Χριστιανικὴ καὶ ἰσλαμικὴ βία σὲ σχέση πρὸς τὰ ἱερὰ κείμενά τους.

Δὲν μπορῶ νὰ ἀποφανθῶ γιὰ τὸ κατὰ πόσο ἡ βία στὴν Ἀμερικὴ ἀπὸ Ρ/Καθολικούς καὶ Ἀγγλοσάξωνες ὄντως ὀφείλεται ἢ δικαιολογήθηκε μὲ βάση τὰ χριστιανικὰ ἱερὰ κείμενα. Θὰ μιλήσω γιὰ ὅσα ξέρω, γιὰ τὴν Ὕστερη Ἀρχαιότητα.

Τότε, χρειάστηκε μιὰ ὑπερεπεξεργασία ὁρισμένων παραβολῶν τῆς Κ. Διαθήκης (π.χ. τῶν βασιλικῶν γάμων) ἀπὸ Αὐγουστίνο κ.ἄ. γιὰ νὰ «ἀποδείξουν» ὅτι ὁ καταναγκασμὸς τῶν αἱρετικῶν κ.λπ. εἶναι χριστιανικὰ θεμιτός. Οἱ ἑρμηνεῖες τους ἔχουν, βέβαια, λογικὲς αὐθαιρεσίες καὶ ἀκροβασίες. Ὡς ἀπόδειξη γι’ αὐτὸ μπορεῖ νὰ φέρει κανεὶς τὰ γραπτὰ τῶν τοτινῶν ἐχθρῶν τοῦ Χριστιανισμοῦ, οἱ ὁποῖοι παρατηροῦσαν τὶς χριστιανικὲς βιαιότητες. Γιὰ παράδειγμα: Τὰ κείμενα τοῦ Λιβάνιου καὶ τοῦ Ἰουλιανοῦ, οἱ ὁποῖοι ἀπευθυνόμενοι στοὺς χριστιανοὺς λένε ρητὰ ὅτι ἡ βίαιη χριστιανικὴ συμπεριφορὰ δὲν συνάδει μὲ τὴ χριστιανικὴ διδασκαλία. Καὶ γιὰ τὸν μὲν Λιβάνιο, μπορεῖ κανεὶς νὰ ἀντιλέγει ὅτι ἦταν ρήτορας ἐπὶ βασιλείας τοῦ χριστιανοῦ Θεοδόσιου Α’, καὶ προσπαθοῦσε νὰ βρεῖ ρητορικὰ ἐπιχειρήματα γιὰ νὰ πείσει τὸν βασιλιά. Ὁ Ἰουλιανός, ὅμως, ἔγραφε ἐνόσω βασίλευε ὅτι οὔτε ὁ Ἰησοῦς οὔτε ὁ Παῦλος δίδαξαν τὴ βία, καὶ ἀπέδιδε τὴ χριστιανικὴ βία σὲ ἰουδαϊκὲς ἐπιδράσεις. Ὡς πρώην χριστιανὸς γνώριζε ὅτι ἡ Π. Διαθήκη εἶναι τμῆμα τῶν χριστιανικῶν Γραφῶν ἀλλὰ κατανοοῦσε τὸ προφανές, ὅτι πρωτεύουσα σημασία ἔχει ἡ Κ. Διαθήκη. Ἄλλωστε, ἦταν φιλοϊουδαῖος, καὶ δὲν εἶχε λόγο νὰ συκοφαντεῖ τοὺς Ἑβραίους. Προτεραιότητα στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, ὡς πρότυπο συμπεριφορᾶς πρὸς τοὺς ἀλλόθρησκους, ἔδιναν κυρίως οἱ κόπτες μοναχοὶ τῆς Αἰγύπτου καὶ οἱ τῆς Συρίας. Δηλαδή, ὅσοι ἦταν βαθιὰ Μεσανατολίτες -κι ἀργότερα ἐξισλαμίστηκαν φέρνοντας ὡς πνευματικὸ ὑπόβαθρο τὸν χριστιανικὸ ἰουδαϊσμό τους.

Ὡστόσο, μὲ τὸ Ἰσλὰμ τὰ πράγματα εἶναι τελείως διαφορετικά. Δὲν χρειάζεται νὰ τεντώσεις τὴ λογικὴ ἑρμηνεία ἀσαφῶν κι ἄσχετων παραβολῶν οὔτε χρειάζεται νὰ «προδώσεις» τὸ μεταγενέστερο καὶ τελειότερο στάδιο –τὴν Κ. Διαθήκη– χάριν τοῦ προγενέστερου καὶ κατώτερου –τῆς Π. Διαθήκης– ὥστε νὰ βρεῖς δικαιολογίες γιὰ καταστροφὲς καὶ φόνους. Στὸ Ἰσλὰμ τὰ κείμενα τῆς ἀνώτερης βαθμίδας Ἀποκάλυψης (τοῦ Κορανίου, δηλαδή) τὰ ὁποῖα προστάζουν βία καὶ πόλεμο εἶναι ἄφθονα καὶ ἀπολύτως σαφή:

