Δύσης γιὰ τὸν ἑαυτό της) πιστεύει ὅτι μόνο ἡ Δύση ἔχει τὴν ἱκανότητα νὰ ἀσκεῖ αὐτοκριτικὴ ὥστε νὰ αὐτοβελτιώνεται καὶ νὰ ξεπερνᾶ τὰ λάθη, τὰ προβλήματα καὶ τὶς παραλείψεις της. Αὐτὴ ἡ πίστη συνδυάζεται μὲ τὴν περιγραφὴ τῶν πλανητικῶν ἀντιπάλων της ὡς θεοκρατῶν, ὡς μανδαρίνων, ὡς ἐκ τῶν πραγμάτων διαρκῶς ἀπάνθρωπων, ὡς ὀλιγαρχῶν, ἐθνικιστῶν, πολεμοχαρῶν, μὴ σεβόμενων τὴ στοιχειώδη ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπεια καὶ ἀξία, τὶς ἐκλογὲς καὶ τὴ δημοκρατία. Ὡστόσο, ἀναρωτιέται κανεὶς πῶς γίνεται ἡ ἴδια Δύση ποὺ προσφάτως ὑποστήριξε αὐταρχικὰ μέτρα ἀκόμη καὶ κατὰ ἀπόψεων νὰ ὑποστηρίζει ὅτι ἡ ἴδια εἶναι φιλελεύθερη καὶ ἀποδέχεται τὴν κριτικὴ καὶ δὲν τιμωρεῖ τὴν ἀντίθετη ἄποψη.

Καταρχάς, οἱ δυτικὲς χῶρες ποὺ κηρύσσουν τὸν πόλεμο τοῦ Καλοῦ στὸ Κακὸ διατηροῦν πολὺ καλὲς καὶ στενὲς σχέσεις μὲ τὸ Κακὸ αὐτό, δηλαδὴ μὲ ἀρκετὰ αὐταρχικὰ καθεστῶτα ἀπὸ τῶν ὁποίων τὸν αὐταρχισμὸ ἢ τὸν μιλιταρισμὸ καὶ τὶς σφαγὲς οὐδόλως ἐνοχλεῖται ἡ Δύση. Ἡ δημοκρατία δὲν εἶναι φύσει λιγότερο φιλοπόλεμη, τὸ γνωρίζουμε ἀπὸ τὰ ἀρχαῖα χρόνια ἕως σήμερα. Στὸ ἐπίπεδο τῶν διεθνῶν σχέσεων δὲν ἔχει σημασία ἡ διάκριση δημοκράτες – ἀντιδημοκράτες. Τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα ποὺ οἱ ὀλιγάρχες καὶ οἱ ἐθνικιστὲς καταπατοῦν εἶναι ἁπλῶς σημαία εὐκαιρίας γιὰ τὶς κρατικές, οἰκονομικὲς καὶ γεωπολιτικὲς ἐπιδιώξεις τῶν Δυτικῶν. Ἐδῶ θὰ ἐπιχειρηματολογήσει κάποιος ὅτι παρὰ ταῦτα, ἡ κριτικὴ ὑφίσταται, καὶ μόνο στὴ Δύση τῆς ἐπιτρέπεται νὰ ὑφίσταται. Συνεπῶς, ἔχουμε δύο κατηγορίες «κριτικῶν». Ὅσους πραγματικὰ παίζουν ἐν γνώσει τους μὲ τὸ ἐπιχείρημα τῶν δικαιωμάτων γιὰ χάρη τῶν συμφερόντων καὶ κατόπιν ἀνταμείβονται ποικιλότροπα. Καὶ ὅσους ἐν ἀγνοίᾳ τους καὶ συνειδησιακὰ ἔντιμα λειτουργοῦν ὡς δυτικὸ ἄλλοθι καὶ ὡς βαλβίδα ἐκτόνωσης τῆς δυτικῆς ἀγανάκτησης γιὰ τὴ δυτικὴ ἀναντιστοιχία διακηρύξεων καὶ πράξεων. Λένε οἱ δεύτεροι: «Βεβαίως ἔχουμε τὴν ἐργαλειακὴ ἐκμετάλλευση τῆς ἰδεολογίας τῶν ἀνθρώπινων κ.λπ. δικαιωμάτων ἀπὸ τὰ συμφέροντα ποὺ κυριαρχοῦν στὴ Δύση, ἀλλά, νά, δεῖτε, ὑπάρχει π.χ. κι ὁ Τσόμσκι, ποὺ καταγγέλλει τὴν ἐκμετάλλευση, καὶ ἔτσι ὑπάρχει περίπτωσει νὰ εἰσακουστεῖ», λὲς καὶ τὸ κήρυγμα τοῦ κάθε Τσόμσκι ἄλλαξε ποτὲ στὸ παραμικρὸ τὶς γεωπολιτικὲς καὶ οἰκονομικὲς ἐπιδιώξεις καὶ πρακτικὲς τῆς Δύσης σὲ βάρος τρίτων. Ἂν εἶναι νὰ μιλᾶμε προκειμένου ἁπλῶς νὰ μιλᾶμε, χωρὶς πολιτικὸ ἀντίκρυσμα, τότε «ἔχουμε καὶ Τσόμσκι, ἐνῶ αὐτοὶ δὲν ἔχουν», ὅπως ἔχουμε γκαζόζα στὴν Ἑλλάδα ἀλλὰ ὄχι στὴν Οὐγκάντα. Ἡ αὐτοκριτικὴ εἶναι ἀναποτελεσματικὴ στὸ ἐπίπεδο αὐτό, τῶν τωρινῶν διεθνῶν σχέσεων· ἢ ὑποκριτική. Καὶ νὰ μὴν ὑπῆρχε, τὰ ἴδια θὰ γίνονταν. Ἂν ὑπάρχει ὡς ἀξιοπερίεργο ἀκαδημαϊκὸ ἢ δημοσιογραφικὸ φαινόμενο, καλῶς ὑπάρχει. Ἀλλὰ δὲν συνεπάγεται τίποτα πρακτικά.

Δεύτερον, ἡ Δύση ἐδῶ καὶ καιρὸ βρίσκεται ὑπὸ ἕνα ἰδιότυπο αὐταρχικὸ καθεστὼς ἔκτακτης ἀνάγκης, ποὺ ξεκίνησε ἀπὸ τὰ «μέτρα ἀσφάλειας» ἐξαιτίας τῆς ἐπίθεσης στὶς ΗΠΑ τὸ 2001 καὶ ἔφτασε ἕως τὴ διαχείριση τῆς πανδημίας. Μπορεῖ αὐτὸ νὰ φανεῖ στὸν ἰδιότυπο πολυκομματικὸ μονοκομματισμό, ὅπου π.χ. Τσίπρας καὶ Μητσοτάκης ἔχουν λίγο πολὺ τὴν ἴδια ἰδεολογικὴ ἀτζέντα, ὄχι μόνο σὲ νέα ἀλλὰ καὶ σὲ σοβαρὰ θέματα. Μπορεῖ αὐτὸ νὰ φανεῖ μὲ τὴν μεταχείριση ποὺ ὑφίστανται τὰ μικρὰ κόμματα, ποὺ οὔτε κἂν στὴν κρατικὴ τηλεόραση ἀντιμετωπίζονται μὲ ἰσότιμο τρόπο κατὰ τὶς ἐκλογές. Μπορεῖ αὐτὸ νὰ φανεῖ ἐπίσης μὲ τὸν ἀπόλυτο πλέον ἀποκλεισμὸ τῆς ἀντίθετης ἄποψης ἀπὸ τὰ κυρίαρχα ΜΜΕ σὲ θέματα ἀπόλυτης προτεραιότητας γιὰ τοὺς κυβερνῶντες. Ὅπως εἶχε πεῖ ἕνας Ἀριστερός (ἡ Ἀριστερὰ ἦταν πάντοτε αὐταρχική, εἰδικὰ ὅταν ἐπευφημεῖται ὡς δημοκρατική), «στὰ παλιὰ χρόνια λέγαμε στὸ βλάκα ποὺ μιλοῦσε στὸ μπὰρ νὰ βγάλει τὸν σκασμό». Τώρα, τὰ δυτικὰ καθεστῶτα ἄκουσαν τὸ παράπονο τοῦ δῆθεν δημοκράτη. Δὲν ἀξίζει νὰ ποῦμε πολλὰ γιὰ τὴν προφανὴ καὶ πάντοτε παρατηρήσιμη κυριαρχία τῆς οἰκονομικῆς ὀλιγαρχίας στὴ Δύση, καὶ γιὰ τὴ διόγκωσή της μετὰ τὸ 1991, ὅταν ἐξαφανίστηκε ὁ σοβιετικὸς μπαμπούλας ποὺ ἐξανάγκαζε τὴ Δύση στὴν ἀναδιανομὴ τῶν κερδῶν καὶ στὴν ἀποτροπὴ τῆς δημιουργίας μεγάλου χάσματος πλουσίων καὶ μεσαίων-κατώτερων τάξεων. Αὐτὲς οἱ ἐξελίξεις, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴ μεταφορὰ τῶν ἐπενδύσεων ἐκτὸς Δύσης ἀναπόφευκτα ὁδήγησαν καὶ στὴν ὑποβάθμιση τοῦ ἐπιπέδου ζωῆς, μὲ συμμορίες ἀποβλακωμένων νεαρῶν, μαφίες, ἐπίδοξα πορνίδια (κατὰ τὸ πρότυπο τῶν τηλεοπτικῶν ἐκπομπῶν), ἐξάπλωση τῶν ναρκωτικῶν κ.λπ. Ἀκόμη καὶ θρησκευτικὰ δικαιώματα καταπατήθηκαν λὲς καὶ ζούσαμε στὴν Ἀλβανία τοῦ Χότζα, καὶ ἄνθρωποι μεγαλύτερων ἡλικιῶν γιὰ τοὺς ὁποίους ἀκριβῶς, ὑποτίθεται, ἔγινε ὅλη ἡ προσπάθεια μὲ τὸν κορωνοϊό, καταδικάστηκαν τιμωρητικὰ νὰ δίνουν λεφτὰ ἐπειδὴ δὲν θέλουν… νὰ σωθοῦν. Σὲ τί ἀκριβῶς διαφέρει ἡ Δύση ἀπὸ τὴ Ρωσία; Στὸ ὅτι ἂν κατακρίνουμε τὴν κυβέρνηση δὲν μᾶς συλλαμβάνουν, τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ εἰσαγγελεῖς, ἁπλοὶ χρῆστες τοῦ διαδικτύου καὶ ἰδιωτικὲς ἑταιρεῖες (ΜΚΔ) ὀργώνουν τὸ διαδίκτυο μήπως βροῦν κάποιον νὰ διαφωνεῖ μὲ τὶς ἀντιλήψεις τῆς κυβέρνησης; Δὲν συλλαμβάνονταν καὶ ξυλοκοποῦνταν ὅσοι διαμαρτύρονταν τὸ 2018 γιὰ τὴ συνθήκη τῶν Πρεσπῶν; Δὲν ἔριχναν χημικὰ σὲ οἰκογένειες; Ἀγνοοῦμε τὴ μοίρα ἀτόμων (π.χ. Ἀνσάζ) ποὺ ἀποκάλυψαν κρατικὰ ἀρχεῖα καὶ ὑφίστανται διώξεις; Κατάντησε ἡ δημοκρατία μας κάτι ἄλλο ἀπὸ μιὰ ὀλιγαρχία βουλευτικῶν τζακιῶν, κάποια διάρκειας ἑνὸς αἰώνα, διαρκῶς ἐπανεκλεγόμενων γόνων τους, μὲ ψηλομύτηδες πρωθυπουργοὺς ποὺ ἐκλέγονται ἐπειδὴ ἔχουν τὸ ἴδιο ἐπώνυμο μὲ τὸν πρωθυπουργὸ μπαμπά τους; Εἴμαστε σίγουροι ὅτι δὲν παρακολουθούμαστε ἀπὸ τὰ κινητά μας, ἀπὸ κάμερες στὸ σπίτι (π.χ. τουλάχιστον 2-3 φορές, προσωπικά, ὅταν συζητοῦσα σπίτι μου μὲ τὴν οἰκογένειά μου γιὰ συγκεκριμένη ἀρρώστεια ἢ συγκεκριμένο ἀθλητικὸ χόμπυ, τὴν μεθεπόμενη εἴδα στὰ ΜΚΔ νὰ μοῦ διαφημίζονται γιατροὶ καὶ θεραπεῖες γιὰ τὴν ἀρρώστεια αὐτήν, καὶ μαγαζιὰ ἐξοπλισμοῦ γιὰ τὸ χόμπυ αὐτό, ἀντίστοιχα), ἀπὸ τὸ μέηλ μας, ποὺ ἐπίσης εἶναι ἀπαραίτητο, ἄρα δὲν πειράζει ἂν τυχὸν τὸ δοῦν; Τιμωρήθηκε ποτὲ κανεὶς γιὰ τὴν παρακολούθηση χιλιάδων ἢ ἑκατομμυρίων πολιτῶν στὴ μὴ ὀλιγαρχικὴ καὶ μὴ μαφιόζικη Δύση; Ἂν δὲν τιμωρήθηκε, τότε τί δημοκρατία ἔχουμε πέρα ἀπὸ ἐκείνη κατὰ τὴ στιγμὴ τῆς ψήφου; Ἡ κανονικότητα στὸ ὑπόλοιπο, ἀνώδυνο γιὰ τὸ κάθε καθεστώς, τμῆμα τῆς ζωῆς μας εἶναι ἀπόδειξη ὅτι ἔχουμε κάτι τὸ ἀσύγκριτα ὑπέρτερο, τὸ ὁποῖο ἀπειλεῖ ὁ κάθε Πούτιν ἐπειδὴ εἰσέβαλε στὴν Οὐκρανία; Ὑπάρχει αὐτὴ ἡ ἀνώτερη αὐτοκριτικὴ ἱκανότητα τῆς Δύσης ὅταν ἀπαγορεύεται ἡ κριτικὴ ἢ πετιέται στὰ ἀζήτητα τῶν ΜΜΕ καὶ στὴ χοάνη τῶν ἄπειρων ἀπόψεων τοῦ διαδικτύου; Δὲν εἶναι, τελικά, μόνο λόγια; Δὲν βιώνουμε, ὅσοι διαφωνοῦμε μὲ τὶς κυρίαρχες ἀπόψεις, ἕναν ἐξοντωτικὸ νεομακαρθισμό; Δίνει εὐχαρίστηση δημοκρατικῆς αὐτοκριτικῆς ὑπεροχῆς στοὺς ταυτισμένους μὲ τὴ Δύση τὸ ὅτι ἔχουμε ἁπλῶς «δολοφονίες χαρακτήρων» κι ὄχι δολοφονίες ἀνθρώπων; Πόσο δημοκράτες αἰσθάνονται ὅσοι τσουβαλιάζουν ὡς ὁπαδοὺς τοῦ τάδε καὶ τοῦ δείνα ἀνθρώπους ποὺ δὲν ἔχουν τὶς ἀπόψεις τῶν τάδε καὶ δείνα ἀλλὰ ἁπλῶς διαφωνοῦν μὲ τὶς ἀπόψεις τοῦ καθεστῶτος στὸ συγκεκριμένο σημεῖο; Μπορεῖ νὰ συγκριθεῖ ἡ σημερινὴ δημοκρατία ἔστω καὶ μὲ ἐκείνη ποὺ εἴχαμε τὸ ’80; Στὸ ὅτι βγάζουμε 500-1000 € ἀντὶ τῶν 300 € τῶν Ρώσων κ.λπ., εἶναι τὸ πραγματικὸ ζήτημα; Οἱ Ἀθηναῖοι στὸν Μαραθώνα, μὲ τὰ δημοκρατικά τους κεκτημένα, εἶχαν ἀπέναντί τους τὸν ἰσχυρότερο κολλεκτιβισμὸ τῆς ἐποχῆς, τοὺς Πέρσες. Τί ἀκριβῶς ἀντιδικτατορικὸ σήμερα ἀντιτάσσεται στὸν «δικτάτορα Πούτιν»; Τὸ νὰ μὴ μπορεῖς νὰ πουλᾶς καὶ νὰ ἀγοράζεις χωρὶς πιστοποιητικὰ ἐμβολιασμοῦ καὶ νὰ πληρώνεις 100 € πρόστιμο μὲ βάση ἡλικιακὰ κριτήρια; Ποιὰ ἀνώτερη ἠθικὴ καὶ πολιτικὴ ἀξία δείχνει ἡ περιφρονητικὴ ἀναφορὰ σὲ «ρώσους ὀλιγάρχες» (ποὺ εἶναι τέτοιοι), ὅταν αὐτὴ τὴν ὁρολογία χρησιμοποιοῦν οἱ Νιοὺ Γιὸρκ Τάιμς ἢ ἡ Οὐάσινκτον Πόστ, δυὸ φυλλάδες; Ποιὸς δίνει παγκόσμια γραμμὴ καὶ ἐπιβάλλει τὴν δική του ἰδιοτελὴ ἑρμηνεία πάνω σὲ κοινὰ χρησιμοποιούμενες φράσεις καὶ ἀπόψεις; Ἕνας παγκόσμιος κυρίαρχος ἢ ἕνας ἀσήμαντος;

Οἱ ἀντιδημοκρατικὲς πρακτικὲς τῆς Δύσης εἶναι δεδομένες καὶ δὲν θὰ ἀλλάξουν. Ἕνας ἀπὸ τοὺς λόγους γι’ αὐτὸ εἶναι ὅτι ἡ Δύση θέλει νὰ ἀνταγωνιστεῖ τὶς ἀναδυόμενες μὴ δυτικὲς ὑπερδυνάμεις, καὶ ἀντιγράφει τὶς μεθόδους κοινωνικῆς πειθάρχησης ποὺ αὐτὲς ἔχουν ἀναπτύξει. Λοκντάουν ἐφάρμοσε ἡ Κίνα, λοκντάουν ἐφάρμοσε καὶ ἡ Δύση. Ἐξαιτίας τῶν ἐπιλογῶν τῆς Δύσης σχετικὰ μὲ τὸ ποιὰ ὁμάδα ἔχει τὴν ἰδεολογικὴ ἡγεμονία στὸ ἐσωτερικό της, τὸ μὴ δυτικὸ πρότυπο ὄχι ἁπλῶς θὰ ἐπικρατήσει ἔναντι τῶν ὑπολειμάτων τῆς δυτικῆς δημοκρατίας, ἀλλὰ θὰ καταστεῖ μονίμως κυρίαρχο παρὰ τὰ λόγια περὶ «αὐτοκριτικῆς ὑφιστάμενης μόνο στὴ Δύση». Πολιτισμοὶ ὁλόκληροι ἀντικαταστάθηκαν στὸ παρελθὸν χωρὶς βιολογικὴ ἐξόντωση τῶν μελῶν τους, καὶ οἱ βιολογικοί τους ἀπόγονοι μετὰ ἀπὸ 5-6 γενιὲς δὲν ἔνοιωσαν ποτὲ νοσταλγία πρὸς τὸν πολιτισμὸ τῶν βιολογικῶν προγόνων τους. Ἡ Δύση ποῦ καὶ ποῦ τονώνει τὴν αὐτοπεποίθησή της μὲ διακηρύξεις ἀνωτερότητας, ὅταν βρίσκεται ἀντιμέτωπη μὲ κάποιον ἰσχυρὸ ἐχθρό, σκεπτόμενη ὅτι ἡ ἴδια δὲν σκέφτεται ὅπως οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι στὸν πλανήτη, ναρκισσιστικά.

Ἡ αἰσιοδοξία τῶν δυτικόφιλων μὲ βάση τὸ «νὰ ἔχουμε νὰ λέμε, μὲ τὴν αὐτοκριτικὴ ἱκανότητά μας» δὲν εἶναι μόνο μὴ ἀβάσιμη. Στὴν πλειονότητα τῶν περιπτώσεων εἶναι μιὰ αὐτοδικαιολόγηση τῶν συνεχιζόμενων ἐπεμβάσεων τῆς Δύσης. Δὲν μιλᾶμε ἐδῶ γιὰ τὴν τελευταία τρύπα τοῦ ζουρνᾶ, τὴν Ἑλλάδα, ποὺ νομίζει ὅτι ἂν εἶναι μικρὰ πλὴν τίμια (λὲς καὶ ἔχει τὴν δυνατότητα νὰ εἶναι κάτι ἄλλο ἀπὸ μικρά, καὶ παρουσιάζει τὸν ἐξαναγκασμό της αὐτὸν ὡς ἠθικὴ ἀρετή) θὰ σωθεῖ ἀπὸ τὴν Τουρκία*. Ἡ κριτική της στὴ Ρωσία ἐξηγεῖται καί –ὑπὸ τὴν ἐννοια αὐτή– γίνεται κατανοητή: Ὡς ἔσχατη αὐταπάτη τῆς ἠθικολογία ποὺ τάχα θά (ἀναγκάσει τὴ Δύση νά) μᾶς ἀναγνωρίσει δικαίωμα στὴν ὕπαρξη. Ἡ Δύση πάντα ὡς ἀποικία της μᾶς βλέπει, στὴν ὁποία ἔφτιαξε καὶ ἐγκατέστησε Ἕλληνες ἀπογόνους τῶν Ἀρχαίων στὴ γῆ τῶν ἐξαφανισμένων Ἀρχαίων. Φυσικά, δὲν εἴμαστε κατὰ τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου, ἀλλὰ πιστεύουμε ὅτι αὐτὸ εἶναι ὑπαρκτὸ καὶ ὑπολογίσιμο μόνο ἐὰν καὶ ὅσο μπορεῖς νὰ τὸ ἐφαρμόσεις σὲ ὅλους. Ἀκριβῶς ὅπως γιὰ νὰ ἀκουστεῖ ἡ μουσική, πρέπει κάποιος νὰ παίξει τὴ μουσική, ἀλλιῶς «ἀκούει φωνές». Μιλᾶμε, ἀντιθέτως, γιὰ τὰ δυτικὰ θὶνκ τὰνκ αὐτῆς τῆς ἠθικολογίας, ἀπὸ ὅπου ἀπορρέει καὶ διαχέεται στὴ χώρα μας ἡ ἱερὴ ὀργὴ τῆς Δύσης ἐπειδὴ ἡ Ρωσία ξανασήκωσε κεφάλι ἐνῶ κανονικὰ μόνο ἡ Δύση ἔχει δικαίωμα σὲ τέτοια πράγματα. Οἱ ἴδιοι οἱ Δυτικοὶ συνήθως λένε ὅτι κάνουν πόλεμο γιὰ νὰ ἐξάγουν δημοκρατία –τὴν ὁποία δὲν ἔχουν μαφιόζοι στρατοκράτες σὰν τὸν Πούτιν. Εἴδαμε βέβαια τί δημοκρατία ἔφερε π.χ. ἡ Ἀραβικὴ Ἄνοιξη. Οἱ ἴδιοι οἱ φιλοδυτικοὶ τῆς Ἑλλάδας καταγγέλλουν τὸν ἕναν καὶ τὸν ἄλλο ὡς ρωσόφιλο (ἐδῶ ἡ λογικὴ ἐπιχειρηματολογία ἔχει καταστεῖ περιττή, καὶ ἀρκοῦν οἱ ταμπέλες), ἐνῶ θεωροῦν αὐτονόητο καλὸ νὰ ὑπάρχουν πράκτορες καὶ δεδηλωμένοι ἄνθρωποι τῶν Ἀμερικάνων. Τέτοια καστοριαδικὰ ἐπιχειρήματα ταιριάζουν γάντι στοὺς Δυτικούς, εἶναι τὸ τερπνὸ μετὰ τοῦ ὠφελίμου. Σὲ μᾶς ὅμως; Ὅπως καὶ νά ‘χει, οἱ ἡγέτες μας δὲν διακήρυξαν τὴν ὁμοιότητα τῶν περιπτώσεων Κύπρου καὶ Οὐκρανίας· ἀντιθέτως, ἀναίσχυντα εἶπαν ὅτι γιὰ πρώτη φορὰ μεταπολεμικὰ στὴν Εὐρώπη συμβαίνει τέτοιος πόλεμος. Ἑπομένως, ἡ μοναδικὴ δικαιολογία γιὰ τὴν ὁποία κάποιος θὰ μποροῦσε νὰ ἀποδεχτεῖ τὴν ἔνθερμη στήριξη τῆς ἑλληνικῆς κυβέρνησης στὴν Οὐκρανία, δὲν δόθηκε ποτέ.

Ἀστήρικτα αἰσιόδοξοι εἶναι ὅμως καὶ ὅσοι βλέπουν στὴν κατεδάφιση τῆς Δύση κατὰ τὴν ἀναμέτρησή της μὲ τὴ Ρωσία σήμερα κάτι καλό. Γιατὶ φαντάζονται μιὰ φυσικότητα καὶ καθημερινότητα ἡ ὁποία εἶναι διαφορετικὴ ἀπὸ αὐτὴν τῶν τελευταίων δύο δεκαετιῶν, χωρὶς ὡστόσο νὰ εἶναι παρόμοια (ἐκείνη ποὺ φαντάζονται) μὲ ἐκείνη τῶν προ/παππούδων μας. Αὐτῶν ἡ ζωή τους εἶναι τὸ γυμναστήριο καὶ ὁ καφές, πέρα ἀπὸ τὰ ΜΚΔ. Γι’ αὐτὸ ἐξοργίστηκαν μὲ τὸν ἀποκλεισμό τους ἀπὸ τὰ μέρη αὐτὰ ὡς ἀνεμβολίαστων. Οἱ ἐσωτερικοὶ ἐχθροὶ τῆς καθεστωτικῆς Δύσης εἶναι, ὅπως ἔχει μαλλιάσει ἡ γλώσσα μου νὰ λέω, καὶ θὰ τὸ λέω γιὰ πάντα, φυγότεκνοι κι ὄχι μὲ παιδιὰ πολλὰ ὥστε νὰ κατακλύσουν μὲ αὐτὰ τὴ Δύση. Στὴν καλύτερη περίπτωση, εἶναι ἀφελεῖς. Ἂν θέλουμε νὰ δοῦμε ποῦ πάει ὁ κόσμος μὲ τὴν ἀναπόφευκτη ἐπικράτηση τοῦ ἐκτὸς Δύσης κόσμου, μποροῦμε νὰ κυττάξουμε στὶς λατινοαμερικανικὲς φαβέλες (παιδικὴ πορνεία, ναρκωτικά, συμμορίες), στὶς ἰσλαμικὲς πόλεις (μὲ τὶς ἐκεῖ ἐνδοοικογενειακὲς σχέσεις τοῦ ξυλοφορτώματος, καὶ τὴ θεοκρατία), καὶ στὸν κινεζικὸ κολλεκτιβισμὸ στὸν ὁποῖο ὁ κομισάριος θὰ σοῦ ὑπαγορεύει πόσα παιδιὰ θὰ κάνεις, σήκω-κάτσε, καὶ θὰ σὲ τιμωρεῖ ἀνάλογα. Δὲν παραθέτω περισσότερα ἀντιπαραδείγματα ἐνάντια στὴν ἀβάσιμη αἰσιοδοξία τῶν ἀντιδυτικῶν, γιατὶ ἡ δυτική μας ἀντίληψη παρέχει αὐτομάτως πολλὰ παραδείγματα τοῦ τί σημαίνει νὰ εἶσαι μὴ Δυτικὸς καὶ νὰ ἔχεις τὰ δικαιώματα τῆς γυναίκας στὸ Ἰσλὰμ καὶ τὴν Ἰνδία ἢ τοῦ ἐργάτη στὴν Κίνα καὶ τὴν Λατινικὴ Ἀμερική, καὶ τὴν Ἀφρική.

Οἱ ἄνθρωποι εἶναι γενικὰ αἰσιόδοξοι, γιατὶ τὸ τελευταῖο πράγμα ποὺ πεθαίνει εἶναι ἡ ἐλπίδα. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν θέλουν νὰ δοῦν ποῦ βαδίζει ὁ κόσμος μὲ τὴ μία ἢ τὴν ἄλλη λογική. Μὲ τὰ λόγια τοῦ Κονδύλη, ὁ σημερινὸς κυρίαρχος ἐπικαλεῖται τὴν Λογική, ὁ αὐριανὸς τὴν Ἐλευθερία.

*Ἀκριβῶς ἔτσι τὸ εἶπε ὁ πρωθυπουργός, ὅτι «θὰ μπορέσουμε νὰ ζητήσουμε στήριξη ἂν χρειαστοῦμε κάτι ἀνάλογο» μὲ τοὺς Οὐκρανούς, καί «μὲ ποιὸ ἠθικὸ ἀνάστημα θὰ ζητήσουμε αὔριο, ἄν, ὅ, μὴ γένοιτο, χρειαστεῖ ἀλληλεγγύη ἀπὸ τὸν δυτικὸ κόσμο;» Αἰθεροβάμωνες. Ὁ Παπαχελᾶς, ἀπὸ τοὺς καλύτερους Ἕλληνες δημοσιογράφους, σὲ ἄρθρο του γράφει στὰ σοβαρὰ ὅτι τὰ εὐρωπαϊκὰ ΜΚΔ θὰ κάνουν τὴ ζωὴ δύσκολη στὸν Ἐρντογὰν ἐὰν αὐτὸς καταλάβει ἑλληνικὰ νησιά, γιατὶ θὰ πιέσουν τὶς κυβερνήσεις τους! Σὲ τέτοια πελάγη φαντασίας πλέουν οἱ ἐλίτ ποὺ προετοιμάζονται γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουμε μιὰ τουρκικὴ ἐπίθεση.

ΟΑΚΚΕ, σῶσε μας

Λοιπόν, τελικὰ κατάλαβα ὅτι δὲν μᾶς ὁδηγεῖ οὔτε ἡ Δύση οὔτε τὸ ΝΑΤΟ, ἀλλὰ ἡ ΟΑΚΚΕ (προφέρεται: Ὠά, κού-κου, Ἔε!). Ὅπως παλιοὶ Τροτσκιστὲς ἔγιναν μεγαλοστελέχη καὶ πολεμοκάπηλα γεράκια στὴ Δύση (γιὰ τὴν προώθηση τὴς Ἐπανάστασης διὰ τῆς ἐξαγωγῆς δημοκρατίας στὸν Τρίτο Κόσμο μὲ πολέμους), ἔτσι καὶ μὲ αὐτούς. Εἶναι, ἄλλωστε, αὐθεντικοὶ Μαρξιστές, ἀπὸ τοὺς λίγους, γιατὶ, ὅπως ὁ Μάρξ, θεωροῦν ὡς προϋπόθεση γιὰ τὴν Ἐπανάσταση τὴ διάλυση τῆς Ρωσίας (πουτινικῆς/τσαρικῆς). Γιατί λοιπὸν ἀνεύθυνα νὰ ἀναπαράγεις νοθευμένο ἀντιρωσισμὸ ὕποπτης προέλευσης; Ψήφισε-στήριξε ΟΑΚΚΕ, καὶ διάβασε-διάδωσε τὰ αὐθεντικὰ ἄρθρα / ἀφίσες της.

Ἀπορίες…

Πραγματικά, μιὰ ὄαση μέσα σὲ μιὰ ἔρημο ἀπὸ ὑψωμένους δεῖκτες ἀριστεροφιλελεύθερων ἠθικολόγων.

Τοῦ Κ. Κουτσουρέλη:

«Δυστυχώς για τους έρμους τους Ουκρανούς», έγραφα στο fb στις 20 Ιανουαρίου, πολύ προτού εκδηλωθεί η εισβολή δηλαδή, «αυτή τη στιγμή και οι Ρώσσοι και οι Αμερικανοί μοιάζει να βολεύονται με την προοπτική ενός πολέμου στη χώρα τους. Οι μεν Ρώσσοι για να δείξουν τη δύναμή τους (πότε θα ξαναβρούν έναν Μπάιντεν στην Ουάσιγκτον;) και να κατοχυρώσουν τα κέρδη τους. Οι δε Αμερικάνοι για να κρύψουν την αδυναμία τους πίσω από ένα ακόμη πυροτέχνημα αντιρωσσικών κυρώσεων, που όσο κι αν οι ίδιοι οι Ρώσσοι τις έχουν προϋπολογίσει, θα εξαναγκάσει τουλάχιστον τις φυγόκεντρες δυνάμεις στο εσωτερικό του ΝΑΤΟ (Γαλλία, Γερμανία, Τουρκία), έστω για λίγο, να ευθυγραμμιστούν.»

Νομίζω ότι η πρόβλεψη επιβεβαιώθηκε και με το παραπάνω. Οι μεν Ρώσσοι, με κόστος ασφαλώς σημαντικό, θα περιχαρακώσουν τη μετασοβιετική ζώνη ασφαλείας που (πιστεύουν ότι) τους χρειάζεται. Οι δε Αμερικανοί θα κρύψουν την κατάρρευση του παγκοσμιοποιητικού τους οράματος, τη φαντασίωσή τους για μια όλο και πιο ελεύθερη οικουμενική αγορά, για όλο και λιγότερα σύνορα, πίσω από μια, κι αυτή πρόσκαιρη ενδεχομένως (βλ. Γερμανία…), περιτείχιση των «πολυτίμων υπηρετών» τους, όπως θα έλεγε ο Αλεξανδρινός.

Όμως για τη μοίρα των Ουκρανών δεν έχουμε μιλήσει αρκετά. Τι «ανύπαρκτο έθνος» τούς έχουν πει, τι «έθνος με χιλιόχρονη ιστορία», πράγματα εξίσου έωλα… Χώρα πολυεθνική, πολύθρησκη και πολύγλωσση, χώρα εκ προοιμίου καταδικασμένη να κοιτάει η μισή κατά την Ανατολή και η άλλη μισή κατά τη Δύση, χώρα τοποθετημένη στην οριογραμμή δύο κόσμων (αυτό σημαίνει άλλωστε και το όνομά της) είναι δημιούργημα σοβιετικό. Ήταν ο διεθνιστικός, στις απαρχές του τουλάχιστον, κομμουνισμός των Σοβιέτ που της προσέδωσε πρώτος κρατική, ομόσπονδης πολιτείας, υπόσταση.

