Περνᾶ μιὰ ἡλικιωμένη ἕναν κεντρικὸ δρόμο, ὄχι ἀπὸ διάβαση καὶ φανάρι, καὶ τὴν χτυπᾶ τὸ μηχανάκι. Καὶ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι κατακρίνουν τὴν (κάποιας ἡλικίας μᾶλλον) γυναίκα, καὶ ὑπερασπίζονται «τὸ παιδὶ μὲ τὸ μηχανάκι». Δὲ λέω ὅτι φταίει τὸ μηχανάκι, ἀλλὰ οἱ σχολιαστὲς σίγουρα ζοῦν σὲ ἄλλο σύμπαν.
Ὡστόσο, γνωρίζουμε πολὺ καλὰ τί ὁδικὴ συμπεριφορὰ ἔχουν -κατὰ τὰ ἄλλα- τὰ περισσότερα μηχανάκια: Ἀπὸ τὸ ξαφνικὸ χώσιμό τους μεταξὺ αὐτοκινήτων μὲ κίνδυνο νὰ σκοτωθοῦν καὶ νὰ στείλουν ΙΧδες στὴ φυλακή, ἕως τὸν «ἔτσι μ’ ἀρέσει» μαζικὸ σταβλισμὸ τῶν μηχανῶν τους μπροστὰ ἀπ’ ὅλα τὰ αὐτοκίνητα στὸ κόκκινο φανάρι γιατὶ τάχα βιάζονται πολὺ ἅμα ἀνάψει πράσινο, ἀλλὰ μετὰ μόλις γίνει πράσινο παραδόξως πᾶνε σὰ βόδια γιατὶ «πάω ἀργά, γιὰ νὰ μὴ σκοτωθῶ πέφτοντας σὲ καμμιὰ λακοῦβα»… (…καὶ γιατί δὲν περιμένεις πίσω τότε;). Ὅταν ὁδηγᾶμε, κυττᾶμε καὶ λίγο ἀριστερὰ-δεξιά μας, μὴν καραδοκεῖ κάποιος ἀφηρημένος νὰ πηδήξει ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ στὴν ἄσφαλτο. Τουλάχιστον, ἐγὼ ἔτσι κάνω. Φταίει ὁ πεζός, ἀλλὰ ἂς μὴν τρελλαθοῦμε κι ὅλας.
Ἀντὶ νὰ σκεφτοῦν ὅτι διαβάσεις πεζῶν καὶ φανάρια ἔχει κάθε 300 (σὲ δρόμο μὲ λεωφορεῖο!) μέτρα (τράβα πὲς τὸ γέρο καὶ τὴ μαμὰ μὲ τὸ καροτσάκι νὰ κάνει μαραθώνιο), καὶ ὅτι κανένα ὄχημα (οὔτε τὰ μηχανάκια, δηλαδή) δὲν σέβεται τὶς διαβάσεις στὴν Ἑλλάδα -καὶ συχνὰ οὔτε τὰ φανάρια, ἀρχίζουν τὰ νεολαιίστικα.
Μετά, κλαίγονται ποὺ τὰ αὐτοκίνητα ἀντιμετωπίζουν τὰ μηχανάκια σὰν κινούμενους στόχους. Ἔχουν σκεφτεῖ ὅτι αὔριο μπορεῖ νὰ εἶναι ἡ μάνα τους ἡ ἀφηρημένη γριὰ ποὺ θὰ διασχίσει τὸ δρόμο;
Χρονογραφίες 