ἀθλητιστές

Αὐτὸς ὁ πανελλήνιος καημὸς μὲ τοὺς ἀθλητὲς καὶ τὸν ἀθλητισμὸ θυμίζει τὶς πορεῖες γιὰ τὴν ὁμάδα τους ἀνθρώπων ποὺ δὲν θὰ διαδήλωναν ποτὲ γιὰ τίποτε ἄλλο. (Καὶ καλύτερα νὰ μὴ διαδήλωναν οὔτε γιὰ τὴν ὁμάδα τους -μὴν παρεξηγηθῶ.) Ὅλα τά ‘χε ἡ Μαργιωρή, ὁ ἀθλητισμὸς καὶ τὰ λεφτὰ γι’ αὐτὸν καὶ ἡ ἀγωνία γι’ αὐτὰ τῆς ἔλειπε. Ἀθλητισμός, αὐτὸ τὸ πράμα ποὺ ξεκινᾶ καὶ καλὰ ἀθῶα ὡς «ἔβαλες κιλά, κάτι πρέπει νὰ κάνεις» (ὡς δικαιολογία γιὰ ὡραιοπαθεῖς νάρκισσους -τὸ λιγότερο- νὰ κάνουν «ὡραῖο σῶμα» κοπιάζοντας στὰ γυμναστήρια μὲ τὶς ὧρες) καὶ καταλήγει -διόλου σπάνια- στὸν ἐπαγγελματικὸ ἀθλητισμὸ (π.χ. μὲ τύπους ποὺ δὲν παίζουν μπάλα ἀλλὰ παθιάζονται νὰ βλέπουν μπάλα τῶν δισεκατομμυριούχων), ἢ καὶ σὲ σκέψεις τύπου οἱ χοντροὶ νὰ μὴν δικαιοῦνται ὑγειονομικὴ περίθαλψη (ἴδιες σκέψεις σχετικὰ μὲ αὐτὲς γιὰ τοὺς ἀνεμβολίαστους).