Για τους μπολσεβίκους η αποδυνάμωση του ρωσσικού εθνικισμού, που ήταν συνδεδεμένος στο συλλογικό φαντασιακό με την Αγία Ρωσσία των Τσάρων, ήταν βήμα αναγκαίο για να ελέγξουν καλύτερα την αχανή τους αυτοκρατορία. Γι’ αυτό έδωσαν τόση σημασία στην Ουκρανία, γι’ αυτό την έκαναν μάλιστα (όπως και τη Λευκορρωσία, διπλωματική παραδοξότητα μοναδική!) απευθείας μέλος των Ηνωμένων Εθνών με δικαίωμα αυτοτελούς ψήφου («κι εμείς έχουμε πενήντα Πολιτείες, αλλά μόνο μία ψήφο!» γκρίνιαζε ένας Αμερικανός πρόεδρος…), γι’ αυτό την προίκισαν με την Κριμαία επί Χρουστσώφ, περιοχή βεβαίως εθνοτικά ρωσσικότατη.

Φυσικά, κάτω από την επιφάνεια, οι αγεφύρωτες διαφορές μεταξύ των συνιστώντων την Ουκρανία εθνών παρέμεναν. Φάνηκε στον Εμφύλιο, φάνηκε και αργότερα στην εισβολή των Ναζί, γνωστά πράγματα να μη τα επαναλαμβάνω. Όπως και στην τέως Γιουγκοσλαβία, οι δυσδιάκριτες διαφορές των συνοίκων λαών, η ανάμειξή τους, το γεγονός ότι εύκολα ένας Ουκρανός μπορεί να περάσει από τη μία ταυτότητα στην άλλη ή και να τις συνδυάσει υπερηφάνως (οι μεγαλύτεροι Ουκρανοί συγγραφείς είναι ρωσσόφωνοι!), δεν συνήργησαν συγκολλητικά, όπως θα το φαντάζονταν οι ρομαντικοί, αλλά επέτειναν την υποβόσκουσα ένταξη, υποδαύλισαν το εκατέρωθεν μίσος. Η πυρίτιδα είχε σωρευθεί, έλειπε η θρυαλλίδα.

Στη Γιουγκοσλαβία ξέρουμε ποια ήταν αυτή η θρυαλλίδα και τι απέγινε. Στην Ουκρανία το βλέπουμε τώρα. Ο πραγματικός εμπρηστής πάντως και στις δύο φορές ήταν ο αφελής, εντελώς ανεδαφικός, εντελώς ουτοπικός διεθνισμός που, παρά τις περί αντιθέτου τάσεις δύο και πλέον αιώνων, εξακολουθεί να πιστεύει επίμονα ότι τέτοια τεχνητά κρατικά μορφώματα σαν την Ουκρανία, σαν την Γιουγκοσλαβία, μπορούν να λειτουργήσουν ομαλά στο βάθος του χρόνου.

Γιατί αλήθεια ποιος είναι το θύμα εδώ και ποιος ο θύτης; Ποιος μπορεί να το διακρίνει με απόλυτη βεβαιότητα; Έχουμε μια ρωσσική ή φιλορωσσική κοινότητα που, από το 2014 τουλάχιστον, αισθάνεται διωκόμενη και περιθωριοποιημένη από τους λοιπούς Ουκρανούς συμπατριώτες της, που με τη σειρά τους απειλούνται και διώκονται από τους «Σλάβους Αδελφούς» τους της Μόσχας, η οποία από την πλευρά της πιέζεται και εκβιάζεται από το ΝΑΤΟ, το οποίο ΝΑΤΟ προτάσσει ως λόγο της επέκτασης του προς Ανατολάς την αντιμετώπιση του ρωσσικού κινδύνου! Πώς σπάει αυτός ο φαύλος κύκλος του φόβου και της δυσπιστίας; Μπορεί να σπάσει ποτέ;

Για τους λόγους αυτούς, όταν βλέπω πολλούς σήμερα να εγκωμιάζουν την ουκρανική αντίσταση και να συμψάλλουν τον ουκρανικό εθνικό ύμνο (ανάμεσά τους και κάποιους που θα ντρέπονταν να ψάλλουν τον ελληνικό…), πάντοτε αναρωτιέμαι τι ακριβώς τους παρακινεί, ποιο είναι το κίνητρό τους. Η Ουκρανία η πραγματική ή μήπως η εξωπραγματική εικόνα που έχουν πλάσει γι’ αυτήν μες στο κεφάλι τους; Ο ουκρανικός εθνισμός ή ο (φιλελεύθερος τούτη τη φορά) δικός τους διεθνισμός; Ο γενναίος πατριωτισμός αυτών που μάχονται υπέρ βωμών και εστιών ή το ιδιοτελές πολιτικό χούι να κατηγορεί κανείς για όλα τα δεινά του κόσμου τον Πούτιν και τους παγκάκιστους Ρώσσους; Τα βάσανα του αδύναμου και αναξιοπαθούς (και ποιου απ’ όλους;) ή η υποκρισία του ισχυρού που κρύβει πίσω τους τις πραγματικές του επιδιώξεις;

Το τι θέλουν και κάνουν οι Ρώσσοι εισβολείς είναι πλέον εμφανές και το βλέπουμε όλοι. Manu militari, με το κνούτο του ηγεμόνος και όλη την πείρα του αρχαίου μοσχοβίτικου ιμπεριαλισμού, θέλουν να καταστήσουν την Ουκρανία κράτος μειωμένης κυριαρχίας – στην καλύτερη περίπτωση. Το τι θέλουν και κάνουν οι Δυτικοί όμως το διακρίνουμε καν; Είναι δυνατόν άνθρωποι νοήμονες να μη βλέπουν ότι Ευρώπη και Αμερική έχουν πάρει ήδη δυο φορές απανωτά στον λαιμό τους τους Ουκρανούς; Τη μια όταν τους έταξαν ένταξη στο ΝΑΤΟ και τους ενθάρρυναν με κάθε τρόπο να τορπιλίσουν κάθε απόπειρα συμβιβασμού με τους Ρώσσους, όπως λ.χ. τη Συμφωνία του Μινσκ. Και την άλλη τώρα, που τους παροτρύνουν σε μάχη μέχρις εσχάτων, όχι επειδή βλέπουν προοπτική στον αγώνα τους, αλλά για να στραπατσάρουν όσο μπορούν –με ξένα κόλλυβα!– τον Πούτιν…

Είναι δυνατόν να μη βλέπει κανείς σήμερα, τώρα, ότι η Ουκρανία για τις μεν ΗΠΑ δεν είναι παρά μια βολική Ιφιγένεια για να επαναφέρουν στο μαντρί τους δυστροπούντες εταίρους τους και να σωφρονίσουν τη Μόσχα, ίσως και για να σκιάξουν κάπως το Πεκίνο; Και ότι για τη δε Γερμανία δεν είναι παρά ένα φύλλο συκής για να μασκαρέψει τις ανομολόγητες ακόμη πολιτικές και στρατιωτικές της φιλοδοξίες;

Είναι δυνατόν να μη βλέπει κανείς ότι το ουκρανικό εργαλειοποιείται επιπλέον αισχρά για να παγιωθεί και να νομιμοποιηθεί εντός των δυτικών χωρών αυτή η κατά μέτωπον και διαρκώς επιτεινόμενη επίθεση κατά στοιχειωδών ελευθεριών, μάρτυρες της οποίας είμαστε όλα αυτά τα χρόνια. Πόση λογοκρισία, πόση cancel culture, πόση political correctness, πόση φίμωση πρέπει να υποστούμε ακόμη εμείς οι… μοχθηροί πεμπτοφαλαγγίτες που επιμένουμε να ανοίγουμε το απύλωτο στόμα μας και να δακτυλοδείχνουμε το υπαρξιακό αδιέξοδο αυτής της πολιτικής;

Εθνολαϊκιστές μάς είπαν όταν τους δείξαμε γιατί ο Τραμπ και οι Brexiters τούς πήραν φαλάγγι, ψεκασμένους μάς έκραξαν όταν σχολιάσαμε τη φαιδρότητα των πανδημικών μέτρων, τώρα μαθαίνουμε από τους κατ’ επάγγελμα ηθικολογούντες, ιδιοτελείς ή αφελείς αδιάκριτα, ότι είμαστε και φιλοπουτινικές μαριονέτες. Μόνο και μόνο επειδή λέμε το προφανές και το αυταπόδεικτο, αυτό που προέβλεψαν ότι θα συμβεί χρόνια πολλά πριν οι πιο έγκυροι γνώστες των διεθνών σχέσεων, από τον Χένρυ Κίσσινγκερ και τον Τζωρτζ Φ. Κένναν ώς τον Λόρδο Όουεν και τον Παναγιώτη Κονδύλη: ότι δηλαδή η μεταψυχροπολεμική εκστρατεία κατά των Ρώσσων θα εξελιχθεί σε «φιάσκο επικών διαστάσεων». Πώς θα μας ονομάσουν άραγε αύριο; Τοξικούς ίσως, ανεύθυνους σίγουρα, σε κάθε περίπτωση ανήλικους διά να ομιλούμε, όταν εκείνοι, οι μόνο ενήλικες στο δωμάτιο, αποφασίζουν και εκτελούν…

Ανούσιες απορίες θα πει κανείς… Μα ασφαλώς, θέλει και ρώτημα; Απορίες ενός Πεμπτοφαλαγγίτη.

ἡ «ἀπομόνωση τῆς Ρωσίας»

τοῦ Κ. Κουτσουρέλη

Διαβάζω τον τίτλο της γερμανικής εφημερίδας: «Η παρανοϊκή απομόνωση του Πούτιν». Και αναρωτιέμαι, ποιος είναι ο πράγματι παρανοϊκός εδώ; Από τότε που άρχισε η εισβολή στην Ουκρανία, έχουμε απανωτά.

– Δηλώσεις υποστηρικτικές των Ρώσσων και καταδικαστικές της Δύσης από την Κίνα.

– Διαβεβαιώσεις των Ινδών ότι θα βρουν άλλο σύστημα πληρωμής για το εμπόριό τους με τη Ρωσία, παρακάμπτοντας το Swift.

– Ρωσσοπακιστανική συμφωνία εξαγωγής ρωσσικών δημητριακών.

– Δηλώσεις των Σαουδαράβων και του ΟΠΕΚ ότι η συνεργασία των Ρώσσων με τον Οργανισμό εξακολουθεί κανονικά ως είχε.

Προσθέστε τώρα τον πληθυσμό όλων αυτών των χωρών και συγκρίνετέ το με τον αντίστοιχο πληθυσμό της ΕΕ και της αγγλόσφαιρας (ΗΠΑ, Καναδάς, ΗΒ κλπ.) και των περί αυτήν. Προσθέστε και το ΑΕΠ τους αν θέλετε. Προσθέστε και τις (ειρωνικότατες) ανακοινώσεις της Γκαζπρόμ, κύριου ρωσσικού εξαγωγικού οργανισμού, ότι ο εφοδιασμός των πελατών της στην Ευρώπη βαίνει καλώς – και βγάλτε το συμπέρασμά σας.

Οι λυσσαλέες και εντελώς αναξιοπρεπείς κυρώσεις που οι Ευρωπαίοι και Αμερικανοί λαμβάνουν κατά Ρώσσων αθλητών και καλλιτεχνών (με αποκορύφωση δουλικής αναξιοπρέπειας την Μενδώνη του κ. Μητσοτάκη και την σταυροφορία της κατά του… Τσαϊκόφσκι) είναι testimonium paupertatis, μαρτυρία αδυναμίας, όχι δύναμης. Ακριβώς επειδή ο οικονομικός πόλεμος κατά του Πούτιν δεν θα έχει τα αποτελέσματα που διαφημίζεται ότι θα έχει, αναζητούνται άλλοι τρόποι συμβολικής ταπείνωσης της Ρωσσίας, τελετουργικού αναθεματισμού της.

Όμως οι εξοντωτικές (και συχνά ανθρωποκτόνες) κυρώσεις δεν κατάφεραν να κάμψουν τους μουλάδες του Ιράν ή τη μικροσκοπική συγκριτικά Β. Κορέα ή την Κούβα ή καν την Βενεζουέλα του Μαδέρο, θα πτοήσουν την Ρωσσία; Μια χώρα που είναι η έκτη οικονομία στον κόσμο σε ΑΕΠ σε αγοραστική δύναμη, GDP PPP, ελάχιστα πίσω από τη Γερμανία; Και που επιπλέον είναι αυτάρκης σε πολλούς κρίσιμους τομείς της παραγωγής;

100 δισ.

1. Θὰ χάρηκαν πολὺ μὲ τὰ 100 δισεκατομμύρια € ἐπανεξοπλισμοῦ τῆς Γερμανίας Ἄγγλοι, Γάλλοι, Πολωνοὶ καὶ ἄλλες «κατώτερες φυλές». Ἅμα εἶναι νὰ κατατροπωθεῖ ὁ νέος χασάπης καὶ νέος τσάρος, χαλάλι, θὰ σκέφτηκαν οἱ πρῶτοι. Ὅλα στὸν ἀγώνα κατὰ τοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ. Νὰ μὴ γυρίσουμε στὸν 19ο αἰώνα ἐπειδὴ τὸ θέλει ὁ Πούτιν, εἶπε ὁ Γερμανὸς πρωθυπουργός. Ἀλλὰ οὔτε καὶ στὴν πρὸ 1989 ἐποχὴ γίνεται νὰ γυρίσουμε. Νὰ γυρίσουμε δηλαδὴ στὰ μέσα τοῦ 20οῦ αἰώνα, ὅταν ἡ Γερμανία ἁλώνιζε; Ἄλλωστε, τόσα χρόνια ἡ Ἀμερικὴ παραπονιόταν ὅτι ἡ Γερμανία δὲν συνεισφέρει τίποτε στρατιωτικὰ στὸ ΝΑΤΟ. Ἀφοῦ τῆς τὸ ζητούσαμε τόσο ἐπίμονα, ἂς ἐξοπλιστεῖ. ΝΑΤΗ ἡ εὐκαιρία. Στὸν Β’ Παγκόσμιο, ἡ Γερμανία βοήθησε τὴν Οὐκρανία νὰ ἀπελευθερωθεῖ ἀπὸ τὸ Κακό, καὶ τέτοιες παραδόσεις δὲν ξεχνιῶνται εὔκολα. Ἐντάξει, θὰ νοιώσουν λίγο ἄβολα οἱ ἔξυπνοι ἀντιρῶσοι Πολωνοί, ποὺ θὰ θυμοῦνται ὅτι τοὺς μετακίνησε λίγο πιὸ δυτικὰ ὁ Στάλιν, στὴν ἀνατολικὴ Πρωσία, τὴν ὁποία σίγουρα δὲν θὰ ξέχασαν μέσα σὲ λίγα χρόνια οὔτε οἱ Γερμανοί.

2. «Είμαστε και εμείς Δύση και προωθούμε την διεθνή νομιμότητα. Ζούμε με την πληγή της Κύπρου και δεχόμαστε απειλές για τα νησιά μας. Δεν μπορούμε να στεκόμαστε αδιάφορα απέναντι σε αυταρχικούς ηγέτες που θέλουν να ξαναζωγραφίσουν τα σύνορα. Εδώ δεν χωρούν ίσες αποστάσεις«, εἶπε ὁ Μητσοτάκης στὴ Βουλή (κείμενο ἀπὸ τὸ Ἀθηναϊκὸ πρακτορεῖο). Ἔτσι μπράβο, ἀρχηγέ. Γι’ αὐτὸ καὶ χαιρόμαστε μὲ σένα ὅλοι οἱ Ἕλληνες, γιὰ τὶς κυρώσεις ποὺ ἐπέβαλες στὴν Τουρκία μόλις ἔγινες πρωθυπουργός, γιὰ νὰ τοὺς τιμωρήσεις γιὰ τὴ συνεχιζόμενη κατοχὴ τῆς Κύπρου. Εἰδικὰ τώρα, ποὺ φώναζες παντοῦ στὴ Δύση, ὅπου ἀνήκεις, ὅτι πρέπει ἡ Δύση νὰ ἐπιβάλει κυρώσεις καὶ στὴν Τουρκία ἡ ὁποία κάνει τὸ ἴδιο πράμα μὲ τὴν Ρωσία. Μαζί σου εἶναι ὅλοι ὅσοι νομίζουν (ἢ διαδίδουν) ὅτι ὅταν ἡ Τουρκία ἐπιτεθεῖ στὴν Ἑλλάδα, ἡ Δύση θὰ θυμηθεῖ τὴν συμμαχία τῆς Ἑλλάδας κατὰ τῆς Ρωσίας καὶ θὰ σταματήσει τὴν Τουρκία.

3. Βγῆκε καὶ ὁ Ναυπάκτου, ὁ τῆς ἱερᾶς κορωνοϋπακοῆς στὸν ἐπίσκοπο, νὰ μιλήσει γιὰ τὸν ἐκρωσισμὸ τῆς Οὐκρανίας ἀπὸ τὴ Ρωσία, γιὰ τὴ διαχρονικὴ βία ἀπὸ τὸ ρώσικο κνοῦτο κατὰ τῶν λαῶνε (ξύπνα Μάρξ, νὰ χαρεῖς). Ἂν ἡ Ρωσία χρηματοδότησε ἢ προώθησε τὸ ἀντιεμβολιαστικὸ κίνημα, ὅπως λέγεται στὶς μεγάλες ἐφημερίδες, ποὺ τὸ πολέμησε ἡ «θεολογία τοῦ κορωνοϊοῦ» τοῦ Ναυπάκτου, τότε μᾶλλον τὸ ρωσικὸ ἐμβόλιο κατὰ τοῦ κορωνοϊοῦ δὲν κυκλοφόρησε ποτέ. Ἀπὸ ὅ,τι φαίνεται ὡστόσο, ἀκόμη καὶ οἱ Οὐκρανοὶ πείστηκαν ἀπὸ τοὺς ἀντιεμβολιαστὲς τοῦ Πούτιν νὰ μὴν ἐμβολιαστοῦν, ἀφοῦ εἶναι ὡς λαὸς 65% ἀνεμβολίαστοι, ἐνῶ θὰ περίμενε καθένας ὅτι κανονικά, ὄντας ἐχθροὶ τοῦ Πούτιν, οἱ ἐθνικιστὲς καὶ φιλοδυτικοὶ Οὐκρανοὶ θὰ ἦταν ὅλοι ἀντι-ψὲκ ἐμβολιασμένοι ὀρθολογιστές.

4. Γιὰ ὅλους αὐτοὺς τοὺς λόγους ἴσως ἡ Δ.Ι.Σ. τοῦ ἁγίου Ναυπάκτου καὶ τῶν λοιπῶν ἁγίων ἔχει ἀμελήσει νὰ ἀνακοινώσει λιτανεῖες κ.λπ. σὲ ὅλες τὶς ἐκκλησίες τῆς χώρας μὲ σκοπὸ τὴν προσευχὴ ὑπὲρ τῆς εἰρήνευσης. Ἄλλωστε, ὅταν σφραγίζονταν οἱ ἐκκλησίες, αὐτοὶ παραχαράσσοντας ἢ ἀγνοώντας τὶς ἀπόψεις τοῦ Χρυσοστόμου γιὰ τὴν ἀναγκαιότητα τῆς κοινῆς λατρείας, ἔλεγαν ὅτι δὲν πειράζει γιατὶ ὑπάρχει ἡ σπιτικὴ ἀτομικὴ προσευχή. Ὅμως, ὅπως ὑπάρχει ἡ ἰατρικὴ γιὰ τὸν κορωνοϊό, ἔτσι ὑπάρχει ἡ διπλωματία καὶ ὁ στρατὸς γιὰ τὰ διακρατικὰ προβλήματα. Καὶ συνεπῶς τί δουλειὰ ἔχουμε μὲ προσευχὲς κοινὲς καὶ μή, καὶ ἄλλὰ τέτοια πράγματα γιὰ τὰ ὁποῖα ἁρμόδια εἶναι ἡ διπλωματία; Ἔτσι θὰ σκέφτεται ἴσως ἡ ΔΙΣτυχία. Ἄντε, νὰ κάνουμε καμμιὰ συμπροσευχὴ μὲ κανὰ Βουδιστή, κανὰ τηλέφωνο τοῦ Ἀρχιεπισκόπου στὸν Οὐκρανὸ πρέσβη, καμμιὰ δήλωση ὅτι εἴμαστε συγκλονισμένοι, καὶ ξεμπερδέψαμε.

5. «Άφατη συγκίνηση στην Μητροπολιτική Όπερα της Νέας Υόρκης«, γράφει κάποιος στὸ κανάλι τοῦ Ἰγνατίου: Ἐννοεῖ ὅταν ἔψελναν τὸν οὐκρανικὸ ἐθνικὸ ὕμνο. Ὅπως τὸ 1974, ποὺ ἔψελναν τὸν κυπριακὸ ἐθνικὸ ὕμνο κλαίγοντας. Δὲν ἔχουμε λόγια.

6. Ἀπὸ Κυριακὴ κόβω πάντως καὶ τὴ ρωσικὴ σαλάτα. Γιατὶ εἶμαι μὲ τὴν Οὐκρανία. Θὰ σπάσω καὶ ὅλους τοὺς ρωσικοὺς δίσκους μου, κλασσικῆς καὶ μή, μουσικῆς. Γιατὶ, ὅπως λένε καὶ οἱ ἀναρχικοί φιλελεύθεροι, Καμμία ἐλευθερία στοὺς ἐχθροὺς τῆς Ἐλευθερίας… Ἐντάξει, κάποιοι ἀντιτείνουν, πάλι γιὰ νὰ διαχωρίσουν Ρωσία καὶ Πούτιν (δηλαδή, ζητώντας ρὸζ ἐπαναστάσεις), ὅτι δὲν εἶναι καλὴ στρατηγικὴ αὐτή, νὰ ἀπαγορεύουμε τὰ Μπολσόι, γιατὶ ἄλλο Πούτιν καὶ ἄλλο Ρωσία Δουκάτο τῆς Μοσχοβίας. Ἀλλὰ ποιὸς τοὺς ἀκούει; Δὲν πειράζει, ἔγιναν ἀνέκδοτο στὸ στόμα καὶ τοῦ πλέον ἀδιάφορου γιὰ τὴν Οὐκρανία κόσμου. Ὁ κόσμος θὰ θυμᾶται τὸν Πούτιν ὡς κατὰ συρροὴ δολοφόνο, εἶπε ἕνας μεγάλος ἀπὸ τὸ ΔΝΤ τὸ ὁποῖο ἔκανε κάτι λογιστικὰ λαθάκια μὲ τὴν Ἑλλάδα, ἐνῶ -ἴσως θὰ συμπλήρωνε- θὰ θυμᾶται τὸν Ὀμπάμα ὡς κάτοχο τοῦ Νόμπελ Εἰρήνης.

7. Θὰ πεῖτε, ἀκόμα μιλᾶνε γιὰ νεκροὺς Οὐκρανοὺς ἥρωες-ράμπο στρατιῶτες στὸ ψαρονεφρονήσι, ἐνῶ ἐδῶ καὶ μιὰ μέρα βγῆκε ἡ βρώμα, ὅτι οἱ στρατιῶτες ζοῦν. Ἀναστήθηκαν. Ὅπως καὶ ἡ βρώμα μὲ τὴ σκάλα τοῦ μετρὸ μὲ τοὺς πανικόβλητους Οὐκρανοὺς ποὺ ἦταν τελικὰ ἡ σκάλα τοῦ μετρὸ τῆς Ρώμης, ἂν ὄχι ἡ Σκάλα τοῦ Μιλάνου.

Στὰ σοβαρά, τώρα

8. Ἡ σύγκριση τῆς πραγματικῆς περικύκλωσης τῆς Ρωσίας ἀπὸ τὸ ΝΑΤΟ μὲ τὴν ἀνύπαρκτη περικύκλωση τῆς Τουρκίας ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα συνεπάγεται καὶ προϋποθέτει ἀφενὸς ὅτι ὅπως τὸ ΝΑΤΟ εἶναι συνολικὰ ἰσχυρότερο ἀπὸ τὴ Ρωσία ἔτσι καὶ ἡ Ἑλλάδα εἶναι ἰσχυρότερη ἀπὸ τὴν Τουρκία, καὶ ἀφετέρου ὅτι ἡ Ἑλλάδα ἐδῶ καὶ 30 χρόνια προχωρᾶ στὰ ἀνατολικὰ περικυκλώνοντας τὴν Τουρκία, ἐνῶ στὴν πραγματικότητα ὄχι μόνο αὐτὸ δὲν ἔγινε (ἡ Ἑλλάδα ἐγκατέλειψε Κούρδους καὶ Ἀρμενία), ἀλλὰ καὶ στὸ διάστημα αὐτὸ ἡ Ἑλλάδα ἔχασε ἐδάφη ποὺ θεωροῦσε ἑλληνικά, στὴν Κύπρο καὶ στὰ Ἴμια. Δὲν χρειάζεται νὰ γίνουμε ἐχθρὸς οὔτε τῆς Ρωσίας οὔτε τῶν ΗΠΑ. Καὶ οἱ δυὸ μποροῦν νὰ μᾶς κάνουν πολὺ κακό, ἂν παρουσιαστοῦμε ὡς δηλωμένοι ἐχθροί τους. Ἔχουμε ἀντίθετα συμφέροντα καὶ πρέπει νὰ τὸ τονίζουμε, ἀλλὰ ὄχι τὴ δυνατότητα νὰ δηλώσουμε εὐθέως ἐχθροὶ χωρὶς νὰ ὑποστοῦμε συνέπειες. Ὅλο αὐτὸ τὸ δῆθεν δικαιολογημένο ἄγχος μὲ τὸ τί θὰ πεῖ ἡ Τουρκία ὅταν μᾶς ἐπιτεθεῖ καὶ ἅμα τὴν πιστέψουν οἱ ΗΠΑ (ἔτσι κι ἀλλιῶς θὰ τὴν πίστευαν, ὅλοι, καὶ Ρῶσοι καὶ οἱ πάντες) θυμίζει τὸν σοφὸ μύθο τοῦ Αἰσώπου: Ἡ ἀλεποῦ εἶχε πιάσει ἕναν κόκκορα καὶ τὸν κατηγοροῦσε γιὰ διάφορα πράγματα μὲ σκοπὸ νὰ βρεῖ δικαιολογία νὰ τὸν θανατώσει καὶ νὰ τὸν φάει. Αὐτὸς εὐφυῶς ἀνταπαντοῦσε δεόντως σὲ κάθε κατηγορία τῆς ἀλεποῦς, ὥσπου ἡ ἀλεποὺ βαρέθηκε καὶ τοῦ λέει: «Ὅ,τι καὶ νὰ μοῦ ἀντιλέγεις, ἐγὼ θὰ σὲ φάω», καὶ τὸν ἔφαγε. Αὐτὸ ἀξίζουν τὰ «καὶ πῶς θὰ πάρουμε μὲ τὸ μέρος μας τὸν χ, ψ, ζ, ὅταν ἡ Τουρκία κάνει τὸ ἴδιο;». Ἅμα ἔχει συμφέροντα, δὲν θὰ χρειαστεῖ τὰ ἐπιχειρήματα τοῦ μελλοθάνατου κόκκορα.

9. Φυσικά, γιὰ ὅλη τὴν κρίση εὐθύνεται ἀποκλειστικὰ ἡ Ἀμερική, καὶ ἁπλῶς ἡ Ρωσία ἀντέδρασε μὲ τὸν δικό της σκυθικὸ τρόπο. Ἁπλά, ἡ ἀπατεωνιά, ἡ ἐξαπάτηση, ὁ αὐταρχισμὸς -θυμηθεῖτε τὸν κορωνοϊό-κ.λπ. τῆς Δύσης (καὶ τῆς ἑλληνικῆς Ἀριστερᾶς ἢ τῶν ἀμερικανῶν «Δημοκρατικῶν») γίνεται «νόμιμα καὶ ἠθικά», καὶ διόλου ἐξώφθαλμα, ἐνῶ οἱ ἀντίστοιχες πρακτικὲς τῶν «βαρβάρων», καὶ ἡ ἔκρηξη ἀγανάκτησής τους γιὰ τὶς δυτικὲς ἀπατεωνιές, γίνονται ἄγαρμπα, ἀπροκάλυπτα καὶ χωρὶς τάκτ, οὕτως ὥστε οἱ πεπολιτισμένοι ρήτορες νὰ σκίζουν ἀπὸ ἠθικὴ ἀγανάκτηση τὰ ροῦχα τους. Αὐτὰ τὰ ἀστεῖα μὲ τὴν κατὰ τὸ ἥμισυ ρωσικὴ Οὐκρανία (ποὺ ἔβαλε νόμο μὲ τὸν ὁποῖο δὲν ἀναγνωριζόταν ἑλληνικὴ μειονότητα στὰ ἐδάφη της) ποὺ τάχα ἔχει δικαίωμα ὡς ἀνεξάρτητο κράτος νὰ βάζει ὅποιου πυρηνικὰ γουστάρει στὰ ἐδάφη της κατὰ τῆς Ρωσίας σὲ ἀπόσταση ἀναπνοῆς ἀπὸ τὴν Μόσχα, ἂς τὰ ποῦνε στὴν Κούβα ὅταν ἔβαλε ἐκεῖ πυραύλους ἡ ΕΣΣΔ. Δὲν ἀσχολούμαστε ἐδῶ μὲ τοὺς Δ. Εὐρωπαίους. Γιὰ νὰ πουλήσει τὸ ἀέριό της καὶ νὰ ἀπομονώσει τὴν Ρωσία ἀπὸ τὴν Εὐρώπη (ἄλλο ποὺ δὲν ἤθελε ἡ ἐπὶ αἰῶνες ἀντιρωσικὴ Εὐρώπη), ἡ Ἀμερικὴ ἔβρισκε διάφορα πρόθυμα ἀνατολικοευρωπαϊκὰ κράτη (ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ συμμάχησαν μὲ τὸν Χίτλερ*, χωρὶς ἀκόμη ἡ Ρωσία νὰ «τοὺς ἔχει κάνει κακό») νὰ κλαῖνε** (μετὰ τὸ 1989, ὅταν εἶχε καταρρεύσει ἡ ΕΣΣΔ) ὅτι κινδυνεύουν καὶ νὰ τὰ δείχνει κλαμμένα καὶ δαρμένα στὴν εὐσυγκίνητη δυτικὴ κοινὴ γνώμη. Κατὰ παραβίαση τῶν συμφωνιῶν γιὰ μὴ ἐπέκταση τοῦ ΝΑΤΟ (τὸ ὁποῖο θὰ ἔπρεπε νὰ αὐτοδιαλυθεῖ μετὰ τὸ 1991, μετὰ τὴν ἥττα τοῦ ἐχθροῦ του) αὐτὸ ἐπεκτεινόταν συνεχῶς στὴν Ἀνατολικὴ Εὐρώπη κατὰ τὸ διάστημα ποὺ ἡ Ρωσία ἦταν ἀνίσχυρη καὶ δὲν μποροῦσε νὰ διαμαρτυρηθεῖ ἕως τὸ 2014. Καὶ κατὰ παραβίαση ἐκ μέρους τῆς Οὐκρανίας τῶν συνθηκῶν ποὺ προστάτευαν τὴ ρωσικὴ μειονότητα ἀπὸ τὸ 2014 καὶ μετά.

10. Αὐτὰ δὲν ἀλλάζουν στὸ παραμικρὸ ὅσα θεωροῦμε ὅτι θὰ ἔπρεπε νὰ κάνει ἡ Ἑλλάδα: Δὲν γίνεται νὰ πάρει τὸ μέρος τῆς Ρωσίας, γιατὶ ἡ Ρωσία συμμάχησε μὲ τὴν Τουρκία, καὶ γιατὶ πάντα ἀφήνει ξεκρέμαστη τὴν Ἑλλάδα. Ὡς μέλος τοῦ ΝΑΤΟ, ἀναγκαστικὰ μιὰ καταδίκη ἥπια, μισῆς + μίας σειρᾶς, χωρὶς ὀργίλο μαθητικὸ παραλήρημα ἀριστεριστῆ ἢ φιλελὲ σὲ ἔκθεση ἰδεῶν, χωρὶς ἀποστολὲς ὅπλων, μὲ διαμεσολαβητικὲς προσπάθειες εἰρήνευσης, μὲ ταυτόχρονες ἠχηρὲς καταγγελίες τῆς Τουρκίας παντοῦ καὶ σὲ κάθε σύμμαχο, διεθνὴ ΜΜΕ κ.λπ., ὅτι «κάνει τὰ ἴδια γιὰ τὰ ὁποῖα κατηγορεῖτε τὴν Ρωσία, καὶ χειρότερα», καὶ ὀργισμένη ἀπαίτηση ἐπίσημη γιὰ ἔξωσή της ἀπὸ κάθε διεθνὴ ὀργανισμὸ καὶ γιὰ κυρώσεις ἀπὸ ὅλους τοὺς συμμάχους ὥσπου νὰ φύγει ἀπὸ τὴν Κύπρο κι ὁ τελευταῖος τοῦρκος στρατιώτης. Ἔτσι, θὰ εἴχαμε καὶ τὸ ἄλλοθι νὰ χαράξουμε πιὸ ἀνεξάρτητη πολιτική (ἀφοῦ κανεὶς δὲν θὰ ἱκανοποιοῦσε τὰ αἰτήματά μας), ποὺ δὲν θὰ ἦταν ἀδικαιολόγητα ἀνεξάρτητη.