 Ὅπως εἶναι ἀπολύτως λ.χ. σαφὴ τὰ ἐδάφια ποὺ ἀναφέρονται στὶς γυναῖκες (βλ. τὴν ἔκπληξη τῶν Ἀράβων γιὰ τὸν τρόπο ζωῆς τῶν Βυζαντινῶν γυναικῶν):

 

Ὑπάρχει μιὰ ποιοτικὴ διαφορὰ μεταξὺ τῶν χριστιανικῶν καὶ τῶν ἰσλαμικῶν κειμένων, τόσο μεγάλη ὥστε νὰ μποροῦμε, πιστεύω, νὰ ἀποφανθοῦμε ὅτι ὁ «ἄκακος Μουσουλμάνος» εἶναι ὁ «κακὸς ὡς Μουσουλμάνος», ἐνῶ ἀντίθετα ὁ «ἄκακος Χριστιανὸς» εἶναι «ὁ καλὸς ὡς Χριστιανός», καὶ κυρίως ὅτι οἱ τζιχαντιστὲς δὲν χρειάστηκαν νὰ δανειστοῦν τοὺς ἀποκεφαλισμοὺς καὶ τὶς σταυρώσεις ἢ τὰ πετάγματα ὁμοφυλόφιλων ἀπὸ πολυκατοικίες οὔτε ἀπὸ τὰ κινηματογραφικὰ «σπλάτερ» τῆς Δύσης οὔτε μιμούμενοι τοὺς χριστιανοὺς δολοφόνους ὁμοφυλόφιλων καὶ γιατρῶν ποὺ κάνουν ἐκτρώσεις στὶς ΗΠΑ. Τοὺς ἀρκοῦσε ἕνα τυχαῖο ἄνοιγμα τοῦ Κορανίου, ὅπου ἀναφέρεται καθαρὰ καὶ ξάστερα τὸ δικαίωμά τους ἐπὶ τῶν γυναικῶν καὶ τῶν Χριστιανῶν.

Εἶναι ὅμως τόσο καινούργιες αὐτὲς οἱ τζιχαντιστικὲς συμπεριφορές; Μήπως ἀντὶ νὰ μεγαλοποιοῦμε  καὶ νὰ ὑπερτονίζουμε-σὲ σχέση πρὸς τὰ 1300 προηγούμενα χρόνια- ἕνα κενὸ 90 χρόνων (ἀπουσίας ἰσλαμικοῦ Χαλιφάτου), θὰ ἔπρεπε νὰ δοῦμε ὅτι ἀπὸ τὴν ἑποχὴ τοῦ Θεοφάνη ὣς τὶς σφαγὲς τῶν Ἀρμενίων καὶ τῶν Ἑλλήνων, τὰ «ἰσλαμικὰ σπλάτερ» ἦταν πάντα παρόντα; Δηλαδή, ἀντὶ νὰ σκεφτόμαστε τοὺς τωρινοὺς Μουσουλμάνους ὡς tabula rasa στοὺς ὁποίους ἐνέκυψε ὁ δυτικὸς μεταμοντερνισμός, μήπως θὰ ἦταν ὀρθότερο -περιγραφικά- νὰ διαπιστώσουμε ὅτι τέτοιες συμπεριφορὲς δὲν γινόταν νὰ ξεχαστοῦν μέσα σὲ ἑνενήντα χρονάκια; Ὅτι σὲ διάστημα δύο γενιῶν ὁ συλλογικὸς χαρακτήρας δὲν ἀλλοιώνεται παρὰ ἴσως ὑποχωρεῖ;

Προφανῶς, σὲ κάθε περίπτωση, οἱ βιαιοπραγοῦντες ἐν ὀνόματι τοῦ Χριστιανισμοῦ προσκόμιζαν ἐδάφια τῆς Βίβλου. Ἀμφιβάλλω ἂν τὰ καινοδιαθηκικὰ ἐδάφια εἶναι περισσότερα ἀπὸ ἐλάχιστα σὲ σχέση πρὸς τὰ παλαιοδιαθηκικά. Εἰδικὰ στὶς ΗΠΑ, ὅπου ὁ Προτεσταντισμὸς εἶναι βαθιὰ ἰουδαϊκός (πέρα ἀπὸ τὸν ξεκάρφωτο «Jesus», φυσικά).

Ἀλλὰ ἀκόμη καὶ μὲ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη, ὑπάρχει ἕνα πρόβλημα: Οἱ σφαγὲς καὶ οἱ πόλεμοι εἶναι ἱστορικὰ γεγονότα, καὶ δὲν ὑφίστανται ἐντολὲς στὸ διηνεκὲς γιὰ σφαγὴ γενικὰ τῶν ἀπίστων. Δηλαδή, γιὰ παράδειγμα, τὰ εἰδωλολατρικὰ βασίλεια τῆς Χαναὰν διαλύονται καὶ οἱ κάτοικοί τους διασκορπίζονται ἢ φονεύονται ἢ προσηλυτίζονται, ἀλλὰ δὲν ὑφίσταται ἐντολὴ γιὰ ἑπόμενες τέτοιες πράξεις κάθε φορὰ ποὺ οἱ πιστοί (οἱ Ἰουδαῖοι) συναντᾶν ἄπιστα ἔθνη. Στὰ κορανικὰ ἐδάφια, οἱ ἐντολὲς εἶναι στὸ διηνεκές.