Ἡ ἡμέρα ποὺ ἡ ΕΣΣΔ (πρώτη, παγκοσμίως) ἀναγνώρισε τὸ κράτος τοῦ Ἰσραήλ.
Ἡ διαφορὰ Δεξιῶν καὶ Ἀριστερῶν εἶναι ὅτι οἱ Δεξιοὶ ποτὲ δὲν ὑπονόησαν ὅτι ἔχουν μιὰ ἀκλόνητη ἀρχὴ (Πολιτικὴ ἢ Ἠθική) ποὺ καθοδηγεῖ τὶς πράξεις καὶ τὶς σκέψεις τους. Σοῦ κλείνουν τὸ μάτι π.χ. ὅταν μιλᾶν περὶ συζυγικῆς πίστης· ἐνῶ οἱ Ἀριστεροὶ κραδαίνουν τὸ λάβαρο τῆς Ἠθικῆς (τῆς Ἠθικῆς «μὲ τὴ σωστὴ ἔννοια», φυσικά… Τὴν Προλεταριακή, βεβαίως βεβαίως) καὶ κατηγοροῦν ὡς τέρατα ὅσους εἶναι «ἀνήθικοι» ἢ «ἀπολίτικοι».
Ἀλλὰ οἱ Ἀριστεροὶ πολιτικοποιώντας τὴν (ὅποια) Ἠθικὴ -βασικά, τὰ πάντα ὅλα-, τὴν καθιστοῦν ἐργαλεῖο τῆς Πολιτικῆς. Ἀνάλογα μὲ τὶς πολιτικὲς φαντασιώσεις / στοχεύσεις τους καταγγέλλουν τὸν α ἢ τὸν β ὡς ἀνήθικο.
Τὰ ἴδια ἔκανε κι ὁ Μάρξ. Κορόιδευε τοὺς ρομαντικούς φιλέλληνες ἢ ρομαντικοὺς φιλότουρκους Δυτικοὺς – Βρετανοὺς γιὰ τὴν ἠθικιστικὴ ἀφέλειά τους νὰ χρησιμοποιοῦν ἠθικὰ παραδείγματα (δυστυχίας ἢ τιμιότητας, Ἑλλήνων καὶ Τούρκων ἀντίστοιχα) ὑπὲρ τῶν Ἑλλήνων ἢ τῶν Τούρκων. Κι ἔστω, ὅτι εἶχε δίκαιο. Ἀλλὰ κι αὐτός, ὅταν ἤθελε νὰ ἀντιταχθεῖ πολιτικὰ σὲ κάποιους (λ.χ. Βουλγάρους, Ἕλληνες) «γουρουνολαὸ» τοὺς ἀνέβαζε καὶ «σφαγεῖς» τοὺς κατέβαζε. Ἔκανε τὸ ἴδιο λοιπόν, χρησιμοποιοῦσε τὴν Ἠθικὴ ὡς ἀτράνταχτο πολιτικὸ ἐπιχείρημα. Δὲν διέφερε ἀπὸ τοὺς Ἄστοὺς-Φιλελεύθερους ἀντιπάλους του, ἁπλῶς κατὰ τὸ ὅτι ἦταν ὑποκριτής, καὶ μάλιστα ὑποκριτὴς ποὺ κατήγγειλε τὴν ὑποκρισία τῶν ἀντιπάλων του.
Ἔτσι ἔγινε καὶ μὲ τὸ Ἰσραήλ. Ἀρχικά, οἱ Σοβιετικοὶ ἀναγνώρισαν τὸ Ἰσραήλ, καὶ στὴ συνέχεια τὸ ξε-ἀναγνώρισαν μόνο καὶ μόνο γιατὶ αὐτὸ κατέστη σύμμαχος τῶν ἐχθρῶν τῆς ΕΣΣΔ, τῶν ΗΠΑ. Μὲ κάποια ἀριστερομαγικὴ διαδικασία, ὅλο τὸ (ὑποτιθέμενο ἢ πραγματικὸ) χρέος τῆς Ἀνθρωπότητας πρὸς τοὺς σφαγμένους Ἑβραίους, νὰ ζήσουν μὲ ἀσφάλεια σὲ μιὰ χώρα καταδική τους ὅπου δὲν θὰ ἐξαρτῶνται ἀπὸ τὸ ἔλεος τοῦ γείτονα ἢ τοῦ Κράτους του, χαρακτηρίστηκε «ἰμπεριαλισμός» καὶ διαγράφτηκε. Καὶ δώσ’ του φουλάρια παλαιστινιακά, αὐτοπυρπολήσεις τοῦ ἐγκεφάλου γενιῶν καὶ γενιῶν Ἀριστερῶν, κανάκεμα τοῦ Ἰσλάμ, ἀποσιώπηση τοῦ ἀραβικοῦ ἐποικισμοῦ καὶ βίαιου ἐξαραβισμοῦ τῆς Μέσης Ἀνατολῆς.