* Γιὰ παράδειγμα, μιὰ ἀνατολικοευρωπαία, ἀπὸ χώρα ποὺ συμμάχησε μὲ τὰ κτήνη τοῦ νορδικοῦ παγανισμοῦ τὸν Β΄ Π.Π., καὶ ποὺ ἔβαλε στὸ μάτι τοὺς βλάχους Ἕλληνες κατὰ τὸ πρῶτο μισὸ τοῦ 20οῦ αἰ., τσιρίζει κατὰ τῶν Ρώσων καὶ τοῦ Πούτιν, ὅτι εἶναι ἐπεκτατικοί. Ἐνῶ ἡ χώρα της ἦταν ἄμωμη, νὰ ὀρέγεται ἐδάφη μὲ τὰ ὁποῖα δὲν ὑπῆρχε καμμία περίπτωση νὰ ἑνωθεῖ γεωγραφικά, καὶ τὴν πείραξε ἡ συνορεύουσα μὲ τὴν Οὐκρανία Ρωσία.

** Ὅπως ἔβρισκε λατινοαμερικανικὰ κράτη ἡ ΕΣΣΔ νὰ κλαῖνε κατὰ τῆς Ἀμερικῆς…

ἀντιπολεμισμὸς γιὰ γέλια

Ἂς θυμηθοῦμε καὶ λίγο τὸν Μάρξ, βλέποντας τὰ Ὄχι στὸν Πόλεμο τῆς ἑλληνικῆς Ἀριστερᾶς

«Αὐτὸ εἶναι τὸ ἀπολυτρωτικὸ χαρακτηριστικὸ τοῦ πολέμου: Βάζει σὲ δοκιμασία ἕνα ἔθνος. Ὅπως ἡ ἐπαφὴ μὲ τὸν ἀέρα κονιορτοποιεῖ ἀκαριαῖα τὶς μούμιες, ἔτσι κι ὁ πόλεμος ἐκφέρει τὴν τελεσίδικη ἑτυμηγορία γιὰ μιὰν ὀργάνωση τῆς κοινωνίας ποὺ ἔχει χάσει τὴ ζωτικότητά της»

Μάρξ (New-York Daily Tribune, 4502, “Another British Revelation”, 24 Σεπτεμβρίου 1855: “Such is the redeeming feature of war; it puts a nation to the test. As exposure to the atmosphere reduces all mummies to instant dissolution, so war passes supreme judgment upon social organizations that have outlived their vitality”).

«Ἕνας πόλεμος θὰ ἔπρεπε νὰ συνεγείρει τὰ ὑγιὴ στοιχεῖα· θὰ ἔπρεπε νὰ φέρει στὸ προσκήνιο τὴν κρυμμένη ἐνεργητικότητα … ὥστε τουλάχιστο νὰ διεξαχθεῖ μιὰ ἀξιοπρεπὴς μάχη, ἀπὸ τὴν ὁποία ὅλοι οἱ ἐμπόλεμοι θὰ ἀποκόμιζαν τιμή, ὅπως ἡ δύναμη καὶ τὸ πνεῦμα τὰ καταφέρνουν ἀκόμη στὸ πεδίο τῆς μάχης»

Μὰρξ-Ἔνγκελς (“That Bore of a War”, New York Daily Tribune, 17-8-1854: “a war should have roused the sound elements; a war should have brought forth some latent energies, and assuredly there should be that much pluck among two hundred and fifty millions of men that at least one decent struggle might be got up, wherein both parties could reap some honor, such as force and spirit can carry off even from the field of battle”)

Μὲ κανέναν, γιὰ τὴν Ἑλλάδα

Ἔχουμε κουραστεῖ ἀπὸ τὶς διαβεβαιώσεις καὶ τοὺς ὅρκους ρωσόφιλων και ἀντιρώσων ὅτι τὸ ἑλληνικὸ συμφέρον εἶναι νὰ ταυτιστοῦμε μὲ τὴ Ρωσία ἢ μὲ τὴ Δύση, ἀντίστοιχα. Μᾶς ἔρχεται κατὰ νοῦ ἡ σκηνὴ ἀπὸ τὸ Οἱ Γερμανοὶ ξανάρχονται, ὅπου στὸ ψυχιατρεῖο (χαρακτηριστικὸ τόπο συνάντησης τῶν δυὸ τύπων «ἀντιστασιακοῦ») ἀλληλοκατηγοροῦνται κομμουνιστὲς καὶ ἐθνικόφρονες λέγοντας «Οἱ προδότες εἶστε ἐσεῖς». Δὲν ξεχνᾶμε ἄλλωστε ὅτι σὲ πατριωτισμὸ εἶχε ἀναφερθεῖ κι ὁ ΓΑΠ, καὶ λαθρολάγνος Τσίπρας. Δὲν χρειάζεται νὰ σκεφτοῦμε πολὺ τὸ ρόλο Ρωσίας καὶ Δύσης τὸ 1974 μὲ τὴν ἀπάθεια μπροστὰ στὴν τουρκικὴ εἰσβολή, ὅταν καὶ οἱ δυὸ παγκόσμιες παρατάξεις ἐναντιώθηκαν στοὺς Ἕλληνες καθεμιὰ γιὰ δικό της σκοπό. Τὰ παραδείγματα προδοτικῆς συμπεριφορᾶς ἀπὸ ἐκπροσώπους τῶν δυὸ παρατάξεων (γιὰ διάφορους ἰδεολογικοὺς λόγους καὶ φαντασιώσεις, ἢ ὀνειρώξεις, γιὰ νὰ τὸ ποῦμε καλύτερα) εἶναι τόσα πολλά, ἐδῶ καὶ ἕναν αἰώνα, ὥστε θὰ ἀρκοῦσε στὴ μία πλευρὰ νὰ ἀντιπαρατεθοῦν τὰ ἐπιχειρήματα τῆς ἄλλης σχετικὰ μὲ τὰ ὅσα δεινὰ προκάλεσαν Δυτικοὶ καὶ Ρωσία στὴν Ἑλλάδα ἢ ὅσες ἐπαίσχυντες συμπεριφορὲς ἐκδήλωσαν σὲ βάρος τῆς Ἑλλάδας Ἕλληνες ἐκ πεποιθήσεως ρωσόφιλοι καὶ δυτικόφιλοι (γερμανόφιλοι καὶ ἀγγλοσαξωνόφιλοι).

Ἂς σκεφτοῦμε ὅμως καὶ μιὰ ἄλλη πλευρά, τὴν κοινωνιολογική. Οἱ ἀντιρῶσοι εἶναι φιλελέδες, δηλαδὴ ποὺ ὡς πρότυπα ἔχουν τὸ μίσος κατὰ τῆς οἰκογένειας καὶ τῆς θρησκείας, τὴν ἀγάπη στὰ φυτά, τὰ σκυλάκια καὶ τὰ «ζῶα συντροφιᾶς». Μόνες κανονικὲς οἰκογένειες ποὺ ἀγαπᾶν εἶναι οἱ ἀράβικες προσφυγικές. Καὶ τὸ λένε δημόσια, περήφανα. Ἡ μετανάστευση θὰ δώσει κατ’ αὐτοὺς λύσεις στὸ δημογραφικό, τὸ ἀσφαλιστικὸ κ.λπ., ὥστε οἱ ἴδιοι νὰ συνεχίζουν τὰ ἀνεύθυνα ταξίδια τους ὡς νομάδες. Οἱ φιλορῶσοι εἶναι SJW (Social Justice Warriors) τῶν ΜΚΔ, θὰ τοὺς δεῖτε νὰ τσιριδοκοποῦν ὑπὲρ τῆς οἰκογένειας ἢ καὶ τῆς θρησκείας καὶ κατὰ τοῦ λοατκιασμοῦ. Ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα, εἶναι ἄτεκνοι, καὶ τόσο φυγότεκνοι ὅσο οἱ μὲ τὸ διακηρυγμένο μίσος κατὰ τῆς οἰκογένειας καὶ τῶν παιδιῶν φιλελέδες. Γι’ αὐτὸ καὶ θὰ τοὺς βρεῖτε (δεῖτε τοὺς φίλους σας) νὰ γράφουν ἕως καὶ 5 ἀναρτήσεις τὴν ἡμέρα -γιὰ τὸ Οὐκρανικὸ καὶ ἄλλα θέματα- καὶ νὰ συμμετάσχουν σὲ συζητήσεις ἄλλων 205 ἀναρτήσεων ἀτομικῶν, ὁμαδικῶν ἢ τῶν ΜΜΕ. Προφανῶς αὐτὸ δὲν τὸ κάνουν ἀναμεταξὺ νταντέματος, ἐξανθρωπισμοῦ καὶ διαβάσματος τῶν παιδιῶν. Δὲν ἔχουν κάνει τὴν προσωπική τους θυσία, δὲν ἔχουν ἐκπληρώσει τὸ βιολογικὸ καθῆκον τους πρὸς τὸ ἔθνος, ὥστε κατόπιν νὰ μιλᾶνε περὶ γενικοῦ συμφέροντος λέγοντάς μας σὲ τίνος κανόνια (ρωσικά, δυτικά) νὰ παραδώσουμε τὰ παιδιά μας. Εἶναι ὁ μεταμοντέρνος πατριωτισμός, οἱ αἰώνιοι ἔφηβοι 30ρηδες καὶ 40ρηδες (ἐξαιρῶ τὶς μεγαλύτερες γενιὲς ποὺ δὲν πρόλαβαν τὸ διαδίκτυο, ἂν καὶ πρόλαβαν τὴν ἀντιοικογενειακὴ ἀπασχόληση μὲ τὴν αὐτοϊκανοποιητικὴ ἀριστερὴ δράση), σὲ ὁμοψυχία μὲ τοὺς χιπστεράδες χωρὶς σύνορα. Εἶναι ἡ Ἑλλάδα ποὺ ἀγορεύει στὸ καφενεῖο τοῦ ΚΑΠΗ τῆς παγκόσμιας ἱστορίας ὥσπου νὰ τῆς τελειώσει τὸ Τζηριάτρικ καὶ νὰ ἡσυχάσουμε. Ὅσο γιὰ τὴν θρησκεία, ὅταν δὲν τὴν ἀντιμετωπίζουν ὡς σκέτο ἐθνοπολιτισμικὸ γεγονὸς (ἀγαπᾶμε Ὀρθοδοξία γιατὶ οἱ Ἕλληνες εἶναι Ὀρθόδοξοι, μὲ τὸ εἰδωλολατρικὸ «ὀρθόδοξο (!) Ἑλληνικὸ Πνεῦμα ἐρχόμενο ἀπὸ τὰ ἔγκατα τῆς Γῆς (!)» τοῦ Περικλογιαννοπουλιστᾶν) τὴν σπρώχνουν -εὐλαβικὰ καὶ μή- στὸ περιθώριο κάθε ἀνάλυσής τους, σὲ συμφωνία μὲ τὸ ἀντίχριστο πρότυπο τῆς Ἀναγέννησης καὶ τοῦ Διαφωτισμοῦ καί, γνωστὲς ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Μακιαβέλι ἢ του Γαλιλαίου, σοφιστικὲς τεχνικὲς ἐκλεπτυσμένης καὶ ἀνεπαίσθητης (μὴ ἄμεσα ἀντιχριστιανικῆς) ὑποβάθμισης τῆς θρησκείας σὲ ξερὸ εἴδωλο.

Ὑπάρχει δηλαδὴ κάτι κοινὸ σὲ μιὰ σάπια κοινωνία, ποὺ διαφορετικὰ θὰ ἔπρεπε νὰ ξεκαρδίζεσαι μαζί της, ἐὰν δὲν αἰσθανόσουν πόσο κοντὰ εἶναι τὸ τέλος της, ποὺ σημαίνει καὶ τὸ δικό σου. Ὅπως οἱ «προοδευτικοὶ Χριστιανοὶ» ταυτίζονται στὴν ἀγαμία-ἀτεκνία μὲ τοὺς ἐχθρούς τους «συντηρητικούς (π.χ. ἀντικομμουνιστὲς) Χριστιανούς», καὶ οἱ δυό τους μαζὶ ταυτίζονται μὲ τοὺς «φιλελέδες κατὰ τῆς πατριαρχίας» ἁπλῶς ἀλλάζοντας «χριστιανικὲς» δικαιολογίες. Ὁ ἕνας εἶναι κατὰ φαντασίαν ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν Παῦλος ἀπὸ τὸ μαξιλαράκι του (κι ὄχι τὴν ἀφρικανικὴ ἤπειρο), ὁ ἄλλος δὲν εἶναι σαρκολάτρης ἐθνικόφρονας (τζίζ). Δὲν ὑπάρχει καρκίνος σὲ ἕνα κομμάτι τοῦ σώματος. Ὑπάρχουν λίγα σχετικὰ ὑγιὴ κομμάτια, ποὺ κάνουν ὅ,τι μποροῦν, καὶ λένε ὅ,τι λένε ὑπὸ τὴν προϋπόθεση ὅτι δὲν μένουν ἀποκλειστικὰ στὰ λόγια καὶ τὶς θεωρίες.

Ἡ θέση τῆς Ἑλλάδας εἶναι δεδομένη. Ἀνήκει σὲ συγκεκριμένες συμμαχίες στὶς ὁποῖες καλὸ θὰ ἦταν νὰ μὴν ἀνῆκε, ἀλλὰ ἐν πάσῃ περιπτώσει δὲν μπορεῖ νὰ φύγει ἄμεσα δίχως σοβαρὲς ἀρνητικὲς ἐπιπτώσεις. Τὸ εἴδαμε αὐτὸ μὲ τὰ Μνημόνια καὶ τὴν Ε.Ε., ὅπου ἡ πολιτικάντικη ρητορεία ὁδήγησε σὲ χειρότερη ὑποδούλωση τῶν ἐξευρωπαϊσμένων συνειδησιακὰ Ἑλλήνων. Ἐδῶ, ὁλόκληρη Ρωσία ἔχτιζε ἐπὶ δεκαετίες μιὰ πολιτικὴ ἀπεξάρτησης (ἀπὸ οἰκονομικὴ ἕως διαδικτυακή) ἀπὸ τὴ Δύση μετὰ τὴν ἥττα τοῦ 1991, καὶ πάλι δὲν εἶναι καθόλου βέβαιο ὅτι θὰ τὰ καταφέρει στὸν ἀγώνα της κατὰ τῆς Δύσης χωρὶς νὰ γίνει κινέζικο πιόνι, μὲ δεδομένη τὴν ἀχίλλειο πτέρνα τοῦ Ἰσλὰμ ἢ τὶς συνέπειες τοῦ ἀποχριστιανισμοῦ της ἐπὶ ἕναν αἰῶνα (ἐκτρώσεις, διάλυση τῆς οἰκογένειας, ἀλκοολισμός, μαφία, κ.λπ.). Ὄχι ἡ Ἑλλάδα, ποὺ κάθε φορὰ καταλαμβανόταν στὸ ἅψε-σβῆσε ἀπὸ δυτικὲς δυνάμεις ὅταν ἀνέκυπτε θέμα ρωσικῆς καθόδου, ἐξαιτίας τῆς γεωγραφικῆς της θέσης (1854, 1916, 1945). Γιὰ νὰ ἀντιστεκόταν σὲ τέτοιες ἐπεμβάσεις ἡ Ἑλλάδα θὰ ἔπρεπε, ἂς τὸ ποῦμε ξεκάθαρα, νὰ κατεῖχε τὴν Κωνσταντινούπολη καὶ τουλάχιστον 200-300 χιλιόμετρα βάθος στὴ Μ. Ἀσία. Κράτος μὲ «διεθνὴ θάλασσα» τὸ Αἰγαῖο καὶ ξένη τὴν ἄλλη μεριά του, εἶναι εὐάλωτο θανάσιμα ἐνόψει συρρίκνωσης ἢ ἐπέκτασής του. Δηλαδή, ἔχει περιορισμένα ὅρια ριζικῆς κι ὁλοκληρωτικῆς ἀντιπαράθεσης πρὸς τὶς κατὰ πολὺ ὑπέρτερες δυνάμεις. Δὲν γνωρίζουν οἱ ἀφελεῖς ρωσόφιλοι τί ἔγινε μεταξὺ 2007-2010 ὅταν γιὰ μιὰ ἁπλὴ στενότερη συνεργασία τῆς πλάκας μεταξὺ Ἑλλάδας-Ρωσίας εἴχαμε πυρκαγιές, Δεκεμβριανά, ξανὰ πυρκαγιές, καὶ μετὰ Μνημόνιο; Ποῦ ἦταν τότε ὅλοι αὐτοί, γιὰ νὰ δοῦν πόσο ἀβοήθητη ἔμεινε ἡ Ἑλλάδα σὲ μιὰ διόλου ριζοσπαστικὴ ἀπόπειρά της νὰ ἔχει ἁπλῶς πολύπλευρες συμμαχίες;

Ὅμως, παρὰ τὰ ὅσα λένε οἱ δυὸ πλευρές, ποὺ θέτουν τάχα ὡς ζήτημα ζωῆς καὶ θανάτου τὴν συμπαράταξη τῆς Ἑλλάδας στὸ στρατόπεδό τους, ὑπάρχουν περιθώρια ἐλιγμῶν ποὺ ὄχι μόνο ἔχουν βαθὺ συμβολισμὸ ἀλλὰ καὶ μεγάλες προεκτάσεις. Κατὰ τῆς ρωσικῆς εἰσβολῆς τάχθηκε καὶ ἡ Τουρκία. Ὡστοσο, διαπραγματεύεται στὰ κρυφὰ ἀπὸ ρωσολάτρες καὶ ἀντιρώσους Ἕλληνες τόσο μὲ Ρώσους ὅσο καὶ Δυτικοὺς σχετικὰ μὲ τὸ κλείσιμο τῶν Στενῶν στὰ ρωσικὰ πλοῖα. Θὰ κάνει ὅ,τι ἔκανε καὶ στὸν Β΄ Παγκόσμιο, ὅταν δεῖ ποιὸς κερδίζει ἢ ὅταν πειστεῖ ὅτι θὰ λάβει μεγαλύτερα κέρδη. Κανεὶς δὲν τὴν θεωρεῖ εὔκολη, δεδομένη, ἀλλὰ οὔτε καὶ ἐχθρική. Μόνο ἡ Ἑλλάδα ἀνόητα ἔσπευσε νὰ τσιριδοκοπᾶ κατὰ τῆς Ρωσίας καὶ νὰ στέλνει πολεμοφόδια στὴν Οὐκρανία μὲ κάθε περιττὴ ἐπισημότητα καὶ δημοσιότητα. Ὁ φανταγμένος Τριντὼ ἢ Μακρὸν τῆς Ἑλλάδας ποιὸ ἀντάλλαγμα ἔχει λάβει; Ἂς ποῦμε ἐδῶ, παρεμπιπτόντως, ὅτι τὸ ἐπιχείρημα πὼς στέλνοντας τὸ 1919 στρατὸ στὴν Οὐκρανία ἡ Ἑλλάδα ἐξασφάλισε τὸ μίσος τῶν Μπολσεβίκων δὲν στέκει. Ὄχι μόνο γιατὶ πήραμε ἀντάλλαγμα τὴν Ἰωνία ἐνάντια στὶς ἰταλικὲς διεκδικήσεις (παρὰ τὴν ἐξαιτίας τῶν ἀνόητων καθυστερημένη ἐμπλοκή μας στὸν Πόλεμο), καὶ ἂς προσέχαμε νὰ τὴν κρατούσαμε, ἀλλὰ καὶ γιατὶ οὕτως ἢ ἄλλως μιὰ χώρα σύμμαχος τῶν μισητῶν «καπιταλιστικῶν ἰμπεριαλιστικῶν ἐχθρῶν» ἦταν αὐτομάτως ἐχθρική. Οἱ Ἀρμένιοι, ποὺ δὲν ἦταν τόσο κραγμένα φιλοδυτικοί, πῶς ἐξηγεῖται ὅτι παραδόθηκαν ἀπὸ τὴ Ρωσία στὴν Τουρκία; Ὁ ἐχθρὸς τοῦ ἐχθροῦ τῆς Ρωσίας, ὁ Κεμάλ, θὰ γινόταν ἔτσι κι ἀλλιῶς φίλος της. Σήμερα, δὲν ὑπάρχει ἀντάλλαγμα κανενὸς εἴδους. Θὰ ἀρκοῦσε μιὰ ἑλληνικὴ καταδίκη μήκους μισῆς ἢ μίας σειρᾶς, χωρὶς ἄλλα πράγματα καὶ φανφάρες, καὶ αὐτὴ μόνο μετὰ τὴν καταδίκη ἀπὸ ἄλλες χῶρες-παράγκες (τῆς Ἀν. Εὐρώπης), ἐνδεχομένως καὶ μὲ κρυφὲς διαβεβαιώσεις σὲ ἐμπλεκόμενους.

Ἡ ἀνικανότητα γιὰ ἐλιγμοὺς δείχνει πόσο γέρικα εἶναι τὰ νεοελληνικὰ μυαλά, καὶ πόσο ὁπαδικὰ καὶ γηπεδικὰ σκέφτονται. Αὐτὸ ἄλλωστε συνεπάγεται τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ Ἕλληνες εἶναι γερασμένοι καὶ ἄτεκνοι: οἱ γέροι δὲν ἀλλάζουν ἀπόψεις. Γεννιοῦνται καὶ πεθαίνουν Μαυροκορδάτοι καὶ Ρωσόφιλοι. Οἱ μὲν γιατὶ θέλουν καὶ νομίζουν ὅτι μποροῦν νὰ εἶναι Δύση, κι ὅτι ἡ Δύση θὰ κυριαρχεῖ. Οἱ δὲ γιατὶ φαντάζονται ὅτι διὰ τῆς Ρωσίας θὰ τιθασευθεῖ ἡ Τουρκία. Ἡ συμμαχία τῆς Ρωσίας μὲ τὴν Τουρκία δὲν εἶναι οὔτε παρὰ φύσιν (ἀφοῦ ἡ πρώτη εἶναι ἀποχριστιανισμένη) οὔτε πρωτόγνωρη, οὔτε ὀλιγοετής. Ἡ συμμαχία Ρωσίας-Τουρκίας κράτησε ἀπὸ τὸ 1919 ἕως τὸ 1939 τουλάχιστον. Παρ’ ὅλο ποὺ ὁ Κεμὰλ ἔπνιξε τοὺς κομμουνιστὲς στὴ Μαύρη Θάλασσα. Τίποτε δὲν ἀποκλείει καὶ τώρα ἡ συμμαχία νὰ κρατήσει τὸ ἴδιο διάστημα. Ἄλλωστε, ἡ Ρωσία ἐπιδιώκει κάτι πανέξυπνο καὶ πρωτόγνωρο ἀπὸ πλευρᾶς στρατηγικῆς: Νὰ διαλύσει τὸ ΝΑΤΟ ἀντὶ νὰ τὸ συσπειρώνει στὸ πλευρὸ τῆς Τουρκίας στὴν ὁποία θὰ ἐπιτίθετο (ὅπως ἔκανε ἕως τώρα). Ἕως τὸ 2016, ἡ Ρωσία παραδοσιακὰ θεωροῦσε ἐχθρό της τὴν Τουρκία, καὶ οἱ Δυτικοὶ ἔτρεχαν νὰ τὴν προστατεύσουν καὶ νὰ τῆς δώσουν ἀπίστευτα προνόμια (ὅπως τὴν Κύπρο) προκειμένου νὰ μὴν τὴν καταπιεῖ ὁ ἐχθρός. Ἡ Ρωσία δὲν κατάφερε τίποτα. Μετὰ τὸ 2016, ἐνσπείροντας ἀμφιβολίες καὶ καχυποψία μεταξὺ Δύσης καὶ Τουρκίας, ἡ Ρωσία εἶναι σύμμαχος τῆς Τουρκίας. Βοηθᾶν σὲ αὐτὸ καὶ οἱ ἰσλαμιστικὲς τάσεις, ἀλλὰ ἡ Ρωσία δὲν ἔχει σκοπὸ νὰ τιθασεύσει τὴν Τουρκία γιὰ χάρη τῆς Ἑλλάδας. Σκοπὸ ἔχει νὰ τὴ χρησιμοποιήσει στὸν ἀγώνα κατὰ τῆς Δύσης. Ἡ ἐθνικιστικὴ Ρωσία / ΕΣΣΔ τὸ μόνο ποὺ κατάφερνε ἐπὶ δεκαετίες εἶναι τὸ περίφημο «7 πρὸς 10» τῶν ΗΠΑ, δηλαδὴ τὸ μεγάλωμα τῆς ἀνισοδυναμίας μεταξὺ Ἑλλάδας καὶ Τουρκίας. Γιατὶ κι ἡ «ἐθνικιστικὴ Ρωσία» ἤξερε καὶ ξέρει ὅτι ἂν ἀγγίξει μιὰ φιλοδυτικὴ Τουρκία θὰ ἔχει νὰ κάνει στρατιωτικὰ μὲ τὴ Δύση. Τὸ ὅτι ἕως τώρα δὲν τὸ ἔκανε (μετὰ τὸν Κριμαϊκὸ Πόλεμο, ὅπου ἔχασε – τὸ 1914 πῆρε πρῶτα τὴν ἄδεια τῆς Δύσης γιὰ νὰ βάλει χέρι στὴν Κωνσταντινούπολη, ἀλλιῶς δὲν θὰ τολμοῦσε) ἀλλὰ ἄλλαξε τακτικὴ προσεταιριζόμενο τὴν Τουρκία, δείχνει πολλά, καὶ κυρίως δείχνει ὅτι, καὶ νὰ τὸ θέλαμε οἱ Ἕλληνες, τὸ ρωσικὸ σεντόνι δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς σκεπάσει, ὅπως δὲν μᾶς σκέπασε στὰ Ὀρλωφικά, κι ὅπως μᾶς ἄφησε ξεκρέμαστους στὸ 1821 καταδικάζοντάς το (ἐπιτρέποντας μεταξὺ 1821-1827 στοὺς δυτικοὺς πράκτορες νὰ καταλάβουν τὴν ἐξουσία στὸ ἐπαναστατικὸ κράτος καὶ νὰ βάλουν πόδι σὲ ἕνα ἀνατολικὸ ἔδαφος), καί (ἂν καὶ αὐτὸ ἀφορᾶ εἰδικὰ τοὺς κομμουνιστές) ἄφησε ξεκρέμαστους τοὺς Ρωσόφιλους τὸ 1945 ποὺ περίμεναν τὰ ρωσικὰ τὰνκς νὰ περάσουν τὰ σύνορα. Μιὰ ζωὴ ξεκρέμαστοι οἱ ρωσόφιλοι. Τὸ πρόβλημα εἶναι τῆς Ρωσίας καὶ τῶν φίλων της, ὄχι τῆς Ἑλλάδας. Ἡ Ἑλλάδα θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ὁ Ἐνδιάμεσος Χῶρος. Ξεκινώντας ἀπὸ μιὰ λογικὴ ἐλαχιστοποίησης τῶν ἀντιθέσεών της μὲ τρίτους. Φιλότουρκοι εἶναι οἱ Ρῶσοι, φιλότουρκοι οἱ Οὐκρανοί, φιλότουρκοι καὶ οἱ Δυτικοί. Δὲν ὑπάρχει κάποιος ἀντιτοῦρκος. Ἐπιτέλους, κάποιοι -πολλοὶ- πρέπει νὰ ξυπνήσουν.

ρωσοτουρκικά

Κάθε ἑλληνικὴ κριτικὴ στὴ Ρωσία (καὶ αἰτία δυσπιστίας πρὸς αὐτήν) περιεχόμενό της πρέπει νὰ ἔχει μόνο τὴ συμμαχία της μὲ τὴν Τουρκία, ἕναν ἀνομολόγητο πανσλαβισμὸ (ἀναγνώριση «Μακεδονίας») καί (οἱ σοβαροί) τὴν ὑποκριτικὴ Ὀρθοδοξία της. Αὐτὰ εἶναι τὰ ἑλληνικὰ συμφέροντά. Ὄχι τὴν ἔλλειψη δημοκρατίας σὲ αὐτήν, ποὺ παρατηρεῖται καὶ ἀλλοῦ, εἰδικὰ τὰ τελευταῖα χρόνια καὶ στὴν κινεζοποιημένη Δύση. Τὸ Διεθνὲς Δίκαιο καὶ ἡ «δημοκρατία» ὑπάρχει μόνο γιὰ νὰ τὸ ἑρμηνεύουν ὅπως θέλουν ἰσχυροὶ καὶ ἀνίσχυροι. Εἶναι καλά, ἀλλὰ ἀποδίδουν μόνο ὅταν ἔχεις ἰσχύ. Οἱ ἰδέες εἶναι ἡ παρηγοριὰ τῶν ἀδύναμων καὶ ἡ πρόφαση τῶν ἰσχυρῶν, ποὺ ἔλεγε ὁ Κονδύλης.

Εἴδατε τί ὡραῖα καὶ πόσο ἄνετα ἡ Τουρκία καὶ καταδίκασε (ὄχι μὲ κραυγὲς ζηλωτῆ μισιονάριου σὰν τὸν Κούλη) τὴν ρωσικὴ ἐπέμβαση ἀλλὰ καὶ ἀρνήθηκε νὰ κλείσει τὰ Στενά. Μόνο ἔξυπνοι μποροῦν νὰ παίζουν σὲ δύο ἐπίπεδα, μὲ ἐξεπίτηδες ἀντιφατικὲς θέσεις, ὥστε νὰ ἔχουν τὴ δυνατότητα καὶ δεδομένοι νὰ μὴν θεωροῦνται ἀπὸ τὶς μεγάλες δυνάμεις ἀλλὰ καὶ νὰ κάνουν εὔκολα ἐλιγμοὺς ὅποτε χρειαστεῖ. Στὴν Ἑλλάδα, δὲν ὑπῆρχε λόγος νὰ καταδικάσει πρῶτος-πρῶτος τὴν εἰσβολὴ ὁ πρωθυπουργός. Οὔτε μὲ τέτοιο ἱερὸ μένος, σὰ νὰ ἦταν κάτι ἄλλο ἀπὸ μιὰ κουτσουλιά. Οὔτε ἡ Ἑλλάδα ἔχει συμφέροντα στὴν Οὐκρανία. Φιλότουρκοι εἶναι καὶ οἱ Οὐκρανοί, ὅπως καὶ ἡ ρωσικὴ ἡγεσία. Ἀκόμη κι ἂν ἔδινε γῆ καὶ ὕδωρ στὶς ΗΠΑ γιὰ μιὰ διέλευση ΝΑΤΟϊκῶν στρατευμάτων, ποὺ θὰ ἔδινε ἡ Ἑλλάδα, αὐτὸ δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ συνδυάζεται μὲ λεκτικὰ πυροτεχνήματα καὶ ἐκθέσεις ἰδεῶν ὑψηλῆς συναισθηματικῆς φόρτισης. Εἶναι φανερό, οἱ Ἕλληνες εἶναι ἰδεολόγοι, δηλαδὴ ἀνόητοι. Πιστεύουν στὰ σοβαρὰ στὴ δύναμη τῶν ἰδεῶν. Βέβαια, δὲν εἶναι κακοὶ «ὑλιστὲς» σὰν τοὺς «Ὀβριούς». Ὁ Σύλλογος Πνεῦμα καὶ Ἠθικὴ εἶναι οἱ Ἕλληνες…

Οἱ ἀντιδράσεις ὑπὲρ ἢ κατὰ τῶν Ρώσων εἶναι, κατὰ τὰ ἄλλα προϊὸν φανατισμοῦ. Δὲν θίχτηκαν τώρα μὲ τοὺς Ἕλληνες οἱ Ρῶσοι (ὅταν ἔκαναν λόγο γιὰ τὸ τουρκοκυπριακὸ ψευδοκράτος ἐξαιτίας τῶν δηλώσεων Κούλη), οὔτε μὲ τὸν Βαρθολομαῖο. Πάντα καβαλοῦσαν τὸ καλάμι τῆς Τρίτης Ρώμης, πάντα εἶχαν τὴν τάση νὰ παριστάνουν τοὺς ἀληθινὰ Ὀρθόδοξους ποὺ δὲν εἶναι «Φαναριῶτες» μὲ τὸν τάχα τυραννικὸ βυζαντινισμό τους. Ἐὰν τοὺς δώσαμε προσφάτως τὴν μία ἢ τὴν ἄλλη ἀφορμὴ νὰ «νευριάσουν», δὲν σημαίνει ὅτι δὲν θὰ βρισκόταν μιὰ τρίτη πρόφαση καὶ ἀφορμὴ γιὰ τοὺς Ρώσους ἐναντίον μας. Τὰ ἐκκλησιαστικὰ συμφέροντα καὶ ἀντιλήψεις Ρωσίας καὶ Ἑλλάδας, ἂν θεωρήσουμε προκεχωρημένο φυλάκιο τῆς δεύτερης τὴν Κωνσταντινούπολη (ποὺ δὲν εἶναι τόσο δεδομένο), εἶναι ἀναπόφευκτα ἀντιτιθέμενα, καὶ τίποτε δὲν τὸ ἀλλάζει. Τὰ μεγάλα καὶ ἁρπακτικὰ ἔθνη δὲν σκέφτονται μὲ ὅρους ἠθικῆς ἀκεραιότητας καὶ ὀρθολογισμοῦ τοῦ διαλόγου, ὅπως οἱ Κούληδες καὶ ὁ μυτοῦ λαὸς τῶν Ἑλλήνων. Ἀπὸ τὴν ἄλλη, τὸ θέμα δὲν εἶναι ἐὰν ἡ Τουρκία πιστεύει στὰ σοβαρὰ καὶ εἰλικρινῶς π.χ. ὅτι ἡ Θράκη εἶναι κομμάτι της ἢ ὅτι οἱ μουσουλμάνοι θρακιῶτες καταπιέζονται. Οὔτε πιστεύει κανεὶς στὰ σοβαρὰ ὅτι ἂν π.χ. ἡ Ρωσία κερδίσει στὴν Οὐκρανία, τότε ἡ «διεθνὴς κοινότητα» (;) ἔχοντας συνηθίσει (!) σὲ τέτοιες εἰσβολές, λὲς καὶ εἶναι τῆς μόδας, θὰ ἀδιαφορήσει γιὰ μιὰ τουρκικὴ εἰσβολὴ «σωτηρίας τῶν Μουσουλμάνων ἀπὸ τοὺς καταπιεστὲς Ἕλληνες» ἢ καὶ θὰ τὴν ὑποστηρίξει μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ ἡ Τουρκία θὰ μιλᾶ τὴ γλώσσα τῶν γενοκτονιῶν καὶ τῆς καταπίεσης ἐκ μέρους τῶν Ἑλλήνων. Αὐτὸ μπερδεύει τὶς προφάσεις μὲ τὶς αἰτίες. Οἱ Δυτικοὶ ἐγκρίνουν ἢ ἀπορρίπτουν εἰσβολὲς μόνο στὴ βάση τῶν συμφερόντων τους. Ἂν τὴν ἐγκρίνουν, τὴν τουρκικὴ εἰσβολὴ στὴν Ἑλλάδα, θὰ χρησιμοποιηθεῖ ἡ μία ἢ ἡ ἄλλη αἰτιολογία. Ἂν δὲν τὴν ἐγκρίνουν, τότε θὰ ἀπορρίψουν ἄμεσα τὶς ἀνθρωπιστικὲς διαμαρτυρίες τῆς Τουρκίας. Ἂς μὴν κάνουμε ἀπολογητικὴ τύπου «δὲν δίνουμε ἀφορμές», γιατὶ εἶναι σὰ νὰ πιστεύουμε στὴ δύναμη τῶν λόγων κι ὄχι τῶν ὅπλων. Βλέπουμε πόση γελοία ἀνθρωπιστικὴ προπαγάνδα χρησιμοποιεῖται κατὰ τῆς Ρωσίας. Στὴ σελίδα γνωστοῦ δημοσιογράφου ἂν νομίζω καλὰ σχεδὸν ἔβρισαν τὸν Πούτιν. Τί νὰ ποῦμε, βρὲ παιδιά. Βάλτε καὶ τὴ γνωστὴ φωτογραφία μὲ τὸν βουτηγμένο στὸ πετρέλαιο τοῦ Σαντὰμ κορμοράνο, γιὰ νὰ γελάσουμε μὲ τοὺς οὐνίτες ναζὶ τῆς Οὐκρανίας, ποὺ ἔγιναν ξαφνικὰ πανάρχαιο ἔθνος -στὴν κοιτίδα τῶν Ρῶς. (Φυσικά, εἶναι ἐξίσου «ἀντισαποστάκικο» καὶ λαθεμένο νὰ λὲς ὅτι δὲν ὑπάρχει οὐκρανικὸ ἔθνος. Ἔστω κι ἂν αὐτὸ εἶναι μόνο οἱ ἐκεῖ ναζὶ καὶ οὑνίτες) Ἐδῶ δὲν κλαίει κανεὶς γιὰ τὸ πραγματικὰ ὑπαρκτὸ ἔθνος τοῦ Θιβέτ, ποὺ ἡ Κίνα ἐξαερώνει, κλαίγονται τώρα γιὰ ἕνα κράτος ὅπου οἱ μισοὶ εἶναι ρωσόφωνοι. Πραγματικά, εἶναι ἐπίσης ἀστεῖο νὰ γίνεται λόγος γιὰ ἀκεραιότητα τῶν συνόρων γενικὰ καὶ ἀόριστα. Στὴν ΕΣΣΔ, τὰ ἐσωτερικὰ σύνορα ἦταν φτιαχτά, τελείως αὐθαίρετα, σύμφωνα μὲ τὸ καπρίτσιο τοῦ καθενὸς γραφειοκράτη. Δὲν εἶναι τὰ σύνορα π.χ. ποὺ ἔχει ἡ Ἑλλάδα καὶ ἡ Τουρκία, ποὺ εἶναι προϊὸν πολέμου καὶ ἰσχύος δύο ἐθνῶν. Στὴν Ἀρμενία, δηλαδή, στὸ Ἀρτσάχ, γιατί δὲν μᾶς ἔπιασε ὁ πόνος μὲ τὴν παραβίαση τῶν πρώην σοβιετικῶν ἐσωτερικῶν συνόρων ἐκ μέρους τῶν Ἀρμένιων; Γιατὶ ἀκριβῶς θεωρήσαμε οἱ Ἕλληνες ὅτι τὰ ἐδάφη αὐτὰ εἶναι ἀρμενικὰ ἀπὸ πάντα κι ὅτι τὸ νόμιμο δὲν εἶναι καὶ ἠθικό. Ἂς μὴν συγκρίνουμε λοιπὸν ἀνόμοια σύνορα.

