Ἀπὸ ἐδῶ (ὁ κάτοχος τοῦ ἱστότοπου εἶναι Μουσουλμάνος):
The most expensive enslaved group in Arabian societies were the eunuchs who were castrated men drawn from Europe but also Darfur, Abyssinia, Korodofan and other African nations. Ironically because of their lack of sexual function they obtained great privileges while African female slaves privileges were due to their sexuality. Eunuchs were generally made by Coptic priests in Egypt but also a group of Arabs know as the Chamba. Young boys, victims from raids and wars were subjected to the horrid monstrous inhumane process of castration without anaesthesia which had a 60% mortality. To stop the bleeding hot coals were cast into the naked wound, which was followed by the most blood curdling alien scream a human could make. If the child survived this brutal act there was to be a life of influence and luxury; silk garments, Arabian thoroughbreds, jewels, were bestowed on them to reflect the wealth of their masters
Καὶ τὸ σχετικὸ ἄρθρο στὴ βικιπαίδεια, ἀπ’ ὅπου καὶ ὁ κάτωθι χάρτης μὲ τὶς περιοχὲς ὅπου οἱ Μουσουλμάνοι ἐπέδραμαν:
Μαῦρος τιμωρημένος ἀπὸ Εὐρωπαῖο ἀποικιοκράτη; Ὄχι:
Photograph of a slave boy in Zanzibar. ‘An Arab master’s punishment for a slight offence. ‘ c. 1890.
Μαῦροι αἰχμαλωτισμένοι ἀπὸ τὸν Ἀραβομουσουλμάνο ὁδεύουν πρὸς τὰ σκλαβοπάζαρα.
Ἂς μὴν ξεχνᾶμε τὸ δουλεμπόριο ποὺ ἔκαναν οἱ Ὀθωμανοὶ σὲ βάρος τῶν βαλκάνιων καὶ ἀνατολικοευρωπαίων Χριστιανῶν:
16th- and 17th-century customs statistics suggest that Istanbul’s additional slave import from the Black Sea may have totaled around 2.5 million from 1450 to 1700.[65] In the 1800s, the slave trade from Africa to the Islamic countries picked up significantly. When the European slave trade ended around the 1850s, the slave trade to the east picked up significantly
Τὸ ἐνδιαφέρον εἶναι ὅτι οἱ Ἀραβομουσουλμάνοι ἔκαναν ἐπιδρομὲς ὣς καὶ τὸν 18ο αἰώνα, ἀποκλειστικὰ γιὰ δουλεμπόριο στὴν νότια Εὐρώπη ἀλλὰ καὶ ὣς τὴν Ἰρλανδία καὶ τὴν Ἀγγλία. (Ἀπὸ ἐδῶ (βιβλίο Christian Slaves, Muslim Masters: White Slavery in the Mediterranean, The Barbary Coast, and Italy, 1500-1800 ὁ καθηγητὴς Robert Davis ἀναφέρει:
Μεταξύ 1530 και 1780, υπήρχαν σίγουρα ένα εκατομμύριο και ίσως ένα εκατομμύριο διακόσια πενήντα χιλιάδες λευκοί Ευρωπαίοι Χριστιανοί που υποδουλώθηκαν από τους μουσουλμάνους της ακτής Βαρβαρίας.
Αυτό υπερβαίνει κατά πολύ τον γενικά αποδεκτό αριθμό των 800.000 Αφρικανών που μεταφέρθηκαν στις αποικίες της Βόρειας Αμερικής και, αργότερα, στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ἐπίσης:
Κατά την άφιξη στη Βόρεια Αφρική, ήταν παράδοση να παρελάσουν οι πρόσφατα συλλαβισμένοι Χριστιανοί στους δρόμους, έτσι ώστε το πλήθος μπορούσε να τους κοροϊδέψουν και τα παιδιά να τους πετάνε σκουπίδια.
Η Ιταλία ήταν ο πιο δημοφιλής στόχος, εν μέρει επειδή η Σικελία είναι μόλις 200 χλμ από την Τύνιδα, αλλά και επειδή δεν είχε ισχυρή κεντρική κυβέρνηση που θα μπορούσε να αντισταθεί στις εισβολές.
