Ἱσπανικὸς Ἐμφύλιος: Ξεθαψίματα

Ξεθάψιμο ἀπὸ καιρὸ πεθαμένων κληρικῶν καὶ καλόγερων / καλογριῶν, καὶ δημόσια ἐπίδειξή τους πρὸς γέλωτα τῶν δημοκρατῶν κι ἀναρχικῶν κατὰ τὸν Ἱσπανικό Ἐμφύλιο (1936-1939), καὶ πρὸς γελοιοποίηση τῆς ἱσπανικῆς Ρωμαιοκαθολικῆς ὁμολογίας στὰ μάτια τῶν πολιτῶν τῆς Δεύτερης Ἱσπανικῆς Δημοκρατίας. Παράλληλα, βέβαια, μὲ τὶς ἐκτελέσεις (ἀόπλων) κληρικῶν καὶ ὅσων πολιτῶν φάνταζαν συνειδησιακὰ ὕποπτοι ἀπὸ τὴν ἀναρχοαριστερὴ ἀστυνομία τῆς σκέψης, καθὼς καὶ μὲ τὶς καταστροφὲς ἐκκλησιῶν καὶ ἐκκλησιαστικῶν ἔργων τέχνης, τὶς ὁποῖες ἀναφέρει ἀκόμη κι ὁ Καζαντζάκης, ποὺ ἦταν ἀνταποκριτής.

Τὸ ISIS στὴν Ἱσπανία τοῦ 1936:

Such incidents were reported from Batea, Belchite, Berga, Canet de Roig, Fuenteovejuna (now Fuente Obejuna), Minorca, Orihuela, Oropesa, Peralta de la Sol, Vich, and elsewhere; photographic evidence survives of such events in some of the larger cities. Thus, in Toledo, at the Church of San Miguel, disinterred corpses were set out upon the central altar (Fig. 7. 5). The altar of the Carmelite Church in Madrid was similarly adorned with skulls, as milicianos clowned and masqueraded about it (Fig. 7.6). Within the same church, the mummified remains of two young women were put on public display (Fig. 7. 7) . Perhaps the most notorious incident occurred at the convent cemetery attached to the Iglesia de la Ensefianza in Barcelona, where the bodies of nineteen Salesian nuns were exhumed and exhibited, flanking the doors of the church and spilling out into the street. Here, they remained for a full three days (23-25 July), during which time more than forty thousand people filed past them, sometimes silent, but more often jeering

(Bruce Lincoln, Discourse and the Construction of Society, New York 1989, ἀπ’ ὅπου κι ἡ ἔμπνευση γιὰ τὴν ἀνάρτηση)

Πῶς νὰ πολεμήσεις τὸν φασισμὸ δυναμώνοντάς τον ἤ: Πῶς νὰ σκάψεις τὸ δικό σου λάκκο στὴ συνείδηση τῆς «σιωπηλῆς πλειονότητας«. Ἡ ὁποία δὲν εἶναι, φυσικά, ἡ στιγμιαία ἐκλογικὴ πλειοψηφία οὔτε οἱ φιλικοὶ πρὸς ἐσένα. Πράγματι, ὅσο κι ἂν ἡ πλειονότητα πλέον δὲν εἶναι χριστιανική, οἱ βάρβαρες πράξεις ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ διατείνονταν πὼς οἱ ἀντίπαλοί τους ἦταν βάρβαροι, καὶ ἡ ὁποιαδήποτε δικαιολόγησή τους ὁδηγοῦν σὲ λογικὸ ἀδιέξοδο. Ὅταν ἰσχυρίζεσαι ὅτι εἶσαι ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ ἀνθρωπισμοῦ, ἀπαγορεύεις στὸν ἑαυτό σου ὁτιδήποτε μὴ ἀνθρωπιστικό. Ὅταν τὸ ἐπιτρέψεις, κι ὅταν πολεμᾶς νεκροὺς τοῦ προηγούμενου αἰώνα, δὲν ὑπάρχει λόγος νὰ σὲ βλέπουν μὲ τὸ φωτοστέφανο τῆς ἐκκοσμικευμένης ἁγιοσύνης. Ἀκόμη κι ἂν ἀνόητα πιστεύεις ὅτι ἐπειδὴ μηδενίζεις τὸ κοντὲρ τῆς Ἱστορίας δικαιοῦσαι νὰ καταργεῖς ἀκόμη καὶ τὸν σεβασμὸ πρὸς τοὺς νεκρούς ἐχθρούς.

Μὲ ἀφορμὴ τὴν 81 ἐπέτειο ἀπὸ τὴν ἔναρξη τοῦ ἱσπανικοῦ ἐμφυλίου (17-7-1936).