Ἡ παραμύθα τῶν καλῶν Ρώσων διαψεύδεται ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι δὲν ὑπάρχει ἀνατολικοευρωπαῖος ποὺ δὲν τοὺς ἀντιπαθεῖ. Ἴσως μόνο οἱ Σέρβοι, ἀλλὰ κι αὐτοὶ εἶναι θύματα, σὰν τοὺς φιλορώσους Ἕλληνες. Καὶ αὐτὸ φάνηκε μὲ τὸν πόλεμο τοῦ 1999, ὅταν ἀφέθηκαν μόνοι. Οἱ Ρῶσοι εἶναι αὐτὸ ποὺ οἱ Σλαβορῶσοι κατηγοροῦσαν ἐπὶ αἰῶνες τοὺς Βυζαντινοὺς καὶ μεταβυζαντινοὺς Ἕλληνες ὅτι εἶναι: κυνικοί. Ὄχι ὅμως κυνικότεροι ἀπὸ τοὺς δυτικοὺς ἐχθρούς τους. Ἡ παραμύθα περὶ τῶν κακῶν Ρώσων βασίζεται σὲ ἀκατανόητες ἢ ἰδιοτελεῖς ἐκρήξεις ὀργῆς σχετικὰ μὲ τὴν δῆθεν παράλογη ἀπαίτηση τῆς Ρωσίας, μιὰς στρατιωτικῆς ὑπερδύναμης, νὰ μὴν στοχεύεται μὲ πυρηνικοὺς πυραύλους τοποθετημένους στὴν Οὐκρανία οἱ ὁποῖοι σὲ λίγα λεπτὰ μετὰ τὴν ἐκτόξευσή τους θὰ φτάνουν στὴ Μόσχα. Πῶς ἀντέδρασαν οἱ ΗΠΑ μὲ τοὺς ρωσικοὺς πυραύλους στὴν Κούβα; Τὸ ἴδιο κάνει τώρα καὶ ἡ Ρωσία. Εἶναι δυνατὸν ἕνα τόσο ἀρχαῖο (σχετικὰ μὲ τὸ ἀμερικανικό) ἔθνος νὰ ἀποδεχτεῖ τέτοια συντριβὴ χωρὶς νὰ τὰ παίξει ὅλα γιὰ ὅλα; Ἤ: θὰ μιλᾶμε γιὰ αὐταρχικὴ Ρωσία στὴ χώρα μας, ὅπου ἐπεμβαίνει εἰσαγγελέας γιὰ ὅ,τι γράφεις γιὰ τὸν κορωνοϊό, ὅπου τὰ θύματα τοῦ κορωνοϊοῦ προσμετρῶνταν μὲ τὰ πλέον αὐστηρὰ κριτήρια καὶ τὰ μέτρα ἦταν ἀπὸ τὰ πιὸ αὐστηρὰ παγκοσμίως χωρὶς αὐτὸ νὰ ὁδηγήσει σὲ περιορισμὸ τῶν θυμάτων, ὅπου ἔκλεισαν χωρὶς ἀποδεκτὸ ἀντίλογο τὶς ἐκκλησίες (ἐνῶ στὴ λατρεμένη μας Δύση τὶς ἄφηναν ἀνοικτές, μὲ δικαστικὲς ἀποφάσεις σὲ Ν. Ὑόρκη καὶ Γαλλία), ὅπου σήμερα τιμωρητικὰ οἱ ἀνεμβολίαστοι δὲν δικαιοῦνται δεύτερο πιστοποιητικὸ νόσησης, καὶ τὴ λιστοπετσωμένη χώρα (παλαιότερα: φιλοσύριζα στὰ ΜΜΕ) ὅπου κυβερνοῦν 2-3 πολιτικὲς δυναστεῖες καὶ παραδίπλα στέκονται ἀκλόνητοι γνωστοὶ μαφιόζοι ἐδῶ καὶ 40-30 χρόνια;

Ἡ Ρωσία εἶναι πολὺ μεγάλο ἔθνος γιὰ νὰ δεχτεῖ ποτὲ τὴν ἰδέα ὅτι πρέπει νὰ γίνει ἕνα «εὐρωπαϊκὸ κράτος» ἰσότιμο μὲ κάτι γεωπολιτικοὺς νάνους. Ὁ γερμαναρᾶς Ἔνγκελς ἔγραφε κάπου (1888) ὅτι σκοπὸς εἶναι ὅταν ἀνατραπεῖ ὁ τσαρισμὸς στὴ Ρωσία, ἡ τελευταία νὰ γίνει μιὰ ἄκακη κουλτουριάρα ρωσικὴ πολιτεία, κι αὐτὸ ἦταν τὸ χάπι μὲ τὸ ὁποῖο θὰ χρυσωνόταν ἡ σμίκρυνσή της ξανὰ ἀπὸ αὐτοκρατορία πασῶν τῶν Ρωσιῶν σὲ Μοσχοβία τοῦ 15ου αἰ., πρὸς τέρψη τῶν πεπολιτισμένων καὶ διαφωτισμένων Ἀγγλογάλλων καὶ τευτονοεσθονολιθουανῶν. Ἐντελῶς ἀνερυθρίαστα γράφει ὅτι ἀφοῦ Πολωνοί, Ρουμάνοι, Οὖγγροι καὶ Νοτιοσλάβοι ἀφεθοῦν νὰ ρυθμίζουν τὶς ὑποθέσεις τους χωρὶς ξένη ἀνάμειξη (ποὺ εἶναι μόνο τσαρικὴ ρωσική), τότε «τὸ εὐγενικὸ (σημ.: χαρακτηρισμὸς ποὺ σκλαβώνει!) ἔθνος τῶν Μεγαλορώσων δὲν θὰ ἐπιδιώκει πιὰ ἀνόητες κατακτήσεις πρὸς ὄφελος τοῦ τσαρισμοῦ, παρὰ θὰ ἐκπληρώσει τὸν ἀληθινὸ ἐκπολιτιστικό του προορισμὸ στὴν Ἀσία καὶ θ’ ἀναπτύξει σὲ συνάφεια μὲ τὴ Δύση τὶς σημαντικὲς πνευματικές του ἱκανότητες«. Τέχνες καὶ γράμματα! Στὴ Μόσχα, ἀδελφές μου! Μὲ τὰ μπαλέτα Μπολσόι… Ὁ ρατσιστὴς γερμαναρᾶς πολιτικάντης-φιλόσοφος (ποὺ ἀποκαλοῦσε ἐθνίδια ὅσα ἔθνη ἔστεκαν ἐμπόδιο «στὴν Ἐπανάσταση» μὲ τὶς «πρόωρες ἐπαναστάσεις τους»), βέβαια ξεχνοῦσε τὴ στιγμὴ ποὺ ἔγραφε τέτοιες παχιὲς βλακεῖες ὅτι ἕνας ἀκόμη λαὸς «τῶν τεχνῶν καὶ τῶν γραμμάτων», οἱ Γερμανοί του, ἀκριβῶς τότε (1871) εἶχαν βαρεθεῖ νὰ εἶναι αἰωνίως ἐθνοκρατικὰ ἀνύπαρκτοι «κουλτουριάρηδες» καὶ μουσικάντηδες, καὶ ἀποφάσισαν νὰ ἱδρύσουν τὴ Γερμανικὴ Αὐτοκρατορία, καὶ «σήμερα ἡ Εὐρώπη, αὔριο ὁ Κόσμος»… Ὁ Ἔνγκελς γράφει ἀλλοῦ (1889-1890), ὅτι μετὰ τὴν πτώση τοῦ τσαρισμοῦ ὁ κουλτουριάρης, δημοκρατικὸς πλέον ρωσικὸς λαὸς δὲν θὰ ἔχει πλέον τὴν ὅρεξη νὰ ἀσχολεῖται μὲ «παιδιακίσματα ὅπως ἡ κατάκτηση τῆς Κωνσταντινούπολης, τῶν Ἰνδιῶν καὶ τῆς παγκόσμιας κυριαρχίας» (!). Σωστά: ὁ ρωσικὸς λαὸς θὰ ἄφηνε αὐτὰ τὰ άσήμαντα παιδιακίσματα μόνο στὸ λαὸ τῶν Ἄγγλων καὶ ἐκεῖνο των Γάλλων, ποὺ ἔχουν τέτοιες ποταπὲς χυδαῖες τάσεις γιὰ παγκόσμια κυριαρχία καὶ Ἰνδίες καὶ ἀποικίες… Τέτοιους εὐσεβεῖς πόθους ἔχουν οἱ Δυτικοὶ γιὰ τοὺς Ρώσους, καὶ δὲν ντρέπονται νὰ τὸ λένε. Ἡ Δημοκρατία στὴ Ρωσία τοὺς μάρανε. Λὲς καὶ κυβερνιέται 3 χιλετίες τώρα, καὶ ὑπάρχει, μὲ δημοκρατία ἡ Κίνα. Δὲν εἶναι ἡ δημοκρατία τῶν ΗΠΑ ἀπὸ τὰ πιὸ ἐπεκτατικὰ καὶ φιλοπόλεμα κράτη στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία, οὔτε ἡ κοινοβουλευτικὴ Μ. Βρετανία, ὄχι. Ἀλλὰ πρέπει νὰ πιστέψουμε τὶς μαρξιστικὲς θεωρίες ὅτι οἱ «ἐκδημοκρατισμένοι Ρῶσοι» δὲν θὰ κάνουν τέτοια κακὰ πράγματα.

Φυσικά, ἐδῶ δὲν ὑποστηρίζουμε τὸ δικαίωμα τὸ ἑνὸς ἢ τοῦ ἄλλου μεγάλου κράτους σὲ ἰμπεριαλισμοὺς καὶ ἁρπακτικότητα. Ἡ Ρωσία ἀπὸ τὴν ἵδρυση καὶ μετὰ τῆς Ἐξαρχίας φέρεται ἀνθελληνικά. Δὲν εἶναι λόγῳ ἔνταξής μας στὸ ΝΑΤΟ. Οὔτε χρόνο δίνει στὴν Ἑλλάδα νὰ πάρει μιὰ ἀνάσα γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσει τὴν ἐπερχόμενη Τουρκία (στὴν ὁποία δίνει S-400) οὔτε ἀποδέχεται τὴν ἑλληνικὴ ἐκκλησιαστικὴ πρωτοκαθεδρία, ἀναίσχυντα ἀναγνώρισε ἀμέσως τὰ Σκόπια ὡς Μακεδονία δίχως νὰ τὴν ἔχουμε «ἐκνευρίσει». Τὸ ἂν δὲν ἀναγνωρίζει 69 φύλα εἶναι πάρα πολὺ θετικὸ ἀλλὰ δευτερεῦον μπροστὰ στὴν ὑποστήριξή της πρὸς τὴν Τουρκία. Ἂν κριτήριο φιλίας μας πρὸς κάποιον ἦταν ἡ ἐσωτερική του πολιτικὴ μόνο, τότε νὰ ἀγαπούσαμε καὶ τὸν φιλοσκοπιανὸ Ὀρμπάν. Καὶ θεωρεῖ ὅτι προκειμένου νὰ προστατεύσει μιὰ ρωσικὴ μειονότητα πρέπει νὰ καταλάβει ὅλη τὴν Οὐκρανία (τὸ μὴ ὀρθόδοξο κομμάτι της), θεώρηση ὀρθὴ ἀπὸ ἄποψη ἰσχύος μιὰς ἰμπεριαλιστικῆς ὑπερδύναμης ἀλλὰ ἠθικὰ ἢ καὶ «ἐθνικιστικὰ» μὴ δικαιολογήσιμη. Δείχνουμε ὡστόσο πόσο ξεδιάντροπα προπαγανδιστικὴ εἶναι ἡ ἄποψη γιὰ τοὺς Ρώσους ποὺ «ἐπιτέλους πιά, πρέπει νὰ καταλάβουν ὅτι τὰ παγκόσμια ἀφεντικὰ εἶναι ἄλλοι, κι ὄχι οἱ ἴδιοι»…. Πιὸ πρόχειρη μεταμφίεση τῆς δικαιολόγησης τῆς Ἀγγλοσαξωνικῆς κυριαρχίας δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ὑπάρχει. Ἔτσι ἔχουν τὰ πράγματα ὅταν πατρίδα μας εἶναι ἡ Δυτικὴ Εὐρώπη. Βλέπουμε ὡς προορισμὸ ὅλων τὸ νὰ γίνουμε Παρίσι -εἰδικὰ τὴ στιγμὴ ποὺ τὸ Παρίσι ἔχει γίνει Κάιρο.

Οἱ Ρῶσοι κέρδισαν τὴν Σιβηρία ὅπως οἱ ΗΠΑ τὴν Κεντρικὴ-Δυτικὴ βόρεια Ἀμερική: μὲ βία καὶ πόλεμο, κι αὐτὸ δὲν συγχωρεῖται ἀπὸ τοὺς μοναχοφάηδες Δυτικούς. Δὲν τίθεται θέμα ὑποκριτικῆς ἠθικολογίας λοιπόν. Ουτε ἠθικῆς ἀνωτερότητας καὶ ἰδεωδῶν τῶν Ρώσων. Τὰ ἑλληνικὰ συμφέροντα εἶναι γνωστά, κατὰ τὰ ἄλλα δὲν ὑπάρχει κανένας λόγος νὰ πρέπει νὰ σπαταλᾶμε ἐθνικὸ κεφάλαιο αὐτοξεμπροστιαζόμενοι κατὰ τῆς Ρωσίας ἢ ὑπὲρ αὐτῆς. Θὰ μπορούσαμε νὰ υἱοθετήσουμε τὴν ἀρχή, ὅτι κάποια πράγματα γίνονται (οἱ ΝΑΤΟϊκὲς ὑποχρεώσεις μας) καὶ δὲν λέγονται, χωρὶς φανφάρα καὶ γελοιότητες τοῦ καλοῦ δούλου ποὺ τρέχει πρῶτος πρῶτος νὰ φωνάξει πόσο ἀνήμπορος εἶναι, μεγιστοποιώντας τὴν ἀνημποριά του. Κυρίως, νὰ μελετήσουμε τὴν Τουρκία.

ὁπαδοί, μαλῶστε

Ἡ διαμάχη στὰ ΜΚΔ μεταξὺ ρωσόφιλων καὶ ἀντιρώσων εἶναι γηπεδική. Ἡ Ἑλλάδα δὲν μπορεῖ νὰ κάνει τίποτε, ὁπότε ὅσοι νοιώθουν δυτικοὶ καὶ ἀντιδυτικοὶ μαλώνουν. Ἔτσι κάνουν ἄτεκνα στεῖρα ἔθνη, ποὺ ἀγορεύουν στὸ καφενεῖο τοῦ ΚΑΠΗ τῆς Ἱστορίας. Ρητορική, ἡ παλαιότερη ἑλληνικὴ τέχνη. Ἀκόμη γραφικότερο, ὁρισμένοι «ἐθνικιστὲς» (ναζὶ ἢ φασίζοντες καὶ ἀρχαιολάτρες) θεωροῦν καὶ τὴν πουτινικὴ Ρωσία ἑβραϊκή, καὶ ἄλλοι «ἐθνικιστὲς» (ἐθνορθόδοξοι) τὴ θεωροῦν προπύργιο ἀντίστασης σὲ Ἑβραίους καὶ ὅλο τὸ κακό, διαβολικὸ συναπάντημα. Διαλέχτεε… Γενικά, ἡ τρέλα τοῦ ἀκροδεξιοῦ κόσμου ξεπερνᾶ τὴν κορδωμένη ἀνοησία τοῦ Κούλη καὶ τὸ ἐπαναστατικὸ τρελλάδικο τῆς Ἀριστερᾶς καὶ τοῦ Πολιτισμοῦ. Ἐξίσου νεφελώδεις εἶναι οἱ ἀναλύσεις (ὄχι μόνο ἐθνικιστῶν) γιὰ τὸ ἂν ἡ ἐπέμβαση Πούτιν θὰ ἀποτελέσει πρότυπο γιὰ τὸν Ἐρντογάν, ὅταν θὰ μπουκάρει στὴν Ἑλλάδα. Ἐδῶ χρειάζεται πραγματικὰ ἔμπειρος μάντης γιὰ νὰ ἀποφασίσουμε τί θὰ γίνει, καὶ ἂν ἡ τουρκικὴ ἐπίθεση θὰ γίνει μὲ πρόσχημα παρόμοιο ἐκείνου τοῦ Πούτιν ἢ ὄχι. Ἐὰν ἡ μόδα γιὰ τὶς εἰσβολὲς τῆς ἐποχῆς μας καταστεῖ «Ἡ εἰσβολὴ μὲ σκοπὸ τὴν ὑπεράσπιση τῶν ἀθώων ἀμάχων» ἢ κάποια ἀπὸ τὶς ἄλλες 5.000 δικαιολογίες ποὺ ἔχουν ἕτοιμες οἱ Τοῦρκοι, εἶναι δευτερεῦον, ἀλλὰ δὲν ἀποκλείεται. Γιατὶ τὸ πρωτεῦον δὲν εἶναι οὔτε κἂν τί θὰ κάνουμε ἐμεῖς ὅταν μᾶς ἐπιτεθοῦν οἱ Τοῦρκοι. Εἶναι ὅτι ἡ Δύση σίγουρα δὲν θὰ κουνήσει τὸ δαχτυλάκι της, ἀνάλογα βέβαια καὶ μὲ τὴ στάση τῆς Τουρκίας στὴν Οὐκρανία, τὴν ὁποία Τουρκία εὐχόμαστε νὰ μουρλάνει ὁ Κύριος ὥστε νὰ τὴν ὁδηγήσει στὴν καταστροφή ὅποια στάση κι ἂν κρατήσει, καὶ νὰ πάρει τὴ χειρότερη γιὰ τὴν ἴδια δυνατὴ ἀπόφαση. Ἂν καὶ δὲν εἶναι τὰ πράγματα τόσο εὔκολα, οἱ Τοῦρκοι εἶναι διπλωμάτες. Τὸ θέμα εἶναι, ἡ Ἑλλάδα θὰ μποροῦσε νὰ φερθεῖ διπλωματικά; Ἂν π.χ. ἔπαιρνε στάση ἀντιρωσική, θὰ ζητοῦσε ἀπὸ τὸ ΝΑΤΟ μὲ ἔντονα διαβήματα νὰ καταδικάσει τὴν Τουρκία καὶ νὰ πάρει ἐναντίον της τὰ ἴδια μέτρα ποὺ θὰ πάρει κατὰ τῆς Ρωσίας; Ὄχι. Ἂν ἔπαιρνε οὐδέτερη-φιλορωσικὴ στάση, θὰ φρόντιζε νὰ ρίξει στάχτη στὰ μάτια τῶν Δυτικῶν καὶ νὰ μὴν ἀφήσει τὴν Τουρκία νὰ παρουσιαστεῖ ὡς τὸ καλὸ παιδί; Ὄχι πάλι.

Ἀφοῦ ξαναποῦμε ὅτι εἴμαστε μόνο μὲ τὴν Ἑλλάδα, καὶ ὅτι οἱ πράκτορες κανονικὰ θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχουν ἄλλη τύχη. (Ὄχι οἱ ἄτεκνοι μισότρελλοι ρήτορες SJW τοῦ διαδικτύου κι ἐκτὸς αὐτοῦ: δὲν ἐννοῶ ἐσᾶς, ἐσεῖς εἶστε ἄμισθα πιονάκια) Εἶναι σίγουρο ὅτι ἡ Δύση εἶναι πρότυπο ἐκφυλισμοῦ μὲ ὅλες τὶς πρόσφατες μόδες της. Κι αὐτὸ κάνει πολλοὺς νὰ χαίρονται μὲ τὶς ρωσικὲς νίκες. Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν ἀποτελεῖ ἐγγύηση ὅτι ἡ Ρωσία εἶναι ἔθνος ποὺ ὑπερασπίζεται τὴν ὀρθόδοξη ἄποψη. Ἔχει κάποιους καλοὺς νόμους ἐνάντια σὲ κάτι δυτικὲς παραφυάδες καὶ πρακτικές, ἂν δὲν κάνω λάθος. Ἀλλὰ εἶναι ἀπογοητευτικὰ μὴ ὀρθόδοξη, καὶ σίγουρα μὴ «παραδοσιακή». Ἁπλά, ἡ δυτικὴ παρακμὴ εἶναι τόσο μεγάλη καὶ ἀγιάτρευτη ποὺ κάνει ἀκόμη κι ἕνα ἔθνος μὴ ἐκκλησιαζόμενων, μπεκρήδων καὶ ἐκτρώσεων νὰ παριστάνει τὸν θεματοφύλακα τοῦ συντηρητισμοῦ καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας. Κρατεῖστε μικρὸ καλάθι, λοιπόν. Ἄλλο «δὲν ἔχω ἐκδυτικιστεῖ» καὶ ἄλλο «εἶμαι ὀρθόδοξος, ποὺ θὰ ἀντιταχθῶ στὸ Ἰσλάμ». Εἶναι ἐπίσης σίγουρο ὅτι οἱ παρλαπίπες περὶ δικτάτορα Πούτιν εἶναι παρλαπίπες ὄχι γιατὶ τὸ ρωσικὸ κράτος δὲν εἶναι αὐταρχικὸ καὶ μόνο τύποις δημοκρατικὸ (εἶναι, καὶ ἦταν, καὶ θὰ εἶναι), ἀλλὰ εἶναι παρλαπίπες ἁπλὰ γιατὶ ἄλλα κράτη ὅπως ἡ Κίνα ἢ ἡ Τουρκία εἶναι δεκάδες φορὲς πιὸ αὐταρχικὰ χωρὶς κανεὶς νὰ ξελαρυγγίζεται ἐναντίον τῶν δυὸ αὐτῶν κρατῶν.

Τουρκικός αναθεωρητισμός και ελληνική νάρκη

Τοῦ Κώστα Κουτσουρέλη

Οι απανωτές εμπρηστικές δηλώσεις των Τούρκων για τη Συνθήκη της Λωζάννης και το καθεστώς του Αιγαίου δεν λένε τίποτε καινούργιο. Για μια χώρα με ηγεμονικές φιλοδοξίες στην περιοχή, η αλυσίδα των ελληνικών νησιών μια ανάσα από τις ακτές της αποτελεί καρφί στο μάτι, που σε καμιά περίπτωση, και με όποιο καθεστώς, δεν είναι διατεθειμένη να αποδεχθεί. Από την εποχή των Περσών, ο κάτοχος της μικρασιατικής ακτής χωρίς το στρατηγικό βάθος της αιγαιακής ενδοχώρας είναι ευάλωτος. Και αργά ή γρήγορα επιδιώκει να επεκτείνει τον έλεγχό του και σ’ αυτήν.

Στην πραγματικότητα, στη δυσχερή θέση που βρισκόμαστε σήμερα δεν μπήκαμε τώρα αλλά το 1922, όταν χάσαμε το μικρασιατικό προγεφύρωμα της Σμύρνης και της ενδοχώρας της. Χωρίς όμως αυτό η άμυνα των νήσων είναι εξαιρετικά δύσκολη – όπως ακριβώς και το αντίστροφο. Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, πρώτα απ’ όλα με τον εαυτό μας, οι Τούρκοι κάνουν ό,τι πρέπει να κάνουν για να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους. Τι κάνουμε εμείς είναι το ερώτημα.

Από το 1999 και τη λεγόμενη ”διπλωματία των σεισμών” που εγκαινίασε η ανεδαφική αισιοδοξία των Κ. Σημίτη και Γ. Παπανδρέου, ποντάραμε τα ρέστα μας στο ευρωπαϊκό χαρτί: την ένταξη της Τουρκίας που θα διευθετούσε υποτίθεται μια καλή το πρόβλημα.

Το αποτέλεσμα ήταν ειρωνικό: η μυωπική υποστήριξη του Αμερικανών και των Ευρωπαίων πολιτικών (κορυφαίο παράδειγμα εδώ ο Ομπάμα), διευκόλυνε τον Ερντογάν στο εγχείρημά του – όχι να εξευρωπαΐσει, αλλά να εξοθωμανίσει την Τουρκία. Παρ’ όλα αυτά, ικανή μερίδα των ειδημόνων μας περί την εξωτερική πολιτική εξακολουθεί να πιστεύει σε έναν «συμβιβασμό» με την Άγκυρα μέσω αποκλειστικά δικών μας παραχωρήσεων, κλείνοντας τα μάτια στο προφανές: ότι η ίδια η Τουρκία δεν βλέπει σε αυτού του είδους τις παραχωρήσεις παρά την αφετηρία νέων από μέρους της διεκδικήσεων.

Στις σχέσεις μας με την Τουρκία, μόνη ρεαλιστική πολιτική διαχρονικά είναι εκείνη με την οποία συνέδεσε το όνομά του ο Πέτρος Μολυβιάτης: η ελληνοτουρκική σύγκρουση δεν είναι επιλύσιμη, αλλά μόνον διαχειρίσιμη.

Όμως πάνω στη μέθη της ”επιτυχίας” του ευρώ και τις μοιραίες ψευδαισθήσεις της δεκαετίας του 2000, η χώρα έχασε εντελώς την επαφή με τον ρεαλισμό και την πραγματικότητα. Τι ζητούσαν οι ηγέτες μας, μηδενός σχεδόν εξαιρουμένου, όλο αυτό το διάστημα; Μα την περικοπή των ”υπέρογκων” αμυντικών δαπανών. (Αποκρύπτοντας βέβαια το γεγονός ότι μια υγιής γηγενής αμυντική βιομηχανία θα έδινε και στην οικονομία μας αποφασιστική ώθηση.)

Ύστερα ήρθε η κατάρρευση της δεκαετίας του 2010, όταν μέγιστος στόχος για όλα τα κόμματα στάθηκε η προάσπιση ή η επέκταση του πελατειακού τους μηχανισμού. Λογικό δεν είναι τώρα όταν οι πολιτικοί μας μιλούν για αντίσταση στον τουρκικό αναθεωρητισμό να μην πείθουν – και πρώτα απ’ όλα τους Τούρκους;

Για να καταλάβει κανείς τι ακριβώς κάνει η Τουρκία στην Μεσόγειο, πρέπει να κοιτάξει ανατολικότερα, στον Ειρηνικό και την Νότιο Σινική Θάλασσα. Τι βλέπουμε εκεί; Μια ογκώδη ηπειρωτική χώρα με ηγεμονικές φιλοδοξίες αποκλεισμένη, όπως η ίδια το βλέπει, από την ανοιχτή θάλασσα παρότι διαθέτει τεράστια ακτογραμμή.

Όπως η Τουρκία, η Κίνα βλέπει τον εαυτό της περικυκλωμένο. Ανατολικά, την πρόσβασή της στον Ειρηνικό και τις πλουτοπαραγωγικές του πηγές περιορίζουν η κορεατική χερσόνησος και η Ιαπωνία. Μέσω μιας αλυσίδας μικρότερων νησιών, η τελευταία απλώνεται ώς τις παρυφές περίπου της Ταϊβάν που με τη σειρά της αξιώνει μια ΑΟΖ παρεκτεταμένη ώς τα ανοιχτά του Χονγκ Κονγκ. Νοτιοανατολικά την αλυσίδα κλείνει το αρχιπέλαγος των Φιλιππίνων, νοτίως η Μαλαισία και νοτιοδυτικά το Βιετνάμ.

Μια κατά γράμμα εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου θα άφηνε την Κίνα με ΑΟΖ πολύ κατώτερη των προσδοκιών της, αλλά και των αναγκών του περιφερειακού ηγεμόνα και της πλανητικής υπερδύναμης που φιλοδοξεί να γίνει. Έτσι, με μια σειρά από ωμές επιθετικές ενέργειες, όπως λ.χ. με την κατασκευή μιας αλυσίδας τεχνητών νησιών πάνω σε υφάλους και, φυσικά, με τη διαρκή στρατιωτική της παρουσία η Κίνα εδώ και δεκαετίες διεκδικεί ευθέως το σύνολο σχεδόν της Νότιας Σινικής Θάλασσας. Κι αυτό παρότι πρόσφατα καταδικάστηκε από το Διεθνές Δικαστήριο σε προσφυγή εναντίον της που υπέβαλαν οι Φιλιππίνες.

Η Τουρκία ακολουθεί την ίδια πολιτική ισχύος στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Περικυκλωμένη όπως αισθάνεται από τα ελληνικά νησιά του αρχιπελάγους, το σύμπλεγμα του Καστελόριζου και την Κύπρο, αμφισβητεί όπως η Κίνα το διεθνές δίκαιο της θάλασσας ή το ερμηνεύει διαστρεβλωτικά για να προσδώσει νομιμοφάνεια στις αξιώσεις της. Και βεβαίως, ασκεί πολιτική στρατιωτικού εκφοβισμού για να τις υπογραμμίσει.

Ποια είναι η διαφορά μεταξύ Κίνας και Τουρκίας; Μία και κρίσιμη, και διόλου ευοίωνη για μας. Απέναντι στην Κίνα υπάρχει ένα μεγάλο μέτωπο μεγάλων και ισχυρών χωρών από την Ιαπωνία έως το Βιετνάμ που παρότι και εκείνες ενίοτε δεν συμφωνούν μεταξύ τους για τη χάραξη των θαλάσσιων ορίων των ζωνών εκάστης, θίγονται ευθέως και συμπλέουν στην ανάγκη να αποτραπεί ο κινεζικός επεκτατισμός.

