Ἀγανάκτηση Δεξιοῦ μὲ ΟΝΝΕΔ

Οἱ Φιλελεύθεροι δὲν γεννᾶνε παιδιά (οὔτε οἱ Ἀριστεροί, ἀλλὰ δὲν εἶναι τοῦ παρόντος), γεννᾶνε σκυλάκια ἢ χάμστερ, ποὺ δὲν σὲ ἐνοχλοῦν καὶ τὰ ὁποῖα βγάζεις βόλτα στὰ πάρκα. Ὅταν ἔχεις γιὰ ἀδελφὸ ἕναν γάτο, εἶναι κάπως δύσκολο νὰ πιστεύεις σὲ κάτι ἄλλο ἀπὸ τὴν «αρρωστημένη πρόσληψη της Ευρώπης» καὶ τὴ μίμηση τῶν προηγούμενων γενιῶν, ποὺ ἐπιτέλους λάδωσαν τὸ ἀντεράκι τους (παίρνοντας ἐκδίκηση γιὰ τὰ ὄνειρα τόσων προηγούμενων γενιῶν).

Ἡ μαζικὴ κατανάλωση κι ὁ καταναλωτισμὸς εἶναι πιὸ ἔντονο πρόβλημα στὴν Ἑλλάδα, ἀλλὰ δὲν εἶναι ἀποκλειστικὰ ἑλληνικὸ πρόβλημα. Ἀντιθέτως, εἶναι βασικὴ προϋπόθεση ὕπαρξης τῆς μαζικοδημοκρατικῆς κοινωνίας. Παράγω-δανείζομαι-καταναλώνω κ.ο.κ.

Αὐτὸ ποὺ δὲν καταλαβαίνουν οἱ Δεξιοὶ καὶ φιλελεύθεροι (ψιλο-ἄθρησκοι ἀλλὰ συντηρητικοί, τὸ γνωστὸ ἀνάμεικτο εἶδος) εἶναι ὅτι ἡ Ἀριστερὰ ἐξέφραζε πολὺ καλύτερα τὸ πνεῦμα τῆς μαζικοδημοκρατικῆς κατανάλωσης. Ὅτι ὁ πλουραλισμὸς τῆς κατανάλωσης καὶ ἡ λαχτάρα γιὰ κατανάλωση ἀντιστοιχοῦσαν σὲ μιὰ «ἀνοχὴ» πρὸς τὸν παράξενο Πλησίον (γκέι, μουσουλμάνο, ἀναρχικό), ποὺ κι αὐτὸς ἤθελε, στὸ κάτω-κάτω τῆς γραφῆς ἁπλῶς νὰ καταναλώσει. Γιὰ νὰ τὸ καταλάβουν οἱ Δεξιοί, θὰ ἔπρεπε νὰ κάνουν μιὰ τόσο δὰ μικρούλα ὑποχώρηση ἔναντι τοῦ Μαρξισμοῦ καὶ νὰ δεχτοῦν ὅτι ὑπάρχει μιὰ χαλαρὴ συσχέτιση (ὄχι μαθηματικὴ συνάρτηση, φυσικά -αὐτὸ δὲν τὸ δέχομαι ἐγώ) ὑλικῶν συνθηκῶν καὶ κυρίαρχων ἰδεολογιῶν (οὔτε, φυσικά, δέχομαι ὅτι πάντα ἢ τὶς περισσότερες φορὲς εἶναι ἡ ὑλικὴ βάση τὸ αἴτιο γιὰ τὶς ιδεολογίες) . Ἡ στρατοκρατικὴ λογικὴ τοῦ ’50 καὶ ’60 τῆς Ἑλλάδας δὲν ταίριαζε μὲ τὴ λογικὴ τῆς στοχαστικῆς ἀναζήτησης τῆς «ἀξίας τῆς καθημερινῆς ἀπόλαυσης».

Ἄλλο, τώρα, ἂν ὁ διαμαρτυρόμενος Δεξιὸς θὰ φέρει ὡς παράδειγμα τὴ Γερμανία. Τὴ μόνη χώρα τῆς Δύσης, ἡ ὁποία διάγει ἠθικὸ βίο (παραγωγή, ὄχι καζινοκαπιταλισμός, συγκράτηση ἐλλειμμάτων κ.λπ.)