Όταν οι πειρατές λεηλάτησαν την Βέστα (Vieste) στη νότια Ιταλία το 1554, για παράδειγμα, απήγαγαν τον απίστευτο αριθμό των 6.000 αιχμαλώτων. Οι Αλγερινοί απήγαγαν 7.000 σκλάβοι στον κόλπο της Νάπολης το 1544, μία επιδρομή που έφερε τη πτώση της τιμής των σκλάβων τόσο πολύ χαμηλά, που έλεγαν ότι μπορείς να «αποκτήσεις έναν Χριστιανό για ένα κρεμμύδι».
Η Ισπανία γνώρισε επίσης επιθέσεις μεγάλης κλίμακας. Μετά από μια επιδρομή στην Γρανάδα το 1556 που έφερε 4.000 άνδρες, γυναίκες και παιδιά, έλεγαν ότι «βρέχει Χριστιανούς στο Αλγέρι». Για κάθε σημαντική επιδρομή αυτού του είδους, πρέπει να υπήρχαν δεκάδες μικρότερες.
η ακτή της Καλαβρίας επέστησε τις ακόλουθες λεηλασίες όλο και πιο σοβαρές σε λιγότερο από δέκα χρόνια : 700 άνθρωποι συλλαμβάνονται σε μία επιδρομή το 1636, χίλια το 1639 και το 4.000 το 1644.
ένας μικρός αριθμός πλοίων επιχειρούσαν ύπουλα, πέφτοντας σε παραθαλάσσιους οικισμούς στη μέση της νύχτας, ώστε να πιάσουν τους ανθρώπους «ήσυχους και ακόμα γυμνούς στο κρεβάτι». Η πρακτική αυτή γέννησε τη σημερινή σικελιανή έκφραση, pigliato dai turchi, «πιασμένος από Τούρκους», που σημαίνει ότι σε έπιασαν στον ύπνο.
Οι ψαράδες φοβούνταν να βγουν έξω, η πήγαιναν στο πέλαγος μόνο σε νηοπομπές. Τελικά, οι Ιταλοί εγκατέλειψαν μεγάλο μέρος των ακτών τους. Όπως εξηγεί ο καθηγητής Ντέιβις, στα τέλη του δέκατου έβδομου αιώνα, «η ιταλική χερσόνησος ήταν το θήραμα των πειρατών της Βαρβαρίας για δύο αιώνες ή περισσότερο, και οι παράκτιοι πληθυσμοί της στη συνέχεια οπισθοδρόμησαν σε μεγάλο βαθμό στα οχυρωμένα χωριά πάνω σε λόφους ή σε μεγαλύτερες πόλεις όπως το Ρίμινι, εγκαταλείποντας χιλιόμετρα κατοικημένης ακτογραμμής στους αλήτες και πειρατές».
Μόνο από το 1700 μπορούσαν οι Ιταλοί να αποτρέψουν τις θεαματικές γήινες επιδρομές, παρόλο η πειρατεία στις θάλασσες συνεχίστηκε ανεμπόδιστα .
Ἕνα λογικοφανὲς συμπέρασμα:
Για αιώνες, οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι έζησαν με το φόβο του μαστιγίου, και πολλοί παρακολούθησαν τις παρελάσεις εξαγοράς των απελευθερωμένων σκλάβων, που ήταν όλοι λευκοί. Η δουλεία ήταν μια μοίρα που την φαντάζονταν πιο εύκολα για τον εαυτό τους παρά για τους μακρινούς Αφρικανούς.
Με λίγη προσπάθεια, είναι δυνατόν να φανταστεί κανείς τους Ευρωπαίους να ασχοληθούν με τη δουλεία όσο και οι μαύροι. Εάν οι Ευρωπαίοι ανέτρεφαν παράπονα για τους σκλάβους των γαλέρων με τον ίδιο τρόπο που οι μαύροι το κάνουν για τους εργαζομένους στους αγρούς, η ευρωπαϊκή πολιτική θα ήταν σίγουρα διαφορετική. Δεν θα υπήρχε καμία δουλική συγνώμη για τις Σταυροφορίες, ελάχιστη μετανάστευση μουσουλμάνων στην Ευρώπη, οι μιναρέδες δεν θα φύτρωναν σε όλη την Ευρώπη, και η Τουρκία δεν θα ονειρευόταν να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το παρελθόν δεν μπορεί να αλλάξει, και η λύπηση μπορεί να ληφθεί με υπέρβαση, αλλά εκείνοι που ξεχνούν πληρώνουν υψηλό τίμημα.
Χρονογραφίες 