Ακόμη σπουδαιότερο: πίσω από αυτές τις χώρες υπάρχει η αμερικανική (και όχι μόνο) υποστήριξη, διπλωματική και στρατιωτική. Τα αμερικανικά πολεμικά πλοία επιδεικτικά με τους διάπλους τους αγνοούν τις κινεζικές αξιώσεις. Τέλος, και όλες οι άλλες σημαντικές χώρες της περιοχής, η Ινδία, η Ινδονησία και η Αυστραλία κυρίως, αρνούνται να τις αναγνωρίσουν ως νόμιμες. Από τη Νότιο Σινική Θάλασσα διέρχεται το ένα τρίτο του παγκόσμιου εμπορίου, κανείς σημαντικός διεθνής παράγων δεν έχει συμφέρον να τη δει να παραδίδεται στο Πεκίνο.

Στην περίπτωση τη δική μας η κατάσταση είναι πολύ διαφορετική. Απέναντι στην Τουρκία υπάρχει μόνο η Ελλάδα και η Κύπρος, αυτές θίγει ο τουρκικός επεκτατισμός. Ακόμη και χώρες που σήμερα εμφανίζονται να μας υποστηρίζουν, όπως η Αίγυπτος, μελλοντικά θα είχαν να κερδίσουν συμπράττοντας με την Άγκυρα, μοιραζόμενες μαζί της την ελληνική και κυπριακή ΑΟΖ, όπως ήδη προσπαθεί να το κάνει η Λιβύη.

Βεβαίως ούτε η Αίγυπτος ούτε, κυρίως, το Ισραήλ επιθυμούν την τουρκική επικυριαρχία στην Ανατολική Μεσόγειο. Όμως μια συγκυριαρχία, με την Τουρκία στον Βορρά κι εκείνες στον Νότο, υπό διεθνή αμερικανική λ.χ. εγγύηση, θα μπορούσε ενδεχομένως να τις συμφιλιώσει με τη νέα κατάσταση. Το αυτό ισχύει και για τις μεγάλες πετρελαϊκές εταιρείες.

Παράγων τρίτος, ευρωπαϊκός ή αμερικανικός, ικανός και πρόθυμος να μας υποστηρίξει εμπράκτως ή δεν υπάρχει ή δεν ξέρουμε αν θα υπάρξει αν ο κόμπος φτάσει στο χτένι. Η ρωσσοτουρκική προσέγγιση φαίνεται επίσης να λύνει τα χέρια της Άγκυρας. Το μόνο που χρειάζεται να κάνει είναι να διατηρεί και να αυξάνει λελογισμένα την πίεση.

Υπό τις παρούσες συνθήκες, όπου το διεθνές σύστημα βρίσκεται σε φάση δυναμικής αναδιευθέτησης, ο αναθεωρητισμός της Τουρκίας έχει υπέρ του τον κρίσιμο παράγοντα της συγκυρίας. Από το Κοσσυφοπέδιο ώς την Ουκρανία, έτσι κι αλλιώς οι αλλαγές συνόρων είναι στο τραπέζι. Φυσικά, στα λόγια όλοι εξακολουθούν να ομνύουν στο Διεθνές Δίκαιο. Στην πράξη όμως το καταργούν, επικαλούμενοι, τι άλλο, ειδικές συνθήκες.

Ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις λοιπόν. Βρισκόμαστε ακόμη στην αρχή. Ο διεθνής παράγων, ενδιαφέρεται για ένα κυρίως, να μην εκτραχυνθούν τόσο τα πράγματα ώστε να χρειαστεί να παρέμβει δυναμικά. Με την έννοια αυτή, οι διαρκείς διολισθήσεις της Αθήνας, η πολιτική κατευνασμού που ακολουθούμε τυφλά από το 1998, τον εξυπηρετούν.

Μόνο αν η Ελλάδα έβγαινε από τη εθνική της νάρκη και έπειθε ότι είναι αποφασισμένη να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της με κάθε μέσο και ανεξαρτήτως κόστους, μόνον τότε η καταγγελτική διπλωματία, οι τριγωνικές ”συμμαχίες”, η αναζήτηση προστασίας και οι βραχύπνοοι εξοπλισμοί της θα της απέφεραν οφέλη. Όσο δεν το κάνει, θα βλέπει τους μεν Τούρκους να την ταπεινώνουν διαρκώς, τους δε εταίρους και συμμάχους της να την επαινούν για την αυτοσυγκράτησή της.

Το κόμπλεξ του να είσαι Έλληνας

Τοῦ Νίκου Βεντούρα

Ο πρόσφατα αποθανών Χρήστος Σαρτζετάκης, λοιδορήθηκε ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας από πολλούς, και αμφισβητήθηκε από ακόμη περισσότερους. Αλλά, αν και η θητεία του άφησε μικρή κληρονομιά, ο χαρακτηρισμός, εκ μέρους του, του ελληνισμού ως «έθνος ανάδελφον», παρέμεινε ως κοινόχρηστη έκφραση.

Όπως άλλες νεοελληνικές ρήσεις («στην Ελλάδα ό,τι δηλώσεις είσαι», «στη χώρα αυτή είμαστε όλοι τραγικά αυτοδίδακτοι», «άλλος γαμάει, άλλος πληρώνει», κ.α.), έμεινε, επειδή εκφράζει με δυο λέξεις, μια ιστορική αλήθεια: η Ελλάδα δεν αποτελεί μέρος μιας ευρύτερης κοινότητας εθνών, όπως αποτελούν τα σλαβικά, τα λατινογενή, τα νορδικά, και άλλα έθνη.

Ορισμένοι, βέβαια, ισχυρίζονται ότι «ανήκομεν στη Δύση», και έχουν δίκιο, αλλά με τρόπο ο οποίος δεν αναιρεί το «ανάδελφον». Η «απέραντη παράγκα» που στήσαμε «ανήκει στη Δύση» με την ίδια έννοια που και η καλύβα του μπαρμπα-Θωμά ανήκε στο αφεντικό του (και όχι, πάντως, με την έννοια της οικογένειας).

Το περίεργο είναι ότι πολλοί από όσους απορρίπτουν τον χαρακτηρισμό περί «ανάδελφου έθνους» ως έκφραση εθνικιστικής υπεροψίας, υιοθετούν ταυτόχρονα με ενθουσιασμό την ίδια ακριβώς ιδέα με ανεστραμμένο πρόσημο. Ισχυρίζονται δηλαδή πως ασφαλώς και είμαστε ανάδελφο έθνος ― αλλά μόνο σε ό,τι αφορά τα κουσούρια μας.

Ο οικτιρμός τους, δε, των εθνικών κουσουριών εκφράζεται πολλαπλώς. Από το θρήνο για την Ελλάδα που «δεν πέρασε Διαφωτισμό» (άραγε η Ιαπωνία πέρασε;), έως τον κοπετό για φαινόμενα που «μόνο στην Ελλάδα συμβαίνουν» (αλλά που, περιέργως, ήρθαν εισαγόμενα), και από τις συνεχείς προτροπές να «γίνουμε ευρωπαίοι», έως το (εξίσου συνεχές) αυτομαστίγωμα επειδή δεν γίναμε ακόμα.

Ορισμένοι, που είτε δεν ταξίδεψαν ποτέ εκτός της Ελληνικής επικράτειας, είτε πήγαν, γύρισαν, ή ακόμα και σπούδασαν έξω, αλλά παρόλα αυτά δεν πήραν χαμπάρι γρυ, θεωρούν ότι κάθε είδους δεινό του ελληνικού βίου είναι μοναδικό ελληνικό φαινόμενο. Ακόμα και αν πρόκειται για χούγια εμφανώς εισαγόμενα.

Για παράδειγμα, ο χουλιγκανισμός, ο οποίος με αφορμή το πρόσφατο αποτρόπαιο συμβάν, αντιμετωπίστηκε από πολλούς ως δείγμα μιας ιδιαίτερης ελληνικής οπισθοδρόμησης, ενώ όχι μόνο είναι παγκόσμιο φαινόμενο, αλλά έχει ευρωπαϊκά τόσο ταυτιστεί με την Αγγλία, ώστε να χαρακτηρίζεται πανευρωπαϊκά ως η «Αγγλική ασθένεια».

Αντίστοιχα, αν διαβάσει κανείς το ελληνικό «μέτωπο της λογικής», θα συμπεράνει πως εδώ εφευρέθηκαν οι θεωρίες συνωμοσίας. Ενώ, βέβαια, από τους «ψεκασμούς» και τα «UFO» (ΗΠΑ), έως τους Illuminati και τα «Πρωτόκολλα των σοφών της Σιών» (Γαλλία), όλες οι θεωρίες που κυκλοφορούν στην συνωμοσιολογική πιάτσα είναι προϊόντα εισαγωγής.

Και αν τα προηγούμενα παραδείγματα ήταν σχετικά ακίνδυνα, οι παρεξηγήσεις φτάνουν σε πολύ μεγαλύτερο βάθος απαξιώνοντας μέγα μέρος της ιστορίας μας και της αυτοεκτίμησης μας, ή ακόμα και επηρεάζοντας τη χάραξη εξωτερικής πολιτικής (ή έστω, θα την επηρέαζε, αν αυτή δεν προαποφασίζονταν στην Ουάσιγκτον και το Βερολίνο).

Ο περίφημος ελληνικός «εθνικισμός», για παράδειγμα, ο οποίος στιγματίζεται ως δείγμα «βαλκανικού βαρβαρισμού», δεν ήταν παρά η υιοθέτηση ενός καθαρά ευρωπαϊκού ιδεώδους (και μάλιστα του Διαφωτισμού) από μια υπόδουλη εθνότητα. Και βέβαια, δεν δημιούργησε αποικίες, δεν ξεκίνησε παγκόσμιους πολέμους, ούτε προχώρησε σε γενοκτονίες σαν τους λιμούς των Βρετανών στην Ινδία ή το ναζιστικό Ολοκαύτωμα. Όλα αυτά προϊόντα της πολιτισμένης Δύσης ήταν.

Αυτό δεν σημαίνει πως εδώ γίνονται όλα σωστά, ή πως για όλα τα λάθη μας φταίει ο «ξένος δάκτυλος». Απλά ότι η Ελλάδα δεν έκανε βαθύτερα λάθη από άλλες ευρωπαϊκές χώρες, και ότι σε πολλές περιπτώσεις ― εξαιτίας της ιδιοσυγκρασίας μας, της ιστορίας μας, αλλά και της αδυναμίας και μικρού μεγέθους μας, υπήρξαμε πολύ ανθρωπινότεροι.

Από τα πρώτα μετεπαναστατικά κόμματα (τα επονομαζόμενα και ως το «γαλλικό», το «αγγλικό», και το «ρωσικό» ― το καθένα με βάση τη ξένη δύναμη τα συμφέροντα της οποίας υπηρετούσε), έως το σχέδιο Μάρσαλ, το μετεμφυλιακό κράτος και τα σύγχρονα μνημόνια, οι σοβαρότερες παθολογίες μας αποτελούν προϊόντα εξάρτησης. Κάτι που ισχύει σε όλες τις αποικίες, τα προτεκτοράτα, και τα κράτη-δορυφόρους.

Τα δε σύγχρονα δεινά, από την πολιτική διαφθορά και τα fake news, εώς τις αποβλακωτικές εκπομπές τύπου Survivor και την καταστροφή του περιβάλλοντος, δεν αφορούν κάποια ειδική ελληνική παθογένεια, ή την άλλη καραμέλα της εγχώριας «έλλειψης παιδείας». Όχι γιατί δεν υπάρχει έλλειψη παιδείας, αλλά γιατί και αυτά τα εισάγαμε ― από τις ίδιες τις χώρες που οι κήνσορες μας θαυμάζουν για την παιδεία τους.

Το αντίθετο θα ήταν το περίεργο ― ένα μικρό και ασήμαντο σε επιρροή κράτος όπως το νεοελληνικό να έχει εφεύρει πράγματα που εξαπλώθηκαν παγκόσμια. Όπως στην Αμερική δεν βλέπουν Άγριες Μέλισσες, ούτε ακούνε Τερλέγκα, αλλά εμείς βλέπουμε Game of Thrones και ακουμε Johnny Cash, έτσι και τα σύγχρονα κουσούρια μας τα εισάγουμε μάλλον, παρά τα εξάγουμε. Μαζί εισάγουμε και τις σύγχρονες συνταγές ενάντια σε αυτά ― οι οποίες είναι συχνά χειρότερες των ίδιων των κουσουριών.

Πατριάρχης της σχετικής αυτο-μαστιγωτικής κλάψας (τον οποίο οι σημερινοί θεράποντες της αναγνωρίζουν άλλωστε ως ιδεολογικό τους πρόγονο) υπήρξε ασφαλώς ο Εμμανουήλ Ροϊδης, που εξέφρασε, όχι χωρίς ταλέντο, το Πλατωνικό ιδεώδες του ανθρώπου που εκστρατεύει να διορθώσει αυτό τον τόπο χωρίς πρώτα να τον καταλάβει ― πόσο μάλλον να τον αγαπήσει.

Έκτοτε, οι αυτόκλητοι ή και θεσμικά ορισμένοι σωτήρες δεν θα λείψουν ποτέ από τον δημόσιο λόγο, χάρη σε μια συνεχή φωστήρων που εντυπωσιασμένοι από όσα φοβερά είδαν στας Ευρώπας, έρχονται αποφασισμένοι να μας τα μεταλαμπαδεύσουν. Ο (γερμανο-σπουδαγμένος) Νίκος Δήμου έπαιξε τέλεια αυτό το ρόλο τις πρώτες μεταπολιτευτικές δεκαετίες, με την σχετική αρθρογραφία του και βιβλία όπως «Η δυστυχία του να είσαι Έλληνας».

Καθώς όμως οι ΗΠΑ γίνονται πιο προσιτές και τα προγράμματα «μαλακής ισχύος» εξαπλώνονται, η Αμερική αρχίζει να επικρατεί ως χώρα εξαγωγής πολιτισμικών προτύπων προς κατανάλωση ημών των κάφρων.

Ο Χρήστος Βακαλόπουλος, προειδοποιούσε ήδη από το μακρινό 1988, για τη δημοσιογραφική, διανοητική, και καλλιτεχνική «πρωτοπορία» του εκσυγχρονισμού (διάβαζε «ξεβλαχέματος») της χώρας, η οποία επί Κοσκωτά είχε βρει τον πρώτο μεγάλο της χορηγό:

«(…) μοντέρνοι δημοσιογράφοι, κριτικοί κινηματογράφου, σοβαροί επιχειρηματίες, ψευτοσοσιαλιστές πολιτικοί, νεαροί γιάπις, όλη αυτή ή αφρόκρεμα της φαντασίας που πιστεύει βαθύτατα ότι η Ελλάδα δεν είναι αντάξιά της κι ότι αυτός εδώ ο τόπος πρέπει να γίνει πεζόδρομος στον οποίο θα εξαφανιστούν ακόμα και τα περίπτερα».

Προσθέτοντας, μάλιστα, προφητικά:

«Μόλις καταλαγιάσει το αστυνομικό μέρος της υπόθεσης Κοσκωτά θα γεμίσουμε με αναλύσεις που θα αποδεικνύουν ότι φταίει η Ελλάδα για τον απατεώνα. Κι όμως αυτός ο άνθρωπος έφυγε από την πλατεία Κολιάτσου και πήγε στην Αμερική. Αλλά κι όταν γύρισε έστελνε τα περιοδικά του στον Νίκολας Γκέητζ ζητώντας του συμβουλές για τη βελτίωσή τους. Το διαφημιστικό της Τράπεζας Κρήτης μοιάζει μάλλον με γερμανικό φιλμάκι που μας προετοιμάζει για την έλευση υπερανθρώπων και το Τέταρτο δεν έχανε ευκαιρία για να τονίσει πόσο ξεπερασμένος είναι ο Καζαντζίδης ή πόσο γύφτος είναι ο Χριστοδουλόπουλος. Η εφημερίδα του ήταν αντιγραφή μιας ανάλογης αμερικάνικης κι ο σταθμός του που ακούει στο όνομα Sky περιέθαλψε τον πρώην διευθυντή του επίσης ξενόγλωσσου ΤΟΡ ΡΜ ο οποίος ήρθε από το Βέλγιο. Ο θαυμαστός καινούργιος κόσμος δεν είχε καμία σχέση με την «ελληνική μιζέρια», όπως ο θαυμαστός καινούργιος Ολυμπιακός δεν έχει καμία σχέση με τη θρυλική ομάδα που πριν να γίνει πολυεθνική εξέφραζε τον κόσμο του Πειραιά. Το σκηνικό που έστησε ο Κοσκωτάς είναι ξένων προδιαγραφών και αποτελεί προπομπό ανάλογων σκηνικών που θα στηθούν στο αμέσως προσεχές μέλλον.»

Πράγματι, από την Αμερική θα έρθουν, από το 1989 και μετά, οι πλέον επιτυχημένες προσπάθειες «εκσυγχρονισμού» της ντόπιας πραγματικότητας. Και, πράγματι, οι σχετικές εκστρατείες ξεβλαχέματος, θα ακολουθήσουν τις πατέντες που εισήγαγε ο Κοσκωτάς, στοχεύοντας σε κάθε πτυχή της ελληνικής κοινωνίας, και λαμβάνοντας την αντίστοιχη μορφή.

Έτσι, έχουμε π.χ. την λαϊκή και lifestyle εκδοχή (ΚΛΙΚ, ΝΙΤΡΟ, MAX, STATUS), τη χιψτερο-νεανική εκδοχή (01, LIFO), τη φιλελέ εκδοχή (Protagon, Athens Voice), την «καλλιτεχνική» εκδοχή (από τις επιλογές προγράμματος μουσικών μεγάρων εκδοτών και πολιτιστικών ιδρυμάτων εφοπλιστών, έως το Greek Review of Books), κ.α.

Μαζί, φυσικά, με αρκετές μεμονωμένες μορφές («μουρλοκακομοίρες» είναι η λέξη που έρχεται κατά νου) που υπηρετούν το ίδιο εγχείρημα ως ατομικές περιπτώσεις: από τις νουθεσίες της Σώτης Τριανταφύλλου (η οποία ανέλυσε πρόσφατα στο Δημήτρη Δανίκα τις «19 παθογένειες του Έλληνα»), και την ευρατλαντική παλινωδία του Στέλιου Ράμφου, έως το ιστορικό ρεβιζιονισμό του Στάθη Καλύβα.

Αφήνοντας πίσω τους τον Κοσκωτά, οι «βελτιωτές» του ελληνισμού θα πρωτοστατήσουν σε κάθε νέα εθνική εποποιία, όσο πιο βρώμικη και επιζήμια για την χώρα, τόσο το καλύτερο.

Έτσι, Θα ξεκινήσουν καριέρες στα κανάλια και τα περιοδικά που θα στήσουν τα «νέα τζάκια», θα σηκώσουν τα φλάμπουρα του σημιτικού εκσυγχρονισμού, θα πιάσουν τα πόστα σε υπηρεσίες και οργανισμούς, θα υμνήσουν επιχειρηματίες σαν τον Λαυρεντιάδη, τον Φλώρο, τον Κουτσολιούτσο, και το Χριστοφοράκο, θα καλοφάνε στις  «πολιτιστικές πρωτεύουσες», θα χαιρετίσουν την είσοδο της χώρας στο ευρώ, θα λειτουργήσουν ως γραφεία τύπου της Τρόικας, και, όταν το προηγούμενο πολιτικό προσωπικό «καεί», θα στελεχώσουν τη ΝΔ, το ΣΥΡΙΖΑ, το (πάλαι ποτέ) ΠΟΤΑΜΙ, και το ΚΙΝΑΛ.

Ταυτόχρονα, με αστείρευτη ενέργεια και ελβετό-ψυχη συνέπεια, δεν θα πάψουν να μαστιγώνουν τους ανάξιους τους (και ανάξιους της «μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας») ιθαγενείς, στηλιτεύοντας όλα τα κακά που «μόνο στην Ελλάδα» συμβαίνουν ― και που, επομένως, απαιτούν την εξιλέωση μας μέσω Μνημονίων, την μεταμόρφωση μας μέσω μεταρρυθμίσεων και ιδιωτικοποιήσεων, και την μετεκπαίδευση μας μέχρι να γίνουμε άνθρωποι ή «μέχρι να σβήσει ο ήλιος» (ό,τι έρθει πρώτο).

Αν το ελληνικό έθνος είναι όντως «ανάδελφον» σηκώνει συζήτηση. Ένα όμως είναι σίγουρο: τα κόμπλεξ και οι νουθεσίες των επίδοξων βελτιωτών του δεν είναι καθόλου ανάδελφα.

Στην γενική τους μορφή θα τα συναντήσει κανείς σε πολλές χώρες, αλλά με την ένταση και το βάθος που έχουν στην Ελλάδα, θα τα βρει ειδικά σε αποικίες και πρώην αποικίες. Είναι εκεί όπου η υποτέλεια και ο εξευτελισμός, μετατρέπονται σε αυτο-περιφρόνηση, αλλά και εκεί όπου οι ξενο-σπουδαγμένοι γόνοι των ντόπιων κοτζαμπάσηδων και γενίτσαροι από τις λαϊκές τάξεις, επιστρέφουν για να βοηθήσουν να εμπεδώσουν οι ιθαγενείς την ιδεολογία, την κοσμοθεωρία, και τα συμφέροντα των ξένων αφεντικών. Αφού, πρώτα, βέβαια, τα εμπέδωσαν οι ιδιοι.

Δεν είναι ασφαλώς όλες οι περιπτώσεις ίδιες.

Αν επιτρέπετε μια μαγειρική παρομοίωση, ορισμένοι ορέγονται  πλέον μόνο κασουλέ ― η φασολάδα δεν τους λέει τίποτα. Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν οι περισσότεροι της «αστικής παιδείας» ― συμπεριλαμβανομένων αριστερών όπως ο Βασίλης Ραφαηλίδης, ο οποίος άκουγε κλασική αλλά σνόμπαρε το μπουζούκι.

Άλλοι πάλι, δέχονται τα εδώ, ή ακόμα και τα υμνούν αφηρημένα, αλλά χωρίς να τα νιώθουν σε βάθος, και, πάντως, ζητούν να γίνουν ορισμένες βελτιώσεις ― να βάλουμε ας πούμε λίγο σούσι στη χωριάτικη. Σε αυτή την κατηγορία ανήκαν πολλοί από την «γενιά του ΄30».

Άλλοι, τέλος, βλέπουν στα McDonalds την κορυφή της παγκόσμιας κουζίνας. Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν οι περισσότεροι σήμερα, (συμπεριλαμβανομένου του Στέλιου Ράμφου, ο οποίος εξύμνησε την Αμερικανική κοινωνία λίγο πριν πετύχει το ναδίρ της, με το ίδιο πάθος που κάποτε ο Μίμης Ανδρουλάκης έγραφε στο Ριζοσπάστη ενθουσιώδεις ταξιδιωτικές ανταποκρίσεις για την ΕΣΣΔ που «κτίζει το νέο άνθρωπο», λίγα χρόνια πριν αυτή πάει άκλαφτη).

Το άρθρο του Χρήστου Βακαλόπουλου που παραθέσαμε νωρίτερα, κλείνει με μια προειδοποίηση:

«Οι κάθε είδους μεταμοντέρνοι μας το κοπανάνε συνεχώς: ζείτε σε μια άθλια χώρα, κινητοποιηθείτε και καταστρέψτε την πραγματική σας ζωή, πουληθείτε στις οργανωμένες φαντασιώσεις για να γλιτώσετε από τον εαυτό σας. (…) Αν συμφιλιωθούμε μ’ αυτό που είμαστε ήδη, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να γίνουμε κάτι. Διαφορετικά θα ξοδεύουμε λεφτά μόνο και μόνο για να φανταζόμαστε ότι υπάρχουμε».

Σήμερα, περιφρονούμε ακόμα περισσότερο τη χώρα μας ως άθλια ― όσοι δεν την έχουμε εγκαταλείψει, και κάνουμε ακόμη ό,τι μπορούμε για να καταστρέψουμε όσα απέμειναν από την πραγματική μας ζωή. Εξακολουθούμε, δε, να «φανταζόμαστε ότι υπάρχουμε», αλλά τα λεφτά τα έχουμε ήδη ξοδέψει. Πλέον το κάνουμε με δανεικά.

Μᾶς τὸ ζητήσατε, σᾶς τὸ προσφέρουμε: Κόλαση

Ἰωάννης Δαμασκηνός, Ἔκδοσις ἀκριβὴς τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, 27 (100) Περὶ ἀναστάσεως

…καὶ θὰ παραδοθεῖ ὁ Διάβολος καὶ οἱ δαίμονές του καὶ ὁ ἄνθρωπος αὐτοῦ, δηλαδὴ ὁ ἀντίχριστος, καὶ οἱ ἀσεβεῖς καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ στὸ αἰώνιο πῦρ, ποὺ δὲν εἶναι βέβαια ὑλικό, ὅπως τὸ δικό μας, ἀλλ’ ὅπως τὸ ξέρει ὁ Θεός

…καὶ παραδοθήσεται ὁ Διάβολος καὶ οἱ δαίμονες αὐτοῦ καὶ ὁ ἄνθρωπος αὐτοῦ ἤγουν ὁ ἀντίχριστος καὶ οἱ ἀσεβεῖς καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον, οὐχ ὑλικὸν οἷον τὸ παρ’ ἡμῖν, ἀλλ’ οἷον εἰδίη Θεός.

Ιωάννης Δαμασκηνός, Κατὰ Μανιχαίων Διάλογος, ἔκδ. Kotter (τ. 4)

44 (σ. 376)

Ὁ Θεὸς οὐ κολάζει τινὰ ἐν τῷ μέλλοντι, ἀλλ’ ἕκαστος ἑαυτὸν δεκτικὸν ποιεῖ τῆς μετοχῆς τοῦ θεοῦ. Ἔστι δὲ ἡ μὲν μετοχὴ τοῦ θεοῦ τρυφή, ἡ δὲ ἀμεθεξία αὐτοῦ κόλασις

Ὁ Θεὸς δὲν τιμωρεῖ κανέναν στὸ μέλλον, ἀλλὰ ὁ καθένας κάνει τὸν ἑαυτό του δεκτικὸ τῆς μετοχῆς τοῦ Θεοῦ. Ἡ μετοχὴ τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀπόλαυση, ἐνῶ ἡ ἀμεθεξία αὐτοῦ κόλαση.

75 (σ. 392)

Οἱ δὲ ἁμαρτωλοὶ ποθοῦντες τὴν ἁμαρτίαν καὶ μὴ ἔχοντες τὰς ὕλας τῆς ἁμαρτίας, ὡς ὑπὸ πυρὸς καὶ σκώληκος κατεσθιόμενοι, κολάζονται μηδεμίαν παρηγορίαν ἔχοντες. Τί γάρ ἐστιν κόλασις εἶ μὴ τοῦ ποθουμένου στέρησις;

Οἱ ἁμαρτωλοί, ποθώντας τὴν ἁμαρτία καὶ

μὴ ἔχοντας τὰ ὑλικὰ τῆς ἁμαρτίας, σὰν νὰ κατατρώγονται ἀπὸ φωτιὰ καὶ σκουλήκια, βασανίζονται χωρὶς νὰ ἔχουν καμμιὰ παρηγοριά. Γιατὶ τί ἄλλο εἶναι κόλαση, παρὰ στέρηση ἐκείνου ποὺ ἐπιθυμοῦμε πολύ;

Γρηγόριος Νύσσης, Περὶ ψυχῆς καὶ ἀναστάσεως Patrologia Greca 46,

είναι εύλογο και η αναφορά τώρα σε άδη, να μην υπονοεί κάποιον τόπο που έχει αυτό το όνομα, αλλά να εννοεί μια κατάσταση βίου, αιώνια και ασώματη· σ’ αυτήν, μας διδάσκει η Γραφή, ζει
η ψυχή.

εἰκὸς δήπου καὶ τὸν μνημονευθέντα νῦν ἅδην μὴ τόπον τινὰ οὕτως ὀνομαζόμενον οἴεσθαι, ἀλλά τινα κατάστασιν ζωῆς ἀειδῆ καὶ ἀσώματον, ἧ τὴν ψυχὴν ἐμβιοτεύειν παρὰ τῆς Γραφῆς ἐκδιδασκόμεθα.

Ἰωάννης τῆς Κλίμακος, P.G. 88, 1137C

…τὸ αὐτὸ γὰρ πῦρ καταναλίσκον καὶ φωτίζον φῶς ὀνομάζεται

Σύνοψη: Ἡ κόλαση δὲν εἶναι τόπος, εἶναι ὅμως πραγματικότατη. Ἡ φωτιὰ δὲν εἶναι ὑλική. Τὸ πῦρ ποὺ κολάζει εἶναι τὸ ἴδιο ποὺ φωτίζει. Ὁ Θεὸς δὲν κολάζει κανέναν, τὰ σκουλήκια εἶναι παρομοίωση τοῦ βασανισμοῦ ὁ ὁποῖος προκύπτει ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ κολασμένοι στεροῦνται αὐτὸ ποὺ ἐπιθυμοῦν.

Ὅταν λοιπόν κάποιοι λένε ὅτι ἡ κόλαση εἶναι ἄκτιστη, τὸ ἐπεξηγοῦν (αὐτὸ δὲν τὸ πρόσεξαν οἱ πολυπράγμωνες ἀνίδεοι καὶ πανάσχετοι), λέγοντας ὅτι εἶναι οἱ ἴδιες ἄκτιστες θεῖες ἐνέργειες ὅπως (ἐπειδή) γίνονται ἀντιληπτὲς ἀπὸ καθένα ἀνάλογα μὲ τὴν πνευματικὴ κατάστασή του ὅπως παγιώθηκε κατὰ τὸ θάνατό του, καὶ εἴτε κολάζεται εἴτε ὄχι. Δὲν ἐννοοῦν ὅτι ὁ Θεὸς κολάζει ἢ εἶναι πραγματικὰ ὁ ἴδιος ἡ κόλαση. Εἶναι οἱ ἁμαρτωλοὶ ποὺ (ἐξαιτίας τῆς ἁμαρτωλότητά τους) τὸν βλέπουν ὡς κόλαση, ὡς ἐχθρό, καὶ κολάζονται. Ἐπειδὴ οἱ αἱρετικοὶ δὲν πιστεύουν στὴ διάκριση οὐσίας-ἐνέργειῶν, θεωροῦν ὅτι ὁ Θεὸς ἐνεργεῖ ἐν χρόνῳ στὸν κόσμο μὲ κτιστὲς ἐνέργειες, ἄρα θεωροῦν κι ὅτι ἡ κόλαση εἶναι κτιστή, κατασκεύασμα τοῦ Θεοῦ, εἰδάλλως εἶναι σὰ νὰ λέμε ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι κόλαση.

Ὅμως κάποιοι πιστεύουν ὅτι δὲν ὑπάρχει τέτοια διάκριση οὐσίας-ἐνέργειῶν στὸ Θεό, καὶ σὰν τὸν καταδικασμένο γιὰ τὶς ἀπόψεις του καὶ ὄντα ὑπὸ τὴν ἐπιρροὴ τοῦ παπικοῦ Σχολαστικισμοῦ Νικηφόρο Γρηγορᾶ (Ρωμαϊκὴ Ἱστορία, PG 148, 1424C), κοροϊδεύουν τὸν Παλαμᾶ (ποὺ ἔλεγε πάνω-κάτω τὰ ἴδια μὲ τοὺς προαναφερθέντες Πατέρες καὶ ἁγίους) λέγοντας ὅτι λέει πὼς τὸ πῦρ εἶναι ἄκτιστο, δηλαδὴ ὅτι ἡ κόλαση εἶναι ὁ Θεός.

Ὅποιος βάζει τὸν ἑαυτό του πάνω ἀπὸ τὴν ἑρμηνεία τῶν Πατέρων (“κάποιοι πατέρες”!), ἂς κάνει τὴ δική του ἐκκλησία. Ὀρθόδοξος πάντως δὲν εἶναι -καὶ ἔτσι πρέπει νὰ χαρακτηρίζεται καὶ νὰ ἀντιμετωπίζεται ὅποιος ἀπορρίπτει τὴν ἑρμηνεία τῶν Πατέρων. Ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία ἂς λέει ὅ,τι θέλει, ἐλεύθερα, ὑπὸ τὴν προϋπόθεση ὅτι παραδέχεται πὼς εἶναι ἐκτὸς (Ὀρθόδοξης) Ἐκκλησίας. Κι ὅποιος δὲν ἀναγνωρίζει τὴν αὐθεντία τῶν Πατέρων, ἂς ἀρκεστεῖ στὶς σόλες (παπουτσιῶν) σκριπτοῦρες του, καὶ στὸ σοφὸ μυαλουδάκι του ποὺ ἑρμηνεύει σωστὰ τὰ ἐδάφια τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ὡς καλὸς γνήσιος αἱρετικός -καὶ φυσικὰ παπικός, ἀφοῦ μὲ αὐτοὺς συμφωνεῖ (κι ὄχι μὲ τοὺς Πατέρες) σχετικὰ μὲ τὴν κόλαση.

Συνεπῶς, συζητήσεις/σχόλια μὲ βάση τὴν “λογικὴ ἐπιχειρηματολογία κι ἀνάλυση τῶν Γραφῶν” (σὰν αὐτὲς τοῦ Λούθηρου καὶ τοῦ Σχολαστικισμοῦ) ἔξω καὶ ἄσχετα ἀπὸ τὸ τί ὑποστηρίζουν οἱ Πατέρες, δὲν θὰ ἔχουν θέση ἐδῶ.

ταινιολογίες

Ὅπως καὶ νὰ τὸ πάρεις, οἱ ταινίες δὲν εἶναι στὸ ὀρθόδοξο γοῦστο. Γιατὶ ἡ ταινία, ἡ σειρά, ἔχει κάτι τὸ πέραν τοῦ δέοντος ρεαλιστικὸ ποὺ δὲν τὸ βρίσκεις σὲ μιὰ ὀρθόδοξη εἰκόνα ἢ σὲ μιὰ ἀφηγηματικὴ σειρὰ τοιχογραφιῶν. Ἔχει, βέβαια, τὰ ἐφὲ μιὰ ταινία, ἀλλὰ σκοπὸς τῆς ὀρθόδοξης τέχνης δὲν εἶναι νὰ ἀναπαραστήσει μὰ νὰ ἑρμηνεύσει (χωρὶς τὸ δεύτερο σημαίνει: νὰ πεῖ ψέμματα χάριν τῆς σωτηρίας τοῦ πιστοῦ). Ἂν ὁ ἑλληνικὸς κόσμος ἦταν ὁ κόσμος τῆς Εἰκόνας, ὁ νεοτερικὸς κόσμος εἶναι ὁ κόσμος τῆς Κινούμενης Εἰκόνας, τῆς ταινίας.

