Αὐτὸ ποὺ ξεχωρίζει τὴ ρωσικὴ τέχνη εἶναι τὰ περίεργα γιὰ τοὺς Βυζαντινοὺς χρώματά της. Λαχανί, ἀνοιχτὸ γαλάζιο, πορτοκαλί. Ἐπίσης, φαίνεται ξεκάθαρα ἡ διαφορὰ μεταξὺ τῆς καλύτερης ἀπόδοσης τῶν χαρακτηριστικῶν τοῦ προσώπου στὶς βυζαντινὲς εἰκόνες καὶ σὲ ὅσους Ρώσους ἦταν μαθητὲς Βυζαντινῶν ἁγιογράφων. Ὅσο φθίνει ἡ ἄμεση βυζαντινὴ ἐπίδραση, οἱ μορφὲς χάνουν τὰ «ἀγαλμάτινα» κλασσικὰ χαρακτηριστικά τους, ἐνίοτε, στὰ 1600, τὰ μάτια τους εἶναι σχιστά, καὶ μοιάζουν μὲ τοιχογραφίες καὶ εἰκόνες τῆς Τουρκοκρατίας κ.ο.κ. Χωρὶς αὐτὸ νὰ τὶς κάνει -ἐξαιρουμένης τῆς ἐκλαϊκευμένης τέχνης- ἄσχημες. Τὸ ἀντίθετο.