Ἂς μὴν τὰ ρίχνουμε ὅλα στοὺς ἀπάνθρωπους Σταλινικοὺς καὶ τοὺς κρατιστὲς Σοβιετικούς, καὶ σὲ λάθη τῆς Ἱστορίας. Τὸ βρήκαμε, δεκαετίες τώρα, τὸ κόλπο καὶ τὸν ἀποδιοπομπαῖο τράγο τῆς Ἀριστερᾶς καὶ τοῦ Κομμουνισμοῦ κι ὅλης τῆς ἀπελευθερωτικῆς-ἀναρχικῆς παρλαπίπας, τῆς «ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ [σφάξαμε, ἐξουσιάσαμε κ.ο.κ.]». Ὄχι. Ἔτσι εἶναι ΟΛΟΙ οἱ Ἀριστεροί. Καὶ φυσικὰ καὶ ἐξουσιάσανε, καθένας στὸ μέτρο τοῦ δυνατοῦ (κράτος, γειτονιὰ ἢ κολλεκτίβα ἢ δουλειά). Ἐπειδὴ μάλιστα εἶναι μειονότητα στὴν κοινωνία, ἀποτελοῦν μιὰ κλίκα γνωστῶν ἀναμεταξύ τους, καὶ μπορεῖς νὰ δεῖς ὄχι ἁπλῶς πρώην φίλους νὰ γίνονται ἐχθροί, ἀλλὰ καὶ πρώην ἢ κατὰ τὰ ἄλλα ἐχθροὺς νὰ μπεκροπίνουν φιλικὰ λὲς καὶ δὲν ἔγινε τίποτα, μιὰ γρήγορη περιοδικὴ ἀνακύκλωση συμμαχιῶν (λόγω τοῦ μικροῦ κύκλου). Δὲν ὑπάρχει ἡ ἔννοια τοῦ φίλου καὶ τοῦ ἐχθροῦ, ὑπάρχει μιὰ ρηχὴ διαστρέβλωσή της, καὶ ὑποβάθμισή της: Κάτι σὰν τὴ φιλία τοῦ facebook, ἐφευρεμένη ὅμως δεκαετίες πρὶν ἀπὸ τὴν ἐμφάνιση τοῦ διαδικτύου. Κατὰ τὰ ἄλλα, οἱ ἀνθρώπινες σχέσεις ἀλλοτριώνονται ἀπὸ τὸν καπιταλισμὸ καὶ τὴν καθημερινότητα.
Προφανῶς, δὲν ἀθωώνω τοὺς Δεξιούς. Ἢ τὰ παράδοξά τους (μισοῦν τοὺς Ἑβραίους ἀλλὰ θαυμάζουν τὸ Κράτους τοῦ Ἰσραήλ). Ἂν ὑπάρχει διαφορὰ μεταξὺ ἑνὸς ἀνήθικου ὑποκριτῆ κι ἑνὸς ἀνήθικου πραγματιστῆ, ἀξίζει νὰ τὴν ἐντοπίσουμε, ὅμως (*).
Βέβαια, ὅποιος βλέπει τὰ πράγματα μὲ ὁπτικὴ καὶ προοπτικὴ αἰώνων δὲν μπορεῖ νὰ συμμεριστεῖ τὴν ἀντικειμενικὴ ἐγκυρότητα τῆς ἄποψης ὅτι σημασία ἔχει μόνο ὅ,τι συμβαίνει μετὰ τὸ 1967 ἢ τὸ 1948.
(*) Θὰ πεῖς: Μά, καλά, ἐσὺ δὲν εἶσαι τῆς ἄποψης ὅτι ἡ ὑποκρισία εἶναι μικρότερο κακό; Ναί, κι ἐξακολουθῶ νὰ εἶμαι ὅταν πρόκειται γιὰ προσήλωση τοῦ ὑποκριτῆ σὲ ἕνα ἰδεῶδες ὀρθό. Ὅταν ἡ προσήλωση ἔχει ἀντικείμενο τὴν Παγκόσμια Ἐπανάσταση (χάριν τῆς ὁποίας λ.χ. θὰ ἔπρεπε Ἕλληνες καὶ Βαλκάνιοι νὰ μὴν ἔχουν ἐξεγερθεῖ οὔτε ὣς τώρα κατὰ τῶν Τούρκων γιατὶ νά, τώρα, πλησιάζει ἡ Ἐπανάσταση ἡ ὁποία θὰ τοὺς ἀπελευθερώσει πραγματικὰ καὶ δὲν πρέπει νὰ τὴς κλείσουμε τὸ δρόμο), δηλαδὴ τὴ θύραθεν Δευτέρα Παρουσία, τότε δὲν βρίσκω λόγο νὰ «κατανοῶ» τὴν ὑποκρισία.
Χρονογραφίες 