Βέβαια, ἀναγκαστικὰ σὲ ἕναν νεοτερικό, ἀντιορθόδοξο κόσμο ὅπου ζοῦμε, θὰ πρέπει νὰ ἐκφραστεῖ σὲ ἕνα στρεβλὸ μέσο ἡ «ὀρθόδοξη πίστη». Ἀφοῦ τὸ εὐαγγέλιο τοῦ κόσμου εἶναι ἡ τηλεόραση, θὰ ἐκφραστεῖ μέσα στὴν τηλεόραση. Εἶναι καὶ ἡ τηλεόρασις μία λύσις, ἀφοῦ ἄλλωστε τὰ τρὸλλ θὰ προσκυνᾶνε μὲ τὴ μάσκα τὶς εἰκόνες στὸ… «ἀτομικό τους θυσιαστήριο», σὰν κάτι πανεπιστημιακοὺς θεολόγους ποὺ μετὰ τὴν προσκύνηση ἀλλάζουν μάσκα. (Φοβοῦνται μήπως πεθάνουν ἀπὸ τὸν ἱὸ καὶ πᾶνε στὰ κτιστὰ βασανιστήρια τῆς κόλασης [αὐτὰ τῶν τοιχογραφιῶν].) Τώρα μάλιστα, ποὺ ἀνακαλύφθηκε ἀπὸ τοὺς ἐμπόρους ὅτι πουλᾶ ἡ πνευματικότητα, καὶ ὅτι ὁ κόσμος ἔχει μπουχτίσει ἀπὸ τὸν λοατκιασμὸ καὶ τὴν ἄθεη ἀνεμελιὰ τῶν ἑλληνικῶν σειρῶν (γι’ αὐτὸ πετυχαίνουν κάτι τούρκικες καὶ κορεατικὲς σειρές), θὰ φᾶμε μπόλικο ταρκοφσκισμὸ (ποὺ δὲν ταιριάζει μὲ ἁγίους ἑλληνικῆς καταγωγῆς) καὶ ἀγγελοπουλισμό (ποὺ ταιριάζει μόνο γιὰ τὴν κλάψα τῆς ἡττημένης Ἀριστερᾶς), τόσο πολὺ ποὺ θὰ παίρνουμε χάπια γιὰ χώνεψη.

ρωσικά

«Ρωσικὸς ἐθνικισμὸς» ποὺ δὲν εἶναι Ὀρθοδοξία καὶ ρωσικὸς πολιτισμός, εἶναι ἕνα κενὸ νοήματος δυτικιστικὸ πράγμα. Εἴτε σλαβόφιλο (ἡ δῆθεν κοινὴ καταγωγὴ ἀνθρώπων σὲ μιὰ τόσο τεράστια ἔκταση ὥστε ὁ γλωσσικὸς ἐκσλαβισμὸς ἐσφαλμένα νοήθηκε ὡς κοινότητα γονιδιακή), ποὺ στράφηκε κατὰ τῆς Ἑλλάδας, εἴτε τελείως δυτικιστικό (φάγωμεν, πίωμεν). Τὸ μηδὲν τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ συνοψίζεται στὴν περίπτωση τῆς Ρωσίας στὸν ἐλάχιστο ἐκκλησιασμὸ τοῦ πληθυσμοῦ της καὶ στὴ λογικὴ «πουλάω φυσικὸ ἀέριο καὶ δὲ μὲ μέλλει τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὸ καθισιό». Γεννητικότητα ἐλάχιστη, ἀλκοολισμός, ἀθεϊσμὸς καὶ διείσδυση δυτικῶν σεκτῶν: Διάλυση, μὲ ἄλλα λόγια. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ εἴτε καταντᾶν ἐκτὸς Ὀρθοδοξίας (ὅπως εἴδαμε καὶ μὲ περίπτωση σὲ προηγούμενη ἀνάρτηση), μπλεγμένοι σὲ δυτικὲς σέκτες, εἴτε συμμαχοῦν καὶ μὲ τὸ διάβολο χάριν τοῦ ἐθνικισμοῦ τους, ποὺ τάχα (ὁ ἐθνικισμός τους) θὰ ὠφελήσει τὴν Ἑλλάδα. Μιὰ χαρὰ τὰ ἔχουν βρεῖ οἱ Ρῶσοι ἐθνικιστὲς μὲ τὴν Τουρκία. Ζοῦμε μιὰ ἐπανάληψη τῶν ρωσοτουρκικῶν σχέσεων 1918-1941 σὲ μικρότερη κλίμακα. Ἡ Ρωσία ἔγκατέλειψε τὴν σωστή της πορεία ποὺ εἶχε ὣς τὸ 2015, ὅταν πολεμοῦσε τὸ Ἰσλάμ. Ἔκτοτε, ἔχει συμμαχήσει μὲ τὴν αὐτόκλητη προστάτιδα τοῦ Ἰσλάμ, τὴν Τουρκία, μὲ σκοπὸ νὰ διασπάσει τὸ ΝΑΤΟ. Οὐδὲν μονιμότερον τοῦ προσωρινοῦ. Εἴτε ὀξύνονται οἱ ρωσοδυτικὲς σχέσεις εἴτε ὄχι, ἡ Τουρκία χρησιμεύει εἴτε στὴν Δύση γιὰ φυλάκιο κατὰ τῆς Ρωσίας εἴτε στὴ Ρωσία γιὰ ἀποδυνάμωση τῆς Δύσης. Ὅταν πάψουμε νὰ σκεφτόμαστε μὲ ποιοῦ τὸ μέρος θὰ δηλώσουμε ὅτι τασσόμαστε, ἴσως ὑπάρξει ἐλπίδα. Δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει καμμία Εὐρώπη τῶν ἐθνῶν, πόσο μᾶλλον κάποια εὐρωσία. Μόνο νὰ γίνουμε ἐμεῖς δυνατοί.

ἀπὸ τὰ…

Τελικά, ἡ γιαγιὰ ἔκανε μποϋκοτάζ στὰ Λίντλ, ὅπως κάνουμε πολλοὶ καὶ διάφοροι ἐδῶ καὶ μιὰ δεκαετία, ἢ δὲν πειράζει ποὺ δὲν ἔκανε γιατὶ τὴν συνέλαβαν, κι ἄρα «καταδείχθηκε ἡ Γερμανικὴ νοοτροπία» (λὲς καὶ δὲν τὴν ξέραμε), ἢ γιατὶ πεθύμησε νὰ μαγειρέψει ἡ ἴδια κρέας; Ἢ ἔκανε, ἀλλὰ εἶπε νὰ σπάσει τὸ μποϋκοτὰζ γιὰ νὰ δείξει στὸν κόσμο τί θὰ πεῖ Γερμανός;

Σ’ αὐτοὺς ποὺ τσατίστηκαν συμπεριλαμβάνονται καὶ ὅσοι ψώνιζαν στὸ τευτονοκατάστημα;

Ο Τραμπ, ο Μπάιντεν και οι ελληνικές παλινωδίες

Τοῦ Κ. Κουτσουρέλη:

Επί τέσσερα χρόνια ο ελληνικός τύπος ομοφωνούσε: Τραμπ και Ερντογάν ήταν οι καλύτεροι φίλοι, η «φιλία» τους ήταν ό,τι χειρότερο για τα ελληνικά συμφέροντα, ο ερχομός του Μπάιντεν επρόκειτο να μας ωφελήσει εξαιρετικά.

Ιδού τι έγραφε λ.χ. ο Αλέξης Παπαχελάς της Καθημερινής στις 23 Αυγούστου του 2020:

«Ο Μπάιντεν και η ομάδα του στον Λευκό Οίκο θα είναι οπωσδήποτε μια επιστροφή στην κανονικότητα. Ο ίδιος γνωρίζει πάρα πολύ καλά τα θέματα ελληνικού ενδιαφέροντος εδώ και αρκετές δεκαετίες και είχε τοποθετηθεί υπέρ των ελληνικών θέσεων σε κρίσιμες στιγμές. Γνωρίζει όμως και πρόσωπα, πράγμα πολύ σημαντικό. Θα υπάρχουν, για πρώτη φορά έπειτα από καιρό, ισχυροί Ελληνοαμερικανοί που θα μπορούν να σηκώσουν το τηλέφωνο και να μιλήσουν στον ίδιο ή στην αντιπρόεδρό του. […] Σε όλα αυτά πρέπει να προσθέσουμε το αρνητικό κλίμα που έχει δημιουργηθεί για τον Ερντογάν μετά τις πολλές και βίαιες επιθέσεις στον Μπάιντεν. Ο Ερντογάν έχει βάλει όλα του τα χαρτιά στον Τραμπ, χωρίς ιδιαίτερη κομψότητα ή ευελιξία…»

Μερικούς μήνες αργότερα, στις 6 Οκτωβρίου του 2021, ο ίδιος αρθρογράφος υποστήριζε πλέον το ακριβώς αντίθετο. Ότι η σχέση Τραμπ-Ερντογάν «συνέφερε την Ελλάδα» και ότι τα μπαστούνια τα έχουμε τώρα εμπρός μας με την κυβέρνηση των ισορροπιστών του Μπάιντεν. Είχε προηγηθεί η απογοήτευση της εξαίρεσης της Σκύρου και η διάψευση των ελληνικών προσδοκιών για την αμερικανική αρωγή στο εξοπλιστικό πρόγραμμα του στόλου.  

«O Ερντογάν φοβόταν […] τον Τραμπ γιατί ήταν σχετικά ίδιοι: απρόβλεπτοι, λάτρεις του “παζαριού”, παρορμητικοί και απολύτως αυταρχικοί. Με τον Τραμπ δεν ήξερε πού ακριβώς βρίσκεται και αν εννοούσε τις “πυρηνικές” απειλές για το λιώσιμο της τουρκικής οικονομίας. Ταυτόχρονα δεν υπήρχε κανένα θεσμικό φρένο, γιατί ο Αμερικανός πρόεδρος δεν ενδιαφερόταν για το τι λέει το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ή το Πεντάγωνο. Θεωρούσε ότι τα ξέρει όλα και πως μόνος του μπορούσε να χειριστεί τον Ερντογάν.

Με έναν παράδοξο τρόπο, αυτή η σχέση συνέφερε την Ελλάδα. Ο Τραμπ δεν είχε ιδιαίτερους δεσμούς με την ομογένεια ούτε και ήξερε πού είναι το Αιγαίο ή η Κύπρος. Οι Ελληνοαμερικανοί που ήταν κοντά του δεν έδιναν δεκάρα για τα θέματα αυτά επίσης. Υπήρχε όμως ο φόβος στο μυαλό του Ερντογάν, πως αν ο Τραμπ αντιδρούσε –για δικούς του λόγους– σε κάποια τουρκική επιθετική κίνηση, το τίμημα θα ήταν μεγάλο. […] Τώρα επιστρέψαμε στον παλιό καλό αυτόματο πιλότο. Οι ισορροπίες ανάμεσα στις δύο χώρες τηρούνται με ευλάβεια. Οι κλασικοί γραφειοκράτες αντιδρούν έντονα όταν έρχεται προς συζήτηση μια ιδέα για επέκταση της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας στο ελληνικό έδαφος σε περιοχές που μπορεί, απλά μπορεί, να ενοχλήσουν την Άγκυρα. Και παρασκηνιακά οι Αμερικανοί προτρέπουν τους παραδοσιακούς τους συμμάχους να βρουν ένα modus vivendi με τον Ερντογάν. Τα παραδοσιακά ρεφλέξ έχουν επιστρέψει, με άλλα λόγια. Σε μια στιγμή μάλιστα που υπάρχουν γενικότερες αμφιβολίες για το αν οι ΗΠΑ ενδιαφέρονται πραγματικά για την περιοχή, είναι φυσικό η Άγκυρα να βγάζει τα δικά της συμπεράσματα.»

Την Κυριακή που μας πέρασε, μετά τη νέα ψυχρολουσία του EastMed, ο Αλέξης Παπαχελάς διαπίστωνε εκ νέου (Καθημερινή, 6 Φεβρουαρίου 2022) ότι τα περιθώρια τηςΑθήναςνα εξασφαλίσει ανταλλάγματα από την Ουάσιγκτον με την κυβέρνηση Μπάιντενείναι στενά.

«Καλώς ή κακώς, αυτό ήταν πιο εύκολο επί Τραμπ – Πομπέο. […] Άλλος ένας χειρισμός τύπου EastMed θα φέρει και άλλα σύννεφα, θα θέσει σε κίνδυνο τον παρατεταμένο μήνα του μέλιτος. Ταυτόχρονα, όμως, θα κάνει κάτι πολύ πιο επικίνδυνο: θα δώσει το μήνυμα στον Ερντογάν ότι μπορεί να κλιμακώσει όσο και όποτε θέλει την ένταση στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Όσο δεν θα έχει την αγωνία της αντίδρασης ενός “παλαβού προέδρου”, αλλά τη βεβαιότητα ότι θα έχει απέναντί του προβλέψιμους και μαλακούς συνομιλητές, θα δοκιμάζει να ανεβάζει την πίεση έναντι της Ελλάδας και της Κύπρου.»

Ασφαλώς, ένας αναλυτής μπορεί να αλλάξει γνώμη αν τα δεδομένα έχουν κι εκείνα μεταβληθεί. Οφείλει μάλιστα να το κάνει, και είναι προς τιμήν του όταν έστω και εμμέσως το παραδέχεται. (Θυμίζω πάντως ότι ο κ. Παπαχελάς δεν είναι ένας απλός αναλυτής. Το διευθυντικό αξίωμά του στην Καθημερινή και οι δεσμοί του με το ΕΛΙΑΜΕΠ του εξασφαλίζουν πολύ μεγαλύτερη επιρροή από οιουδήποτε άλλου δημοσιογράφου).

Το ερώτημα όμως είναι: άλλαξαν όντως τα δεδομένα; Ή μήπως τα πράγματα είχαν εξαρχής έτσι και, για ιδεολογικούς ή άλλους λόγους, ο ελληνικός τύπος, και γενικά ο κύκλος των ανθρώπων που επηρεάζουν την εξωτερική μας πολιτική, δεν μπορούσε ή δεν ήθελε να τα δει; Σ’ αυτή την περίπτωση, οι τωρινές μας απογοητεύσεις δεν είναι παράγωγο των ψευδών προσδοκιών που (και) ο κύκλος αυτός καλλιέργησε; Και τι δηλώνει αυτό εντέλει για την αναλυτική και συμβουλευτική αξία των υπηρεσιών του;

Αντί συμπεράσματος, και για να μην αυτοπαραφράζομαι, ας μου επιτραπεί να αντιγράψω εδώ ένα απόσπασμα από άρθρο μου της 19ης Σεπτεμβρίου 2020. Σήμερα δεν θα είχα να προσθαφαιρέσω κάτι.

«Λόγω της καλής προσωπικής σχέσης του Τραμπ με τον Ερντογάν, τα ελληνικά ΜΜΕ συστηματικά καλλιεργούν την εντύπωση ότι τα εθνικά μας συμφέροντα εξυπηρετούνται καλύτερα με μια νίκη του Τζο Μπάιντεν στις επερχόμενες εκλογές. Τα ίδια μέσα παραδόξως λησμονούν ότι στα πρώτα χρόνια της θητείας Ομπάμα, ο Τούρκος πρόεδρος ήταν το χαϊδεμένο παιδί της Ουάσιγκτον. Πράγματι, ο πρώην Αμερικανός πρόεδρος έκανε την συμβολική πρώτη του επίσκεψη στο εξωτερικό στην Τουρκία, ενώ η προσωπική του σχέση με τον Ερντογάν ήταν εξαιρετικά στενή. Το ίδιο αυτό διάστημα η Άγκυρα προβαλλόταν κατά κόρον από τη Δύση ως παράδειγμα ιδεατής σύζευξης μετριοπαθούς ισλαμισμού και δημοκρατίας και οι ΗΠΑ βοηθούσαν εμμέσως πλην σαφώς τον Ερντογάν στον αγώνα του να απαλλαγεί από τον οχληρό κεμαλισμό και το βαθύ κράτος – με την γνωστή κατάληξη. Και βεβαίως, επιδοτούσαν εμμέσως την επεκτατική του πολιτική με τις “αραβικές ανοίξεις” που αποσταθεροποίησαν συνολικά την περιοχή.

Απεναντίας, επί Τραμπ παρακολουθήσαμε

α) μια ευθεία προσωπική επίθεση του ίδιου του Αμερικανού προέδρου κατά της τουρκικής οικονομίας το 2018 που βύθισε τη λίρα στα τάρταρα για το ζήτημα της φυλάκισης του πάστορα Μπράνσον,

β) την αποβολή της Τουρκίας από το πρόγραμμα των F-35 και την σιωπηρή επιβολή εμπάργκο εις βάρος της σε σημαντικά εξοπλιστικά προγράμματα έκτοτε,

γ) την επίσημη αμερικανική υποστήριξη στο σχέδιο του EastMed που παρακάμπτει την Τουρκία και εξοργίζει την Άγκυρα αλλά και στις λοιπές τριγωνικές “συμμαχίες” που έχουν σαφή αντιτουρκική αιχμή.

Φυσικά, όποιος κι αν είναι ο πρόεδρός τους, οι Αμερικανοί δεν είναι ακόμη έτοιμοι να παραιτηθούν από την Τουρκία. Η τραυματική εμπειρία της απώλειας του Ιράν επηρεάζει ακόμη τη στάση τους. Και όπως συνηθίζουν, απέναντι στον Ερντογάν έχουν μοιράσει τους ρόλους: στο αέναο παιχνίδι του good cop / bad cop, ο Τραμπ παίζει τον πρώτο, αφήνοντας τον δεύτερο στο Κογκρέσσο και το Στέητ Ντηπάρτμεντ. Τα υπόλοιπα είναι μύθοι ή φρούδοι πόθοι του ελληνικού πολιτικού επαρχιωτισμού.

Πολύ μεγαλύτερη αξία θα είχε εδώ να δούμε τι θα σήμαινε μακροπρόθεσμα για τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα η ευόδωση των δύο κεντρικών εξωτερικοπολιτικών επιδιώξεων του Τραμπ: της ισραηλινοαραβικής προσέγγισης αφενός και της ρωσσοαμερικανικής συνεννόησης αφετέρου. Είναι τυχαίο ότι και τα δύο αυτά ενδεχόμενα προκαλούν είτε τις έντονες διαμαρτυρίες είτε την βαθιά ανησυχία της Τουρκίας; Διότι η εξομάλυνση των σχέσεων του Ισραήλ με τις αραβικές χώρες πιθανότατα θα όρθωνε έναν αξεπέραστο φραγμό στη φιλοδοξία των Τούρκων να αναλάβουν την ηγεσία του σουννιτικού ισλάμ. Και ένα μακρόπνοο ρωσσοαμερικανικό modus vivendi στην περιοχή θα έβαζε πρόωρο τέρμα στην προσπάθειά τους να διεισδύσουν με όρους ηγεμονικούς τόσο στη Μέση Ανατολή όσο και στα Βαλκάνια και την Υπερκαυκασία.

Αντιθέτως, μια επικράτηση Μπάιντεν θα επέφερε, σε ένα πρώτο στάδιο αν μη τι άλλο, την περαιτέρω επιδείνωση ή το οριστικό πάγωμα των σχέσεων Ουάσιγκτον-Μόσχας, άρα την στρατηγική αναβάθμιση της Άγκυρας στα μάτια και των δύο πλευρών. Και, εξίσου πιθανόν, την μείωση της αμερικανικής υποστήριξης στον Νετανιάχου, κύριο ανάχωμα κατά του ερντογανικού μεγαλοϊδεατισμού στην περιοχή.»

—

Πράγματι, ὅσοι ἐπέκριναν τὸν Τρὰμπ γιὰ διάφορους λόγους, ἔσφαλαν. Ἦταν ἡ χρυσὴ εὐκαιρία, γιὰ μιὰ ἑλληνικὴ κυβέρνηση νὰ παίξει τὸ χαρτὶ τοῦ μεταναστευτικοῦ καὶ τοῦ ἀντιτουρκισμοῦ. Ἂν οἱ Μητσοτάκης-Τσίπρας δὲν τὸ ἔπαιξαν, δὲν ἔφταιξε ὁ Τράμπ. Σὲ κάθε περίπτωση, καταρρίφθηκαν ἀπόλυτα οἱ ἀπόψεις ὅσων θεωροῦσαν τὸν Μπάιντεν «φιλέλληνα» ἢ «λιγότερο ἢ καθόλου φιλότουρκο». Μὲ τίποτε δὲν θὰ φτάναμε στὴ σημερινὴ κατάσταση στὴν Οὐκρανία ἐὰν ὁ Μπάιντεν εἶχε ἡττηθεῖ. Ἁπλά, οἱ Ἀμερικανοὶ ψηφίζουν μὲ βάση τὸ ἂν ἔχουν δουλειά, κι ὄχι μὲ κριτήριο τὴν παγκόσμια εἰρήνη. Ὁ κορωνοϊὸς ὁδήγησε σὲ ἀνεργία, καὶ ὁ Τρὰμπ πολὺ ἁπλὰ ἔχασε.

---

οὐκρανικὰ ξεπλύματα

Σκοτώθηκαν 2 Ἕλληνες, καὶ τὸ Ὑπουργεῖο ἀπὸ τὸ Ἐξωτερικόν ζεῖ στὸν κόσμο του μὲ συλλυπητήρια καὶ ἄλλα τέτοια, ἀντὶ νὰ ἀπειλεῖ μὲ διάφορα κατάλληλα διπλωματικὰ μέτρα, ἐὰν δὲν ζητηθεῖ ἐπίσημα συγγνώμη καὶ ἂν δὲν δοθεῖ ἀποζημίωση στὶς οἰκογένειες τῶν νεκρῶν, πέρα έννοεῖται ἀπὸ τὴν παραδειγματικὴ τιμωρία τῶν στρατιωτῶν φονιάδων.

οὐκρανικά

Κανεὶς ἑλληνικὰ σκεπτόμενος δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ δίνει δεκάρα ὑπὲρ ἢ κατὰ τῆς Οὐκρανίας, τῆς Ρωσίας καὶ τοῦ ΝΑΤΟ. Ἁπλά, ἡ Ἑλλάδα ἔχει ἀφελληνιστεῖ καὶ εἴμαστε (οἱ γηγενεῖς ἐδῶ κι 100 χρόνια, Ἕλληνες ἐξ Ἑλλήνων κάτοικοί της) ἕνα ἔθνος πρακτόρων, ρωσικῶν, δυτικῶν καὶ ἄλλων. Πρακτόρων ἐν ἀγνοίᾳ τους ἢ ἐν γνώση τους. Ὁ καθένας πράκτορας δικαιολογεῖ τὶς ἐνέργειες τῆς ἀγαπημένης του ξένης δύναμης, εἰδικὰ ὅταν αὐτὲς στρέφονται καὶ κατὰ τῆς Ἑλλάδας, καὶ ταυτοχρόνως βρίζει τοὺς Ἕλληνες-πράκτορες τῶν ἄλλων δυνάμεων.

Δὲν θὰ μᾶς ἔνοιαζε, ἐὰν ἤμασταν Ἕλληνες, ἡ τάχα μου ὀρθόδοξη ὡς κράτος καὶ ὡς κοινωνία Ρωσία, ἡ ὁποία τὰ βρῆκε (προσωρινὰ ἢ μόνιμα, ἀδιάφορο) μὲ τὴν ἰσλαμιστικὴ Τουρκία στὴν προσπάθειά της νὰ ἀποδομήσει τὸ ΝΑΤΟ ἢ τὴ Δύση. Ἡ Ρωσία «πουλᾶ» Ὀρθοδοξία ἐνῶ δὲν εἶναι Ὀρθόδοξη. Ἡ πολιτική της δὲν εἶναι σὰν ἐκείνη τοῦ Βυζαντίου, τὸ ὁποῖο συνδύαζε εἰλικρινὰ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὴν κρατικὴ ἐνδυνάμωσή του. Εἶναι ἀπατεωνίστικα ψευτορθόδοξη. Αὐτὸ ποὺ θὰ θέλαμε θὰ ἦταν μιὰ Ρωσία ὄχι ἐθνικιστικὴ ἀλλὰ οὔλτρα ὑπερορθόδοξη. Κράτος καὶ κοινωνία. Μέγας Θεοδόσιος, Νικηφόρος Φωκᾶς, Τσιμισκῆς καὶ βάλε. Μόνο μιὰ τέτοια Ρωσία θὰ μισοῦσε ἀπερίγραπτα τὴν Τουρκία σὲ τέτοιο βαθμὸ ὥστε νὰ θέσει σκοπό της τὴν ἐξαφάνιση τῆς Τουρκίας -ὄχι γιὰ χάρη μας, ἀλλὰ γιὰ γοῦστο της. Τὰ δυτικὰ πνευματικὰ σκουπίδια περὶ «ἐθνικισμοῦ» τῶν Ρώσων ὡς ἀντιτουρκικοῦ μπαμπούλα εἶναι ἀντικειμενικῶς ἀντίθετα πρὸς τὸ ἱστορικὸ γεγονὸς ὅτι ὅσο πιὸ «κοσμικὴ» καὶ «ἐθνικιστικὴ» γινόταν τὸν 18ο καὶ 19ο αἰ. ἡ τσαρικὴ Ρωσία (ἀντὶ γιὰ μόνο_ὀρθόδοξη), τόσο πιὸ πολὺ φυλετιστικὰ σλαβόφιλη καὶ ἀνθελληνικὴ γινόταν, καὶ τόσο πιὸ πολὺ βοηθοῦσε τὴ μεγάλη Βουλγαρία καὶ ὑποδαύλιζε τὸν ψευτομακεδονισμό. Ἕως τότε, σκασίλα μας οἱ πολιτισμικοί μας δεσμοὶ μὲ τὴν Ρωσία.

(Προφανῶς δὲν θὰ μᾶς ἔνοιαζαν οἱ Οὑνίτες, ποὺ βρίσκονται στὸ λίκνο τῆς ρωσικῆς ἱστορίας καὶ Ὀρθοδοξίας. Πολέμησαν στὸ πλευρὸ αὐτῶν ποὺ κατέλαβαν καὶ κατέστρεψαν τὴν Ἑλλάδα, τῶν Γερμανῶν. Ἀδιαφοροῦμε παγερὰ γιὰ τὶς δικαιολογίες τους καὶ τὶς περιστάσεις σχετικὰ μὲ τὸ γεγονὸς αὐτό)

Δὲν θὰ μᾶς ἔνοιαζε ἡ μοίρα τῆς Ε.Ε. καὶ τοῦ ΝΑΤΟ, οἱ ὁποῖοι ἀπειλοῦν μὲ κυρώσεις τὴ Ρωσία ἐὰν εἰσβάλει ἀλλὰ ἀγαπᾶν τὴν Τουρκία, ἡ ὁποία ἔχει εἰσβάλει στὴν Κύπρο, καὶ δὲν τῆς ἔχουν βάλει κυρώσεις. Μᾶς νοιάζει μόνο στὸ βαθμὸ ποὺ ὡς μέλη τῆς Ε.Ε. καὶ τοῦ ΝΑΤΟ θὰ κινδυνεύσουμε νὰ μείνουμε δίχως φυσικὸ ἀέριο ἐξαιτίας τῆς αἰώνιας κόντρας τους πρὸς τὴ Ρωσία καὶ νὰ ὑποστοῦμε ἄλλα πολλὰ προβλήματα. Εἴχαμε μιὰ σκασίλα γιὰ τὴ μοίρα ἐκείνων ποὺ μᾶς ἔδεσαν χειροπόδαρα τὸ 2010 (χάρη σὲ προδότες καὶ ἐκπασοκισμένους Ἕλληνες), ποὺ δὲν κούνησαν τὸ δαχτυλάκι τους τὸ ’22, ποὺ ἔκαναν τὰ γνωστὰ τὸ 1996, καὶ ποὺ μᾶς κατέστρεψαν ἀνεπανόρθωτα τὸ 1204. Ἐὰν παραδείγματος χάριν (τελείως φανταστικὸ τὸ παράδειγμα) τὰ ἑλληνικὰ συμφέροντα ἦταν νὰ βρέξει θειάφι ἡ Ρωσία στὴ Δυτικὴ Εὐρώπη καὶ τὶς ΗΠΑ, μπορεῖ νὰ μὴν χαιρόμασταν καθόλου (ἀπὸ χριστιανικὸ συναίσθημα), ἀλλὰ ὡς κράτος δὲν θὰ βάζαμε οὔτε τὴ γάτα μας νὰ κλάψει. Προφανῶς ὅμως, δὲν εἶναι στὰ ἑλληνικὰ συμφέροντα οὔτε ἕνας τοπικὸς πόλεμος πόλεμος οὔτε φυσικὰ κανένας παγκόσμιος πόλεμος. Ἀλλὰ τὸ λέμε γιὰ νὰ δείξουμε πόσο ψυχρά, παγερά, βλέπουμε τ’ ἀδέρφια μας τοὺς Δυτικούς.

Θὰ μᾶς ἔνοιαζαν οἱ Ἕλληνες τῆς περιοχῆς, ἡ ἀσφάλειά τους, ἡ ἐθνικὴ καὶ ἐκκλησιαστική τους ταυτότητα. Ὄχι, φυσικά, νὰ τοὺς μαζέψουμε κι αὐτοὺς στὸ ἀγαπημένο μας νοτιοβαλκανικό μας κράτος μπὰς καὶ γίνουμε πολλοί (πράγμα ποὺ ἔγινε ἐξαιτίας τῆς Ἥττας), ἀλλὰ γιὰ νὰ κάνουμε κάτι ἀντίστοιχο μὲ ὅ,τι κάνει ἡ Τουρκία μὲ τοὺς ἀνὰ τὴν χερσόνησο τοῦ Αἵμου καὶ πέριξ τῆς Μαύρης Θάλασσας ἰσλαμικοὺς πληθυσμούς. Ὡς θύλακες ἑλληνικῆς ἐπιρροῆς καὶ ἀνακατεύθυνσης τῆς πολιτικῆς τῶν χωρῶν αὐτῶν ὑπὲρ τῆς Ἑλλάδας. Καί, φυσικά, θὰ μᾶς ἔνοιαζε τὸ κάθε εἴδους ξεμπρόστιασμα καὶ ἡ ἐξασθένιση τῆς Τουρκίας, στὴν ἐμπλοκή της.

Αὐτὰ βέβαια εἶναι τελείως, «ἐντελῶς τελείως» ἐξωπραγματικά, γιατὶ οἱ Ἕλληνες, εἰδικὰ οἱ «μπατριῶτες» τῶν ΜΚΔ, ἀντὶ νὰ κάνουν κανὰ 2-3-4 παιδιὰ -ἀνάλογα μὲ τὰ λεφτά τους καθένας (νὰ πᾶτε νὰ ζήσετε μὲ τοὺς γονεῖς σας κάνοντας παιδιά! Ἐσεῖς στὴν ξενιτιὰ καὶ τὰ ἐμβάσματα στὴν γυναίκα σας ποὺ ζεῖ μὲ τὰ πεθερικά της κι ἔχει 2 παιδιά, ἐν ἀνάγκῃ)- καὶ νὰ τ’ ἀναθρέψουν ἑλληνορθόδοξα, ἀρχίζουν τὰ σχέδια ἐπὶ χάρτου καὶ τσιριδοκοποῦν περὶ προδοτῶν καὶ ἀνθελλήνων, καὶ φουστῶν καὶ «μας καταστραίφουν τω αίθνως». Αὐτὰ τὰ ἀποτελέσματα ἔχει βεβαίως ὁ αὐνανισμός, διαδικτυακὸς καὶ ἐξωδιαδικτυακός.

Ἑλλὰς Ἑλλήνων δικαζομένων

Δικομανία, ἄτεκνες -ἄχθος ἀρούρης- κατάρες στὴ ὕστερη νεοελληνικὴ δημοκρατία (ἐνῶ ἡ μετεμφυλιακὴ ἀντιδημοκρατία ποὺ ἀπέσυρε τὴν μεραρχία ἀπὸ τὴν Κύπρο, σοῦπερ ἔτσι;), δὲν φτιάχνουμε κανένα ντρόουν γιὰ τὸν Ἐρνογάν, πράκτορες Ρώσων καὶ Δυτικῶν, μειώνεται ὁ ΕΝΦΙΑ ἀλλὰ δὲν συγχωροῦμε.

οἱ μνημοσυνάκηδες

αὐτὴ ἡ μάστιγα, ποὺ ψιθυρίζουν συνεχῶς, (ἂν εἶναι νεαρὸ ρὸκ ζευγάρι) χτυπᾶν νευρικὰ τὰ πόδια καθήμενοι καὶ παίζουν μὲ τὸ κινητὸ γιατὶ βαριοῦνται, ὅταν τελεῖται τὸ μνημόσυνο τοῦ συγγενῆ τους. Ρὲ φίλη ρὸκ γκόμενα, τὸν ἔφαγαν τὰ σκουλήκια τὸν συγγενή σου εἴπαμε. Δὲν ὑπάρχει πιά, ἀφοῦ. Ἔλα στὸν καφὲ μετὰ τὴν ἐκκλησία ἂν θὲς νὰ δεῖς τὴ θειά σου.

1984 (1956)

βία χωρὶς σύνορα (ΒΧΣ)

«Εμείς δηλώνουμε παρόντες, με τη θέληση και το θάρρος να κάνουμε όλοι μαζί ενωμένοι, ανεξαρτήτως εθνικότητας, χρώματος ή θρησκείας, τα αναγκαία βήματα για να οικοδομήσουμε ένα βιώσιμο και προοδευτικό μέλλον στον αθλητισμό, για την επόμενη γενιά.
Μας αφορά όλους! Η οπαδική βία δεν είναι θέμα εθνικότητας, είναι θέμα παιδείας!»

λέει ἡ «Ἀλβανικὴ κοινότητα Ἑλλάδας». (Ἔθνος, ἄρθρο «Αλβανική Κοινότητα στην Ελλάδα για δολοφονία του Άλκη: «Η οπαδική βία δεν έχει Εθνικότητα»«)

Σωστὰ λέγεται ὅτι δὲν ἔχει: Ἀφοῦ οἱ Ἀλβανοὶ ἔχουν συνεισφέρει τὰ Μέγιστα στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία! Μὴ λέμε ξανὰ καὶ ξανὰ τὰ ἴδια… Γιατὶ δὲν ἀντέχω νὰ μὲ ξανακατηγορήσει ὁ αὐτοσχέδιος Ἀλβανὸς ἠλεκτρολόγος ποὺ κάλεσα, λέγοντάς μου ὅτι οἱ Ἕλληνες εἴμαστε ρατσιστές, οὔτε νὰ μὲ κατσαδιάσει ὁ Ἀλβανὸς ἀξιωματοῦχος μέσα στὸ τραῖνο, λέγοντάς μου φιλικὰ ὅτι δὲν ἀξιοποιήσαμε σωστὰ τὰ εὐρωπαϊκὰ χρήματα. Ὄχι.

πολεμικὰ τῆς πόλης

Σὲ μιὰ κατάσταση ταυτόχρονου ἀριστεροδεξιοῦ SJW, κανεὶς δὲν ἐνδιαφέρεται γιὰ τὴν Ἀλήθεια, ἀλλὰ μόνο γιὰ τὸ ποιὸς ἦταν ὁ κακός. Σὲ κάθε ἔγκλημα, τὰ δυὸ ἄκρα καὶ οἱ προστάτες τους περιμένουν ἐὰν ὁ βιαστὴς καὶ ὁ δολοφόνος εἶναι Ἕλληνας ἢ ξένος, ἄνδρας ἢ γυναίκα. Ἀνάλογα μὲ τὸ ἀστυνομικὸ δελτίο, χαίρονται ἢ τὸ μουλώνουν. Ὡστόσο, ἡ κατάσταση, εἰδικὰ μὲ τὸν Ἀλβανό, εἶναι πιὸ περίπλοκη: ὡς «ἐνσωματωμένους» ἐδῶ καὶ 30 χρόνια, τοὺς νεαροὺς Ἀλβανοὺς μπορεῖς νὰ τοὺς βρεῖς ὡς ἀντιφά, ὡς ἀντιφὰ ποὺ ταυτόχρονα εἶναι ἀλβανοὶ ἐθνικιστές, μπορεῖς ἀκόμη καὶ νὰ τοὺς συναντήσεις ὡς συμμάχους τῶν νεοναζὶ ποὺ δὲν ἀντέχουν τοὺς ἀσιάτες «μετανάστες». Κι ὅλο αὐτὸ καθιστᾶ ἀβάσιμη τόσο τὴν ἀκρο/δεξιὰ χαρὰ μὲ τὸ ποὺ ἀνακοινώθηκε ἡ ξενικὴ καταγωγὴ τοῦ δολοφόνου ὅσο καὶ τὴν (προτοῦ ἀποκαλυφθεῖ ἡ ἐθνικότητα τοῦ ἑνὸς ἐκ τῶν δραστῶν) ἀκρο/ἀριστερὴ καταγγελία «τῶν φασιστῶν ποὺ σκοτώνουν στὰ γήπεδα». (Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἡ Ἀριστερὰ τὸ ξεκίνησε πρώτη καὶ ἄμεσα, ὅσον ἀφορᾶ τὴν πρόσφατη δολοφονία. Δὲν ἔχει τόσο μεγάλη σημασία αὐτό.) Στὴ θέση τῆς ἀλήθειας ὑπάρχει ὁ κοπαδισμός. Αὐτὸ φαίνεται μὲ τὴν περίπτωση τοῦ καταγγελθέντος βιασμοῦ, ὅπου ὅλη ἡ γκάμα στερεοτυπικῶν προκαθορισμένων ἑρμηνειῶν ξεβράστηκε στὶς ὀθόνες, ἀπὸ τὰ ἀριστερὰ κλισὲ περὶ βιαστῶν πλουσιόπαιδων καὶ ξεπλύματος ἕως τὰ δεξιὰ νεάντερταλ κλισὲ περὶ αὐταπόδεικτα βιζιτούδων, ἀμφιβόλου ἠθικῆς. Ἀκόμα καὶ ποδοσφαιρικὰ τὸ βλέπουν (αὐτὴ τὴ στιγμή) μερικοί. Μιὰ κοινωνία ποὺ δὲν ἐνδιαφέρεται γιὰ τὴν Ἀλήθεια, ἀλλὰ γιὰ νὰ χρησιμοποιήσει τὴν ἀλήθεια ὡς ἐπιχείρημα κατὰ τοῦ φασισμοῦ ἢ τῶν ἀριστεροφιλελεύθερων, δὲν ξέρει πιὰ τί εἶναι σωστὸ καὶ τί ὄχι. Σὲ κάποιο ἄλλο στιβαρὸ καὶ ἀπροσμάχητο Κράτος, ὑπαρκτὸ κάποτε, τὰ πράγματα δὲν θὰ ἀφηνόταν στὴ διάθεση μειονοτήτων, παραγόντων, δημοσιογράφων καὶ κάθε πολιτικοῦ εἴδους ἀκραίων. Ἡ ἱστορία ὅμως δὲν ἐπαναλαμβάνεται, κι αὐτὸ εἶναι τὸ ἀγιάτρευτο τραῦμα γιὰ μερικούς.

ἀνησυχίες

Λένε οἱ Νιοὺ Γιὸρκ Τάημς, οἱ ἐμβολιασμένοι ἀνησυχοῦν περισσότερο ἀπὸ τοὺς ἀνεμβολίαστους μὴν τυχὸν κολλήσουν.

Καὶ πετάγεται ἕνας «Δημοκρατικὸς» καὶ σχολιάζει: «Εγὼ ἔκανα ὅλα ὅσα μποροῦσα νὰ κάνω, καὶ ἔτσι δὲν ἀνησυχῶ ἰδιαίτερα. Αὐτὸ ποὺ μὲ ἀνησυχεῖ εἶναι ὅτι ἂν χρειαστεῖ νὰ πάω ἐγὼ ἢ οἱ γονεῖς καὶ οἱ παπποῦδες μου στὸ νοσοκομεῖο δὲν θὰ ὑπάρχουν ἐλεύθερες κλίνες ἐξαιτίας τῶν ἀνεμβολίαστων ποὺ ἔχουν κατακλύσει τὸ σύστημα ὑγείας». Καὶ παίρνει τὴν πληρωμένη ἀπάντηση ἀπὸ ἕναν ἄλλο: «Ἐγὼ ἀνησυχῶ μήπως ἀρρωστήσω καὶ ἀφοῦ πάω στὸ νοσοκομεῖο βρῶ ὅλους αὐτοὺς τοὺς ὁδηγούς, τοὺς παχύσαρκους, τοὺς ἀλκοολικοὺς καὶ ὅσους ρισκάρουν ἀνέμελα τὴ ζωή τους (νὰ μὴν μοῦ ἔχουν ἀφήσει ἐλεύθερη κλίνη)».

Αὐτὴ εἶναι ἡ φιλελὲ κοινωνικὴ εὐθύνη τῶν κοινωνιοκεντρικῶν. Νὰ μαζέψουμε ὅλους ὅσους δὲν μᾶς ἀρέσει ὁ τρόπος ζωῆς τους, καὶ νὰ τοὺς τιμωρήσουμε θεωρώντας τους ἀντικοινωνικούς.

2,5 χρόνια εἶναι ὑπεραρκετά

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης καταλαβαίνει μόνο ό,τι έχει να κάνει με λεφτά. Έτσι έχει μάθει, αυτή την πολιτική ασκεί, σ’ αυτή τη «γλώσσα» μιλάει. Μοιράζει 150άρια μπόνους στους νέους για να εμβολιαστούν, 100άρια πρόστιμα στους 60άρηδες ανεμβολίαστους, διχίλιαρα στους ταλαιπωρημένους της Αττικής Οδού και πεντοχίλιαρα στους καμένους της Εύβοιας.

[…]

Ένας απλός πολίτης δεν θα εμπιστευόταν ποτέ έναν αντιπρόεδρο ΣτΕ που τον «ελέγχουν» τα ναρκωτικά και τα όργια σεξ να αποφασίζει για τα αναδρομικά του μόχθου του ή για τη συνταγματικότητα αυταρχικών νόμων. Η κυβέρνηση, όμως, τον επέλεξε και τον εμπιστεύτηκε. Ούτε θα ρώταγε ποτέ κάθε πολίτης τη γνώμη ενός Φουρθιώτη για νόμους του κράτους. Δεν θα έβαζε ποτέ στο σπίτι του, και πολύ περισσότερο στο Εθνικό Θέατρο, έναν Λιγνάδη, ενώ όλη η πιάτσα βοούσε επί χρόνια για το ποιόν του.

Να τελειώνουν τα ψέματα και οι πολιτικά ορθές διατυπώσεις: Αυτή η κυβέρνηση είναι πλέον τελειωμένη!

[…]

Να πάρει στα σοβαρά μια κυβέρνηση που υποσχόταν επιτελικό κράτος για να γλιτώσουμε από τις παθογένειες, αλλά καταρρέει σε κάθε κακοκαιρία και πυρκαγιά; Που από το «είχε πολλά μποφόρ» του Χαρδαλιά το καλοκαίρι, φτάσαμε στο «μόνο η Αττική Οδός φταίει» του Στυλιανίδη; Ο οποίος, μάλιστα, παρουσιάστηκε σαν μεγάλη μετεγγραφή, αλλά αποδείχθηκε «παλτό» από τα λίγα.

Ή να πάρει στα σοβαρά μια κυβέρνηση που κόμπαζε για την επιτυχημένη διαχείριση της πανδημίας, όταν έχουμε 100 νεκρούς κάθε μέρα δύο χρόνια μετά και 23.000 θύματα; Οταν έχουμε τσαλαπατημένους, φοβισμένους και παρατημένους ανθρώπους σε ράντσα, τα οποία ο Μητσοτάκης και ο Πλεύρης βαφτίζουν ΜΕΘ;

Οτιδήποτε κι αν λέει, οτιδήποτε κι αν κάνει, πάντα κάτι περίεργο υπάρχει από πίσω. Πόσοι γνωρίζουν, για παράδειγμα, τι κρύβεται στην -αιφνιδιαστική για πολλούς- απόφαση περί διχίλιαρου που «τρώει» ως πρόστιμο η Αττική Οδός, με εντολή πρωθυπουργού; Πόσοι ξέρουν ότι πριν από μόλις πέντε μέρες, στις 21 Ιανουαρίου, το ΤΑΙΠΕΔ προκήρυξε τον διαγωνισμό για τη νέα ανάθεση σύμβασης εκμετάλλευσης της Αττικής Οδού για 25 χρόνια; Να μια ακόμα κρίση που γεννά ευκαιρίες, κατά το δόγμα Μητσοτάκη.

[…]

Πηγή

Για κάθε σχεδόν κυβέρνηση, η ώρα της αλήθειας φτάνει όταν έχει πια πίσω της την πρώτη διετία της θητείας της. Τότε έρχονται στην επιφάνεια τα πραγματικά της κατορθώματα. Και, φευ, για την παρούσα, αυτά δεν είναι τόσο η διαχειριστική της ανεπάρκεια σε όλους σχεδόν τους τομείς (πανδημία, πυρκαγιές, πλημμύρες, κακοκαιρία κ.ο.κ., κ.ο.κ.) Μακάρι να ήταν! Αλλά, τα όντως μείζονα: η τερατώδης διόγκωση λ.χ. του δημοσίου χρέους (50 δισ. ευρώ σε δύο χρόνια!), η νέα κομματική λεηλασία του κράτους (50.000 προσλήψεις προγραμματισμένες μόνο για το το 2022), η δραματική υπονόμευση της ενεργειακής αυτάρκειας της χώρας (άνω του 70% του ηλεκτρισμού που καταναλώνουμε είναι πλέον αμέσως ή εμμέσως εισαγόμενο, ποσοστό ιστορικά πρωτοφανές), η επιτάχυνση του αφελληνισμού των πλουτοπαραγωγικών πόρων του έθνους, δημόσιων και ιδιωτικών (από την Αττική Οδό, τα λιμάνια και τα αεροδρόμια ώς τις τηλεπικοινωνίες, τις τράπεζες, τις βιομηχανίες τροφίμων και τα μεγάλα ξενοδοχεία, τα πάντα σχεδόν έχουν περάσει πλέον σε ξένα χέρια…). Και φυσικά, ο σπασμωδικός, αλυσιτελής και μεσοπρόθεσμα αυτοκαταδικαστικός χειρισμός της ιταμής τουρκικής επιθετικότητας.

Δύο πράγματα προστατεύουν τον Μητσοτάκη αυτή τη στιγμή. Ο χειραγώγηση των ΜΜΕ και ο «μπαμπούλας» του Τσίπρα. Ήδη όμως το πρώτο αλλάζει σταδιακά – πόσο μπορεί να συγκαλύψει κανείς το χάος; Μένει το δεύτερο. Ποιος ξέρει όμως, ίσως κι εδώ να έχουμε εκπλήξεις. Ευχάριστες; Πολύ αμφιβάλλω…

Πηγή

Κλιματικὴ Ἀλλαγή

Ὅσοι ποῦν ὅτι γιὰ τὸ χιόνι τῆς Ἀθήνας δὲν φταίει ἡ κλιματικὴ ἀλλαγή, εἶναι τραμπικοὶ καὶ πράκτορες τῶν Ρώσων. ΟΕΔ. Βάλε μιὰ ἀνεμογεννήτρια στὸ μπαλκόνι σου, ἄπιστε.

Περνάει ὁ ΣΤΡΑΤΟΣ (Ὄχι ὁ Διονυσίου), τῆς Ἀθήνας φρουρός..

«Βγαίνει ο στρατός στην Αττική Οδό», διαβάζω στὰ ΜΜΕ

Ἀπὸ Πειραιὰ μέχρι Ἀττικὴ Ὁδό, νικᾶμε παντοῦ ἀδέρφια. Κερδᾶμε, εἶναι δικά μας. «Τὸ Ἀθηναϊστὰν προρίζεται νὰ ζήσει, καὶ θὰ ζήσει» (Ἀνώνυμος ὁ Ἀθηναῖος)

#pray_for_Athens

Νὰ βοηθήσουμε κι ἐμεῖς τὸ μισὸ ἑλληνικὸ ἔθνος ποὺ πνίγεται σὲ μιὰ κουταλιὰ χιόνι, ἂν καὶ ρουφᾶ τὸ αἷμα ὅλου τοῦ Ἑλληνισμοῦ 200 χρόνια τώρα, κι ἀπὸ πάνω θεωρεῖ κουτοπόνηρους, χαζούληδες, καὶ τοπικιστὲς ὅσους διαμαρτύρονται γι’ αὐτό. Λοιπόν, στέλνουμε:

-Βελέντζες ἀπὸ Κοζάνη-Φλώρινα, γοῦνες ἀπὸ Καστοριά

-Ζακέτες καὶ φραπὲ ἀπὸ Θεσσαλονίκη, τσίπουρα, ρακὲς κ.λπ. ἀπὸ διάφορα μέρη Ἠπείρου κ.λπ. περιοχῶν.

-Γατοτροφὲς γιὰ τὰ παιδιὰ τῶν Ἀθηναίων (πού, ὡς τὸ πιὸ ξύπνιο κομμάτι τῶν Ἑλλήνων, δὲν κάνουν παιδιὰ ἀλλὰ σκυλιά)

-Σοκολάτες, κεριά, καί, κυρίως

-προσευχές.

(Ἡ Γενικὴ Ἀργία ἐξυπακούεται)

ραφαλομεθ

Ἡ συζήτηση γιὰ τὴ σχέση Ραφὰλ καὶ ΜΕΘ καὶ συντάξεων, γιὰ τὴν ἔναρξη τῆς ὁποίας εὐθύνεται ἀποκλειστικὰ ἡ Ἀριστερά, ἀποπροσανατολίζει ἀπὸ τὸ κύριο ζήτημα. Ἡ Ἑλλάδα καὶ τὸ 1974 καὶ νωρίτερα, καὶ τουλάχιστον ἕως τὴ δεκαετία τοῦ 1980 εἶχε στρατιωτικὴ ὑπεροχὴ ἔναντι τῆς Τουρκίας. Τὸ 1974, εἶχε ἀεροπλάνα καὶ ὑποβρύχια περισσότερα καὶ τεχνολογικὰ ἀνώτερα τῶν τουρκικῶν, καὶ μάλιστα εἶχε τὰ ὑποβρύχιά της στὴν Κύπρο, στὴ θάλασσα τῆς Κερύνειας. Ὡστόσο, δὲν τὰ χρησιμοποίησε κατὰ τῶν Τούρκων. Ἡ ἄποψη ὅτι ἐκείνη τὴν μεταβατικὴ περίοδο δὲν μποροῦσε νὰ τὰ χρησιμοποιήσει ἡ Ἑλλάδα (ἀφοῦ δειλοὶ καὶ πασιφιστὲς ἦταν καὶ εἶναι καὶ οἱ Ἕλληνες χουντικοὶ καὶ ἀκροδεξιοί, καὶ οἱ Ἕλληνες δημοκράτες) εἶναι τελείως ἐσφαλμένη, γιατὶ οὔτε τὶς ὑπόλοιπες περιόδους μὲ σχετικὴ σταθερότητα χρησιμοποίησε ποτὲ ἡ Ἑλλάδα τὴν ὑπέρτερη στρατιωτική της ἱκανότητα ὥστε νὰ ξεμπερδέψει ἔμπρακτα, δηλαδὴ βίαια, μὲ τὶς τουρκικὲς προκλήσεις καὶ μὲ ἀφορμὴ κάποια ἀπὸ αὐτές.

Ἔτσι, ὅλο τὸ γραφικὸ τσιροδοκόπημα περὶ ΜΕΘ τῆς Ἀριστερᾶς καταλήγει στὸν ἐκλογικὸ κουμπαρὰ τοῦ ἀντινατιβιστῆ Μητσοτάκη. Οἱ γελοιότητες τῆς Ἀριστερᾶς ἀντισυσπειρώνουν ἀφελεῖς καὶ σανοφάγους καὶ «πάνω ἀπ’ ὅλα ἀντιαριστερούς» (καὶ μεγάλα τμήματα τοῦ ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ εἶναι τέτοιοι) στὸν «μέγα πατριώτη» Μητσοτάκη, ποὺ δῆθεν δὲν θὰ διστάσει νὰ χρησιμοποιήσει ἄμεσα τὰ Ραφὰλ κατὰ τῶν τουρκικῶν προκλήσεων. Ἀπὸ πλευρὰ καθαρὰ πολιτικῆς τακτικῆς, ἡ Ἀριστερὰ συσπειρώνει μόνο τὸν ἀσήμαντο ἑαυτό της μὲ τέτοια λαϊκιστικὰ κι ἀντιεθνικιστικά, καὶ στέλνει κόσμο στὸν Μητσοτάκη. Γιατὶ ὁ πολὺς κόσμος μπορεῖ νὰ ἐπιθυμεῖ τὴν αὔξηση τοῦ ἀριθμοῦ τῶν ΜΕΘ, ὡστόσο δὲν ἀντιδιαστέλλει –ὅπως ἡ Ἀριστερά– τὴν ἐπιθυμία αὐτὴ πρὸς ἐπιθυμία γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῶν Ραφάλ, καὶ μάλιστα θεωρεῖ ὑπέρτερη ἀνάγκη τὴν στρατιωτικὴ ἐνίσχυση τῆς χώρας. Ἡ Ἀριστερὰ δουλεύει γιὰ τὸν Μητσοτάκη, ὅπως ἄλλωστε κι ὁ Μητσοτάκης δουλεύει γιὰ τὴν Ἀριστερὰ γιατὶ ἔχει ὡς ἱδανικό του τὴν λοατκιοποίηση τῶν συνειδήσεων καὶ ὡς σταθερὸ πρόγραμμά του τὴν «προσφυγοποίηση» τῆς ἐπικράτειας. Δηλαδή, αὐτὰ ποὺ λαχταρᾶ ἡ Ἀριστερά. Ἔτσι, ἡ Ἀριστερὰ συνεχίζει ἀκόμη καὶ ἔμμεσα νὰ συμβάλει στὴν ἑδραίωση τοῦ Μητσοτάκη, δηλαδὴ στὴν ἐπιδείνωση τῆς κατάστασης, μὲ μιὰ κοινωνία ὅπου οἱ τρίχες δὲν ἔχουν βιολογικὸ φύλο, καὶ πόσο χαίρονται οἱ μεγάλες δεξιὲς ἐφημερίδες γιὰ αὐτό. Τὸ μόνο ποὺ λείπει ἀπὸ τὴν Ἀριστερὰ εἶναι νὰ ἀντιληφθεῖ ὅτι ὁ Μητσοτάκης τελικὰ δουλεύει γι’ αὐτήν –ὁ ἴδιος σέβεται τοὺς ἀγῶνες της ἄλλωστε–, ὥστε νὰ πολιτευθεῖ πιὸ ἔξυπνα ἔναντί του. Ἐμεῖς ἐδῶ, ἀντιλαμβανόμαστε ἐδῶ καὶ χρόνια πλήρως ὅτι καὶ οἱ δυὸ εἶναι ὄψεις τοῦ ἴδιου φαινομένου. Ὅταν καὶ ἅμα χρησιμοποιήσει ποτὲ ὁ Μητσοτάκης ἢ ἄλλος πρωθυπουργὸς τὰ Ραφὰλ ἐνάντια στοὺς Τούρκους, ἢ ὅταν σταματήσει τὸν προσφυγισμὸ-λοατκιασμό του (ὅσον ἀφορᾶ τὴ στάση του πρὸς τὴν Ἐκκλησία ἔχω παραιτηθεῖ, ἔχουμε ἄλλωστε τόσους καθεστωτικοὺς πεμπτοφαλαγγίτες στὴν Ἐκκλησία), τότε θὰ ἀλλάξουμε ἄποψη, καὶ νὰ μᾶς γράψετε σχετικά.

Γιατί ὅμως ἡ ΝΔ ἀγόρασε τὰ Ραφάλ; Πιστεύω ὅτι ὁ Μητσοτάκης ξέρει ποῦ βαδίζει· καὶ τοὺς σανοφάγους ταΐζει σανό (ἀφοῦ ποτὲ δὲν θὰ πολεμήσει ἡ Ἑλλάδα μὲ τόσες ἑκατοντάδες χιλιάδες «πρόσφυγες», πολλοὺς δίπλα σὲ στρατόπεδα, ὅπως πιστεύουν), καὶ τὴν Ἀριστερὰ ἀπομονώνει στὸ ἀντιεθνικιστικό της ἐρημητήριο, καὶ ὁ ἴδιος ξέρει ὅτι δὲν θὰ πολεμήσει ὁ ἴδιος μὲ τὰ Ραφάλ (βλέπε S-300, γιὰ νὰ μὴ μὲ λέτε ἀντιδεξιό), ὄχι γιὰ κανέναν ἄλλο λόγο, ἀλλὰ γιατὶ ἁπλούστατα ὁ ἴδιος κατὰ τὴ στιγμὴ μιᾶς ἐνδεχόμενης σοβαρῆς κρίσης θὰ ἐλιχθεῖ ὡς πρωθυπουργὸς μὲ τέτοιον τρόπο (βλέπε Σημίτης -τὸ πρότυπο τοῦ Μητσοτάκη) ὥστε νὰ ἀποσοβηθεῖ μὲ κάθε θυσία ἕνας πόλεμος ἢ σοβαρὸ ἐπεισόδιο. Εἶναι ἔξυπνος γιὰ τὰ μικροκομματικά, ἀλλά (σὰν τὸν Τσίπρα) ὄχι ἀπέραντα ἔξυπνος. Τὸ τελευταῖο ἰσχύει καὶ γιὰ τὴν περίπτωση (βλ. παρακάτω) ποὺ πραγματικὰ ὁ ἄνθρωπος πιστεύει ὅτι ἐκπληρώνει τὸ πατριωτικὸ καθῆκον του ἀγοράζοντας Ραφάλ (καὶ δὲν ἀποκλείω 100% νὰ τὸ πιστεύει).  

Ὁ Μητσοτάκης λειτουργεῖ ὡς εἰσαγωγέας αὐτοκινήτων ἀντὶ νὰ κυττάξει τὴν Τουρκία ποὺ ἀνέπτυξε μέσα σὲ 20-25 χρόνια δική της στρατιωτικὴ βιομηχανία. Ἡ Τουρκία παράγει μὴ ἐπανδρωμένα ἀεροσκάφη, ποὺ ἐσχάτως ἔχουν κάνει σουρωτήρι τὸ Αἰγαῖο. Πόσο κοστίζει ἡ ἀναχαίτιση ἑνὸς τουρκικοῦ μὴ ἐπανδρωμένου ἀεροσκάφους ἀπὸ ἕνα ἑλληνικὸ ἐπανδρωμένο, καὶ πόσο θὰ κόστιζε ἡ ἀναχαίτιση ἀπὸ ἕνα ἑλληνικὸ μὴ ἐπανδρωμένο ἀεροσκάφος; Ὅπως τὸ ’70 καὶ ἐνόψει τῆς ΕΟΚ οἱ καλοί μας βιομήχανοι ἔγιναν εἰσαγωγεῖς, ἔτσι καὶ οἱ ἑλληνικὲς κυβερνήσεις προτιμοῦν νὰ εἰσάγουν καὶ νὰ ἀπαξιώσουν τὴν ἑλληνικὴ πολεμικὴ βιομηχανία.

Σύμφωνα μὲ τὴν ἄποψη μερικῶν, οἱ Γάλλοι θὰ ὑποστηρίξουν τὴν Ἑλλάδα ἐπειδὴ αὐτὴ ἀγόρασε Ραφάλ. Ἡ Γαλλία, ἡ ἱστορικὰ πρώτη χριστιανικὴ χώρα τῆς Εὐρώπης ποὺ συνεργάστηκε μὲ τὴν Ὀθωμανικὴ Αύτοκρατορία ἐπὶ αἰῶνες, καὶ μὲ τὸν Κεμὰλ τὸ 1922, τώρα εἶναι ἐρωτευμένη μὲ τὰ σύνορα τῆς Ἑλλάδας. Σοβαρά, τώρα; Ὅσον ἀφορᾶ τὰ προβλήματα τῆς Γαλλίας μὲ τὸ γαλλικὸ Ἰσλάμ, γιατί νὰ ἀποκλειστεῖ ἡ περίπτωση ἑνὸς ἔντιμου προσεχοῦς συμβιβασμοῦ μεταξὺ γαλλικοῦ Ἰσλὰμ (ἐντὸς τῆς Γαλλίας) καὶ τῶν λευκῶν-χριστιανῶν ἢ ἄθεων Γάλλων, καὶ ἡ περίπτωση ἑνὸς συμβιβασμοῦ μεταξὺ Γαλλίας-Τουρκίας, π.χ. μὲ συμφωνία τῆς πρώτης νὰ σταθεῖ οὐδέτερη σὲ περίπτωση ἑλληνοτουρκικῆς διαμάχης καὶ τῆς δεύτερης νὰ μὴν ὑποδαυλίζει τὸ Ἰσλὰμ μέσα στὴ Γαλλία; Ὑπάρχει ἐναλλακτικὸ σχέδιο γιὰ τὶς περιπτώσεις αὐτές; Σαφέστατα, ὄχι. Ἐναλλακτικὸ σχέδιο θὰ ἦταν οἱ πολλαπλὲς συμμαχίες καὶ ἡ ἀνάπτυξη τῆς πολεμικῆς βιομηχανίας μας. Εἶναι νὰ κατασκευάζεις ἑλληνικὰ πολεμικὰ καὶ κατασκοπευτικὰ ντρόουν. Εἶναι στὶς ἀγορὲς ξένων ὅπλων κ.λπ. νὰ ἐξασφαλίζει ὑποχρεωτικὰ ὅτι μέρος τῆς παραγωγῆς θὰ γίνει στὴν Ἑλλάδα μὲ τὴ συνεργασία Ἑλληνων μηχανικῶν κ.ἄ., ὥστε νὰ μάθουν καὶ νὰ τεθοῦν οἱ βάσεις γιὰ ἑλληνικὴ παραγωγή. Εἶναι νὰ ἀκολουθήσεις τὸ παράδειγμα μὲ τὰ γερμανικὰ ὑποβρύχια ποὺ ἔγερναν, τὰ ὁποῖα οἱ ἕλληνες στρατιωτικοὶ μηχανικοὶ κατέστησαν φόβητρο τῶν Τούρκων. Κάποτε ὁ Ρήγας ἀπογοητευμένος ἀπὸ τοὺς Ρώσους ἄρχισε τὸ παραμύθι μὲ τοὺς Γάλλους (σὰν τὸν Κοραῆ). Ἀπογοητεύτηκε ξανά, ἀλλὰ αὐτὸ μᾶς ἔκανε καλὸ τότε. Μὴν πάθουμε ξανὰ ὅ,τι κι ὁ Ρήγας.

Ὁ ἀντιΣΥΡΙΖΑϊσμὸς καὶ ἀντιαριστερισμὸς εἶναι σωστὸς ἕως ἕνα σημεῖο, στὸ ὅτι προηγεῖται ἡ ἄμυνα ἔναντι ὁποιουδήποτε ἄλλου πράγματος, καὶ πρέπει νὰ ἀπομονωθεῖ ἡ Ἀριστερὰ ποὺ λέει τὸ ἀντίθετο. Μετά, ὁ ἀντιαριστερισμὸς γίνεται γιὰ ἄλλους λόγους, ἐνίοτε βρισκόμενους στὰ ὅρια τῆς ψυχικῆς ἀσθένειας ἢ τῆς ἰδιοτέλειας. Εἰδικὰ ὅταν ἡ ἀριστερὴ κριτικὴ στὴν ἀγορὰ τῶν Ραφὰλ προβάλλεται στὰ ΜΜΕ ἐξεπίτηδες ὡς ἡ μοναδικὴ ὑφιστάμενη κριτική.

Τὰ ψυχολογικά

Ἡ διαφήμιση στὸ ΜΚΔ: Ἡ καλὴ ψυχολόγος λέει (στὰ παιδιάκια ἢ τοὺς γονεῖς τους) ὅτι ἂν δὲν σὲ παίζουν δὲν πειράζει. Μὴν στεναχωριέσαι. Μπορεῖς νὰ πεῖς μέσα σου κι ἔξω σου ὅτι «Δὲν πειράζει (θὰ μὲ παίξουν ἀργότερα ἢ περνῶ καλύτερα τώρα, κ.ο.κ.», καὶ ἔτσι νὰ ξεπεράσεις τὸ ὅτι δὲν σὲ παίζουν (ἢ ἀναγνωρίζουν καὶ σέβονται).

Ἡ αὐταπάτη τῆς ψυχολογίας ἔγκειται στὸ ὅτι θεωρεῖ τὸν ἄνθρωπο σὰν ἠλεκτρικὴ κουζίνα. Μπορεῖς νὰ γυρίσεις τὸ διακόπτη, καὶ νὰ σβήσει τὸ μάτι. Τόσο ἁπλὰ κι εὔκολα, χωρὶς κόπο. Ἐγὼ πάλι, πιστεύω, ἀντίθετα, ὅτι δὲν μπορεῖς νὰ βρίσκεσαι σὲ τόσο 50-50% καταστάσεις (ἐκτὸς ἀπὸ λίγες περιπτώσεις) ὥστε εὔκολα νὰ εἶσαι καὶ τὸ ἕνα ἀλλὰ καὶ τὸ ἄλλο, ἀνάλογα μὲ τὸ τί θὰ ἐπιλέξεις ἐκείνη τὴ στιγμή. Ὁ χαρακτήρας τοῦ ἀνθρώπου δὲν ἀλλάζει ὥστε νὰ νοιώθει ἄνετα καὶ μὲ τὸ Α καὶ μὲ τὸ -Α ὡς ἐπιλογές. Ἕνας ἄθρησκος ποὺ παινεύει τὸν ἑαυτό του γιὰ τὴν ὑγεία καὶ τὴν ἐξυπνάδα του καὶ χλευάζει τοὺς φιλάσθενους καὶ τοὺς ἠλίθιους ἢ ἀνεπίδεκτους μαθήσεως, εἶναι πιθανότερο ὅτι γινόμενος ἀργότερα θρῆσκος θὰ περηφανεύεται γιὰ τὴν πίστη του (τὸ ὅτι κατέληξε πιστός, ἢ γνώστης τῆς πίστης) συγκριτικὰ μὲ τοὺς ταλαίπωρους ποὺ θέλουν κήρυγμα ἤ (ἅμα εἶναι στὸ χέρι του) ἁλυσίδα καὶ βούρδουλα: Θὰ βρίσκει ἄλλες ἀφορμὲς γιὰ τὸ ἴδιο ἀποτέλεσμα, τὴν αὐτολατρεία. Δηλαδή, τὰ περιεχόμενα καὶ οἱ ἰδέες ἀλλάζουν, ὁ χαρακτήρας (ἐξουσιομανὴς ἢ μὴ ἐξουσιομανής, ἀφελὴς ἢ δόλιος κ.ο.κ.) δὲν ἀλλάζει. Αὐτὸ δὲν ἀποδεικνύει τὴν ματαιότητα ὅλων τῶν πραγμάτων καὶ προσπαθειῶν. Γιατὶ ἀλλιῶς θὰ κριθεῖ ἕνας ἄνθρωπος ποὺ χωρὶς νὰ τὸ θέλει ἔχει σκληρότητα ἐγγενή, στὴν «γονιδιακή του ψυχοσύνθεση», μὲ ἐλαφρότερο κριτήριο. Κι ἀλλιῶς ἕνας ποὺ δὲν ἔχει κληρονομημένη τέτοια ψυχοσύνθεση κι ὅμως εἶναι σκληρόκαρδος. Ὡστόσο, δὲν πρέπει νὰ αὐτοεξαπατόμαστε.

Κι ἕνα ἀνέκδοτο. Πάει κάποιος στὸν ψυχολόγο. Τοῦ λέει, Γιατρέ, ἔχω πρόβλημα. Περπατοῦν πάνω μου συνέχεια μικρὰ ἀνθρωπάκια. Τοῦ ἀπαντᾶ ὁ γιατρός, Μὴν ἀνησυχεῖτε, κύριε. Σὲ τρεῖς συνεδρίες θὰ ἔχει λυθεῖ τὸ πρόβλημα. Πραγματοποιοῦνται οἱ συνεδρίες. Ἔρχεται στὴν τρίτη συνεδρία ὁ ἀσθενὴς χαρούμενος, καὶ τοῦ λέει,

– Γιατρέ μου, ἔφυγαν τὰ ἀνθρωπάκια!

– Πάρτα, πάρτα ἀμέσως ἀπὸ πάνω μου! τοῦ ἀπαντᾶ ὁ γιατρός…

θρησκευτικὰ τοπία

1. Ὀρθόδοξος, μὲ μαμὰ Πεντηκοστιανὴ καὶ ἄλλα 2 ἀδέρφια: Ὁ σταθερὰ Ὀρθόδοξος πατέρας «τοὺς ἔκανε διωγμό», δηλαδὴ δὲν τοὺς ἄφηνε νὰ πᾶνε «ἐκκλησία» ἀλλὰ μετὰ λίγο προτοῦ πεθάνει εἶδε πόσο καλὰ ἦταν τὰ παιδιά του συγκρίνοντάς τα μὲ τὰ κακὰ παιδιά ὀρθόδοξων συγγενῶν του, καὶ ζήτησε συγγνώμη ἀπὸ τὰ παιδιά του. Φαντάζομαι ὁ «Διωγμός» νὰ μὴν ἦταν σὰν τοῦ Διοκλητιανοῦ. Ἁπλά, ὁ ἄνθρωπος (μὲ θρῆσκο πατέρα) ἔβλεπε τὰ παιδιά του νὰ τὰ καταπίνει ἡ αἵρεση τῆς συζύγου του, καὶ τράβαγε τὰ μαλλιά του. Πάντως, ἔκτοτε τὸ παιδὶ ἔφτασε σὲ σημεῖο νὰ γλωσσολαλεῖ. (…) Ὁ Κύριος ἤθελε νὰ σπουδάσει Ἀρχιτεκτονική (δὲν λέει πῶς στὸ καλὸ τοῦ τὸ εἶπε), ἀλλὰ αὐτὸς ἔκανε τοῦ κεφαλιοῦ του.

(Πρέπει νὰ ἁγίασε ὁ μπαμπάς του, ἂν σκεφτεῖ κανεὶς ὅτι κανένα ἀπὸ τὰ τρία παιδιά του δὲν πῆρε τὸ μέρος του. Συντριβή. Ἂν ἐξαιρέσεις τὸ γάμο μὲ αἱρετική (ἂς πρόσεχε), καὶ ἀπορῶ γιατί νὰ ἰσχύει τὸ κατ’ οἰκονομίαν γιὰ τὶς προτεσταντικὲς ὁμάδες ὅσον ἀφορᾶ τὸ γάμο Ὀρθοδόξου μὲ ἑτερόδοξο.)

2. Ὀρθόδοξη, ὀργανωσιακή. Ἄρχισε νὰ νοιώθει μιὰ ἔκσταση ὅταν πήγαινε ἐκκλησία, καὶ φυσικὰ κατέληξε-κατάντησε κατηχητικό. Οἱ τριγύρω της εἴτε ἁμαρτωλοὶ εἴτε ἀκατήχητοι, καὶ χρειαζόντουσαν κήρυγμα. Πῶς νὰ περπατᾶς, τί μουσικὴ νὰ ἀκοῦς, καὶ νὰ φορᾶς ἀνδρικὰ σακάκια μὲ βάτες θεωρώντας τα μιὰ ἀκραιφνῶς θηλυκὴ ἐνδυμασία, καὶ φυσικὰ νὰ θρέφεις μουστάκι (Ἄλλο ἂν δὲν θὰ σὲ παντρευτεῖ κανείς ἐὰν πεισματικὰ «διατηρεῖς τὸ κατ’ εἰκόνα, δηλαδὴ τὸ μουστάκι»: Οἱ ἁμαρτωλοὶ ὑποψήφιοι γαμβροὶ φταῖνε πάλι, γιατὶ εἶναι σεξολάγνοι ποὺ ἀρνοῦνται τὸ «κατ’ εἰκόνα» -καὶ δὲν μιλάω κὰν γιὰ βαψίματα κι ἀρώματα). Κοσμοδιορθωτισμός. Ἡ οἰκογένειά της βαριόταν τὸ ἀργὸ ψάλσιμο, γιατὶ δὲν γνώριζε -τοὺς ἐξήγησε- ὅτι ἕνας παπὰς ποὺ τὰ ἔψελνε πιὸ ἀργὰ αὐτὸς (κι ὄχι ὁ γρήγορος) ἔγινε ἅγιος, καὶ ἔτσι χρειάστηκε ἕνα μικρὸ κήρυγμα, νὰ τοὺς γίνει μάθημα ποιὸς ἔχει τὸ πάνω χέρι στὰ θεολογικά, στὸ κεντρικὸ ζήτημα μιᾶς οἰκογένειας. Σὲ ξένα περιβάλλοντα ἔλεγε ὅτι μεγάλωσε σὰν ὀρφανή, ἂν καὶ οἱ νεκροὶ τὴν σπούδασαν ἐπαρκῶς.

(Πρέπει νὰ ἁγίασαν οἱ γονεῖς της. Δὲν εἶναι λίγο νὰ ἔχουν τζάμπα ἱεροκήρυκα σπίτι τους).

3. Μὴ Ὀρθόδοξος, ποὺ ἔγινε Ὀρθόδοξος. Ἀσχολήθηκε μὲ τὸ νὰ μεταφέρει στὴν Ὀρθοδοξία τὰ προτεσταντικὰ ἐρωτήματα ὅπως τί εἴδους ἄνθρωποι ὑπῆρχαν πρὸ Ἀδάμ, καὶ νὰ δώσει τάχα ὀρθόδοξες όρθολογικὲς ἀπαντήσεις σὲ αὐτά, ὄχι ὡς δόγματα βεβαίως βεβαίως, ἀλλὰ ὡς «θεολογούμενα» (πσσσ), ἐξαιτίας τοῦ προτεσταντικοῦ φόβου μήπως χαχανίσουν ἄθεοι καὶ ἐπιστημονιστές -ἢ οἱ Προτεστάντες- ποὺ δὲν ἔχουμε ἀπαντήσεις γιὰ κάθε ἀστεῖο τους φλέγον θέμα. Νὰ πάω ἢ νὰ μὴν πάω στοίχημα, ὅτι αὐτὲς οἱ «ὀρθόδοξες ἀπαντήσεις» εἶναι δανεικὲς ἀπὸ «ψαγμένους Προτεστάντες» τοῦ ἐξωτερικοῦ, ἔστω κι ἀπὸ 2ο καὶ 3ο χέρι; Ἐπὶ κορωνοϊοῦ νομίζω ὅτι θὰ ἐναντιωνόταν φανατικὰ στοὺς ἀνεμβολίαστους, κι αὐτὸ στὰ πλαίσια τοῦ προτεσταντισμοῦ του. Μὴν μᾶς ποῦν καὶ δολοφόνους οἱ ἄθεοι -ποιοί; αὐτοὶ ποὺ ἀποδέχονται τὶς ἐκτρώσεις.

Τρεῖς τύποι προτεσταντισμοῦ: Μεταστροφῆς σὲ αὐτόν, προτεσταντίζουσας Ὀρθοδοξίας, καὶ βαθύτερου μπολιάσματος τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ προτεσταντικὰ ζητήματα. Δοχεῖα συγκοινωνοῦντα. Σὲ δύο ἀπὸ αὐτὰ βλέπουμε ὡς βασικὸ στοιχεῖο τὴν ἀπαίτηση (ὡς τελετὴ περάσματος) νὰ ἀπαξιώσεις τοὺς πιὸ κοντινούς σου, ἢ τὴν ἀδικαιολόγητη φαντασίωση ὅτι σοῦ μίλησε ὁ Θεός, εἰδικὰ ἐσοῦ καὶ ἀπαραιτήτως σὲ ἀντιπαράθεση μὲ τοὺς μιαροὺς πλησιεστέρους συγγενεῖς. Καὶ αὐτὴ ἡ αἴσθηση ὅτι εἶσαι ἐκλεκτός, ὅτι σὲ προστατεύει σὲ κάθε βῆμα σου ὁ Θεός, ἐνῶ ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ σὲ ἀφήσει μόνο σου προσωρινά (παιδαγωγικά) ἢ μόνιμα, ἢ ἐσὺ νὰ νομίζεις ὅτι κάτι ποὺ σοῦ συμβαίνει εἶναι θεϊκὸ σημάδι, γιατὶ ἔχεις τὸν ὀρθολογισμὸ αὐτὸν ποὺ δὲν σ’ ἀφήνει ἥσυχο. Νομίζω ὅτι ἡ προτεσταντίλα δὲν ὑπάρχει σὲ πρώην Μουσουλμάνους ποὺ γίνονται Ὀρθόδοξοι: Δηλαδή, ἐπικεντρώνονται στὸ θαῦμα (ἢ κάτι ἀντίστοιχο) ποὺ τοὺς μετέστρεψε, ἀντὶ νὰ συνεχίσουν νὰ ἀσχολοῦνται μὲ τὴν κατάσταση τῶν πρώην ὁμοθρήσκων τους. Οὔτε μεταφέρουν τὴν προβληματικὴ καὶ τὶς ἀπορίες τοῦ Ἰσλὰμ στὴ νέα τους πίστη.

Στὰ Ἀποτεφρωτήρια μὲ τὴν Πρόεδρο

Ἡ στάχτη πέφτει στὰ μοῦτρα τῶν φίλων. Ἀτυχήματα συμβαίνουν. Ἕνας ἀμερικάνικος ὕμνος στὴν ἀποτέφρωση.

χυδαῖος πουριτανισμός

Προκαλεῖ ἐντύπωση ποὺ ἕνα τελείως γελοῖο ἀλλὰ λαϊκὸ σύνθημα ἐκνευρίζει τοὺς φιλοκυβερνητικοὺς τόσο πολὺ ὥστε ἀρχίζουν τὴν ἠθικολογία καὶ τὸ κήρυγμα καὶ τὰ μὴ μοῦ ἅπτου. Ἕνα σύνθημα εἶναι πάντα ἕνα σύνθημα. Δὲν ἔχει σκοπὸ νὰ ἀπευθυνθεῖ στὸ λογικό, ἀλλὰ οὔτε θὰ ἔπρεπε. Πρέπει νὰ εἶναι σύντομο καὶ περιεκτικό. Ἐπίσης, ἕνα σύνθημα τέτοιου ἐπιπέδου ἀφορᾶ ἕνα κομμάτι τῆς κοινωνίας λαϊκό (λαϊκὸ δὲν σημαίνει κακὸ ἢ καλό), ποὺ δὲν ἔχει φωνή, οὔτε στὸν ἥλιο μοίρα, καὶ ποὺ διασύρεται ἀπὸ τὴν καθημερινὴ κοροϊδία αὐτοῦ τοῦ κορδωμένου πράγματος ποὺ λέγεται κυβέρνηση τῆς Αὐτοῦ Μεγαλειότητος Μητσοτάκη καὶ τῆς ὑπέρλαμπρης καὶ ὑπέρκομψης συζύγου του, καὶ ἀντιδρᾶ μὲ τὸν λαϊκὸ τρόπο, τῆς πιάτσας. Στὴν ὁποία (πιάτσα) δὲν ὑπάρχει σαβουὰρ βίβρ, ἀλλὰ εἶναι τόσο χυδαία ἀλλὰ πραγματικὴ ὅσο ἦταν ἐδῶ καὶ χιλιετίες -ὅταν νοιώθει ὅτι τὴν κοροϊδεύει κάποιος. Τώρα σᾶς ἐνόχλησε ἡ πιάτσα; Ἐπειδὴ δὲν μπορεῖτε νὰ τὴν κλείσετε στὰ ὅρια τοῦ ὑλικοῦ ἀλλὰ ἐκφράζεται καὶ στὸ ἅγιό σας διαδίκτυο; Τὸ ζήτημα δὲν εἶναι ἂν μέσῳ τοῦ συνθήματος (ποὺ δὲν τὸ λέω καὶ δὲν θὰ τὸ ἔλεγα ποτέ) ἀσκεῖς «ἐποικοδομητικὴ κριτικὴ ὑψηλοῦ ἐπιπέδου» καὶ ἄλλες τέτοιες τρίχες κατσαρὲς σὲ ἕνα περιβάλλον ἀπόλυτης ἐξύμνησης τῆς κυβέρνησης ἀπὸ τὰ κωλο-πετσωμένα ΜΜΕ, ὅπου ὅποιος διαφωνεῖ μαζί τους ὑφίσταται δολοφονία χαρακτήρα. Μᾶς δουλεύετε; Σὲ λίγο θὰ πεῖτε ὅτι «πιστεύετε καὶ εἰς τὴν ἰσηγορίαν», ἐσεῖς ποὺ θεωρεῖτε βλαμμένους ὅσους δὲν πιστεύουν στὸ ἀφήγημά σας.

Αὐτοὶ ποὺ ἐκνευρίζονται μὲ τὸ σύνθημα, ἄραγε ἐκνευρίστηκαν τὸ ἴδιο μὲ τὰ συνθήματα κατὰ τοῦ Γιωργάκη; Μπορεῖ γι’ αὐτοὺς ὁ Μητοτσάκης νὰ εἶναι ὑπέροχος σὲ σχέση μὲ τὸν Τσίπρα καὶ τὸν ΓΑΠ, καὶ νὰ ἀποτελεῖ μιὰ χρυσὴ εὐκαιρία. Αἴ, γιὰ πάρα πολλοὺς ἄλλους ὅμως, ὁ Μητσοτάκης δὲν διαφέρει καθόλου ἀπὸ τοὺς δυὸ προηγούμενους, καὶ συνεπῶς τοῦ ἀξίζει ἡ ἴδια χυδαία κριτική. Ἄραγε ὅλοι αὐτοὶ θυμοῦνται π.χ. τὸ «…μησε τὸν ..ύστη τὸν Γιωργάκη, Βουλγαράκη» ποὺ τραγούδαγαν μπροστὰ στὶς κάμερες, σὲ συνέδριό τους, οἱ ΔΑΠίτες ἢ ΟΝΝΕΔίτες καὶ κανενὸς δὲν ἵδρωνε τὸ αὐτί; Τὸ «Ἔρχεται Πού..α» στὶς ἐκλογὲς τοῦ 2019 δὲν τὸ εἴχατε πάρει εἴδηση; Ἢ τὸ βλέπατε ὡς λαϊκὴ ἀγανάκτηση; Καὶ τώρα, τέτοια ἴσως εἶναι. Σᾶς ἐνδιαφέρει ἁπλῶς νὰ μὴν θιγεῖ ἡ εἰκόνα περὶ λαοφίλητου πρωθυπουργοῦ. Μὴν κουνᾶτε ἄλλο τὸ σκιάχτρο τοῦ Ἀλέξη γιὰ νὰ φοβηθεῖ κανείς, γιατὶ εἶναι γνωστὸ ὅτι ὅσο θὰ ὑπάρχει Ἀλέξης ἀρχηγὸς τοῦ Σύριζα καὶ ΣΥΡΙΖΑ ὡς ἀντιπολίτευση, δὲν φεύγει ὁ Μητσοτάκης στὸν αἰώνα τὸν ἅπαντα. Ἄρα τὸ τωρινὸ σύνθημα δὲν θὰ φέρει τὴν πτώση κανενός. Στὴν τελική, ἡ βρισιὰ καὶ κοροϊδία εἶναι τὸ ἀναμενόμενο ἔπειτα ἀπὸ τὸ ἐμετικὸ ψυχομπούκωμα γλυψίματος καὶ θεοποίησης 3 συνεχόμενων χρόνων. Καὶ τὰ δύο κατακριτέα εἶναι, ἀλλὰ τὸ δεύτερο κυριαρχεῖ κοινωνικά.

Οἱ λοῦμπεν καὶ οἱ ἀποκλεισμένοι θὰ ἐκφράζονται πάντα μὲ τέτοιους ὅρους. Γηπέδου, χυδαιότητας, πιάτσας, ἐξυπνάδας. Θὰ ἀλλάξουμε τὸ ἀνθρώπινο γένος τώρα; Νὰ θίγεσαι ἀπὸ αὐτὸ ὅταν εἶσαι ἔξω ἀπὸ τὸ χῶρο τῶν λοῦμπεν ἐπειδὴ τώρα δὲν εἶναι ὅπως παλιά (μὲ ἀπόλυτο ἔλεγχο τῆς ἔκφρασης μέσω ἐφημερίδων καὶ καναλιῶν), αὐτὸ εἶναι ὁ πουριτανισμὸς τῆς κακιᾶς ὥρας. Ἂς προσέχανε οἱ Μητσοτάκηδες καὶ ὅσοι τοὺς συμπαθοῦν, νὰ μὴν αὐξανόταν τὸ πλῆθος τῶν λοῦμπεν, τῶν κάτω ἀπὸ τὸ ἐπίπεδο τοῦ μικροαστοῦ, μὲ ὅσα ἔγιναν μεταξὺ 2010-2021 (εἴτε μὲ Σύριζα εἴτε μὲ ΝΔ εἴτε μὲ ΓΑΠ). Τώρα ποὺ αὐξήθηκε, δὲν γλιτώνουμε, οὔτε οἱ φιλοκυβερνητικοί, ἀπὸ τέτοιου ἐπιπέδου κριτική.

Καὶ οἱ πλούσιοι δυστυχοῦν

Δυό, τρεῖς -αὔριο τέσσερις- μέρες τώρα, μᾶς ἐνημερώνουν ἀσταμάτητα γιὰ τὴ Φερράρι, ἄλλοι λένε ὅτι ἔτρεχε κάτω ἀπὸ 120 (τόσο λίγο), ἄλλοι ἀποροῦν πῶς ἔγινε, καὶ σοῦ ‘ρχεται νὰ σκεφτεῖς ὅτι δὲν φταίει τὸ ὅτι ἡ Φερράρι δὲν εἶναι γιὰ ἑλληνικὴ πόλη καὶ δρόμους. Νὰ λέμε καὶ δόξα τῷ Θεῷ ποὺ γλίτωσε ἀπὸ τὸ νὰ ποδοπατηθεῖ ἀπὸ τὴν ἁμαξάρα (τί χόμπυ κι αὐτό) κανὰς πεζὸς ἢ ΙΧ ποὺ 50-100 μέτρα παρακάτω θὰ περπατοῦσε ἀμέριμνος καὶ θὰ ἔτρεχε σίγουρα, ἀντίστοιχα. Ἂς τὸν ἀναπαύσει ὁ Θεός, ἀλλὰ ὅταν ἔχεις χόμπυ σπὸρ ἁμάξια, μαθαίνεις πρῶτα νὰ τὰ ὁδηγεῖς. Θυμόμαστε τώρα τὸν κο. Τζάμπο, ποὺ μᾶς ἔβγαλε καὶ πολιτισμικὰ ὀπισθοδρομικοὺς ἐπειδὴ δὲν μᾶς ἀρέσουν οἱ ἀηδιαστικὲς διαφημίσεις του (ξερετε ποιές), ποὺ ἔλεγε ὅτι ὁ Θεὸς τοὺς ζητᾶ (πῶς τολμᾶ;) νὰ διαχειριστοῦν τὸ ἀδιανόητο (ἀδιανόητος ὁ θάνατος;). Τόσοι νέοι καὶ μεσήλικες ἐργάτες σκοτώνονται κάθε τόσο καὶ λιγάκι. Δὲν τρέχει τίποτε. Νήπια πατιοῦνται μαζὶ μὲ τὶς γιαγιάδες τους ἀπὸ γόνους πλουσίων, καὶ ποιὸς νοιάζεται; Μόνο γιὰ τοὺς τράπερ καὶ τοὺς πλούσιους. Πλούσιοι καὶ διάσημοι λοῦμπεν, τὸ καλύτερο κομμάτι τῆς κοινωνίας.

Ἠχηρὲς παρεμβάσεις…

Γράφει ἡ ἐφ. «Μακεδονία» (ἄρθρο «Συνέδριο: Πάρτε μέτρα στο Αγιον Ορος για τους καταληψίες και τους αντεμβολιαστές. Ηχηρές παρεμβάσεις ενός πανεπιστημιακού καθηγητού και ενός διδάκτωρα (sic) Θεολογίας σε συνέδριο Θρησκευτικής Διπλωματίας»).

Ὁ ἕνας, ὁ ΔΡ: «μίλησε για την ανάγκη λήψης μέτρων εναντίον διάφορων ρασοφόρων, που διαδίδουν αιρετικές και επικίνδυνες για την κοινωνία και την δημόσια υγεία απόψεις».

Προσέξτε τὸ «ρασοφόροι«. Μπλιάχ…

Σοβαρά, τώρα; Αἱρετικές; Ὅπως εἶχε πεῖ εἰρωνικὰ ἕνας καθηγητὴς θεολογίας στὸ ΑΠΘ, ὅλοι αἱρετικοὶ εἴμαστε, αἱρεσιάρχες νὰ μὴ γίνουμε…

Ὁ ἴδιος ΔΡ μίλησε καὶ γιὰ «την ανάγκη άμεσης λήξης της κατάληψης του κεντρικού κτηρίου της Μονής Εσφιγμένου, καθώς δημιουργεί – βάσει ευρωπαϊκού κεκτημένου – τις προϋποθέσεις για νέες καταλήψεις επί αγιορείτικου εδάφους από επιπλέον αλλόδοξους, αλλόθρησκους κτλ.».

Κύττα ποὺ ἐγὼ νόμιζα ὅτι οἱ «καταληψίες» δὲν μνημονεύουν τὸν Βαρθολομαῖο ἐπειδὴ εἶναι οἰκουμενιστής, καὶ γι’ αὐτὸ χαρακτηρίζονται ἔτσι, καταληψίες, ἀπὸ ὅσους θέλουν νὰ μνημονεύεται ὁ Βαρθολομαῖος. Κι ὅτι εἶναι συνεχῶς στὸ Ἅγιο Ὅρος. Ἀλλὰ τώρα ποὺ ξανασκέφτομαι ὅσα ὁ ΔΡ λέει, φοβήθηκα μήπως ἔρθουν Βουδιστὲς καὶ Παπικοὶ στὸ ΑΟ καὶ κάνουν κατάληψη κι αὐτοί. Ἄλλο ἂν μερικοὶ συμπροσεύχονται μὲ αὐτούς, γιὰ τοὺς ὁποίους λέγεται ὅτι ὑπάρχει κίνδυνος μήπως καταλάβουν ἔδαφος τοῦ ΑΟ. Καὶ τί θὰ πείραζε, δηλαδή; Χριστιανοὶ δὲν εἶναι κι αὐτοί; Ὅλοι Χριστιανοὶ εἴμαστε, ὅλοι στὸν ἴδιο θεὸ συμπροσευχόμαστε (-στε). Ναί;

Αὐτὸ τὸ «ἐπιπλέον», τί σημαίνει; Ὅτι εἶναι ἀλλόδοξοι ὅσοι δὲν μνημονεύουν ἕναν (νομιζόμενο ἢ πραγματικό) οἰκουμενιστὴ πατριάρχη;

Ὁ ἄλλος, ὁ καθηγητής, νοιάζεται γιὰ τὴ δημοκρατία. Αὐτὸς «κατήγγειλε το γεγονός πως στο πρόγραμμα του εν λόγω συνεδρίου δεν υπάρχει καμία μνεία για πολύ σημαντικά θέματα που ταλανίζουν το Άγιο Όρος, όπως η κατάληψη του κεντρικού κτηρίου της Μονής Εσφιγμένου που το χαρακτηρίζει ως το «μεγαλύτερο σκάνδαλο των τελευταίων 50 χρόνων», την εκμετάλλευση του Αγίου Όρους από αντιδημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις».

Οἱ ἀντιδημοκρατικὲς δυνάμεις, οἱ δημοκρατικὲς δυνάμεις, καὶ οἱ δημοκράτες-δημοκράτισσες. Οὔτε στὸ ’80 νὰ ζούσαμε. Καταγγελία-καταπέλτης…

(Νά ἕνας καταπέλτης, ἀπὸ τὸ «Κάστρα καὶ Πολιορκητές» (vendora.gr), κι αὐτό, παιχνίδι τοῦ ’80)

τὰ ἀκροδεξιὰ vol. 2

.2α Παιδιά, μὴν ξοδεύετε φαιὰ οὐσία γιὰ τὸ ἂν ἡ δημοκρατία εἶναι ἢ δὲν εἶναι τὸ πολίτευμα τῶν Ἀρίστων. Ὄχι μόνο γιατὶ ἔτσι κι ἀλλιῶς στὴ δημοκρατία καθένας ψηφίζει ὅποιον θεωρεῖ Ἄριστο (δηλαδή, ἡ δημοκρατία εἶναι τὸ πολίτευμα τῶν Ἀρίστων), ἀλλὰ καὶ γιατὶ σὲ κανένα πολίτευμα δὲν ὑπάρχει ἐκ τῶν προτέρων κάποια ἀπόδειξη ὅτι κάποιος συγκεκριμένος εἶναι Ἄριστος. Πράγμα ποὺ σημαίνει ὅτι καταρχὰς μόνο νομιζόμενοι Ἄριστοι (σὰν τὸ πλατωνικὸ νομιζόμενο Καλό) ὑπάρχουν πάνω στὸν πλανήτη, τὸ ὁποῖο μὲ τὴ σειρά του σημαίνει ὅτι πρέπει νὰ ἀντικαταστήσεις τὸν Ἄριστο ποὺ ἀποδείχθηκε Μὴ Ἀριστος. Πῶς; Μὲ ἐκλογές. Ἄ, καὶ «ἐνδοπραξικοπήματα» (αὐτὸ σᾶς ἀρέσει ἰδιαίτερα), σὰν τοῦ Ἰωαννίδη στὸν Παπαδόπουλο: Αὐτὰ κι ἂν εἶχαν τεράστια ἐπιτυχία π.χ. στὴν Κύπρο.

.2β Παιδιά, μὴν ἀγωνίζεστε ἄλλο ὥστε ἡ ἐντὸς κι ἐκτὸς εἰσαγωγικῶν δημοκρατία νὰ ἀντικατασταθεῖ ἀπὸ ἕνα «πολίτευμα τῶν Ἀρίστων» καὶ ἄλλα τέτοια νιτσεικὰ-περικλογιαννοπουλικά. Γιατὶ ἡ ἀλλαγὴ πολιτεύματος θὰ γίνει. Ἀλλὰ τὸ νέο πολίτευμα θὰ εἶναι ἐκεῖνο τῆς Σαρίας. Γνωστὰ αὐτά. Ἀσχοληθεῖτε μὲ κάτι παραγωγικότερο.

φάρσες

Οἱ Γάλλοι θὰ σπᾶνε πλάκα μὲ τὰ φέικ νιοὺζ γιὰ τὸ κορδωμένο αὐτοκρατορικὸ ζεῦγος Μακρόν (ποὺ -τοῦ Ἐμμανουήλ- «τοῦ ἀρέσει νὰ τὴ σπάει στοὺς ἀνεμβολίαστους»), καὶ οἱ ἁπλοὶ Ἀμερικάνοι ποὺ τοὺς παίρνει τηλέφωνο γιὰ τὶς γιορτὲς ὁ Μπάιντεν καὶ τοῦ λένε κατάμουτρα Λὲτς γκόου Μπράντον. Ἐδῶ, στὸ Κουλιστάν, συναγωνίζονται στὸ γλύψιμο τῶν συζύγων τῆς κυβέρνησης ἀποκαλώντας «ἐκθαμβωτικὲς» (!) 50άρες καὶ 40πεντάρες. Ἔχουμε καὶ τὴν Ἀριστερά, ποὺ ἀσχολεῖται μὲ τὸν Παῦλο Μελά.

Ὁ Μπαϊντένογλου, ποὺ (θέλει νὰ ξεπαγιάσουμε χειμωνιάτικα) μὲ ἕνα νὸν-πέιπερ ἔδωσε ἄκυρο στὸν ἀγωγό. Καὶ ὅλες οἱ Μπαϊντενοποῦλες, ἔμμισθες καὶ μή, ποὺ ἔλεγαν φιλότουρκο τὸν Τράμπ (ἦταν-δὲν-ἦταν), τώρα δὲν βγάζουν μιλιά, τώρα δὲν τὶς πειράζει τὸ τρελλὸ ἄκυρο ποὺ ἔφαγε ἡ Ἑλλάδα μας. Καὶ κάτι δημοσιογράφοι, ποὺ λένε, αἴ, δὲν ἔγινε καὶ τίποτα σπουδαῖο.

«Πλάνταξα στο κλάμα όταν το έμαθα»

«Βγήκε το μοριακό κι είμαι θετική. Μου κάνει εντύπωση που την Τρίτη το απόγευμα για να ταξιδέψω από Ελβετία Ελλάδα, έκανα υποχρεωτικά μοριακό κι ήμουν αρνητική… Η αλήθεια είναι ότι σοκαρίστηκα, δεν το περίμενα. Το πρωί είχα κάτσει στο αυτοκίνητο απελπισμένη, πλαντάζοντας στο κλάμα κι έπαιρνα τηλέφωνο όποιον συγγενή και φίλο μπορούσα να στηριχτώ. Ίσως ήμουν λίγο υπερβολική, τώρα είμαι πιο ψύχραιμη. Τώρα έχω λίγη κούραση και πυρετό 38» ανέφερε χαρακτηριστικά.

Πηγή: newsit.gr

Περαστικὰ στὴν ἄτυχη τηλεπαρουσιάστρια.

Beethoven: Sonata No.8 in C Minor, «Pathétique»

L. van Beethoven – Piano Sonata No. 23 «Appassionata»

οἱ κλειδοκράτορες

«τά Ἔθνη μέ αὐτοπεποίθηση δέν πρέπει νά τό βάζουν στά πόδια καί νά βγάζουν ὑστερικές κραυγές στήν θέα τοῦ πρώτου Πακιστανοῦ μετανάστη. Ὁ ὁποῖος ἐν τέλει μεγάλωσε σέ μιά χώρα πού ὑπάρχει σεβασμός γιά τήν λέξη «Γιουνάν» –οἱ κάτοικοί της ζοῦν ἀκόμη μέ τήν ἀνάμνηση τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου. […] δέν ἀλλάζει χέρια αὐτή ἡ πόλη. Εἶναι βαθιά ἑλληνική, δέν παραδίδεται στόν πρῶτο ἀλαλαγμό. Ἀρκεῖ νά τήν προστατεύουμε. Ἀρκεῖ νά διαφυλάσσουμε τήν κληρονομιά της. Ἀρκεῖ νά μήν κάνουμε ὑστερίες στήν θέα τῶν πρώτων Πακιστανῶν. Ἀρκεῖ νά ἔχουμε ἐπίγνωση τῆς ὑπεροχῆς της. Ὁ Ἑλληνισμός ἀκόμη καί κατά τόν «ἀριστερό» Νικόλαο Σβορῶνο ἔχει βαθειά ἀφομοιωτική δύναμη. Ἡ Ἑλλάς καταπίνει τήν Ἀνατολή, ὄχι ἡ Ἀνατολή τήν Ἑλλάδα».

Πηγή

Ἡ θέα τοῦ πρώτου Πακιστανοῦ, ἂς μὴ μᾶς τρομάζει: Ἐνῶ συγκεντρώθηκαν -ὡς ἐπίδειξη δύναμης;- χιλιάδες ἄντρες Πακιστανοὶ κι ὄχι ἕνας περίεργος ἐξωτικὸς Πακιστανός. Ἔχει κάτι μαγικὸ ὁ Ἑλληνισμός, ὄχι σὰν τὸν Γαλλισμὸ ποὺ παρέδωσε ἀμαχητὶ στοὺς Μουσουλμάνους διάφορες γαλλικὲς πόλεις καὶ τὸ μισὸ Παρίσι. Κι αὐτὸ τὸ μαγικὸ ὅπλο μας καταπίνει τὴν Ἀνατολή. Μὲ 1 παιδὶ ἀνὰ Ἕλληνα καὶ Ἑλληνίδα, καὶ μὲ ἐπαρχιακὲς πόλεις καὶ χωριὰ-φαντάσματα.

Ἀπὸ τὴ μιὰ ἔχεις τὴν «πατριωτικὴ Δεξιὰ» ποὺ δὲν φοβᾶται τὰ μιλλιούνια ξένων γιατὶ θὰ τοὺς ἀφομοιώσει (ἀρκεῖ νὰ μὴν κυβερνᾶ κανὰς Τσίπρας). Κι ἀπὸ τὴν ἄλλη ὅσους φοβοῦνται καὶ τὸν κορωνοϊὸ καὶ τοὺς ξένους. Ἅμα ὅμως φοβᾶσαι τὸ πρῶτο, θὰ ἀνεχτεῖς τὸ δεύτερο. Μόνο οἱ λαοὶ ποὺ δὲν φοβοῦνται ἐπιβάλλονται, σὲ ξένο τόπο μάλιστα.

2/1

—